Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน นิยาย บท 824

ตอนที่ 824 ให้ผมขึ้นไปก็ยังได้ (1)

ภายในห้องของสโมสร

เสียงดนตรีระคนความเศร้าสร้อยบางเบา

ความเศร้าสร้อยนั้นแฝงด้วยความรู้ลึกอันซึ้ง

บรรดาพ่อเพลงซึ่งนั่งอยู่ต่างก็ตั้งใจฟังอินโทรของเพลงเครื่องลายคราม อย่างละเอียด

ท่อนเวิร์สของเพลงดังขึ้นเป็นครั้งแรกว่า

“ตวัดเส้นพลิ้วไหวขึ้นลายครามปลายพู่กันหนักผ่อนเบา

โบตั๋นบนแจกันราวภาพเธอในคราแรกพบ

หอมไม้แก่นจันทน์ลอยผ่านหน้าต่างรู้ความในใจ

กระดาษเซวียนจื่อขาวบันทึกเรื่องราวพลันหยุดลง…”

เมื่อท่อนเวิร์สแรกของเพลงเริ่มขึ้น ลู่เซิ่งซึ่งมั่นใจเต็มที่กลับเงยหน้าขึ้นและในใจรู้สึกราวกับมีระลอกคลื่น

เรียบง่าย

สง่างาม

เนื้อเพลงที่ละเอียดและอ่อนหวานผสมผสานกับท่วงทำนอง ทั้งที่มีกลิ่นอายของเพลงโบราณใหม่ ทว่าแต่เนื้อเพลงของเพลงนี้กลับทำให้เขาตกตะลึงในทันที!

ไม่ใช่เพียงลู่เซิ่ง

คนอื่นๆ ในห้องมีสีหน้าต่างกันออก ชัดเจนว่าทุกคนล้วนตกตะลึงกับเนื้อเพลง!

“สีเคลือบวาดภาพโฉมงามคล้ายซ่อนมนตร์

รอยยิ้มเธอหวานละไมดั่งบุปผาพิไลรอวันผลิบาน

ความงามลอยละล่อง

ท่องไปยังดินแดนที่ฉันไม่อาจไปเยือน…”

ยังคงเป็นเนื้อเพลงที่งดงามชวนให้เคลิบเคลิ้ม เมื่อเสียงเพลงดำเนินไป เกลียวคลื่นในใจของลู่เซิงเริ่มขยายตัว!

ซ่า!

ประหนึ่งกับก้อนหินที่ตกลงกลางทะเลสาบ ทำให้เกิดระลอกคลื่นกระจายออกไปทุกทิศทาง!

เขาปรับท่านั่งโดยไม่รู้ตัวจนทำให้เก้าอี้เสียดสีกับพื้น ส่งเสียงดังเล็กน้อยที่ฟังดูค่อนข้างแสบแก้วหู

เสียงเสียดสีนี้จางหายไปอย่างรวดเร็ว

ภายในห้องไม่มีใครพูดคุยกัน ทว่าเหล่าพ่อเพลงที่นั่งอยู่ต่างพากันเงยหน้าขึ้นมอง แววตาของพวกเขาเปลี่ยนแปลงไปอย่างเห็นได้ชัด!

ท่ามกลางฝูงชน

อิ่นตงและเยี่ยจือชิวสบตากัน พวกเขาเห็นความเปล่งประกายในสายตาของอีกฝ่าย!

และในขณะนั้นเอง

เสียงร้องก็พุ่งสูงขึ้นอย่างกะทันหัน!

ความโศกเศร้าและความหนาวเหน็บโปรยปรายลงมาอย่างต่อเนื่องประดุจหยาดฝนในสารทฤดู ราวกับว่าทั่วทั้งใต้หล้านี้มีเพียงเสียงเพลงนี้ที่หลงเหลืออยู่!

“ฟ้าครามรอฝนพรำดั่งเช่นฉันเฝ้ารอเธอ

กลุ่มควันลอยล่องไกล แยกย้ายตามธารใส

รอยใต้แจกันจารึกความยิ่งใหญ่ครั้นโบราณ

คือสัญญาณว่าเราจะเวียนมาพานพบ

ฟ้าครามรอฝนพรำดั่งเช่นฉันเฝ้ารอเธอ

แสงจันทราสาดกระทบฝั่ง ฉากจบสลัวลาง

ดั่งเครื่องลายครามโบราณงามในตัวเองไม่สร่าง

รอยยิ้มเธอฉายพร่างในแววตา…”

เสียงดนตรีดังเปรี้ยงปร้างดั่งหยาดฝนหยดเล็กหยดใหญ่ตกกระทบถาดหยกงาม!

ท่วงทำนองที่อ่อนโยนยังคงแฝงไปด้วยความรู้สึกสับสนและความเศร้าหมอง ราวกับลมเย็นพัดผ่านมากระทบใจของทุกคนอย่างฉับพลัน ท่ามกลางสายฝนที่โปรยปรายอย่างต่อเนื่อง แทรกซึมเข้าไปทุกอณูของหัวใจของทุกคน!

เหน็บหนาว

ทั้งเหน็บหนาวแต่กลับร้อนแรงในเวลาเดียวกัน!

สีหน้าของทุกคนเปลี่ยนไปทันที ความตกตะลึงปรากฏขึ้นพร้อมกันบนใบหน้าของเหล่าพ่อเพลงทุกคน ในห้องซึ่งมีเพียงเสียงดนตรีบรรเลง ทำให้แสดงอาการตะลึงงันเช่นเดียวกัน!

อึ้ง!

อึ้งกันถ้วนหน้า!

ใบหน้าของลู่เซิ่งไม่มีแววความมั่นใจเหมือนก่อนหน้านี้อีกต่อไป!

ร่างกายของเขาเกร็งไปด้วยสัญชาตญาณ ปากของเขาเผยอขึ้นเล็กน้อย!

เสียงเครื่องดนตรีถูกบรรเลงอย่างเต็มที่!

การบรรเลงด้วยวิธีดั้งเดิม สร้างท่วงทำนองที่แผ่วเบาและเนิบช้า ความรู้สึกอัดอั้นจากการพลัดพรากและความโศกเศร้าไหลรินอยู่ในห้องอย่างลึกล้ำ ลึกบ้าง ตื้นบ้าง เพลงนี้บรรจุความเก่าแก่และหนักแน่นอย่างที่ไม่อาจบรรยายได้ ราวกับประวัติศาสตร์และกาลเวลาที่เต็มไปด้วยร่องรอยแห่งความเสื่อมโทรม

กง ซาง เจวี๋ย จื่อ อวี่!

ความเรียบง่ายถึงขีดสุด!

ความสะเทือนใจถึงขีดสุด!

เมื่อเพลงจบลง ห้องทั้งห้องเงียบงันจนแม้แต่นกยังไม่กล้าส่งเสียง!

ชั่วขณะต่อมา

ความเงียบแตกสลาย