Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน นิยาย บท 840

ตอนที่ 840 ไม่มีไพ่เด็ดแล้วจะสู้ยังไง

หลินเยวียนยังไม่รู้ว่ามีคนจากจงโจวมาถึงแล้ว

ในช่วงไม่กี่วันต่อมา

เขายังคงลังเลเกี่ยวกับการเลือกเนื้อเพลงท่อนคอรัสของเพลงบรรเลงราตรี

ในขณะนั้นเอง

เหล่าโจวก็มาหาหลินเยวียน

“ทางรางวัลดรากอนอวอร์ดส่งข่าวมาว่าปีนี้หนังสองเรื่องของนายเข้าชิงรางวัลหลายสาขา รายละเอียดฉันยังไม่ค่อยเข้าใจ แต่เราคงคาดหวังผลลัพธ์ที่ดีจากครั้งนี้ได้เลย”

“อืม”

หลินเยวียนพยักหน้า

หนังที่เหล่าโจวพูดถึงคือชีวิตมหัศจรรย์ ทรูแมนโชว์และชีวิตมหัศจรรย์ของพาย

ภาพยนตร์ทั้งสองเรื่องนี้เหมาะกับการเข้าชิงรางวัลเป็นอย่างยิ่ง

ถ้าหากภาพยนตร์สองเรื่องนี้ยังไม่เข้ารอบ เข่นนั้นรางวัลดรากอนอวอร์ดคงมีปัญหาแล้วละ ต่อให้ศิลปะของโลกบลูสตาร์จะยอดเยี่ยมแค่ไหน ก็ไม่อาจเทียบเท่าผลงานที่หลินเยวียนคัดสรรมาจากสุดยอดงานศิลปะของโลกได้

จะว่าไปแล้ว

ในความทรงจำของหลินเยวียน ยังมีหนังอีกเยอะที่สามารถคว้ารางวัลได้

เช่น ฟอร์เรสต์ กัมพ์

หรือ ชอว์แชงค์ มิตรภาพ ความหวัง ความรุนแรง

หรือแม้แต่นักเปียโนบนท้องทะเล[1] เป็นต้น ดังนั้นต่อให้ภาพยนตร์สองเรื่องนี้จะไม่ได้เข้าชิง หลินเยวียนก็ยังมีตัวเลือกอีกนับไม่ถ้วนที่จะบรรลุเป้าหมายในการคว้ารางวัลภาพยนตร์

หืม?

คล้ายกับฉุกคิดอะไรบางอย่างได้ หลินเยวียนพลันรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาทันที จากนั้นคงเผยรอยยิ้มอย่างมีความสุข และเผลอพูดออกมาโดยไม่ตั้งใจ

“คิดออกแล้ว!”

“คิดอะไรออก?”

“ไม่มีอะไรครับ แค่จู่ๆ ก็นึกถึงหนังใหม่เรื่องหนึ่งที่เกี่ยวข้องกับดนตรี แล้วก็คิดชื่อตัวเอกได้ล่วงหน้าแล้ว”

“หนังเรื่องใหม่หรือ?”

เหล่าโจวสนใจขึ้นมาทันที

บริษัทให้ความสำคัญกับภาพยนตร์เรื่องใหม่ของหลินเยวียนมาก

หากไม่ใช่เพราะเบื้องบนคิดว่าหลินเยวียนปีนี้ต้องมุ่งมั่นกับการคว้าแชมป์ 12 สมัยซ้อน จนอาจไม่มีเวลาทำอย่างอื่น เหล่าโจวก็คงเร่งเร้าให้เขาปล่อยภาพยนตร์เรื่องใหม่ออกมาตั้งนานแล้ว

หลินเยวียนพูด “จะเรียกว่าอย่างนั้นก็ได้ครับ”

เหล่าโจวถาม “จะถ่ายทำเมื่อไหร่?”

หลินเยวียนตอบ “ยังไงปีนี้ก็คงไม่ทันแล้ว”

เหล่าโจวรู้สึกเสียดายเล็กน้อย เห็นทีคงต้องรอถึงปีหน้า แต่เขาก็ยังถามต่ออย่างไม่จริงจังนัก

“หนังเตรียมจะใช้ชื่อว่าอะไรล่ะ?”

หลินเยวียนตอบอย่างสั้นกระชับ “นักเปียโนบนท้องทะเล”

ใช่แล้ว

หลินเยวียนตัดสินใจว่าปีหน้าจะหาเวลามาเขียนบทภาพยนตร์เรื่องนักเปียโนบนท้องทะเล

ภาพยนตร์เรื่องนี้มีคุณภาพที่ยอดเยี่ยม ชื่อเสียงโดดเด่น และเรื่องราวที่น่าทึ่ง เรียกได้ว่าเป็นผลงานคลาสสิกชั้นยอดในวงการภาพยนตร์

ที่สำคัญที่สุดคือ…

ภาพยนตร์เรื่องนี้เข้ากับคุณสมบัติของหลินเยวียนอย่างมาก

พูดให้ชัดเจนก็คือมันเข้ากับตัวตนของเซี่ยนอวี๋มากทีเดียว ในภาพยนตร์ที่เกี่ยวข้องกับดนตรี ไม่ว่าจะเป็นการเขียนบทหรือการกำกับภาพยนตร์ การให้เซี่ยนอวี๋รับผิดชอบ รับรองว่าไม่พลาดแน่นอน ผู้ชมก็จะให้การตอบรับเป็นอย่างดี

ทำไมถึงเลือกภาพยนตร์เรื่องนี้แทนที่จะเป็นผลงานอื่นล่ะ

คำตอบง่ายมาก

เพราะหลินเยวียนเพิ่งตัดสินใจที่จะไม่เปลี่ยนเนื้อเพลงของเพลงบรรเลงราตรีแล้ว เขาได้พบกับวิธีแก้ปัญหาที่สมบูรณ์แบบ

“เล่นเพลงบรรเลงราตรีของชอแป็งเพื่อเธอ…”

ก่อนหน้านี้หลินเยวียนตกอยู่ในความคิดที่ผิดพลาด อันที่จริงเนื้อเพลงประโยคนี้สามารถใช้ได้โดยไม่จำเป็นต้องแก้ไข

บลูสตาร์ไม่มีชอแป็งแล้วอย่างไรล่ะ?

เขาสามารถสร้างคนที่ชื่อ ‘ชอแป็ง’ ขึ้นมาเองได้!

แค่ทำให้ ‘ชอแป็ง’ เป็นตัวเอกในภาพยนตร์นักเปียโนบนท้องทะเลก็พอแล้ว!

เมื่อโลกภายนอกสงสัยว่าชอแป็งคือใคร หลินเยวียนก็แค่อธิบายว่าชอแป็งเป็นตัวเอกชายในภาพยนตร์เรื่องใหม่ของเขา เมื่อถึงตอนนั้นทุกคนก็จะคิดว่าเพลงของหลินเยวียนที่เอ่ยถึงชอแป็งคนนี้ เพื่อโปรโมตภาพยนตร์เรื่องใหม่ไปในตัว

ปล่อยเพลงแล้วยังโปรโมตภาพยนตร์ได้อีก

นี่มันยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัวไม่ใช่หรือ?

ยิ่งไปกว่านั้น ตัวเอกในนักเปียโนบนท้องทะเลนั้นเดิมทีก็ไม่มีต้นแบบอยู่แล้ว

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน