Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน นิยาย บท 622
สรุปบท ตอนที่ 622 เหตุการณ์อันน่าอับอายที่สุดในประวัติศาสตร์: Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน
ตอน ตอนที่ 622 เหตุการณ์อันน่าอับอายที่สุดในประวัติศาสตร์ จาก Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน – ความลับ ความรัก และการเปลี่ยนแปลง
ตอนที่ 622 เหตุการณ์อันน่าอับอายที่สุดในประวัติศาสตร์ คือตอนที่เปี่ยมด้วยอารมณ์และสาระในนิยายการเงิน Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน ที่เขียนโดย Internet เรื่องราวดำเนินสู่จุดสำคัญ ไม่ว่าจะเป็นการเปิดเผยใจตัวละคร การตัดสินใจที่ส่งผลต่ออนาคต หรือความลับที่ซ่อนมานาน เรียกได้ว่าเป็นตอนที่นักอ่านรอคอย
ถึงแม้ผู้จัดการจะมีประวัติของลางร้าย แต่หลังจากที่แจ็คขบคิดอย่างรอบคอบแล้ว ก็รู้สึกว่าไม่ใช่ปัญหาใหญ่
ระยะนี้บนโลกออนไลน์ต่างพูดกันว่าชาวหานพ่ายแพ้ต่อเซี่ยนอวี๋ นั้นเกี่ยวข้องกับเรื่องที่เพลงภาษาอังกฤษเป็นเพลงเฉพาะกลุ่ม
แจ็คยอมรับคำพูดเช่นนี้
ในทั้งห้าทวีปซึ่งผนวกรวม ภาษาอังกฤษนับเป็นภาษาเฉพาะกลุ่มจริงๆ
แต่ว่า…
หากจะบอกว่าดนตรีหานโจวพ่ายแพ้ต่อเซี่ยนอวี๋ก็เพราะเพลงภาษาอังกฤษเป็นเพลงภาษาอังกฤษ นั่นเป็นข้อแก้ตัวเสียมากกว่า
จุดนี้แจ็คก็เข้าใจเช่นกัน
ต่อให้เพลงภาษาอังกฤษจะไม่ใช่เพลงเฉพาะกลุ่ม ตนก็แพ้ได้ เพียงแต่ไม่ควรแพ้เสียเอน็จอนาถเช่นนี้
แน่นอนว่าแจ็คไม่มีทางเอื้อนเอ่ยคำพูดนี้ออกไป
เขาพยายามอย่างเต็มที่เพื่อให้ดูเหมือนว่าที่หานโจวแพ้เซี่ยนอวี๋นั้นล้วนมาจากเหตุผลที่ว่าเพลงภาษาอังกฤษเป็นเพลงเฉพาะกลุ่ม
ปรากฏว่า ไม่รู้ว่าเซี่ยนอวี๋คนนี้คิดอย่างไร ถึงกับจะปล่อยเพลงภาษาอังกฤษออกมา!
เรื่องนี้แตะถึงขีดจำกัดของแจ็ค!
แพ้ให้เซี่ยนอวี๋ แจ็คยังพอฝืนใจรับได้ ถึงอย่างไรคนเขาก็เขียนเพลงภาษากลาง ผู้ฟังย่อมมีมากกว่า
แต่ถ้าเซี่ยนอวี๋ก็เขียนเพลงภาษาอังกฤษเช่นเดียวกัน เช่นนั้นตนจะแพ้ไม่ได้!
ถ้าแพ้ขึ้นมา ดนตรีหานโจวย่อมถึงคราวหน้าแตกหมอไม่รับเย็บอย่างแน่นอน!
ถ้าหากแพ้ในครั้งนี้ คงใช้คำแก้ต่างว่าเพลงภาษาอังกฤษนั้นเฉพาะกลุ่มไม่ได้แล้วสินะ?
คนเขาปล่อยเพลงภาษาอังกฤษเหมือนกัน!
เพราะฉะนั้นแจ็คจึงมีเหตุผลให้แพ้เซี่ยนอวี๋ไม่ได้!
ใช้คำพูดของชาวเน็ตหานโจวก็คือ เซี่ยนอวี๋จะเอาอะไรมาชนะ?
เขาไม่เคยเขียนเพลงภาษาอังกฤษด้วยซ้ำไป!
ด้วยเหตุนี้เอง
เช่นเดียวกับในคืนนั้นเมื่อห้าวันก่อน
ในคืนวันนี้ แจ็คและผู้จัดการส่วนตัวนั่งรออยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์
“ถึงเวลาแล้ว!”
“เริ่มเลย!”
เมื่อถึงเวลาสองทุ่ม จู่ๆ ผู้จัดการก็ตะโกนลั่น พลอยให้แจ็คตกใจ
จู่ๆ ตะโกนขึ้นมาทำไม
หลังจากนั้น แจ็คก็สัมผัสได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ
เมื่อห้าวันก่อน ผู้จัดการก็พูดแบบนี้ไม่ใช่หรือ?
“คุณเปลี่ยนบทพูดหน่อยไม่ได้หรือไง!”
แจ็คถลึงตาใส่ผู้จัดการ พลางตะโกนกลับไปทันใด
ไม่เป็นมงคลเอาซะเลย!
ผมนึกว่าฝันย้อนไปเมื่อห้าวันก่อนซะอีก!
คำพูดทั้งหมดในขณะนี้ของผู้จัดการล้วนเหมือนกับเมื่อห้าวันก่อนทุกประการ!
ผู้จัดการเหน็บแนม “งั้นก็เริ่มเลย ถึงเวลาแล้ว”
แจ็ค “…”
เขาเองก็เหนื่อยที่จะต่อปากต่อคำกับผู้จัดการ จึงกดเปิดโปรแกรมเล่นเพลง
ข้อความโปรโมตในหน้าแรกก็คือเพลง ‘Take Me to Your Heart’ ของเซี่ยนอวี๋
แจ็คไม่ลังเล
กดเล่นเพลงทันที
ในห้อง ท่วงทำนองอันคุ้ยเคยดังขึ้น
ทันใดนั้นแจ็คก็ลุกพรวดขึ้นยืน!
“ผมทะลุมิติเวลาหรือเปล่า?”
เขาจ้องมองผู้จัดการ “วันนี้วันที่เท่าไหร่ เดือนอะไร”
ผู้จัดการแลดูสับสน “วันที่สี่กุมภาไง”
แจ็คฟังท่วงทำนองซึ่งดังผ่านโสตประสาท
“นี่ไม่ใช่เพลงจูบลาหรือ?”
หลายวันมานี้ แจ็คฟังเพลงจูบลาซ้ำแล้วซ้ำเล่า
ต่อให้เพลงนี้จะมอดไหม้เป็นเถ้าถ่าน เขาก็ยังคงได้ยิน!
วันนี้ต่อให้เทพบนสวรรค์ลงมาเอง แจ็คก็ยังกล้าตบอกรับรองว่า
เพลงภาษาอังกฤษเพลงนี้ของเซี่ยนอวี๋ก็คือเพลงจูบลา!
ผู้จัดการสดับฟังอย่างตั้งใจ เหมือนว่าจะเป็นทำนองอินโทรของเพลงจูบลาจริงๆ
“ระบบขัดข้อง?”
แจ็คสงสัยว่าหลังบ้านของโปรแกรมนี้จะติดบักซะแล้ว
ในเวลานั้นเอง
การขับร้องก็เริ่มต้นขึ้นทันใด
“Hiding from the rain and snow
trying to forget but I won’t let go
looking at a crowded street
listening to my own heart beat
……”
ผู้จัดการซึ่งอยู่ด้านข้างเงียบลง
เนื่องจากเข้าถึงเพลงภาษาอังกฤษได้มากกว่า
ผู้จัดการถึงกับรู้สึกว่าเพลงจูบลาเวอร์ชันภาษาอังกฤษนั้นไพเราะกว่าเวอร์ชันภาษากลางเสียอีก!
ในเมื่อแม้แต่ผู้จัดการยังรู้สึกเช่นนี้ ชาวหานคนอื่นๆ จะรู้สึกอย่างไรเล่า
คำตอบนั้นง่ายดายและชัดเขน
เมื่อชาวหานได้ฟังเพลง Take Me to Your Heart ทุกคนต่างเงียบไปเช่นเดียวกับผู้จัดการ
นึกไม่ถึงเลย!
ว่าเมื่อเพลงจูบลาเปิดเป็นเวอร์ชันภาษาอังกฤษ แท้จริงแล้วเพลงนี้ไพเราะกว่าที่ชาวหานคิดไว้เสียอีก
แต่ทำไมเป็นเพลงจูบลา?
ทำไมไม่เปลี่ยนเป็นเพลงอื่นล่ะ!
ถ้าคุณเปลี่ยนเป็นเพลงอื่น พวกเรายังพอมีพื้นที่เหลือให้โต้แย้งและถอยตั้งหลัก แต่นี่ดันเป็นเพลงจูบลา!
ดันเป็นเพลงเดียวกัน!
ดันเป็นเพลงจูบลาที่ถูกพวกเราวิจารณ์ว่าชนะชาวหานได้ก็เพราะอาศัยข้อได้เปรียบของความแพร่หลายของภาษากลาง!
นี่มันน่าอับอายจริงๆ
น่าอับอายมาก
ในอนาคต บลูสตาร์จะเรียกฉากนี้ว่าเป็นหนึ่งใน ‘ห้าเหตุการณ์ซึ่งน่าอับอายที่สุดในประวัติศาสตร์’ ถึงขั้นที่เป็นต้นแบบของสถานการณ์อันน่าอับอายเลยก็เป็นได้!
ก่อนหน้านี้
ไม่เคยมีใครทำให้ประชาชนจากทวีปใดทวีปหนึ่งอับอายได้เช่นนี้มาก่อน อับอายจนอยากรวมกลุ่มกันปิดตัวเองให้รู้แล้วรู้รอด!
เซี่ยนอวี๋ทำได้แล้ว
ทำได้ด้วยใช้วิธีง่ายๆ เช่นนี้
ไม่มีใครคาดคิด ว่าเซี่ยนอวี๋จะหยิบเพลงจูบลาเวอร์ชันภาษาอังกฤษออกมาตบหน้าชาวหาน!
เพี้ยะ!
การตบหน้าฉาดนี้เสียงดังสนั่นสนมึนงง
ไม่มีชาวหานคนใดใจกล้าหน้าหนาพอจะบอกว่าเพลงภาษาอังกฤษซึ่งชื่อว่า Take Me to Your Heart นี้ไม่ได้เรื่อง
เพราะนั่นไม่เพียงเป็นการดูถูกระดับสติปัญญาของชาวเน็ตทวีปอื่นเท่านั้น แต่ยังเป็นการดูถูกดนตรีของชาวหานเองด้วย!
หากพวกเขาปฏิเสธเซี่ยนอวี๋ เท่ากับว่าพวกเขาปฏิเสธตนเอง!
ดังนั้นการตอบโต้ของเซี่ยนอวี๋ในครั้งนี้จึงทำให้ชาวหานจนคำพูด!
เขาเอาชนะชาวหานด้วยสิ่งที่ชาวหานคุ้นเคยที่สุด และวิธีที่ชาวหานถนัดที่สุด…
ในเวลานี้
ฉิน ฉี ฉู่ และเยี่ยนต่างแตกตื่นกันจ้าละหวั่น!
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน
ตอน 837-839 ไม่มีข้อความเลยครับ...