Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน นิยาย บท 761
สรุปบท ตอนที่ 761 คนโง่คนนั้นคือฉันเอง: Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน
สรุปตอน ตอนที่ 761 คนโง่คนนั้นคือฉันเอง – จากเรื่อง Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน โดย Internet
ตอน ตอนที่ 761 คนโง่คนนั้นคือฉันเอง ของนิยายการเงินเรื่องดัง Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน โดยนักเขียน Internet เต็มไปด้วยจุดเปลี่ยนสำคัญในเรื่องราว ไม่ว่าจะเป็นการเปิดเผยปม ตัวละครตัดสินใจครั้งสำคัญ หรือฉากที่ชวนให้ลุ้นระทึก เหมาะอย่างยิ่งสำหรับผู้อ่านที่ติดตามเนื้อหาอย่างต่อเนื่อง
ตอนที่ 761 คนโง่คนนั้นคือฉันเอง
วันรุ่งขึ้น
ในห้องบันทึกเสียง
หลินเยวียนพาเจียงขุยไปอัดเพลง
“อีกรอบครับ”
“ไม่ได้”
“อัดใหม่”
“ประโยคนี้ลากยาวเกินไป”
“ความรู้สึกน้อยไป”
“ยังไม่ได้”
“หยุดชั่วคราว”
“…”
การบันทึกเพลงกินเวลาหลายชั่วโมง การขับร้องของเจียงขุยยังแตะไม่ถึงมาตรฐานของหลินเยวียน บรรยากาศในสตูดิโอบันทึกเสียงอึมครึมเล็กน้อย
หากเป็นเมื่อก่อน เพลงนี้คงไม่นับว่ายากสำหรับเจียงขุย
ทว่าวันนี้กลับต่างออกไป
สภาพของเธอนั้นแย่เหลือเกิน
ท้ายที่สุดแล้วหลินเยวียนทำได้เพียงประกาศหยุดการอัดเพลงชั่วคราว
เจียงขุยก้มหน้าลงไม่พูดจา สีหน้าของเธอแลดูละอายใจ เธอรู้ว่าปัญหาของตนนั้นสาหัสสากรรจ์ ความรู้สึกส่วนตัวได้ส่งผลกระทบรุนแรงต่องานของเธอ
“วันนี้ตามนี้ก่อนครับ”
เจียงขุยกดเสียงเบา พูดอย่างกระดากใจ “ขอโทษนะคะ ที่ทำให้อาจารย์เซี่ยนอวี๋เสียเวลามากขนาดนี้ พรุ่งนี้ฉันจะพยายามปรับปรุงตัวค่ะ”
หลังจากนั้น เจียงขุยจึงเข้าไปขอโทษเจ้าหน้าที่คนอื่นๆ
หลินเยวียนพยักหน้าโดยที่ไม่ได้พูดอะไร ต่อให้เจียงขุยจะไม่สามารถอัดเพลงได้สำเร็จก่อนสิ้นเดือนก็ไม่เป็นไร
เขามีแผนสำรอง
อย่างมากเขาก็แค่ปล่อยเพลงนี้ในภายหลัง
เมื่อกลับไปยังห้องทำงาน
ขณะที่หลินเยวียนเริ่มใคร่ครวญเกี่ยวกับแผนสำรอง จู่ๆ ก็ได้รับโทรศัพท์จากซุนเย่าหั่ว
“รุ่นน้อง ตอนเย็นไปกินข้าวกันไหม? ทุกคนอยู่ครบ””
‘ทุกคน’ ที่ซุนเย่าหั่วพูดถึงย่อมต้องเป็นนักร้องในราชวงศ์ปลา
“ได้ครับ”
หลินเยวียนไม่ได้ปฏิเสธ
เวลาหนึ่งทุ่มตรงในวันเดียวกัน
เขามายังร้านอาหารภายใต้ชื่อของซุนเย่าหั่ว และพบกับทุกคนในห้องส่วนตัว
แน่นอนว่า นักร้องทุกคนในราชวงศ์ปลาล้วนอยู่ที่นั่น
รวมไปถึงเจียงขุย
เจียงขุยมองไปยังหลินเยวียน ก้มหน้าอยู่ตลอดเวลา แลดูกระดากอายอยู่บ้าง ถึงอย่างไรผลงานของเธอเมื่อตอนกลางวันก็ย่ำแย่พอดู
หลินเยวียนไม่ได้พูดอะไร
หลังจากกินอาหารเสร็จ ซุนเย่าหั่วแนะทำให้ทุกคนไปร้องเพลงยังห้องคาราโอเกะ
“ได้สิ!”
เมื่อเป็นเช่นนี้ ทุกคนจึงตรงไปยังคาราโอเกะ
ซุนเย่าหั่วจองห้องส่วนตัวห้องใหญ่ พร้อมผลไม้ซึ่งเสิร์ฟให้จานแล้วจานเล่า แน่นอนว่ายังมีเบียร์ไว้เติมความสดชื่นเช่นกัน
แกร็ก
เจียงขุยเปิดเบียร์เป็นคนแรก และยกขึ้นดื่ม
“ดื่มช้าๆ สิ”
ซุนเย่าหั่วเอ่ยเตือน
ทุกคนต่างเริ่มเลือกเพลง
พวกเขาเหล่านี้ไม่ได้เลือกเพลง แต่กลับเลือกเพลงของนักร้องในราชวงศ์ปลาคนอื่นๆ
ตัวอย่างเช่น ซุนเย่าหั่วเลือกเพลงเปลี่ยนตัวเองของเฉินจื้ออวี่
หืม?
ร้องเพลงของฉันต่อหน้าอาจารย์เซี่ยนอวี๋?
นายจะพิสูจน์อะไร
เฉินจื้ออวี่เบ้ปาก หลังจากนั้นจึงเลือกเพลงกุหลาบแดง ทั้งยังหยิบกีตาร์ที่นำมาออกมาด้วย
ในบรรดานักร้องราชวงศ์ปลา มีเพียงเฉินจื้ออวี่มักสะพายกีตาร์ติดตัวอยู่เสมอ และบรรเลงทำนองให้ตนเองเมื่อมายังห้องคาราโอเกะ
ซย่าฝานและจ้าวอิ๋งเก้อย่อมไม่น้อยหน้า
แม้แต่เว่ยห่าวอวิ้นยังร้องเพลงติดไฟง่ายระเบิดง่าย
เจียงขุยไม่ได้เลือกเพลง เธอกินผลไม้ไปพลางดื่มเบียร์
ทุกคนไม่ได้สังเกต
จนกระทั่งเมื่อทุกคนถลึงตาใส่กันขณะแย่งชิงไมโครโฟน จู่ๆ ในห้องก็มีเสียงร้องไห้ดังขึ้น
เป็นเสียงของเจียงขุย
“ทำไมร้องไห้ล่ะ?”
“เป็นเพราะซุนเย่าหั่วเอาแต่แย่งไมโครโฟน จนเจียงขุยไม่ได้ร้องสักที!”
“มาๆๆ เจียงขุยเลือกเพลง!”
“เอาเพลงอะไรดี ฉันเลือกเพลงให้!”
“งั้นเอาเพลงความฝันแรกแล้วกัน ฉันว่าเธอร้องเพลงนี้แล้วชนะซย่าฝานได้เลย!”
“จ้าวอิ๋งเก้อเธอหมายความว่าไง!”
“อะแฮ่ม ความเห็นส่วนตัว”
“ไฮโน้ตแล้วกัน ไฮโน้ตของเจียงขุยเพราะมาก!”
“…”
ทุกคนแทบยัดเยียดไมโครโฟนให้กับเจียงขุย
เจียงขุยวางเบียร์ลง ปาดน้ำตาเต็มแรง ก่อนจะไปเลือกเพลง ‘พ่อ’ ด้วยตัวเอง
“ได้แต่คอยร้องขอ กลับไม่เคยเอ่ยคำขอบคุณ…”
เจียงขุยร้องเพลงไม่ได้เรื่องเอาเสียเลย เสียงของเธอฟังดูราวกับเสียสติหลังจากดื่มจนเมามาย
ในเวลานี้ทุกคนจึงตระหนักได้ว่าเจียงขุยเมาแล้ว ต่างคนต่างมองหน้ากันทันใด
ในเวลานี้ต่อให้เป็นคนที่ตอบสนองช้ายังรู้ว่าเจียงขุยมีเรื่องทุกข์ใจ
“โอ้เวลาช่วยช้าลงหน่อย…”
ในช่วงไฮโน้ต เจียงขุยร้องจนเสียงขาดห้วง ด่ำดิ่งลงสู่ความห้วงรู้สึก น้ำตารินไหลอาบใบหน้า
“เธอคิดถึงพ่อเหรอ?”
ซุนเย่าหั่วเอ่ยเสียงเบา
เว่ยห่าวอวิ้นยิ้มขมขื่น “ฉันจำได้ว่าพ่อของเธอเสียไป…”
“อย่างนั้นหรือ”
ซย่าฝานพยักหน้า “เดี๋ยวห้ามให้เธอกินแล้วนะ”
จ้าวอิ๋งเก้อขมวดคิ้ว “เผลอนิดเดียวก็กินเบียร์ไปเยอะขนาดนี้ อีกเดี๋ยวน่าจะอาเจียนออกมา”
“ดื่มได้เยอะกว่าฉันอีก”
เธอหัวเราะพลางน้ำตาอาบแก้ม ทุกคนต่างตกตะลึง แววตาแลดูสับสนขึ้นมา
“คนโง่คนนั้นคือฉันเอง!”
ในที่สุดเจียงขุยก็คลำเจอเบียร์กระป๋องหนึ่ง หลังเปิดและดื่มไปหนึ่งคำก็สำลัก และไอโขลกอยู่หลายครั้ง
พรึบ
เธอก้มตัวลง ทว่าเท้าของเธอกับลื่น และล้มลมมา
“อ๊า!”
ขณะที่ทุกคนส่งเสียงร้องด้วยความตกใจ หลินเยวียนลุกขึ้นรับอีกฝ่ายไว้
“หลินเยวียน!”
เจียงขุยไม่รู้ว่าตนเองเกือบล้มลง เธอจ้องมองหลินเยวียนอยู่เช่นนั้น และเรียกชื่อจริงของเขาเป็นครั้งแรก
ทุกคนอ้าปากค้าง
เจียงขุยกลับสร้างความตกใจให้กับทุกคนต่อไป “จ้าวอิ๋งเก้อแอบชอบคุณ!”
“เจียงขุย!”
ใบหน้าของเจียงขุยแดงก่ำขึ้นมาในชั่วพริบตา
“เธอต้องการร่างกายของคุณ!”
เจียงขุยไม่สนใจจ้าวอิ๋งเก้อ คนเมามีสติสัมปชัญญะที่ไหนกัน “ซย่าฝานบอกว่าตอนคุณอยู่มอต้น…”
“เงียบนะ!”
ซย่าฝานรีบปิดปากของเจียงขุย
“อื้อๆๆ!”
เจียงขุยดิ้นรนอย่างยากลำบาก
ซย่าฝานคลายมือออกด้วยความลังเล ทว่าเจียงขุยกลับอาเจียนใส่หลินเยวียนในทันที
ทั้งห้องคาราโอเกะส่วนตัวเงียบลงทันที
ทุกคนมองหลินเยวียนอย่างวิตกกังวล รู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก
“ครั้งหน้าอย่าให้เจียงขุยดื่มเบียร์อีก”
หลินเยวียนพูดเบาๆ ก่อนจะเอ่ยขึ้น “ซย่าฝานพาเธอกลับบ้าน”
“ได้”
ซย่าฝานผ่อนลมหายใจ รีบตอบทันควัน
เจียงขุยยังพูดต่อไป “ขอแนะนำตัวเองสักหน่อย ฉันคือคนโง่ เธอไมได้สนใจฉันกับน้องชายสองคนของฉัน เธอจะเอาเงิน ทำไมฉันต้องใจอ่อนด้วย ทำไมฉันไม่มีจุดยืนแบบนี้…”
ซุนเย่าหัวไม่สบอารมณ์ขึ้นมาทันใด
“ก็แค่เงินไม่ใช่หรือไง ให้ไปก็สิ้นเรื่อง ต่อไปพี่จะพาเธอหาเงินให้ได้เยอะๆ ซย่าฝานเธองานยุ่ง เดี๋ยวฉันไปส่งเอง ดื่มจนเป็นซะขนาดนี้เพราะเรื่องบ้าๆ แค่นี้ แถมยังอ้วกใส่รุ่นน้องอีก!”
ทุกคนมองซุนเย่าหั่วด้วยแววตาแปลกใจ
หลินเยวียนบอก “ตามนี้ครับ แยกย้ายได้”
เฉินจื้ออวี่ตะโกนว่า “เดี๋ยวผมให้คนไปซื้อเสื้อให้คุณ…”
“ใส่ของฉันนี่ ของใหม่ รุ่นน้องใส่แก้ขัดไปก่อน”
ซุนเย่าหั่วถอดเสื้อคลุมของเขาออกแล้วส่งให้หลินเยวียน
ทุกคน “…”
ท้ายที่สุดทุกคนจึงต่างคนต่างแยกย้ายกันกลับบ้าน
หลินเยวียนสวมเสื้อคลุมของซุนเย่าหั่ว นั่งอยู่ในรถ ทอดมองทิวทัศน์ซึ่งห่างออกไป จู่ๆ ก็ฮัมเพลงออกมาเบาๆ
ในที่นั่งคนขับ
คนขับรถปิดเพลงในรถอย่างเงียบเชียบ ฟังเสียงฟังเพลงจากด้านหลัง แววตาของเขาเปลี่ยนไปโดยไม่รู้ตัว
“เธอคืออาเตียว…”
“เธอคือนกที่เป็นอิสระ…”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน
ตอน 837-839 ไม่มีข้อความเลยครับ...