Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน นิยาย บท 5

ตอนที่ 5 ฟ้าผ่าฝนพรำ

กล่องสมบัติทองแดง?

หลินเยวียนมองดูในคลังเก็บของ แล้วรู้สึกกังวลขึ้นมาอย่างไร้เหตุผล “ในกล่องนี้คงไม่ได้มีระเบิดหรอกใช่ไหม”

ระบบไม่ได้ใส่ใจหลินเยวียน

เพื่อความปลอดภัย หลินเยวียนจึงอ้างว่าไปเข้าห้องน้ำ จากนั้นจึงเปิดกล่องทองแดงใบแรกที่ตนได้รับ

[รางวัลภารกิจ: ฝีมือการเล่นเปียโนระดับเชี่ยวชาญ]

ชั่วขณะที่กล่องสมบัติทองแดงเปิดออก ในห้วงสำนึกของหลินเยวียนก็มีสกิลการเล่นเปียโนผุดขึ้นมานับไม่ถ้วน

ทั้งอาเพจจิโอ[1]เอย เทรโมโล[2]เอย คอร์ด[3]เอย สตักกาโต[4]กับอ็อกเทฟ[5] รวมไปถึงเฮกซาคอร์ด[6] อะไรต่อมิอะไร

“แค่นี้?”

หลินเยวียนไม่ได้พอใจสักเท่าไหร่

เป็นเพราะเจ้าของร่างมีความสามารถการเล่นเปียโนในระดับสิบของบลูสตาร์เป็นทุนเดิม เรื่องนี้ไม่ได้ยากเย็นสำหรับเด็กที่มุ่งมั่นเดินเส้นทางสายดนตรีตั้งแต่ยังเด็ก

สู้รางวัลเป็นเพลง นิยาย หรืออะไรเทือกนั้นไม่ได้เลย

ระบบเองก็เหมือนว่าจะไม่ได้พอใจกับท่าทีของหลินเยวียน มันตอบหลินเยวียนด้วยเสียงสังเคราะห์ของเครื่องจักรกลอย่างไร้อารมณ์สุดๆ “กล่องสมบัติแบ่งเป็นสี่ระดับ ทองแดง เงิน ทอง และเพชร แต่ว่าต่อให้เป็นกล่องสมบัติทองแดงซึ่งอยู่ระดับล่างสุด สิ่งที่ใส่ไว้ด้านในก็ย่อมมีมูลค่าระดับหนึ่ง”

“ฝีมือการเล่นเปียโนระดับเชี่ยวชาญคือระดับไหนเหรอ”

หลินเยวียนต้องเข้าใจชัดเจนเสียก่อนว่ามาตรฐาน ‘เชี่ยวชาญ’ ของระบบคืออะไร

ระบบตอบว่า “ระดับความสามารถการเล่นเปียโนที่โฮสต์มีในตอนนี้เป็นระดับที่คนธรรมดาแตะไม่ถึง ต่อให้เป็นนักเปียโนที่มีพรสวรรค์โดดเด่น อย่างน้อยก็ต้องฝึกฝนอย่างหนักนับสิบปีจึงจะถึงระดับนี้ ส่วนความสามารถในการเล่นเปียโนระดับสิบที่โฮสต์พูดถึง นั่นมันระดับที่เด็กประถมก็เล่นได้ทั้งนั้นไม่ใช่เหรอ”

“เอาเถอะ”

หลินเยวียนยอมรับผลลัพธ์นี้ เมินคำพูดประโยคสุดท้ายของระบบที่คลับคล้ายคลับคลาว่าเป็นการแดกดัน “แล้วระดับที่สูงกว่าระดับเชี่ยวชาญคืออะไรล่ะ”

“หลังจากเชี่ยวชาญแล้วก็เป็นระดับสุดยอด หลังจากระดับสุดยอดคือระดับปรมาจารย์ หลังจากนั้นอีกก็คือระดับสมบูรณ์แบบ เปรียบเทียบได้เป็นกล่องสมบัติเงิน กล่องสมบัติทอง แล้วก็ยังมีกล่องสมบัติเพชรอันล้ำค่า ซึ่งโฮสต์จำเป็นต้องใช้ความสามารถและโชคของตนกอบโกยขึ้นมาเอง โดยทั่วไปแล้วมีสองวิธีที่จะได้ของรางวัล วิธีแรกคือทำภารกิจที่ระบบมอบหมายให้สำเร็จ วิธีที่สองคือคะแนนรวมของความโด่งดังแตะถึงมาตรฐานที่กำหนด ตัวอย่างเช่นความโด่งดังของคุณรวมแล้วทะลุหมื่น”

“แล้วตอนนี้ฉันดังแค่ไหน”

ทันทีที่หลินเยวียนพูดจบ เบื้องหน้าก็ปรากฏตัวอักษรสีฟ้าขึ้นมาหลายบรรทัด

[อายุ: 19]

[อายุขัย: 22]

[จิตรกรรม: 45]

[วรรณกรรม: 105]

[ดนตรี: 2509]

[ภาพรวม: 2659]

[อื่นๆ : รอเปิดใช้]

คะแนนจิตรกรรมและวรรณกรรมสองประเภทนี้ไม่เปลี่ยนแปลง แต่คะแนนด้านดนตรีกลับเพิ่มขึ้นมากทีเดียว

น่าจะเป็นเพราะตนได้รับสกิลการเล่นเปียโนเพิ่มขึ้นมา อีกทั้งตอนที่อัดเพลง ‘ชีวิตดั่งมวลผกายามคิมหันต์’ ก็ได้ชื่อเสียงเพิ่มมาอีกหน่อย

เห็นทีกว่าค่าความโด่งดังจะทะลุหมื่นก็คงต้องรอให้ ‘ชีวิตดั่งมวลผกายามคิมหันต์’ ปล่อยอย่างเป็นทางการก่อน

หลินเยวียนล้างมือแล้วเดินออกมาจากห้องน้ำ

ในตอนนั้น คนจากแผนกการเงินและแผนกกฎหมายก็เดินมาด้วยกันเพื่อให้เขาเซ็นสัญญา การเซ็นสัญญาเพลงอย่าง ‘ชีวิตดั่งมวลผกายามคิมหันต์’ นับว่าเป็นขั้นตอนทั่วไปอยู่แล้ว

ในสัญญาระบุว่า

หลังจากที่ ‘ชีวิตดั่งมวลผกายามคิมหันต์’ ปล่อยออกไป แปดส่วนของรายได้ซึ่งเกิดจากเพลงนี้เป็นของบริษัท ที่เหลืออีกสองส่วนเป็นของหลินเยวียนและซุนเย่าหั่วแบ่งกัน

ในเงินจำนวนนี้ ซุนเย่าหั่วได้ 0.5 ส่วน

หลินเยวียนเขียนทั้งเนื้อร้องและทำนอง แถมยังเรียบเรียงเพลงคนเดียว จึงได้ 1.5 ส่วน

ซุนเย่าหั่วไม่มีความเห็น

เขาวางท่าทีสงบเสงี่ยมเจียมตัว ไม่ได้มองการร้องเพลง ‘ชีวิตดั่งมวลผกายามคิมหันต์’ เป็นโอกาสหารายได้ แต่เขาคิดว่ามันเป็นโอกาสที่ตนจะได้เดบิวต์ ฉะนั้นจึงเซ็นลงไปอย่างไม่ใส่ใจ

หลินเยวียนก็ไม่มีความเห็น

ถึงแม้ว่าเขาเองก็อยากได้ส่วนแบ่งมากกว่านี้ แต่เขาก็เหมือนกับซุนเย่าหั่ว อยู่ระดับเด็กใหม่ เด็กใหม่ไม่มีคุณสมบัติพอจะไปต่อรองสัญญากับบริษัทหรอก บริษัทอยากแบ่งอย่างไรก็แบ่งอย่างนั้นละ

มีแค่ตัวท็อปของวงการถึงจะทำให้บริษัทยอมอ่อนข้อเรื่องส่วนแบ่งได้

เมื่อเซ็นสัญญาเสร็จ

คนจากแผนกการเงินก็เตือนหลินเยวียนว่า “เพลงจะปล่อยในวันที่หนึ่งเดือนพฤศจิกายนนะ ครั้งนี้เพลงจะไปขึ้นในทุกช่องทางใหญ่ๆ ที่ร่วมงานกับบริษัท”

“ครับ”

หลินเยวียนพยักหน้า

หลังจากเซ็นสัญญาแล้ว เจ้าหน้าที่แผนกประชาสัมพันธ์ผลงานก็มาหาหลินเยวียน มีเอกสารที่ต้องเซ็น ในเอกสารจะให้หลินเยวียนกรอกข้อมูลบางส่วน

“เริ่มจากชื่อของคุณ”

เจ้าหน้าที่แผนกประชาสัมพันธ์ผลงานแนะนำขณะที่หลินเยวียนกรอกข้อมูล “ในช่องเนื้อเพลงกับดนตรี คุณเขียนชื่อของคุณไปได้เลย หรือจะใช้ชื่ออื่นอย่างนามปากกาก็ได้ แต่ว่าหลังจากเขียนไปแล้ว จะเปลี่ยนตามอำเภอใจไม่ได้”

“เซี่ยนอวี๋ ได้ไหมครับ”

“คุณจะไม่ใช้ชื่อจริงเหรอครับ”

หลินเยวียนพยักหน้า เขาไม่อยากออกหน้าแสดงตัวตนต่อสาธารณะ เจียมตัวได้ก็เจียมตัวไว้เป็นดี

“ได้ครับ”

เจ้าหน้าที่หมายความว่าไม่มีปัญหา

จากนั้นหลินเยวียนก็เขียนคำว่า ‘เซี่ยนอวี๋’ ลงไปในช่องเนื้อร้องและทำนอง

ความทรงจำในโลกเดิมแม้จะเลือนราง แต่หลินเยวียนก็พอจะจำประโยคจากบทกลอนคลาสสิกได้บ้าง ตัวอย่างเช่นประโยคนี้

แทนที่จะรอปลา มิสู้กลับบ้านไปถักแห[7]

แต่ทำไม ‘เซี่ยนอวี๋’ ฟังดูแล้วคล้ายกับคำว่า ‘ปลาเค็ม[8]’ อยู่นะ

จากนั้น

บนเอกสารก็ให้หลินเยวียนกรอกเรื่องราวเบื้องหลังของการประพันธ์บทเพลง

หลินเยวียนตกอยู่ในห้วงความคิด

เจ้าหน้าที่เห็นหลินเยวียนลำบากใจ จึงพูดด้วยความคุ้นเคย “ไม่ต้องเครียด คุณเขียนไปสักสองบรรทัดก็ยังได้ อาจารย์นักแต่งเพลงท่านอื่นก็เขียนไปนิดเดียว ยังไงก็ไม่มีใครสนใจอยู่ดี”

“อื้ม”

หลินเยวียนคิด ก่อนจะเขียนลงไปหนึ่งบรรทัดว่า ‘ให้ชีวิตตระการตาดั่งมวลผกายามคิมหันต์ ครั้นวายชีวันงามดั่งหมู่ใบไม้ในสารทฤดู’

นี่คือที่มาของชื่อเพลง

“คุณคิดได้รอบคอบดีนี่”

บอสเป็นสุภาพบุรุษวัยกลางคนที่ท่าทางสง่างาม

เขาผู้ซึ่งครองตำแหน่งกรรมการผู้จัดการของสตาร์ไลท์นั้นดูภายนอกค่อนข้างเป็นมิตรคบหาง่าย ทว่าพนักงานในบริษัทต่างรู้ดีว่ามองคนจะมองเพียงเปลือกนอกไม่ได้

บอสผู้ซึ่งภายนอกแลดูสง่างามท่านนี้ เมื่อมีโทสะขึ้นมาก็เป็นพญาปีศาจดีๆ นี่เอง

นิ้วของบอสเคาะลงบนโต๊ะเบาๆ กล่าวเสียงค่อยว่า “คำประกาศกร้าวปีนี้ของคุณออกจะเละเทะไปหน่อย…ฤดูกาลศิลปินหน้าใหม่ต้องได้สามอันดับแรก! ถ้าทำตามเป้าหมายไม่สำเร็จ ต่อให้เป็นผม ก็ประนีประนอมไม่ได้…เมื่อถึงตอนนั้น ผมจะลดตำแหน่งคุณสักระยะ ข้างล่างนั่นคุณอาจรู้สึกไม่เป็นธรรมสักพัก จากนั้นค่อยกลับมาทำงานหัวหน้าผู้จัดการของคุณต่อ”

“ค่ะ”

จ้าวเจวี๋ยสูดหายใจเข้าลึก ตั้งแต่เกิดเรื่องเสียงของหลินเยวียนขึ้น เธอก็เตรียมใจกับเรื่องที่จะตามมาไว้แล้ว

“อีกเรื่อง…”

บอสเอ่ยเตือน “ต่อให้ไม่มีใครขึ้นไปเป็นสามอันดับแรก ก็ต้องครองตำแหน่งในสิบอันดับแรกให้ได้มากกว่านี้ ขณะเดียวกันก็ต้องพยายามเพิ่มอันดับสูงสุดของเด็กใหม่ของเรา มีแค่วิธีนี้ ผมถึงจะช่วยพูดต่อหน้าพวกผู้บริหารระดับสูงให้คุณได้”

“เข้าใจแล้วค่ะ”

จ้าวเจวี๋ยรู้ว่าบอสดีกับเธอไม่น้อย ที่ขึ้นเป็นหัวหน้าผู้จัดการได้ ก็เป็นเพราะบอสช่วยผลักดันมาตลอดหลายปีเช่นกัน

“คุณออกไปเถอะ”

บอสโบกมือ

จ้าวเจวี๋ยพยักหน้า เดินออกจากห้องทำงาน ปรับสภาพจิตใจเล็กน้อยก่อนจะหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาโทรหาหลินเยวียน “อยู่ไหนเหรอ ฉันจะไปส่งเธอกลับวิทยาลัย”

“ผมกลับวิทยาลัยแล้วครับ”

หลินเยวียนพูด “ผมส่งข้อความหาพี่แล้วครับ แต่พี่อาจไม่เห็น”

จ้าวเจวี๋ยชะงักไป แล้วเอ่ยขึ้นว่า “ก็ได้ เธอกลับไปก่อนเถอะ ระหว่างทางก็ระวังตัวด้วย รอฤดูกาลศิลปินหน้าใหม่เดือนพฤศจิกายน ฉันจะดูว่าจะสามารถจัดหาทรัพยากรที่ดีมาให้เธอเพิ่มได้ไหม จะได้ขึ้นไปติดสิบอันดับแรก ยังไงฉันก็รู้สึกว่าเพลงนี้ของเธอไม่เลวเลย ฉันมีความหวังละ”

“อื้ม ขอบคุณครับ พี่จ้าว”

ต่อให้หลินเยวียนจะหัวช้าแค่ไหน ก็ยังสัมผัสได้ถึงความใส่ใจที่จ้าวเจวี๋ยมีต่อตน จากรายละเอียดก็มองออกว่าจ้าวเจวี๋ยชื่นชมเจ้าของร่างมาก

“ขอบคุณอะไรกัน วางสายละ”

จ้าวเจวี๋ยพูดด้วยรอยยิ้ม เพียงแต่เป็นรอยยิ้มที่ขมขื่นอยู่สักหน่อย

ที่จริงช่วยเธอก็คือช่วยตัวฉันเองด้วยแหละ พยายามขึ้นไปติดหนึ่งในสิบให้ได้ละ พวกเขาอาจจะหยุมหัวฉันน้อยลงอีกหน่อย…

……………………………………….

[1] อาเพจจิโอ คือ การกระจายโน้ตในคอร์ด เล่นออกมาทีละตัว

[2] เทรโมโล คือ จังหวะดนตรีที่มีการรัวโน้ต ซ้ำๆ โน้ตเดิมด้วยจังหวะที่เร็ว

[3] คอร์ด คือ การเล่นโน้ตพร้อมกัน

[4] สตักกาโต คือ การบรรเลงโน้ตให้สั้นลงจากปกติ เพื่อให้ตัวโน้ตแต่ละตัวแบ่งแยกออกจากกันอย่างชัดเจน

[5] อ็อกเทฟ คือขั้นคู่เสียงที่เทียบจากโน้ตดนตรีตัวหนึ่งไปสู่โน้ตตัวหนึ่งในระดับเสียงที่ต่างกัน ซึ่งโน้ตตัวนั้นมีความถี่เป็นครึ่งหนึ่งหรือเป็นสองเท่าจากโน้ตตัวเดิม

[6] เฮกซาคอร์ด คือ บันไดเสียงโน้ต 6 ตัวแรก (โด เร มี ฟา ซอล ลา) โดยโน้ตจะสูงขึ้นทีละ 1 ขั้น

[7] แทนที่จะรอปลา มิสู้กลับบ้านไปถักแห มาจากบทประพันธ์ปกิณกะชุด ‘หวายหนานจื่อ’ ของหลิวอัน กวีสมัยราชวงศ์ฮั่นตะวันตก เปรียบเปรยว่าคนเราเมื่อคิดแล้วควรลงมือทำ เพื่อให้สิ่งที่ปรารถนานั้นสำเร็จ จากต้นฉบับภาษาจีนของในวรรค ‘แทนที่จะรอปลา’ คือ ‘临渊羡鱼’ ออกเสียงในภาษาจีนว่า ‘หลินเยวียนเซี่ยนอวี๋’ ซึ่งพ้องเสียงกับคำชื่อตัวละคร ‘หลินเยวียน’ ทำให้หลินเยวียนเลือกใช้คำว่า ‘เซี่ยนอวี๋’ ซึ่งเป็นสองคำหลัง มาเป็นนามปากกา

[8] ปลาเค็ม ในภาษาจีนคือ ‘เสียนอวี๋ (咸鱼)’

[9] รพิทรนาถ ฐากูร ศิลปิน นักคิด นักปรัชญา และนักเขียนชาวอินเดียผู้ได้รับรางวัลโนเบลซึ่งเป็นรางวัลโนเบลแรกของชาวเอเชีย