Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน นิยาย บท 798

ตอนที่ 798 ใบไม้ใบสุดท้าย

…………….

ต่อจากนั้นไม่กี่วัน

ปู้ลั่วและบล็อกต่างโปรโมตกิจกรรม ‘ราชาเรื่องสั้น’ หลากหลายรูปแบบของตน

ขณะเดียวกันก็ยังมีการต่อสู้อย่างเปิดเผยและการต่อสู้แบบลับๆ

การแข่งขันระหว่างสองบริษัทยักษ์ใหญ่ก่อให้เกิดการถกเถียงกันอย่างดุเดือดในหมู่ชาวเน็ตจำนวนมาก!

ท่ามกลางพายุฝนซึ่งกำลังก่อตัว

กระแสใต้น้ำในวงการนิยายกำลังเคลื่อนไหว

หลินเยวียนกำลังกดคีย์บอร์ดอย่างเงียบเชียบในห้องทำงาน

เขาค่อยๆ เขียนต้นฉบับที่เหลือเสร็จทีละชิ้น

และเมื่อเขาทำงานเสร็จ เวลาก็ล่วงเลยจนใกล้ถึงกลางเดือนแล้ว

ช่วงสายวันนี้

จู่ๆ จินมู่ก็เคาะประตูห้องทำงานของหลินเยวียน และนำข่าวมาบอกเขา

“ทางบล็อกเพิ่งเริ่มต้นกิจกรรมในครั้งนี้ พวกเราเปลี่ยนวิธีการเล่นเกมจากเมื่อก่อน พวกเขาจะปล่อยเรื่องสั้นโดยปกปิดตัวตนของผู้เขียน นี่คือสัญญาณประกาศสงครามกับเรา ตั้งแต่วันวันนี้ไปทุกๆ ชั่วโมง พวกเขาจะปล่อยเรื่องสั้นนิรนามหนึ่งเรื่อง”

“บล็อกล่ะครับ?”

“ก็ตามไปครับ”

หลินเยวียนพยักหน้า

หลินเยวียนเขียนนิยายเสร็จแล้ว นี่คือไพ่เด็ดซึ่งเขาเตรียมไว้สำหรับบล็อก วิธีการเล่นไพ่ใบนี้กับปู้ลั่วก็เป็นสิ่งที่เหล่าบรรณาธิการจากปู้ลั่ววรรณกรรมจะต้องขบคิด และตอนนี้ปู้ลั่วได้วางไพ่นำไปก่อนแล้ว

ปัง!

เสียงปืนสัญญาณดังขึ้น

การต่อสู้เพื่อตำแหน่งราชาเรื่องสั้นได้เริ่มต้นขึ้นอย่างเป็นทางการ!

……

เรื่องสั้นเรื่องแรกที่เผยแพร่ออกมานั้นมีชื่อว่า ‘กระจกเงา’

ทันทีที่ผลงานเรื่องนี้เผยแพร่ออกมา ก็ดึงดูดเสียงชื่นชมจากชาวเน็ตได้ในทันที!

‘นิยายเรื่องนี้สนุกมาก!’

‘ปู้ลั่วสมแล้วที่มีไลน์อัปทองคำ คุณภาพของเรื่องแรกก็ดีใช้ได้!’

‘น่าเสียดายที่ตอนจบขาดความน่าสนใจ แต่โดยรวมแล้วนับว่าเป็นผลงานที่ยอดเยี่ยม’

‘นี่อาจไม่ใช่ผลงานของเฟยหงกับเฝิงหวา ให้ความรู้สึกเหมือนกับสไตล์ของโจวอวี่ ถ้าเปรียบเทียบกับเรื่องก่อนๆ เรื่องนี้น่าจะติดอยู่ในสามอันดับแรกไม่หนีไปไหนแน่ แต่ไลน์อัปนักเขียนของปู้ลั่วก็โหดเกินไป คาดการณ์อันดับไม่ได้เลย’

‘ฉันรู้สึกเหมือนกับเป็นผลงานของโจวเก๋อ’

‘ถ้านิยายเรื่องนี้เผยแพร่กับทางบล็อกจะต้องคว้าสามอันดับแรกได้อย่างแน่นอน นอกจากฉู่ขวงแล้ว ฉันยังนึกไม่ออกเลยว่าบล็อกจะมีผลงานของใครที่สู้กับเรื่องนี้ได้!’

‘พูดถึงบล็อก กิจกรรมของบล็อกเริ่มแล้วหรือยัง?!’

‘…’

ชาวเน็ตนึกสงสัย

ปู้ลั่วเริ่มปล่อยของแล้ว ฝั่งบล็อกจะรับมืออย่างไร

มีคนลองเปิดหน้าอินเทอร์เฟซกิจกรรมของบล็อก

พรึบ!

หน้ากิจกรรมของบล็อกได้รับการอัปเดตแล้ว เรื่องสั้นเรื่องแรกปรากฏขึ้น!

ชื่อของผลงานคือ ‘ใบไม้ใบสุดท้าย[1]’!

‘อ่านี่มัน!’

‘บล็อกเคลื่อนไหวเร็วมาก!’

‘ดูเหมือนว่าทั้งสองฝั่งจะทำงานหนักมาก ปู้ลั่วเพิ่งปล่อยเรื่องสั้นเรื่องแรก แล้วบล็อกก็ปล่อยเรื่องสั้นตามมาติดๆ !’

‘กิจกรรมของทั้งสองฝั่งเล่นวิธีเดียวกันหมด!’

‘หยิบขึ้นมาเทียบกันแบบนี้ จุดบกพร่องของบล็อกจะไม่ยิ่งเด่นชัดกว่าเดิมหรือ?’

‘เทียบกับไลน์อัปของปู้ลั่วแล้ว ทางบล็อกน่าจะมีแค่ผลงานของฉู่ขวงที่หยิบออกมาได้?’

‘ลองอ่านเรื่องนี้ก่อนแล้วกัน’

‘ผมพนันได้เลยว่าคุณภาพของเรื่องแรกของบล็อกสู้ปู้ลั่วไม่ได้แน่นอน ผลงานของฉู่ขวงจะต้องเก็บไว้ปล่อยในช่วงหลัง เป็นการกู้สถานการณ์ไปในตัว!’

‘…’

ชาวเน็ตพูดคุยกัน หันไปทางบล็อก และกดเข้าไปยังเรื่องใบไม้ใบสุดท้าย

ในความเป็นจริง

ที่ทุกคนให้ความสนใจกับบล็อก ทั้งหมดก็เพราะฉู่ขวง

ในบรรดาผู้เขียนจากฝั่งบล็อก มีเพียงผลงานของฉู่ขวงที่ควรค่าแก่การรอคอย

……

วิทยาลัยศิลปะหานโจว

ในห้องเรียน 1313

ชั้นเรียนพิเศษของศาสตราจารย์โลแกน!

ศาสตราจารย์โลแกนเป็นบุคคลสำคัญของสาขาวรรณกรรมในสังกัดวิทยาลัยศิลปะหานโจว นอกจากบทบาทของเขาในฐานะศาสตราจารย์แล้ว เขายังเป็นนักเขียนนิยายขนาดสั้นและขนาดกลางซึ่งประสบความสำเร็จเป็นอย่างมากคนหนึ่ง มีผลงานตีพิมพ์มากมาย และเป็นที่นับหน้าถือตาอย่างยิ่งในวิทยาลัย

ชั้นเรียนในวันนี้จัดเตรียมขึ้นเป็นพิเศษเพื่อศาสตราจารย์โลแกน

วันนี้ศาสตราจารย์โลแกนไม่ได้บรรยาย แต่กลับบอกให้ทุกคนเข้าอินเทอร์เน็ตเพื่ออ่านเรื่องสั้นซึ่งเผยแพร่ผ่านปู้ลั่วและบล็อกในวันนี้ จากนั้นจึงอภิปรายเรื่องสั้นตามความเข้าใจของนักเรียนแต่ละคน

เป็นวิธีการสอนที่แปลกใหม่ ผสมผสานกับความเป็นไปแบบเรียลไทม์ในวงการวรรณกรรม

ในเวลานี้ ทุกคนเพิ่งอภิปรายเกี่ยวกับเรื่อง ‘กระจกเงา’ บนปู้ลั่วจบ และกระตือรือร้นกำลังพลุ่งพล่าน

โลแกนมองดูบล็อก เอ่ยอย่างยิ้มแย้ม

“เมื่อครู่ทุกคนพูดได้ดีมาก ต่อไปเชิญทุกคนอ่านเรื่องใบไม้ใบเดียวที่เผยแพร่ในบล็อก แล้วบอกสิ่งที่แต่ละคนเข้าใจ”

“ครับ/ค่ะ!”

นักเรียนพูดพร้อมกัน ก่อนจะคลิกไปยังเรื่องใบไม้ใบสุดท้าย

โลแกนคลิกไปยังผลงานเรื่องนี้เช่นกัน

กิจกรรมเรื่องสั้นของปู้ลั่วและบล็อกนับเป็นเหตุการณ์สำคัญในแวดวงวรรณกรรม โลแกนได้ยื่นเรื่องกับทางสถาบันเพื่อเปิดชั้นเรียนเกี่ยวกับกิจกรรมครั้งนี้โดยเฉพาะ และผลลัพธ์จวบจนปัจจุบันก็นับว่าไม่เลว

นี่คือจุดประสงค์ของโลแกนเช่นกัน

เขารู้สึกว่านี่เป็นชั้นเรียนที่ดี สามารถทำให้นักเรียนเข้าใจเรื่องสั้นได้อย่างลึกซึ้ง

‘ไม่รู้ว่าเรื่องสั้นของฉู่ขวงคือเรื่องไหน จะเผยแพร่เมื่อไหร่’

ความคิดนี้ปรากฏขึ้นในห้วงสำนึกของโลแกน ก่อนที่เขาจะกดเข้าไปอ่านนิยายเรื่องนี้

ฝั่งปู้ลั่วมีนักเขียนหลายคนที่โลแกนตั้งตารอ แต่มีฝั่งบล็อกกลับมีฉู่ขวงเพียงคนเดียว

อย่างไรก็ตาม แม้ว่าทัพนักเขียนจากบล็อกจะเทียบกับฝั่งปู้ลั่วไม่ได้ แต่ถึงอย่างไรพวกเขาก็เป็นนักเขียนเรื่องสั้นที่มีชื่อเสียงในวงการ ผลงานส่วนใหญ่ของพวกเขาควรค่าแก่การศึกษาและขบคิดของนักเรียน

นอกจากนี้

ถ้าเกิดใบไม้ใบสุดท้าย เป็นผลงานของฉู่ขวงล่ะ?

ความคิดมากมายปรากฏขึ้นในสมองของโลแกน และเขาได้ดำดิ่งลงสู่โลกแห่งการอ่านอย่างเป็นทางการ

[ในชุมชนทางตะวันตกของจัตุรัสแห่งหนึ่ง ถนนหนทางพาดผ่านทิศทางที่สับสน และแตกออกเป็นซอยเล็กซอยน้อยอีกมากมาย…]