Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน นิยาย บท 578
หลินเยวียนรับผิดชอบการคัดเลือกนักแสดงในบันทึกการเดินทางสู่ประจิมทิศ ทว่าซีรีส์เรื่องนี้จำเป็นต้องใช้นักแสดงจำนวนมาก
หลินเยวียนไม่สามารถ คัดเลือกนักแสดงได้ทีละคน ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงคัดเลือกตัวละครสำคัญอย่างจำเพาะเจาะจง บ้างก็คัดเลือกนักแสดงที่เหมาะสมกับบทพอดี
ยกตัวอย่างเช่นหนานจี๋
เขากำหนดได้ทันที
แต่ไม่ต้องสงสัยเลย ว่าตัวละครที่สำคัญที่สุดย่อมเป็นซุนหงอคง!
การคัดเลือกนี้น่าสนใจมาก
คำแนะนำของบริษัทคือ
ค้นหานักแสดงที่มีทักษะการแสดงที่ดีและมีชื่อเสียงมารับบทซุนหงอคง
นี่ไม่ใช่เพียงคำแนะนำของบริษัทเท่านั้น แต่ยังเป็นความคิดโดยสัญชาตญาณของหลายๆ คนด้วย
แต่หลินเยวียนคิดว่า เมื่อเทียบกับชื่อเสียงและทักษะด้านการแสดงแล้ว คงจะดีกว่าถ้าหากหานักแสดงซึ่งมีความรู้เกี่ยวกับลิงมารับบทซุนหงอคง…
ทำไมบันทึกการเดินทางสู่ประจิมทิศเวอร์ชันของซีซีทีวีจึงเป็นเวอร์ชันคลาสสิกที่สุด
เพียงเพราะเปี่ยมไปด้วยอารมณ์ความคิดถึงหรือ?
ไม่เพียงเท่านั้นหรอก
ไม่ว่าจะเป็นผู้กำกับ หรือเพลงประกอบที่เหมาะเจาะลงตัว
แน่นอนว่านั่นยังรวมไปถึงการแสดงของนักแสดงอีกด้วย ทั้งหมดนี้ล้วนเป็นเหตุผลซึ่งทำให้บันทึกการเดินทางสู่ประจิมทิศเวอร์ชันซีซีทีวีกลายเป็นผลงานสุดคลาสสิก
ในนั้น
ซุนหงอคงซึ่งรับบทโดยลิ่วเสี่ยวหลิงจงถงยิ่งมีความสำคัญเป็นอย่างยิ่ง
พญาวานรคือจิตวิญญาณของบันทึกการเดินทางสู่ประจิมทิศ!
กล่าวตามตรง
ไม่ว่าลิ่วเสี่ยวหลิงถงจะมีจุดด่างพร้อยอย่างไร ซุนหงอคงซึ่งเขานำแสดงนั้นได้รับการยอมรับในฐานะพญาวานรโสภาอันดับหนึ่ง
นักแสดงหลายคนเคยรับบทซุนหงอคง
แต่มีเพียงลิ่วเสี่ยวหลิงถง ที่แสดงความรู้สึกของ ‘ลิง’ ออกมาได้
ส่วนคนอื่นๆ ไม่มีอรรถรสของ ‘ลิง’ เท่าไรนัก
และเหตุผลสำคัญที่สุดที่ทำให้ลิ่วเสี่ยวหลิงถงแสดงความรู้สึกของลิงออกมาได้ก็คือ
ลิ่วเสี่ยวหลิงถงเกิดมาในตระกูลพญาลิง!
เขาเรียนการแสดงงิ้วลิงมาตั้งแต่ยังเด็ก ได้มองและได้ฟังอยู่เป็นประจำ จึงกระจ่างในธรรมชาติของลิง
นักแสดงซึ่งไม่มีพื้นฐานในด้านนี้ แม้แต่งิ้วลิงก็ไม่เล่นไม่ไหว
ดังนั้นหลินเยวียนจึงเอาชนะทุกความคิดเห็น และตัดสินใจเลือกนักแสดงจากมุมมองนี้…
ประจวบเหมาะกับที่บนในยุคโบราณของบลูสตาร์มีนิยายเรื่องหนึ่งชื่อว่า ‘วานรเก็บจันทรา’
เรื่องราวของเทพปกรณัมวานรเก็บจันทรา มีตัวเอกเป็นลิง และมีอิทธิพลอย่างมากต่อผู้คน
แต่เมื่อถึงยุคปัจจุบัน อิทธิพลของเทพปกรณัมเรื่องนี้ได้เลือนหายไปจนแทบไม่เหลือเค้าแล้ว
อย่างไรก็ตาม…
ยังคงมีการแสดงจำพวกงิ้ว ซึ่งมีลิงเป็นตัวเอก
เมื่อการแสดงขยายตัวออกไป การแสดงเหล่านี้ไม่ได้จำกัดอยู่เพียงวานรเก็บจันทราอีกต่อไป แต่ยังเกิดเรื่องราวเกี่ยวกับลิงขึ้นอีกมากมาย
นี่คืองิ้วลิงของบลูสตาร์
ถึงแม้จะเป็นความชื่นชอบเฉพาะกลุ่ม ทว่ายังคงมีผู้คนจำนวนเล็กน้อยที่ชื่นชอบ
และหลังจากหลินเยวียนสืบข่าวคราวมา จึงรู้ว่าฉินโจวมีตระกูลหนึ่งแซ่เหริน ซึ่งสืบทอดงิ้วลิงมาหลายชั่วอายุคน
นอกจากนั้นยังมีคนให้เขาดูงิ้วลิงซึ่งเหรินเหยียนทายาทสกุลเหรินนำแสดง
เมื่อหลินเยวียนดูจบ เขาก็ถูกใจขึ้นมาในทันที
เขารู้สึกว่าเหรินเหยียนคนนี้มีศักยภาพที่จะแสดงเป็นซุนหงอคง
ดังนั้น เขาจึงเดินทางมายังโรงงิ้วซึ่งเหรินเหยียนแสดงด้วยตัวเอง
เมื่อได้เห็นใบหน้าของเหรินเหยียนแล้ว หลินเยวียนจึงยิ่งรู้สึกว่านี่คือตัวเลือกที่ดีมาก
นักแสดงซึ่งรับบทเป็นซุนหงอคง จำเป็นต้องหล่อ
ไม่ใช่ทุกคนจะเหมาะกับการแต่งหน้าทรงลูกท้อ
เหนือสิ่งอื่นใด อีกฝ่ายต้องตอบรับเสียก่อน…
หลินเยวียนเพียงแค่กังวลว่าอีกฝ่ายจะปฏิเสธ เขาจึงเดินทางมาด้วยตัวเอง
ทว่าเห็นได้ชัด
ว่าหลินเยวียนคิดมากไปเอง
……
เหรินเหยียนนึกไม่ถึง ว่าเซี่ยนอวี๋จะเดินลงมาจากฟากฟ้าเพื่อเชิญเขาไปรับบทเป็นซุนหงอคงด้วยตนเอง!
ชั่วขณะนั้น เหรินเหยียนนึกสงสัยว่าตนอาจกำลังฝันไป
“ยินดีครับ!!!”
เหรินเหยียนตอบรับอย่างอดใจไม่ไหว
เขาคล้ายกับว่าจะกลัวเซี่ยนอวี๋เสียใจ จึงรีบกล่าวเสริมว่า “ผมไม่รับเงินเดือนก็ได้นะครับ!”
หลินเยวียนชะงัก ทันใดนั้นสีหน้าพลันเคร่งขรึมขึ้นมา
“ค่าตัวต้องจ่ายอยู่แล้วครับ แต่เงื่อนไขคือคุณต้องผ่านการออดิชัน”
“ผมจะพยายามครับ!”
“งั้นคุณเตรียมตัวได้เลยครับ”
หลินเยวียนพยักหน้า เรื่องนี้ราบรื่นกว่าที่เขาคิดไว้
เมื่อจัดการเรื่องนี้เรียบร้อยแล้วหลินเยวียนจึงตรงกลับบ้านทันที
หลังจากเหรินเหยียนไปส่งที่เยวียนที่รถ เขาก็ยืนนิ่งอยู่ที่เดิม
น้องสาวซึ่งอยู่ด้านข้างยังคงหน้าแดงระเรื่อ “พ่อเพลงอวี๋หล่อกว่าในทีวีอีก!”
“ยินดีด้วย พญาลิงน้อย!”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน