Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน นิยาย บท 762

ตอนที่ 762 อาเตียว

เจียงขุยตื่นขึ้นมาช่วงเที่ยงในวันรุ่งขึ้น

เนื่องจากเมาค้างจึงมีอาการปวดศีรษะ

เมื่อคืนไม่ควรดื่มมากถึงขนาดนั้น

เมื่อคืน…

เจียงขุยคล้ายกับนึกขึ้นได้ รีบลุกพรวดขึ้นนั่ง!

“อ๊า!”

เธอส่งเสียงร้อง สองมือลูบผมเบาๆ !

บางคนจำไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้นหลังจากดื่มจนเมามาย บางคนกลับจำได้คร่าวๆ ว่าเกิดอะไรขึ้นหลังจากที่ตนดื่มจนเมามาย…

เจียงขุยจัดอยู่ในประเภทหลัง

เธอจำได้ว่าตนเองร้องไห้พลางบอกเล่าเรื่องทุกข์ใจที่เกิดขึ้นเมื่อไม่นานมานี้กับเพื่อนๆ และจำได้ว่าตนเองเมาและกระโดดขึ้นไปบนโต๊ะอย่างเสียสติ ทั้งยังจำได้ว่าสุดท้ายแล้วตนอาเจียนใส่อาจารย์เซี่ยนอวี๋…

จริงสิ!

เรื่องที่จ้าวอิ๋งเก้อแอบชอบอาจารย์เซี่ยนอวี๋ เธอก็พลั้งปากพูดออกไปแล้วใช่ไหม?

เดี๋ยวนะ!

เมื่อวานเธอคล้ายกับว่าจะเรียกชื่อจริงอาจารย์เซี่ยนอวี๋อีก?

“จบกันๆๆ …”

เจียงขุยตื่นตระหนกขึ้นมาทันใด ทั้งที่รอบกายไม่มีใคร ทว่าใบหน้ากลับแดงก่ำด้วยความกระดากอาย แทบอยากมุดแผ่นดินหนีให้รู้แล้วรู้รอด!

อยู่ดีไม่ว่าดี!

ฉันทำอะไรลงไปกันเนี่ย!

เจียงขุยคว้าโทรศัพท์มือถือด้วยความตื่นตระหนก ปรากฏว่าทันทีที่เปิดโทรศัพท์ ก็ได้รับข้อความเป็นจำนวนมาก

เว่ยห่าวอวิ้น [ถ้าไม่มีเงินบอกพี่ได้นะ เดี๋ยวพี่ให้ยืม]

จ้าวอิ๋งเก้อ [เจียงขุย มาสู้กันเลยดีกว่า]!

ซย่าฝาน [(ยิ้มอ่อน) (ยิ้มอ่อน) (ยิ้มอ่อน)]

ฉินจื้ออวี่ น้องสาว จำได้ไหมว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น (ยิ้มเจ้าเล่ห์)]

ซุนเย่าหั่ว [ฉันยอมแล้ว ก็แค่สามล้านไม่ใช่หรือไง เรื่องเงินฉันช่วยเธอจัดการเอง เป็นเรื่องหนักหนาสาหัสขนาดที่เธอต้องอ้วกใส่รุ่นน้องเชียวเหรอ?]

จริงด้วย!

เจียงขุยใบหน้าซีดเผือด!

ในขณะนั้นเอง โทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น

อาจารย์เซี่ยนอวี๋ [คุณมาสาย]

พรึบ!

เจียงขุยโยนโทรศัพท์ออกไป ประหนึ่งเป็นเรื่องรางอัปมงคลอย่างไรอย่างนั้น!

แย่แล้ว!

ลืมไปเลยว่าวันนี้ยังต้องอัดเพลง!

ทันใดนั้น

เธอกระโดดลงมาจากเตียง โดยไม่สนว่าจะสวมรองเท้าสลับข้าง และรีบเข้าไปในห้องน้ำเพื่อล้างหน้าล้างตาด้วยความเร็วสูงสุดในชีวิต!

ครึ่งชั่วโมงผ่านไป

เจียงขุยปรากฏตัวประหน้าประตูห้องทำงานของหลินเยวียนด้วยท่าทางงกๆ เงิ่นๆ ไม่กล้าเข้าไปสักที

“ฮู้ว!”

หลังจากให้กำลังใจตนเอง เจียงขุยจึงผลักประตูเข้าไป

ในห้องทำงาน

หลินเยวียนกำลังก้มหน้าเล่นโทรศัพท์ เมื่อได้ยินความเคลื่อนไหวจึงเงยหน้ามามองเจียงขุย

“ฉันผิดไปแล้ว!”

เจียงขุยโ ค้งต่ำ ก้มหน้างุดไม่กล้ามองหน้าหลินเยวียน ราวกับเป็นมีม ‘ข้ายอมจำนน’

“เปลี่ยนเพลงให้คุณแล้ว”

หลินเยวียนหยิบโน้ตเพลงออกมา พลางเปิดเพลงเดโม ประหนึ่งไม่มีอะไรเกิดขึ้นมาก่อน

เจียงขุยเงยหน้าด้วยความตกตะลึง และรับโน้ตเพลงไป

เวลานั้น

เพลงเดโมซึ่งหลินเยวียนอัดไว้ล่วงหน้าดังขึ้นในห้อง “อาเตียวอาศัยอยู่ในดินแดนไกลแสนไกล…”

เมื่อเนื้อเพลงดังขึ้นเรื่อยๆ

ความกระวนกระวายและวิตกกังวลบนใบหน้าของเจียงขุยค่อยๆ หายไป แทนที่ด้วยความเคารพซึ่งเพิ่มขึ้นจากก้นบึ้งในใจของเธอ

ภาพนับไม่ถ้วนผุดขึ้นมาในใจของเธอ

ท่ามกลางความสับสน

ราวกับว่าเธอได้กลับไปยังสถานที่ที่เธอเกิด

เธอเห็นตนเองซึ่งมีร่างกายผอมแห้งและซีดเหลือง ทว่าใบหน้ากลับเปี่ยมไปด้วยความดื้อรั้น

เธอเห็นตนซึ่งไม่ยอมกินอาหาร แต่กลับเก็บอาหารไว้ให้น้องชาย

ความทรงจำมากมายล้วนอยู่ในเนื้อเพลง

อดีตมากมายล้วนอยู่ในเสียงเพลง

และเมื่อเพลงเดโมจบลง

ทันใดนั้นเจียงขุยก็เอ่ยขึ้น พร้อมกับน้ำเสียงสั่นเครือ แววตาสั่นไหวเล็กน้อย

“เพลงนี้…”

“เพลงนี้ชื่อว่า ‘อาเตียว’ คุณร้องได้ไหม?”

“ได้ค่ะ!”

“งั้นไปฝึกซ้อมมานะครับ สองวันนี้จะอัดเพลงให้เสร็จ”

“ค่ะ”

เจียงขุยพยักหน้าอย่างมุ่งมั่นและจริงจัง เพียงแต่ดวงตาของเธอนั้นแดงก่ำขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ แม้ว่าหลังจากดวงตาของเธอจะบวมแดงตั้งแต่ร้องไห้เมื่อคืน

“ขอบคุณค่ะอาจารย์เซี่ยนอวี๋!”

“เรียกหลินเยวียนก็ได้”

เจียงขุยเข่าอ่อนยวบจนแทบทรุดลงกับพื้น

เธอเกือบวิ่งหนีออกมาจากห้องทำงาน

และเมื่อประตูปิดลง แสงสว่างก็ปรากฏขึ้นในหัวใจของเธอทันที พลังมหาศาลคล้ายกับพลุ่งพล่านจากร่างเล็กๆ ของเธอ