Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน นิยาย บท 570
ในเวลานี้ ทุกคนกำลังระดมสมอง
ซุนหงอคงตัวจริงถูกตีตายจริงหรือ?
แล้วผู้ที่เดินทางไปอัญเชิญพระคัมภีร์กับภิกษุถัง ที่จริงแล้วเป็นลิงปลอม?
ถึงแม้การอนุมานในครั้งนี้ถูกสงสัยว่าเป็นเพียงจินตนาการ แต่เมื่อพิจารณาอย่างถี่ถ้วนแล้วกลับรู้สึกว่ามีเหตุผลอยู่บ้าง ซุนหงอคงคือตัวแปรที่ดื้อรั้นในการเดินทางสู่ชมพูทวีป ทว่าภิกษุถังคือผู้ที่จำเป็นต้องเดินทางสู่ชมพูทวีป
วานรทั้งสองตัวแสวงหาผู้คนนับไม่ถ้วนเพื่อแยกแยะจริงหรือปลอม แต่กลับไม่อาจแยกแยะได้ ผู้ปราดเปรื่องซึ่งแยกแยะได้กลับไม่กล้าพูด…
เมื่อรวมเบาะแสเหล่านี้เข้าด้วยกัน ทุกคนจึงรู้สึกว่ายิ่งคิดยิ่งน่ากลัว!
ถ้าหากเป็นเรื่องจริง เช่นนั้นคงน่าเศร้าเหลือเกิน!
ซุนหงอคงที่ทุกคนชื่นชอบ ไม่ใช่ซุนหงอคง?
โชคดี
ขาใหญ่ท่านนี้กู้สถานการณ์อีกครั้ง
‘การตีความซึ่งไร้จริยธรรมเช่นนี้ ทุกคนคิดเพียงว่าอ่านเพื่อความสนุกก็พอ ใจจริงผมยังคงเชื่อว่าซุนหงอคงยังไม่ตาย เพราะเนื้อเรื่องด้านหลังได้พิสูจน์ว่าซุนหงอคงคนนี้ซื่อสัตย์ภักดี ถ้าไม่ใช่เพราะวานรหกหู[1] [2]ทำร้ายภิกษุถังเพื่อชิงสัมภาระ ผมว่าโศกนาฏรรมครั้งนี้คงไม่เกิดขึ้น’
ทุกคนจึงเบาใจลง
ทว่าเมล็ดพันธุ์ของการตีความนั้นได้ถูกหว่านออกไปแล้ว
บางทีหลังจากนี้อาจมีมุมมองเช่นนี้ปรากฏขึ้นอีกมาก
เพราะเรื่องนี้มีมูลมากพอให้สงสัยแล้ว
เช่นนั้นทำไมเด็กน่าสงสารจึงบอกว่านี่คือโศกนาฏกรรม?
หลายคนเริ่มสงสัย
กล้าบอกว่าซุนหงอคงถูกทุบตีจนตาย เห็นได้ชัดว่าคนนี้ไม่ธรรมดา
ครั้งนี้ขาใหญ่อธิบายต่อ
‘ภิกษุถังคือกับดักที่พระยูไลและเจ้าแม่กวนอิมสร้างขึ้น ในบทที่ 99 ของบันทึกการเดินทางสู่ประจิมทิศได้กล่าวไว้อย่างชัดเจน การลดระดับจากจินฉาน[2]คือเคราะห์กรรมที่หนึ่ง การถูกสังหารหลายครั้งตั้งแต่คลอดคือเคราะห์กรรมที่สอง การถูกโยนลงแม่น้ำในคืน พระจันทร์เต็มดวงคือเคราะห์กรรมที่สาม การตามหาญาติและล้างแค้นคือเคราะห์กรรมที่สี่…หนังสือเรื่องนี้บันทึกเคราะห์กรรมของภิกษุถังไว้ทั้งหมด พระโพธิสัตว์เฝ้าดูครอบครัวของพวกเขาตั้งแต่ภิกษุถังยังไม่เกิด ทั้งชีวิตของเขา ที่จริงถูกลิขิตมาอย่างชัด ลองนึกดูว่า หากชีวิตของคุณถูกออกแบบโดยคนอื่นคุณคิดว่ามันเป็นโศกนาฏกรรมหรือไม่’
‘อาจมีคนบอกว่า ถ้าชีวิตนี้ดี ก็ไม่นับว่าเป็นโศกนาฏกรรม’
‘เอาล่ะ งั้นเรามาพูดถึงลิงกันต่อ พวกคุณต้องคิดอย่างแน่นอนว่าโต้วจ้านเซิ่งฝัว[3]นั้นซุนหงอคงได้มาเพราะความพยายามของเขาเอง แต่อันที่จริงไม่มีอะไรมากไปกว่าพระยูไลอารมณ์ดี จึงอยากมอบตำแหน่งให้เขาเท่านั้นเอง จินฉานจื่นคือผู้สืบทอดสายตรงของพระยูไล ต่อให้ไม่ทำอะไรก็ควรได้รับการเลื่อนสถานะกลับมา หงอเหนงและหงอเจ๋ง[4]ในฐานะสมาชิกทีมนักประจบซึ่งน่ารักน่าเอ็นดูและไม่ได้เป็นภัยคุกคาม ย่อมต้องมีเช่นกัน แต่มีซุนหงอคงคนเดียวที่ถูกเรียกไปรับตำแหน่ง…’
‘แรกเริ่มซุนหงอคงเป็นอิสระโลดโผนขนาดไหน?’
‘ดูปีศาจกระทิงสิ เปิดเรื่องมาไร้กลุ่มไร้สำนักเช่นเดียวกับซุนหงอคง เป็นอิสระและมีความสุข สุดท้ายแล้วกลับถูกปราบปรามโดยกลุ่มพุทธและเต๋าจนแทบเอาชีวิตไม่รอ ท้ายที่สุดทำได้เพียงยอมจำนนต่อพุทธศาสนา อันที่จริงเรื่องนี้น่าเศร้ามาก ไม่ว่าจะเก่งกาจแค่ไหน ก็ไม่อาจล้มล้างระบอบชนชั้นได้ ฝึกฝนฝีมือจนถึงขั้นสุด ท้ายที่สุดคุณก็เข้าร่วมเป็นส่วนหนึ่งของมันอยู่ดี ดังนั้นซุนหงอคงจึงกลายเป็นโต้วจ้านเซิ่งฝัว’
‘เพราะฉะนั้น ที่จริงแล้วนิยายเรื่องนี้จึงเป็นการประนามระบอบศักดินาโบราณ’
‘ถ้าคิดว่าผมตีความมากเกินไป ลองกลับไปอ่านนิยายอีกสักรอบ พวกคุณจะพบกับกฎข้อหนึ่งคือ ปีศาจที่ถูกซุนหงอคงทุบตีจนตายไม่มีที่มาที่ไปชัดเจน และปีศาจที่มีที่มาที่ไปกลับไม่ตาย ถ้าไม่ถูกเทพเซียนจับไป ก็พึ่งร่มโพธิ์พระตถาคต แบบนี้ไม่น่าเศร้าหรอกหรือ?’
ผู้อ่านบันทึกการเดินทางสู่ประจิมทิศล้วนตกตะลึง!
แฟนคลับบรรพกาลยิ่งตกตะลึง!
พวกเขาอ่านนิยาย เพียงแค่สนใจพล็อตเรื่อง ไหนเลยจะคิดลึกซึ้งลงไปอีกชั้นหนึ่ง
แต่เมื่อมีคนกลับไปอ่านหนังสืออีกรอบ กลับต้องประหลาดใจเมื่อพบว่าสิ่งที่เด็กน่าสงสารพูดล้วนเป็นความจริง!
ปีศาจซึ่งไม่มีเบื้องหลัง เช่นปีศาจกระดูกขาว ตายไปแล้วไม่อาจตายได้อีก!
มีปีศาจบางชนิดถึงขั้นกลายเป็นปีศาจโดยได้รับการอนุมัติโจากเจ้านาย และโดยพื้นฐานแล้วจะไม่ได้รับการลงโทษ แม้แต่พวกที่เคยกินคนก็ตาม!
ยกตัวอย่างเช่นปีศาจคิ้วเหลือง[3] ก็แล้วกัน
อาจารย์ของปีศาจคิ้วเหลืองคือพระศรีอริยเมตไตรย ปล่อยให้หงอคงเข้าไปในท้อง และเข้าทุบตีอวัยวะภายในเพื่อระบายความโกรธ
ทว่าพระศรีอริยเมตไตรยกลับไม่เคยเอ่ยถึงความผิดของปีศาจคิ้วเหลืองเลย เพียงแต่หัวเราะแล้วปล่อยผ่านไป!
หลังจากกลับไป ปีศาจคิ้วเหลืองไม่ได้รับการลงโทษใดๆ และยังคงทำตัวเป็นเด็กเคาะฉาบทองดังเดิม
ส่วนมหาเทพผู้ขจัดทุกข์[5]ยิ่งตลกเข้าไปใหญ่
เก้าวิญญาณศักดิสิทธิ์[4] ซึ่งเป็นสัตว์พาหนะของเขา ปล่อยให้เหล่าสาวกกระทำสิ่งชั่วร้ายบนโลก ปล้นสะดม ทั้งยังลอบก่อกวนคณะอัญเชิญพระไตรปิฎกอีกด้วย
แต่เมื่อเผชิญหน้ากับซุนหงอคงกลับไม่เอ่ยถึงเรื่องนี้ เพียงแค่กล่าวกับซุนหงอคงว่า
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน