Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน นิยาย บท 723

ตอนที่ 723 ฉินโจวต้อนรับคุณ

หลายวันผ่านไป!

เป้ยจิง ฉินโจว!

คณะกรรมการบลูเกมส์!

หัวหน้าทั้ง 21 คนในคณะกรรมการบลูเกมส์มารวมตัวกันในห้อง เพื่อพูดคุยกันอย่างจริงจังเกี่ยวกับรายละเอียดหลายประการของพิธีเปิดบลูเกมส์

หลังจากทยอยกำหนดกฎระเบียบสำคัญแล้ว ทันใดนั้นโจวเจี้ยนฉีประธานคณะกรรมการบลูเกมส์เอ่ยขึ้น

“การรวบรวมเพลงโปรโมตเป็นอย่างไรบ้าง”

“หลังจากที่เราออกประกาศรวมรวมเพลงบลูเกมส์ เสียงตอบรับจากในวงการก็คึกคักมาก คนดนตรีชั้นนำมากมายในวงการดนตรีออกโรง รวมไปถึงหวงตงเจิ้งที่พวกเราให้ความสำคัญ แล้วก็พ่อเพลงชื่อดังอีกจำนวนหนึ่ง ปัจจุบันนี้เราเลือกมายี่สิบเพลงแล้ว ยี่สิบเพลงนี้ฟังดูยอดเยี่ยมมาก วันนี้พวกเราจำเป็นต้องโหวตตัดสินเป็นครั้งสุดท้ายในวันนี้”

มีคนตอบ

ชายวัยกลางคนซึ่งสวมแว่นตาหัวเราะขึ้นทันใด

“ยังมีอะไรให้โหวตอีก ปีนี้ยังต้องเลือกเพลงที่หวงตงเจิ้งแต่งเหมือนเดิมอย่างแน่นอน พ่อเพลงเหล่านี้ฝีมือดีมาก แต่ถ้าพูดถึงเพลงประเภทนี้ หวงตงเจิ้งเชี่ยวชาญที่สุด!”

“จะว่าไปก็จริง”

ด้านข้างมีคนเอ่ยขึ้นตาม “เพลงนั้นของหวงตงเจิ้งผมได้ฟังแล้วก่อนเริ่มประชุม ชื่อเพลงว่าคบเพลิง ตรงกับความต้องการของเราทุกด้าน สมแล้วที่เป็นฝีมือของผู้แต่งเพลงโปรโมตบลูเกมส์สามครั้งติดต่อกัน”

ทุกคนต่างหัวเราะร่วน

เนื่องจากบลูเกมส์จัดขึ้นทุกๆ สี่ปี และหวงตงเจิ้งได้แต่งเพลงโปรโมตบลูเกมส์ติดต่อกันถึงสามครั้ง ซึ่งรวมเป็นระยะเวลานานหลายปีเลยทีเดียว!

โลกภายนอกถึงขั้นมีคนบอกว่า

หวงตงเจิ้งคือผู้ที่สวรรค์คัดเลือกมาเพื่อเขียนเพลงโปรโมตบลูเกมส์ บลูเกมส์ทุกๆ ครั้งล้วนเป็นช่วงเวลาที่หวงตงเจิ้งจะสำแดงพลังและเอาคว้าชัยเหนือพ่อเพลง

แน่นอน

คำพูดที่ว่าต้องเลือกเพลงของหวงตงเจิ้งอย่างแน่นอนนั้นเป็นเพียงการหยอกล้อ ไม่ว่าอย่างไรพวกเขาย่อมปฏิบัติตามกระบวนการ ไม่มีทางที่คณะกรรมการบลูเกมส์จะมองว่านี่เป็นเรื่องเล่นๆ

โจวเจี้ยนฉีกล่าว

“เปิดประชุมมาตั้งนาน ควรให้ทุกคนได้ซาบซึ้งกับบทเพลงอันไพเราะได้แล้วละครับ”

“ทุกคนพยักหน้า”

เจ้าหน้าที่เอ่ยแนะนำข้อมูลของเพลงก่อนกดเล่นเพลง

“เพลงแรกมีชื่อว่า ‘สู้เขานะ นักกีฬาบลูเกมส์’ ผู้ประพันธ์ผลงานคือพ่อเพลงอาจารย์ซินซิน”

ไม่มีใครพูดอะไร

เสียงเพลงดังขึ้น

หลังฟังเพลงแรก ทุกคนก็พยักหน้า และแลกเปลี่ยนความคิดกันเบาๆ โดยทั่วไปรู้สึกพึงพอใจ

มีฝีมือระดับของพ่อเพลงเป็นประกัน

บทเพลงยังคงไพเราะมาก

แต่รู้สึกว่ายังขาดบางอย่างไปสักอย่าง

การพูดคุยจบลง

โจวเจี้ยนฉีส่งสัญญาณให้เล่นเพลงพ่อไป

เจ้าหน้าที่พยักหน้า แนะนำข้อมูลก่อนเปิดเพลง “เพลงที่สองชื่อว่า ‘เสน่ห์ฉินโจว’ ผู้ประพันธ์คือพ่อเพลงท่านเดียวกัน…”

เป็นเช่นนี้

ทุกคนฟังเพลง 12 เพลงติดต่อกัน

เพลงเหล่านี้ล้วนเป็นเพลงที่ดี และโดดเด่นจากผลงานทั่วไป รับประกันคุณภาพได้อย่างแน่นอน ทว่าจนถึงตอนนี้ยังไม่มีเพลงใดทีสามารถทำให้ทุกคนประทับใจได้อย่างสมบูรณ์

จนกระทั่งเพลงที่ 13!

ขณะที่เอ่ยแนะนำเพลงนี้ เสียงของเจ้าหน้าที่ดูเหมือนจะแตกต่างออกไปเล็กน้อย

“เพลงนี้มีชื่อว่า ‘คบเพลิง’ ประพันธ์โดยอาจารย์หวงตงเจิ้ง…”

สีหน้าของทุกคนเปลี่ยนไปเล็กน้อย

ไม่กี่นาทีผ่านไป

รอยยิ้มปรากฏที่มุมปากของทุกคน!

“ดี!”

“เพลงนี้ดี!”

“ยังเป็นหวงตงเจิ้งเหมือนเดิมจริงด้วย!”

“ถ้าไม่มีอะไรเหนือความคาดหมาย เพลงโปรโมตในครั้งนี้คือคบเพลิงแล้วละ”

“อื้ม”

“หวงตงเติ้งยังเก่งเหมือนเดิม”

“เห็นทีเขาจะได้เขียนเพลงให้บลูเกมส์เป็นครั้งที่สี่ติดต่อกันแล้ว รวมๆ แล้วเป็นเวลาสิบกว่าปีแล้วนะ ไม่ง่ายเลย”

“ไม่ได้ด้อยไปกว่าเพลงเมื่อครั้งที่แล้วเลย”

“ที่จริงฉันคิดว่าสู้ครั้งที่แล้วไม่ได้ แต่ก็จริงที่เพลงนี้เพราะกว่าเพลงอื่นๆ ของเขา”

“ที่สำคัญคือภาพรวมให้ความรู้สึกเหมาะสมสินะ”

“เขาคือคนดนตรีที่เข้าใจจิตวิญญาณบลูเกมส์ของพวกเรา”

“ถ้าเนื้อเพลงคบเพลิงสามารถเน้นย้ำเกี่ยวกับเมืองในฉินโจวได้คงดีกว่านี้”

“…”

บลูเกมส์มีธรรมเนียมการจุดคบเพลง หวงตงเจิ้งเลือกคอนเส็ปต์เพลงได้ดีจริงๆ

“ฟังต่อไป”

โจวเจี้ยนฉีเอ่ยขึ้นเสียงเบา

ต่อให้ในขณะนี้ทุกคนชื่นชอบเพลงของหวงตงเจิ้งที่สุด พวกเขายังคงต้องฟังเพลงที่เหลือจนจบ จึงไม่มีใครมีข้อโต้แย้ง

เพลงที่ 14…

เพลงที่ 15…

เพลงที่ 16…

หลังจากนั้นยังไม่มีเพลงใดที่ทำให้ทุกคนรู้สึกว่าดีกว่าเพลงคบเพลิง ถ้าไม่ใช้ตรงนั้นแย่ไปนิด ตรงนี้ก็ด้อยไปหน่อย

โจวเจี้ยนฉีขมวดคิ้ว

โดยพื้นฐานแล้วเขาค่อนข้างพอใจกับเพลงคบเพลิง แต่ความพึงพอใจโดยพื้นฐานกับความพึงพอใจโดยสมบูรณ์นั้นเป็นคนละเรื่องกัน

เขารู้สึกว่า…

เพลงของหวงตงเจิ้งในปีนี้ยังเป็นรองผลงานของเขาในบลูเกมส์สามครั้งก่อนหน้านี้