Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน นิยาย บท 780

ตอนที่ 780 ภาพม้าควบ

……….

เมื่อกลับถึงบ้าน

จู่ๆ ข้อความแจ้งเตือนก็ปรากฏขึ้นในห้วงสำนึกของหลินเยวียน

“ติ๊งต่อง! ขอแสดงความยินดีกับโฮสต์ที่ทำภารกิจดัดแปลงหยางเสี่ยวฝานและฉินเทียนเกอสำเร็จ ได้รับทักษะในการเขียนตัวอักษรระดับปรมาจารย์!”

หลินเยวียนตกตะลึง

ที่แท้ก็เป็นรางวัลภารกิจ

ครั้งนี้มาช้าทีเดียว

ดูเหมือนว่าคงเป็นเพราะบนโลกออนไลน์ฉายตอนจบไปล่วงหน้า แต่สถานีโทรทัศน์เพิ่งออกอากาศสินะ?

หลินเยวียนไม่ได้วิตกกับเรื่อง แววตาของเขาเป็นประกาย ปรากฏเศษเสี้ยวของความคาดหวัง

ไม่รู้ว่าทักษะในการเขียนตัวอักษรระดับปรมาจารย์ จะต่างจากระดับมืออาชีพอย่างไร

หลินเยวียนนั่งลงที่โต๊ะ

หยิบสมุดของเขาออกมาด้วยความสงสัย และเขียนลงสามสี่คำ

ปรากฏว่าเมื่อเขียนไป ความรู้สึกก็ออกมาทันที

นี่คือความรู้สึกที่มหัศจรรย์เหลือเกิน

ดูเหมือนว่าโครงสร้างของแต่ละคำจะปรากฏขึ้นมาในรูปทรงที่สวยงามในห้วงสำนึกของเขา

สิงซู ข่ายซู เฉ่าซู…

ตัวอักษรรูปแบบที่แตกต่างกัน หลินเยวียนล้วนควบคุมได้อย่างคุ้นเคย

นับว่าเหนือชั้นกว่ามากเมื่อเทียบกับการเขียนตัวอักษรด้วยทักษะการเขียนตัวอักษรระดับมืออาชีพก่อนหน้านี้!

การเขียนตัวอักษรอยู่ในสภาวะง่ายดายและคล่องมือ!

ความงามของตัวอักษรนั้นถูกขยายผ่านสายตาของหลินเยวียน

เพียงแต่น่าเสียดาย…

ที่ถึงแม้จะมีทักษะในการเขียนตัวอักษรระดับปรมาจารย์แล้ว ทว่านอกจากการสร้างความแตกต่างของลายมือเพื่อปกปิดตัวตนของหลินเยวียนให้ดียิ่งขึ้น ก็ไม่ได้มีประโยชน์อะไรมากในช่วงเวลาหนึ่ง

บางทีหลังจากนี้อาจมีบทบาทมากขึ้น

นั่นคือทั้งหมด

หลังจากเขียนตัวอักษรด้วยความตื่นเต้น ในที่สุดความรู้สึกแปลกใหม่ของหลินเยวียนก็จางหายไปเล็กน้อย แต่ถึงอย่างนั้นตามเมื่อมองดูลายมือประณีตสะดุดตาของตน ก็ทำให้เขาอารมณ์ดีไม่ใช่น้อย

“หนังเรื่องต่อไปจะเป็นเรื่องอะไร…”

หลินเยวียนเขียนประโยคนี้ลงในสมุดของเขาด้วยลายมืออันสวยงาม

อันที่จริงเขาไม่จำเป็นต้องเขียนลงไปก็ได้ เพียงแค่เก็บความคิดไว้ในใจ

ทว่าในเมื่อมีฝีมือการเขียนตัวอักษรระดับปรมาจารย์แล้ว หลินเยวียนจึงจงใจทำเกินจำเป็น และเพลิดเพลินไปกับการเขียนตัวอักษร

แน่นอนว่านั่นไม่ใช่เพียงการเขียนลงไปเท่านั้น ในใจของหลินเยวียนกำลังใคร่ครวญอยู่จริงๆ

พรึบๆๆ

ภาพยนตร์หลายเรื่องผุดขึ้นในใจ

หลินเยวียนไม่สามารถตัดสินใจได้อยู่สักพัก เขาจึงหยุดคิดเสียเลย

เขาเก็บสมุด

ทันใดนั้นก็เกิดความคิดหนึ่งที่น่าสนใจขึ้นมา

หลังจากได้รับทักษะการเขียนตัวอักษรระดับปรมาจารย์มาแล้ว หลินเยวียนดูเหมือนจะควบคุมพู่กันให้ได้ดั่งใจได้มากยิ่งขึ้น

สิ่งนี้จะมีส่วนช่วยส่งเสริมทักษะในการวาดภาพของเขาด้วยหรือเปล่านะ?

ในสมัยโบราณเมื่อเอ่ยถึงความสามารถ ย่อมหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะเน้นไปที่การบรรเลงฉิน หมากล้อม การเขียนพู่กัน และการวาดภาพ

มีความเชื่อมโยงกันระหว่างการเขียนตัวอีกษรและการวาดภาพ

เพราะไม่ว่าจะเป็นการเขียนตัวอักษร หรือการวาดภาพ ก็ล้วนให้ความสำคัญกับการใช้และควบคุมพู่กัน

ตัวอย่างเช่น ถังปั๋วหู่ ก็เป็นเลิศทั้งสองด้านเช่นเดียวกัน

และหากความสำเร็จของถังปั๋วหู่ได้รับการเสริมแต่งผ่านบทนิยายเพื่อให้เก๋ไก๋เกินจริงละ คงไม่จำเป็นต้องสงสัยเกี่ยวกับฝีมือของซูตงพัวแล้วล่ะมั้ง?

รายนั้นคืออัจฉริยะทางศิลปะอย่างแท้จริง

ทั้งบทกลอนซือ ร้อยแก้ว กวีนิพนธ์สือ และการเขียนตัวอักษร ซูตงพัวล้วนประสบความสำเร็จสูงสุดอย่างที่ไม่มีผู้ใดเทียบได้

นี่คือเหตุผลที่เขาได้รับสมญานามว่าเซียนซู

เดิมทีหลินเยวียนมีเพียงทักษะด้านการเขียนตัวอักษรระดับมืออาชีพ ทว่าตัวอักษรของเขานั้นสวยงามกว่ามืออาชีพด้านการเขียนตัวอักษรอีกมากมาย นั่นก็เพราะหลินเยวียนมีทักษะด้านจิตรกรรมระดับปรมาจารย์

เวลานี้ทักษะด้านการเขียนตัวอักษรแตะถึงระดับปรมาจารย์แล้ว

เมื่อเป็นเช่นนี้ ทักษะด้านการเขียนตัวอักษรของเขาดูเหมือนว่าจะพัฒนาขึ้นหลังจากระดับของทักษะด้านนี้สูงขึ้น ท้ายที่สุดแล้วทั้งสองทักษะก็คอยส่งเสริมซึ่งกันและกัน

เมื่อคิดถึงตรงนี้

หลินเยวียนอดไม่ได้ที่จะทดลอง

เขาเดินตรงไปยังห้องหนังสือ

ที่คือห้องอ่านหนังสือส่วนตัวของเขา สมาชิกในครอบครัวก็จะไม่เข้ามา พวกเขาเคารพความเป็นส่วนตัวของกันและกัน

แน่นอนว่าสิ่งที่ขาดไปไม่ได้ในห้องอ่านหนังสือคือพู่กัน หมึก กระดาษ แท่นฝนหมึก รวมไปถึงอุปกรณ์ด้านจิตรกรรม

หลินเยวียนกางกระดาษเซวียนจื่อ เริ่มฝนหมึก และเลือกพู่กันสำหรับงานจิตรกรรมของตน

“วาดอะไรดีนะ”

หลังจากฝนหมึกแล้ว หลินเยวียนลังเลอยู่สักพัก และทันใดนั้นก็นึกขึ้นได้ว่าในห้องทำงานของประธานกรรมการเหมือนจะมีภาพอยู่ภาพหนึ่ง

ภาพวาดม้า

“เทียบกันแบบนี้แล้ว ภาพผีเสือรักบุปฝาไม่ไหวเอาซะเลย”

หลินเยวียนรู้สึกไม่พอใจมากยิ่งขึ้นกับคุณภาพของภาพผีเสื้อรักบุปผา แม้ว่าผลงานผีเสื้อรักบุปผาจะยอดเยี่ยมมากสำหรับใครหลายคนก็ตาม

หลังจากวากต่อไปอีกสองชั่วโมง ท้ายที่สุดหลินเยวียนก็รู้สึกอ่อนล้า

เป็นเรื่องปกติที่จะรู้สึกเหนื่อล้าหลังจากวาดภาพอย่างต่อเนื่องและใช้สมาธิสูง

ถึงอย่างไร ความทุ่มเทที่หลินเยวียนมีต่อภาพมาควบในครั้งนี้ ไม่ใช่สิ่งที่ผีเสื้อรักบุปผาจะเทียบได้

ในความเป็นจริง

แม้จะใช้เวลาวาดถึงสามชั่วโมง แต่กระบวนการก็ยังไม่เสร็จสิ้น เนื่องจากภาพวาดนี้มีม้าทั้งหมดสี่ตัว

ม้าทุกตัวล้วนมีเสน่ห์และท่วงท่าของตัวเอง

มิฉะนั้นภาพวาดนี้จะไม่อาจนับว่าดีได้ อย่างน้อยหลินเยวียนต้องตั้งมาตรฐานเช่นนี้กับตนเอง

“พรุ่งนี้ค่อยวาดต่อ”

หลินเยวียนยืดเส้นยืดสาย ตัดสินใจหยุดพัก

เร่งรีบไปรังแต่จะเกิดความเสี่ยง

การวาดภาพจำเป็นต้องมีสมดุลระหว่างการทำงานและพักผ่อน

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อภาพวาดมีความซับซ้อนมากขึ้น การใช้เวลาหลายวันหรือยาวนานเป็นเดือนจึงป็นเรื่องปกติ

ผลงานชิ้นเอกซึ่งรังสรรค์เสร็จในคราวเดียวนั้นมีให้เห็นก็จริง แต่วิธีน้ีใช้ไม่ได้กับภาพม้าควบ

ต้องเก็บรายละเอียดอีกมากในภายหลัง

แน่นอนว่าภาพวาดนี้ไม่ได้ใช้สีสันฉูดฉาดหลากหลาย แต่เป็นเพียงภาพวาดด้วยน้ำหมึกอันแสนเรียงง่าย

ธรรมชาติของจักรวาลคือความเรียบง่าย

เมื่อการวาดภาพด้วยน้ำหมึกบรรลุถึงระดับสูงสุด ย่อมได้ผลลัพธ์ไม่เป็นรองไปกว่าการแต่งแต้มสีสันให้ดอกไม้!

ใต้ปลายพู่กันของจิตรกร การผสมผสานระหว่างดำและขาวสามารถพัฒนางานศิลปะได้อย่างไร้ที่สิ้นสุด!

สิ่งที่น่าสังเกตคือ…

ถึงแม้จะเป็นภาพม้าควบ แต่หลินเยวียนก็ไม่ได้ลอกเลียนแบบสวีเปยหงไปเสียทั้งหมด ในทางกลับกัน ขณะที่อ้างอิงผลงานของอีกฝ่าย เขาผสมผสานการตีความของตนเองลงไป โดยเน้นไปที่การถ่ายทอดจิตวิญญาณและเสน่ห์ของผลงานเป็นหลัก

และการอ้างอิงในลักษณะนี้ ส่งผลให้ผลงานของหลินเยวียนบรรลุผลลัพธ์เดียวกับสวีเปยหงแม้จะใช้คนละวิธีการกันก็ตาม

จากมุมมองนี้ ทักษะในการวาดภาพของหลินเยวียนนั้นเก่งกาจมากแล้ว

เมื่อเขาวาดภาพกุ้งหกตัวในอดีต เขายังจำเป็นต้องอาศัยความช่วยเหลือจากการ์ดตัวละคนฉีไป๋สือ

ปัจจุบันนี้เขาวาดภาพม้าควบ กลับไม่จำเป็นต้องใช้การ์ดตัวละคนสวีเปยหง ก็สามารถวาดภาพออกมาได้อย่างราบรื่น!

กล่าวอีกนัยหนึ่งคือ

โดยพื้นฐานแล้ว หลินเยวียนสามารถถ่ายทอดผลงานคลาสสิกบนโลกออกมาบนบลูสตาร์ได้แล้ว!