Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน นิยาย บท 799

ตอนที่ 799 เทพคนที่สอง

สิ่งที่เกิดขึ้นในวิทยาลัยศิลปะนั้นเป็นเพียงยอดภูเขาน้ำแข็งเท่านั้น

บนโลกออนไลน์

ชาวเน็ตนับไม่ถ้วนซึ่งติดตามกิจกรรมสำคัญในวงการเรื่องสั้นในครั้งนี้ก็ทยอยอ่านเรื่องใบไม้ใบสุดท้ายจบ

ชาวเน็ตล้วนตกตะลึง!

‘เรื่องสั้นเรื่องนี้ของบล็อกเป็นผลงานระดับเทพ!’

‘ฉู่ขวง นี่เป็นเรื่องสั้นของฉู่ขวงแน่นอน!’

‘ผลงานที่สั้นกระชับแบบนี้ นอกจากฉู่ขวงแล้ว ผมนึกไม่ออกว่าจะมีใครในบล็อกที่เขียนเรื่องสั้นออกมาได้คลาสสิกขนาดนี้!’

‘สนุกมากเลย!’

‘ตอนจบทำให้ฉันร้องไห้!’

‘วิธีการหักมุมของฉู่ขวงที่คุ้นเคย สุดยอดจริงๆ !’

‘ในการแข่งขันเรื่องสั้นรอบแรก ปู้ลั่วแพ้อย่างน่าอนาถต่อหน้าบล็อก!’

‘บล็อกเก่งใช้ได้ เปิดมาก็ทิ้งระเบิดด้วยฉู่ขวง ถึงกระแสจะมาแรง แต่หลังจากนี้จะสู้กับปู้ลั่วได้ยังไง!’

‘นั่นสิ หลังจากนี้จะแข่งยังไง!’

‘…’

ชาวเน็ตต่างตื่นเต้นและเอ่ยชื่นชม แต่ก็งุนงงเล็กน้อย

เรื่องสั้นของฉู่ขวงยอดเยี่ยมเช่นนี้ แม้ว่าจะตกตะลึง แต่หากจะมองให้ลึกกว่านั้น ที่จริงแล้วก็ยังนับว่าอยู่ในความคาดหมายของทุกคน

ความแข็งแกร่งของเจ้าแก่ฉู่ขวงไม่ใช่เรื่องล้อเล่น!

ปัญหาที่แท้จริงคือบล็อกมาถึงก็ใช้นิยายของฉู่ขวง ต่อจากนี้พวกเขาจะมีอะไรมาแข่งกับปู้ลั่วล่ะ

ราวกับสองคนกำลังเล่นไพ่กัน

ถึงกระนั้น การเล่นไพ่นั้นมีมากกว่าหนึ่งรอบ!

รอบนี้บล็อกเขวี้ยงระเบิดลูกใหญ่ของฉู่ขวงออกมา และปราบคู่ต่อสู้ได้สำเร็จ แต่กลังจากนี้จะทำอย่างไรต่อไป

ปู้ลั่วยังไม่ทันได้ใช้ไพ่เด็ดเลยด้วยซ้ำไป!

……

บล็อก

แผนกอื่นๆ นอกเหนือจากแผนกวรรณกรรมก็ให้ความสนใจกับเรื่องนี้เช่นกัน และด้วยเหตุนี้ วิธีการของแผนกวรรณกรรมก็ทำให้ทุกคนแผนกตื่นตกใจ!

“แผนกวรรณกรรมทำอะไรเนี่ย!”

“นิยายของฉู่ขวงดีขนาดนี้ ใช้ตั้งแต่รอบแรกแล้ว!”

“มีนิยายตั้งหลายเรื่องที่เข้าร่วมกิจกรรมนี้ หลังจากนี้ยังต้องแข่งอีก!”

“ครั้งนี้หนักแล้ว!”

“ควรเก็บนิยายเรื่องนี้ของฉู่ขวงไว้ด้านหลัง!”

“ฉู่ขวงชนะรอบเดียว ที่เหลือแพ้หมด เอน็จอนาถเกินไป!”

“เก็บผลงานของฉู่ขวงไว้หลังสุดดีกว่า จะได้กู้หน้าพวกเราสักหน่อย!”

……

ปู้ลั่ว

ทางนี้ไม่คิดเช่นกันว่าบล็อกจะปล่อยผลงานของฉู่ขวงออกมาทันที!

ใช่แล้ว

แม้ว่าบล็อกจะไม่เปิดเผยชื่อผู้เขียน แต่ก็ไม่มีใครคลางแคลงใจ ทุกคนมั่นใจว่าผู้เขียนเรื่องใบไม้ใบสุดท้ายคือฉู่ขวง!

“บล็อกบ้าไปแล้ว!”

“นิยายที่ดีขนาดนี้ของฉู่ขวง มาถึงก็ใช้ตั้งแต่รอบแรก?”

“เรื่องสั้นเรื่องนี้สุดยอดจนน่ากลัว แต่บล็อกทำแบบนี้หมายความว่ายังไง เล่นแบบนี้ตั้งแต่เริ่มต้น หลังจากนี้คิดจะยอมแพ้งั้นหรือ?”

“ทำเพื่อความสะใจ?”

“มีที่ไหนเล่นแบบนี้?”

“เก็บนิยายเรื่องดีๆ ไว้ทีหลังไม่ใช่เรื่องปกติหรอกเหรอ?”

“ในเมื่อพวกเขาเล่นแบบนี้ ก็เท่ากับเตรียมตัวถูกพวกเราตะลุมบอนแล้วล่ะมั้ง เรามีคนตั้งมากมาย พวกเขามีฉู่ขวงแค่คนเดียว”

“รอบสองพวกเขาจบเห่แน่!”

“…”

ปู้ลั่วถูกบล็อกระเบิดครั้งใหญ่ และได้รับผลกระทบอย่างรุนแรง

บางคนเดือดดาล!

บางคนไม่พอใจ!

ปู้ลั่วดำเนินมาตรการในทันที!

พวกเขาไม่ได้รอถึงหนึ่งชั่วโมงด้วยซ้ำไป

ยังไม่ถึงครึ่งชั่วโมง ปู้ลั่วก็เปิดตัวนิยายเรื่องที่สองในทันที!

เป็นเรื่องสั้นที่มีชื่อว่า ‘โบราณ’!

……

พรึบๆๆ !

การแข่งขันในรอบแรกทำให้การเชือดเฉือนระหว่างปู้ลั่วและบล็อกดำเนินมาถึงจุดไคลแม็กซ์ในทันที ฉะนั้นทันทีที่ปู้ลั่วเปิดสังเวียนในรอบที่สอง จึงมีชาวเน็ตจำนวนมากกดเข้าไปอ่าน

‘นิยายเรื่องนี้ไม่เลวเลย!’

‘ดีกว่าเรื่องกระจกเงาอีก’

‘ดีกว่าเรื่องแรกของปู้ลั่วจริงๆ แต่ใช้แค่ตาเนื้อมองก็ยังเห็นช่องว่างระหว่างเรื่องนี้กับใบไม้ใบสุดท้ายของฉู่ขวง’

‘ให้ตายสิ ผมกลายเป็นคนมาตรฐานสูงเพราะฉู่ขวงซะแล้ว!’

‘ฉันรู้ว่าเรื่องโบราณเขียนได้ดี แต่ฉันอ่านแล้วไม่รู้สึกอะไรเลย และหยิบผลงานของฉู่ขวงขึ้นมาเปรียบเทียบในใจโดยไม่รู้ตัว!’

‘ฉันก็เหมือนกัน ตอนที่อ่านเรื่องนี้ ในสมองมีแต่ตอนจบของใบไม้ใบสุดท้าย!’

‘นิยายเรื่องนี้น่าจะเป็นผลงานของหวงเย่าชิ่ง’

‘สไตล์การเขียนดูคล้ายอยู่นะ แถมยังสอดคล้องกับมาตรฐานของเขา’

‘อ่านๆ ไปก่อน หลังจากนี้ก็มีผลงานของเฝิงหวากับเฟยหงนี่แหละที่คุ้มค่าแก่การรอคอย’

‘ผลงานของฝั่งบล็อกน่าจะสู้ปู้ลั่วไม่ได้’

‘ช่วยไม่ได้นี่นา ขาใหญ่ของบล็อกมีแค่ฉู่ขวงคนเดียว ที่เหลือก็เป็นแค่กุ้งหอยปูปลาตัวเล็กๆ ’

‘…’

เห็นได้ชัดว่าเรื่องสั้นของปู้ลั่วนั้นเทียบไม่ได้กับใบไม้ใบสุดท้าย แต่ทุกคนรู้ดีว่านี่เป็นเพียงการแข่งขันรอบแรก

จากระดับของรอบที่สอง ทุกคนคิดว่าปู้ลั่วจะชนะบล็อกอย่างแน่นอน

ถึงแม้นิยายเรื่องนี้ของปู้ลั่วจะไม่ได้น่าทึ่งปานนั้นเมื่อมาเปรียบกับผลงานอันโดดเด่นเรื่องนั้นของฉู่ขวงก็ตาม

แต่นั่นก็เป็นผลงานชิ้นโบแดง

ตัดภาพกลับมายังบล็อก?

ใช้ผลงานของฉู่ขวงหมดไปแล้ว เกรงว่าจะหยิบผลงานชั้นยอดออกมาไม่ได้อีกแล้วล่ะมั้ง?

ในขณะนั้นเอง

เรื่องสั้นเรื่องที่สองของบล็อกก็เปิดตัวอย่างเป็นทางการ!

ชื่อของผลงานชิ้นนี้แปลกเหลือเกิน มันมีชื่อว่า ‘บอลไขแพะ[1]’

……

บล็อก

นอกแผนกวรรณกรรม

บรรยากาศในแผนกต่างๆ ค่อนข้างตึงเครียด

เช่นในแผนกโลจิสติกส์ของบล็อก

“รอบสองเริ่มแล้ว รอบนี้คงไม่ง่าย”

“ผลงานในรอบสองของปู้ลั่วใช่ชื่อว่าโบราณ คุณภาพก็ดีแบบนอนรอมงลงได้เลย”

“ถึงยังไงก็เป็นนักเขียนมืออาชีพแถวหน้าออกโรงทั้งนั้น”

“แผนกวรรณกรรมของเราก็ปล่อยผลงานเรื่องที่สองแล้วเหมือนกัน”

“แบบนี้ก็ได้ใช่ไหม?”

“เครียดมาก!”

“ใครไม่เครียดบ้าง!”

“พวกเราเรียกว่ากังวลกันทั้งบริษัท!”

“…”

แผนกต่างๆ ของบล็อกมีความเป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน แต่ละแผนกร่วมมือกันอย่างเหนียวแน่น มีสุขร่วมเสพ มีทุกข์ร่วมต้าน

หากพ่ายแพ้ต่อปู้ลั่ว พนักงานทุกคนในบล็อกย่อมไม่สบายใจ!

อย่างไรก็ตาม

ขณะที่ทุกคนกำลังพูดคุยกันอยู่นั้น

ในมุมหนึ่งของแผนก พนักงานซึ่งชื่อว่าหวังอู่กลับไม่ได้เข้าร่วมวงสนทนา แต่เลือกที่จะเปิดอ่านเรื่องบอลไขแพะทันที

อันที่จริง ในตอนแรกหวังอู่ไม่ได้คาดหวังกับเรื่องสั้นของบล็อกไว้สูงนัก

“ทรมานใจจริงๆ !”

“คนรวยพวกนั้นแย่มาก น่าโมโหที่สุด!”

“ถึงบอลไขแพะจะเป็นโสเภณี แต่สำหรับฉันแล้วเธอสูงส่งกว่าคนพวกนั้นเยอะ!”

“ฝุ่นเข้าตา!”

“เทียบกันนิยายเรื่องนี้แล้ว เรื่องโบราณไม่มีอะไรเลย!”

“เป็นการเสียดสีที่เจ็บแสบจริงๆ สำนวนภาษาเฉียบคม ไม่ได้ด้อยไปกว่าเรื่องของฉู่ขวงเลย!”

“ฉันชอบบอลไขแพะมากเลย รู้สึกสงสารเธอจับใจ!”

“ที่แท้นอกจากฉู่ขวงแล้ว ก็ยังมียอดฝีมืออีกคนที่ซ่อนตัวอยู่ ยอดฝีมือคนนี้คือใครกัน!”

“…”

ทุกคนต่างแตกตื่น!

เรื่องนี้ไม่มีการหักมุมสะเทือนโลก ทว่าเรื่องราวกลับสามารถดึงดูดผู้คนได้อย่างยอดเยี่ยม ทำให้ผู้คนรู้สึกกระวนกระวายใจ และอารมณ์ของพวกเขาคล้อยไปตามเรื่องราวที่ดำเนินไป!

สนุกมาก!

หวังอู่พูดเสียงดัง “ผมสงสัยว่าบางทีเราอาจเข้าใจผิด เรื่องแรกอาจไม่ใช่ผลงานของฉู่ขวง เรื่องนี้ต่างหากที่ฉู่ขวงเขียน”

ทุกคนได้ยินดังนั้น พลันสูดหายใจเฮือกใหญ่!

นี่คือ…

ในเวลานี้

บนโลกออนไลน์

ชาวเน็ตอ่านบอลไขแพะจบแล้วเช่นกัน

เช่นเดียวกับบางคนในบริษัทบล็อก หลายคนมีท่าทีไม่แยแสต่อเรื่องสั้นเรื่องนี้ในตอนแรก

อย่างไรก็ตาม

เมื่อทุกคนอ่านนิยายเรื่องนี้จบ พวกเขากลับรู้สึกตกตะลึงอย่างยิ่งยวด พื้นที่แสดงความคิดเห็นของนิยายเรื่องนี้แทบระเบิดในชั่วพริบตา!

‘บ้าน่ะ!’

‘ทำไมสนุกขนาดนี้!’

‘เรื่องสั้นรอบสองของบล็อกบ้าไปแล้ว!’

‘ทำไมถึงรู้สึกว่าเรื่องสั้นเรื่องนี้คลาสสิกกว่าเรื่องใบไม้ใบสุดท้ายซะอีก!’

‘รู้สึกแบบนั้นเหมือนกัน!’

‘สงสารบอลไขแพะจริงๆ !’

‘แม่เจ้าโว้ย!’

‘บล็อกไปหายอดฝีมือแบบนี้มาจากไหน!’

‘เรื่องสั้นรอบสองไม่ได้เป็นรองรอบแรกเลย’

‘มิน่าล่ะที่ฉู่ขวงถึงปรากฏตัวตั้งแต่รอบแรก!’

‘พวกคุณเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า ใครบอกว่าใบไม้สุดท้ายเป็นของฉู่ขวงแน่ๆ อย่าลืมว่าผู้เขียนเป็นนิรนาม!…’

‘โอ๊ย พูดให้ฉันกลัว!’

‘คุณบอกว่าพวกเรากำลังเข้าใจผิดว่า เรื่องแรกก็มีคนเลียนแบบวิธีการเขียนหักมุมแบบฉู่ขวง ส่วนเรื่องที่สองมาจากปลายปากกาของฉู่ขวง!’

‘คุณพูดแบบนี้ก็ฟังดูมีเหตุผลนะ!’

‘ตอนนี้มีหลายคนเลียนแบบเทคนิคการเขียนตอนจบแบบหักมุม’

‘ที่สำคัญคือ เรื่องที่สองคุณภาพเหนือชั้นมาก!’

‘ไม่ได้ด้อยไปกว่าเรื่องแรกเลย!’

‘ฉันจะไม่แปลกใจถ้าคนเขียนเรื่องที่สองคือฉู่ขวง !’

‘สรุปแล้ว หนึ่งเรื่องในนี้เป็นของฉู่ขวง!’

‘แล้วยอดฝีมืออีกคนหนึ่งคือใครอะ แข็งแกร่งเกินไปแล้ว!’

‘…’

ชาวเน็ตเริ่มสับสน!

ภาพความพ่ายแพ้อย่าเอน็จอนาถของบล็อกในรอบที่สองนั้นไม่ได้เกิดขึ้นอย่างที่คาดการณ์ไว้

เช่นเดียวกับในรอบแรก บล็อกบดขยี้ปู้ลั่วอีดครั้งด้วยคุณภาพอันยอดเยี่ยมของผลงาน!

บอลไขแพะนั้นน่าทึ่งมาก!

ดูเหมือนว่าเทพที่สถิตอยู่เบื้องหลังบล็อกนั้นจะไม่ได้มีแค่ฉู่ขวง!

[1] บอลไขแพะ (Boule de Suif) ผลงานของกีย์ เดอ โมปัสซองต์ (Guy de Maupassant) นักเขียนชาวฝรั่งเศส เผยแพร่ในปี 1880 เป็นเรื่องราวซึ่งมีพื้นหลังในสงครามฝรั่งเศส-ปรัสเซีย กล่าวถึงหญิงสาวซึ่งมีชื่อเล่นว่า ‘บอลไขมัน’ จากรูปร่างที่ท้วมของเธอ แต่เนื่องจากฉบับภาษาจีนใช้คำว่า ‘ไขแพะ’