Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน นิยาย บท 601
ในเวลานี้ธุรกิจขายคอร์สเรียนเติบโตมาถึงวงการบันเทิงแล้วหรือ?
แถมยังเพิ่มคอร์สภาษาถิ่นหานโจวอย่างภาษาอังกฤษมาด้วย?
ทันสมัยจริงๆ
นี่คือความคิดจากจิตใต้สำนึกของคนในวงการซึ่งเป็นเพื่อนกับนักร้องเหล่านี้
หลังจากนั้นทุกคนจึงเกิดความคิดอื่นๆ ตามมา ยกตัวอย่างเช่นช่วนนี้ราชวงศ์ปลามีความคิดว่าจะปล่อยเพลงภาษาอังกฤษ?
นี่ไม่ใช่เรื่องผิดปกติ
เพื่อการเติบโตในอาชีพ มักมีนักร้องจำนวนหนึ่งซึ่งเริ่มเรียนภาษาถิ่นทวีปอื่น หลังจากนั้นจึงปล่อยเพลงที่เกี่ยวข้อง
ยกตัวอย่างเช่นซุนเย่าหั่วซึ่งอุตส่าห์ร่ำเรียนภาษาฉี
ความรู้หลากหลายภาษานั้นนับว่าเป็นเรื่องที่ดีต่อตัวนักร้องเอง
“…”
ประสิทธิภาพสูงจริงๆ
หลินเยวียนกดไลก์ให้ทุกคน
เขากลับไม่รู้ ว่าซุนเย่าหั่วลากทุกคนเข้าไปในกลุ่มความสนใจภาษาอังกฤษด้วยเหตุนี้เอง และสมาชิกในราชวงศ์ปลาทุกคนถูกเชิญเข้ากลุ่ม
รวมไปถึงเว่ยห่าวอวิ้น
หลังจากเว่ยห่าวอวิ้นถูกลากเข้ากลุ่ม มองดูรายชื่อสมาชิก และตื่นเต้นดีใจ จับมือผู้จัดการส่วนตัวและเอ่ยอย่างมีความสุข
“ฉันเข้ากลุ่มราชวงศ์ปลาอย่างเป็นทางการแล้ว!”
ผู้จัดการก็ดีใจเช่นกัน “เห็นทีคุณได้รับการยอมรับจากราชวงศ์ปลาแล้ว”
“ฉันต้องเข้ากับทุกคนให้ได้!”
เว่ยห่าวอวิ้นกระตือรือร้นอยากเข้าร่วมราชวงศ์ปลา จึงพิมพ์ลงไปในกลุ่มทันที “ภาษาอังกฤษยากมากเลย!”
ทันใดนั้น
ในกลุ่มต่างตอบกลับมา
เจียงขุย ‘รู้สึกเหมือนกัน เรียนไปแป๊บเดียวก็อยากเทแล้ว’
เฉินจื้ออวี่: ‘ฉันไม่อยากดิ้นรน เรียนไม่ไหว’
ซุนเย่าหั่ว: ‘เฮ้อ เห็นทีชีวิตฉันคงถูกลิขิตมาให้ร้องเพลงภาษาอังกฤษไม่ได้ ออกเสียงได้แย่สุดๆ ’
จ้าวอิ๋งเก้อ ‘เรียนไปชั่วโมงหนึ่งก็ยอมแพ้แล้ว โชคดีที่ไม่ต้องสอบภาษานี้’
เว่ยห่าวอวิ้น ‘เรียนคงต้องเรียน อาจารย์เซี่ยนอวี๋บอกไว้แล้วว่าในอนาคตอาจได้ร้องเพลงภาษาอังกฤษ แถมฉันเห็นโมเมนต์วีแช็ตของทุกคนก็เขียนภาษาอังกฤษได้ดีมากเลยนะ ไม่เหมือนกับฉันที่เรียนอยู่ตั้งนานแต่กลับรู้แค่คำศัพท์ว่า lucky’
‘เรียนไม่ไหว’
‘ไม่มีโชคเลย’
‘ยากเกินไป’
‘สู้ๆ นะ’
‘บนโมเมนต์ที่เห็นคือลอกมาจากที่อื่น ถึงยังไงผมก็ยอมแพ้กับการร้องเพลงภาษาอังกฤษแล้ว’
ทุกคนมีท่าทีราวกับหมดเรี่ยวแรง
เว่ยห่าวอวิ้นตะลึง มองไปทางผู้จัดการด้วยความตื่นเต้น
‘ดีจริงๆ ทุกคนไม่อยากเรียนภาษาอังกฤษ งั้นถ้าฉันเรียนแล้วอาจารย์เซี่ยนอวี๋มีเพลงภาษาอังกฤษ ฉันจะเป็นคนเดียวที่ร้องได้ใช่ไหม? แบบนี้เรียกว่าสินค้าหายาก!’
