Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน นิยาย บท 823

ตอนที่ 823 ยอดเพลงสไตล์จีน (2)

สโมสรแห่งนี้เป็นสถานที่ซึ่งหยางจงหมิงและเจิ้งจิงใช้พบปะกับเหล่าพ่อเพลง

ไม่นานหลังจากที่หยางจงหมิงโทรศัพท์เสร็จ สโมสรแห่งนี้ก็เริ่มคึกคักขึ้นเรื่อยๆ

พ่อเพลงแนวหน้าหลายคนเดินทางมาถึง

รวมถึงอิ่นตงที่ลู่เซิ่งขอให้หยางจงหมิงอุตส่าห์เชิญมาเป็นพิเศษด้วย

เพียงแค่หนึ่งชั่วโมง ห้องในสโมสรนี้ก็มีพ่อเพลงมานั่งรวมกันถึงยี่สิบกว่าคนแล้ว!

การรวมตัวเช่นนี้ หากอยู่ในวงการดนตรี คงจะทำให้คนตกใจกันแน่นอน!

หนึ่งในนั้นยังมีพ่อเพลงบางคนซึ่งออกตัวทักทายหลินเยวียน ท่าทีเป็นมิตรอย่างมาก

เนื่องจากหลินเยวียนเคยเข้าร่วมรายการเพลงของเรา และมีความสัมพันธ์ที่ดีกับพ่อเพลงบางคนอยู่บ้าง เช่น เยี่ยจือชิวซึ่งที่เคยแข่งขันกับหลินเยวียนในการจัดอันดับ ฤดูกาลเพลงก็มาที่นี่ และได้ทักทายหลินเยวียนเช่นกัน

เพียงแต่หากพูดถึงอายุแล้ว หลินเยวียนรู้สึกว่าเขาไม่เข้ากับพ่อเพลงคนอื่นๆ เอาซะเลย

ถ้าเป็นคนอื่นในวัยของหลินเยวียน เมื่อมาอยู่ท่ามกลางพ่อ เพลงเหล่านี้คงจะไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะพูด ยิ่งไม่ต้องเอ่ยถึงเมื่อมีพ่อเพลงบางคนที่ออกตัวทักทายเขาด้วยท่าทีที่เสมอภาค

คล้ายกับว่าเหล่าพ่อเพลงต่างเชื่อมั่นว่าเซี่ยนอวี๋จะกลายเป็นพ่อเพลงคนใหม่ในเร็ววัน

ในห้อง

บรรดาพ่อเพลงต่างก็พูดคุยแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกัน

หลังจากการแนะนำ ไม่ทันไรทุกคนก็เข้าใจสถานการณ์ขึ้นมา บรรยากาศในที่นั้นเริ่มคึกคักขึ้นอย่างมาก

“น่าสนใจ!”

“ได้เห็นการต่อสู้กันระหว่างเซี่ยนอวี๋กับลู่เซิ่ง ถือว่าคุ้มค่ามากแล้วที่ได้มาที่นี่!”

“จริงๆ ฉันก็อยากจะพูดตั้งนานแล้วนะ ลู่เซิ่ง ทำไมคุณเลือกปล่อยเพลงในเดือนพฤศจิกาเพื่อบีบให้เซี่ยนอวี๋ต้องใช้ไพ่เด็ดที่เตรียมไว้สำหรับมหาสงครามเทพเซียนออกมา มันก็เหมือนกับปล่อยให้จงโจวได้เปรียบน่ะสิ การเปรียบเทียบกันเป็นการส่วนตัวแบบนี้น่าจะดีที่สุดแล้ว”

“ต้องขอบคุณอาจารย์หยางจงหมิง ไม่งั้นใครจะมีบารมีถึงขนาดทำให้ลู่เซิ่งต้องยอมถอย”

“ฮ่าๆ ลู่เซิ่งอาจจะแพ้ก็ได้นะ”

“ขิงยิ่งแก่ยิ่งเผ็ด ลู่เซิ่งเล่นใหญ่ขนาดนี้ คุณคิดเหรอว่าเขาจะไม่มีไม้เด็ดอะไรซ่อนไว้เลยหรือ?”

“จริงด้วย”

“ลู่เซิ่งอาจจะจงใจสร้างเรื่องนี้ขึ้นมา เพื่อให้พวกเราได้เห็นว่าเขาน่ากลัวแค่ไหน”

“…”

ทุกคนคุยกันอย่างสนุกสนาน

พ่อเพลงหลายคนก็รู้จักมักคุ้นกันดี นานๆ จะมีโอกาสมารวมตัวกันสักที จึงอารมณ์ดีเป็นพิเศษ

ยิ่งไปกว่านั้น ต่อจากนี้จะเป็นการประชันระหว่างลู่เซิ่งกับเซี่ยนอวี๋

คนแรกคือพ่อเพลงที่อายุน้อยที่สุดในประวัติศาสตร์ของบลูสตาร์ ผู้ชนะรางวัลปราชญ์ดนตรี

ส่วนอีกคนหนึ่งคืออัจฉริยะระดับปีศาจที่กำลังจะผงาดขึ้นมาทำลายสถิติพ่อเพลงอวี๋ที่อายุน้อยที่สุดในประวัติศาสตร์ของลู่เซิ่งในเร็วๆ นี้ ชื่อเสียงของเขาก็โด่งดังขึ้นอย่างมากในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา!

การประลองระหว่างสองคนนี้จะดุเดือดแค่ไหน ทุกคนต่างจินตนาการได้!

ต่อให้บรรดาพ่อเพลงเองก็ยังตั้งตารอการประลองในครั้งนี้เป็นอย่างมาก!

มีเพียงอิ่นตงซึ่งทำหน้าบูดบึ้งอยู่คนเดียว

แน่นอนเขารู้ดีว่า ลู่เซิ่งต้องการอวดฝีมือให้เขาดูว่าเขาจะเอาชนะเซี่ยนอวี๋ได้อย่างไรต่อหน้าต่อตาตนเองได้อย่างไร

ดังนั้น อิ่นตงซึ่งเดิมทีเป็นอัมพาตใบหน้าอยู่แล้ว เวลานี้สีหน้าก็ยิ่งดูย่ำแย่ขึ้นไปใหญ่

เยี่ยจือชิวซึ่งอยู่ด้านข้างเห็นท่าทางของอิ่นตง ก็แอบหัวเราะอยู่สักครู่หนึ่ง ก่อนจะกระแอมแล้วพูดขึ้นว่า

“คนมากันเกือบครบแล้ว เริ่มได้หรือยัง?”

“ได้ครับ ทุกคนเชิญนั่งก่อน”

ลู่เซิ่งหันไปมองเซี่ยนอวี๋แล้วถามว่า “คุณจะเริ่มก่อนหรือให้ผมเริ่มก่อนครับ?”

ลู่เซิ่งแบมือยักไหล่ “ได้ยินมาว่าตอนที่พวกคุณบางคนเข้าร่วมรายการเพลงของเรา ได้เจอคำสาปว่าใครเริ่มก่อนจะแพ้ ผมนี่แหละไม่เชื่อเรื่องแบบนี้ งั้นผมเริ่มก่อนเลยแล้วกัน”

ทุกคนหัวเราะร่วน

แน่นอนว่าไม่มีใครจริงจังกับคำหยอกล้อเช่นนี้

ในห้องมีอุปกรณ์ที่เกี่ยวข้องพร้อมสรรพ ลู่เซิ่งก็เดินปรับลำโพง

ผ่านไปสักพัก

สีหน้าของลู่เซิ่งก็เคร่งขรึมขึ้นมา “เพลงของผมชื่อเสน่ห์สายชล เป็นเพลงสไตล์โบราณ ใช้เวลาแต่งมาครึ่งปี นับว่าเป็นผลงานที่ผมภาคภูมิใจที่สุดในตอนนี้ ทุกท่านเชิญรับฟัง”

ในห้อง พ่อเพลงทุกคนเงียบเสียงลง

บทเพลงที่ทำให้ลู่เซิ่งเอ่ยว่าเป็นผลงานที่เขาภูมิใจ ควรค่าแก่การ ที่ทุกคนให้ความสำคัญ!

ถึงจะมีการสัพยอกกันไปมาบ้าง

แต่อันที่จริงทุกคนรับรู้ถึงความจริงจังของบรรยากาศในครั้ง

หลินเยวียนเองก็มีสีหน้าจริงจังเช่นกัน เขาไม่ได้เมินเฉยลู่เซิ่งเพียงเพราะตนเองมีเพลงเครื่องลายครามอยู่ในมือ

“เริ่มได้เลย”

หยางจงหมิงเอ่ยขึ้น หรี่ตาลงเล็กน้อย เจิ้งจิงซึ่งอยู่ข้างเขาก็ไม่ได้พูดอะไรเช่นกัน

ลู่เซิ่งคลี่ยิ้ม

กดปุ่มเล่นเสียงเพลง

ในห้องมีเสียงขลุ่ยไม้ไผ่ดังขึ้นมา

ท่วงทำนองใสกังวานอันสามารถดึงดูดความสนใจของทุกคนได้ทันที

และเมื่อเครื่องดนตรีโบราณต่างๆ บรรเลงสลับกัน เสียงร้องก็เริ่มดังขึ้นอย่างแผ่วเบา

……

อย่างไรก็ตามในความเป็นจริง ทั้งท่วงทำนองและอารมณ์ความหมายในเพลงนี้ของลู่เซิ่งล้วนต่างจากลมบูรพาร้าวรานอย่างสิ้นเชิง

หากจะบอกว่ามีส่วนใดที่คล้ายกัน ก็คงเป็นในแง่ของความงดงามโบราณที่น่าทึ่ง

เพลงนี้มีชื่อว่า ‘เสน่ห์สายชล’ ในเสียงดนตรี คล้ายกับว่ามีเสียงหยดน้ำร่วงลงมา

ไม่ทันไร…