‘…’
ผู้จัดการอ่านบทสนทนาในกลุ่ม ก่อนจะจ้องมองเว่ยห่าวอวิ้น รู้สึกเย็นวาบที่แผ่นหลัง
“ราชวงศ์ปลา สมคำร่ำลือจริงๆ ”
“อ๋า?”
เว่ยห่าวอวิ้นสับสน “มีอะไรผิดปกติหรือ?”
“ให้ตายสิ!”
ผู้จัดการเบ้ปาก “อยากเทแล้ว[2] ไม่อยากดิ้นรนอะไรนี่คำโกหกทั้งเพ เป็นอุบายในการหลอกลวงคู่แข่งของราชวงศ์ปลา พวกเขาแค่สร้างภาพว่าพวกเขายอมแพ้กับการเรียนภาษาอังกฤษเพื่อให้คุณตายใจ หรือไม่ก็ยอมแพ้ ที่จริงลับหลังพวกเขาแอบเรียนภาษาอังกฤษอย่างเอาเป็นเอาตาย!”
เว่ยห่าวอวิ้นตกตะลึง “ถึงขนาดนั้นเชียวหรือ?”
ผู้จัดการเบ้ปาก “สมัยคุณเป็นนักเรียน เคยเจอคนประเภทนี้ไหม?”
“คนประเภทนี้?”
“สมัยเรียน จะมีคนประเภทนี้ พวกเขาชอบพูดคำพวกจำพวก แย่แล้ว เมื่อวานฉันเล่นเกมทั้งวัน ไม่ได้ทบทวนบทเรียนเลย ตายแน่ครั้งนี้ทำข้อสอบไม่ได้ ฉันไม่ได้ฟังครูสอน ปรากฏว่าคะแนนสอบออกมา พวกเขากลับได้ที่หนึ่งไม่ก็ที่สอง”
เว่ยห่าวอวิ้นสะดุ้งโหยง “คุณพูดแบบนี้ เมื่อก่อนเด็กเรียนในห้องฉันก็เป็นแบบนี้บ่อยๆ ”
“พวกนี้คือตัวท็อปจอมตลบตะแลงในตำนาน!”
ผู้จัดการเอ่ยอย่างดุดัน “และคนอย่างราชวงศ์ปลา ก็คือตัวแทนของพวกตัวท็อปจอมตลบตะแลงนี่แหละ เห็นทีสงครามภายในราชวงศ์ปลาน่าจะเลือดสาดมาก!”
“คุณก็พูดเกินไป พูดซะทุกคนเป็นพวกหน้าเนื้อใจเสือ”
เว่ยห่าวอวิ้นปัดมือ ผู้จัดการคนนี้เก่งทุกอย่าง แต่เธอชอบมีข้อกังขา ขบคิดอย่างซับซ้อนมากเกินไป
……
อีกด้านหนึ่ง
เจียงขุยวางโทรศัพท์มือถือลง หยิบหนังสือ ‘ไวยากรณ์ภาษาอังกฤษเบื้องต้น’ มาอ่านอย่างตั้งใจ อ่านไปพลางจดบันทึก
สมุดข้างแขนของเธอบันทึกอัดแน่นไปด้วยความรู้
จ้าวอิ๋งเก้อวางโทรศัพท์ลง บอกกับผู้จัดการว่า “พรุ่งนี้เชิญอาจารย์ภาษาอังกฤษมาให้ฉันด้วยค่ะ หลังจากนี้ปฏิเสธโฆษณาไปตามความเหมาะสม”
ขณะที่พูด เธอก็เปิดภาพยนตร์จากหานโจว พร้อมกับเลือกคำบรรยายภาษาอังกฤษ
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน