Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน นิยาย บท 847

ตอนที่ 847 ตำนานแห่งโถงทองคำ (2)

ห้องรับรองหมายเลข 013

หยางจงหมิงและเจิ้งจิงไม่ได้รีบร้อนออกไป ทั้งสองนั่งอยู่ที่เดิมอย่างสบายใจ

พวกเขาตั้งใจรอเซี่ยนอวี๋เดินออกไปพร้อมกัน

ทว่าเมื่อเสียงอินโทรของเพลงราตรีบรรเลงดังขึ้น สีหน้าของทั้งสองคนกลับแปลกพิลึกขึ้นมานิดหน่อย

เอ๊ะ?

ดูเหมือนว่าจะเค้นเพลงที่ไม่ธรรมดาออกมาเแล้วสินะ?

“ตอนนี้เที่ยงคืนแล้ว”

เจิ้งจิงเหลือบมองเวลาบนโทรศัพท์พลางเอ่ยขึ้นราวกับนึกอะไรขึ้นมาได้

เที่ยงคืน

เดือนธันวาคม

เพลงนี้หมายความว่าอย่างไร เข้าใจได้ไม่ยาก

หยางจงหมิงยิ้มพลางกล่าวว่า “ที่แท้ก็ยังมีเพลงที่ไม่ด้อยไปกว่าเครื่องลายคราม ผมนึกว่าแค่เพลงเปียโนสองเพลงนั้นจะเป็นอาวุธหนักที่สุดแล้วนะเนี่ย”

เพลงที่ไม่ด้อยไปกว่าเครื่องลายคราม!

หยางจงหมิงเพิ่งฟังได้แค่ท่อนแรกก็ได้ข้อสรุปออกมาในทันที

……

เสียงเพลงที่ตามมา ดูเหมือนจะยิ่งยืนยันคำตัดสินของหยางจงหมิงได้อย่างต่อเนื่อง!

“อา~ เมฆดำคล้ายบังนภา ยามราตรีไม่ผ่องใส

ความทรงจำงานศพในสวนลอยคว้างกลางท้องฟ้า

ดอกกุหลาบขาวมอบให้เธอเหี่ยวเฉาในอันธการ์

นกกาจับกิ่งไม้สงบนิ่งจนแปลกใจ

ฟังเสียงฉันเงียบๆ เสื้อคลุมสีดำของฉันจะให้ความอบอุ่นแด่ความทรงจำของเธอที่เย็นชา

ชีวิตที่เราได้ผ่านพ้นมา

อา~ หมอกเริ่มปกคลุมรอบด้าน

อา~ ฉันอยู่ท่ามกลางสุสานอันกว้างใหญ่

แม้ยามแก่เฒ่า รักเราไม่เสื่อมคลาย

หลินเยวียนนั่งอยู่หน้าเปียโน หลับตาลงอย่างแผ่วเบา

ขณะที่เสียงเปียโนดังขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่า ขณะที่ค้อนเปียโนกระทบกับสายอย่างแม่นยำ คีย์เปียโนสีขาวดำเรียงรายไปตามจังหวะการเคลื่อนไหวของนิ้วทั้งสิบของหลินเยวียน

เสียงเพลงหยุดลงครู่หนึ่ง

แสงที่สะท้อนจากตัวเปียโนสีดำขลับ เผยให้เห็นสายที่ไหลลื่นอย่างงดงาม

……

กู้ซียังอยู่ในงานและยังไม่ได้ออกไป

แน่นอนว่าโถงทองคำนั้นส่องประกายสีทอง

แต่ในเวลานี้ สีทองอร่ามนั้นกลับเผยออกมาในบทเพลงราตรีบรรเลง!

ไม่ว่าจะเป็นเพราะถูกดึงดูดด้วยใจจริงจนทำให้ผู้คนหยุดฟัง หรือเป็นเพียงเพราะอุปาทานหมู่ หรืออาจแค่เพราะทางออกถูกขวางด้วยผู้ชมที่ยืนอยู่ สิ่งที่ไม่อาจปฏิเสธได้คือ

บทเพลงส่งท้ายนี้กลับไม่ทำให้โถงทองคำเงียบลง!

ตรงกันข้าม ผู้คนยังคงตั้งใจฟังเพลงอย่างเงียบสงบ ราวกับกำลังชมการแสดงอย่างเป็นทางการ!

สิ่งนี้ทำให้กู้ซีรู้สึกถึงช่องว่างอันใหญ่หลวง

เธอเคยคิดว่าการแสดงเพลงส่งท้ายในโถงทองคำเป็นเหมือนช่วงเวลาขยะที่ไม่มีผู้ชมสนใจ ทุกคนจะทยอยออกไปพร้อมเสียงดนตรีเท่านั้น

สิ่งที่เกิดขึ้นวันนี้กลับลบล้างความเข้าใจของเธอที่มีต่อช่วงเวลาขยะไปโดยสิ้นเชิง!

ใครจะรู้ว่าเพลงส่งท้ายก็กลายเป็นการแสดงอย่างเป็นทางการได้?

ไม่สิ

บางทีอาจจะมีแค่เขาคนเดียวเท่านั้นที่สามารถเปลี่ยนช่วงเวลาสุดท้ายนี้ให้กลายเป็นคอนเสิร์ตของตัวเอง ดึงดูดทุกสายตาไว้ได้!

ไม่สมเหตุสมผลเอาซะเลย!

……

สำหรับโถงทองคำแล้ว การแสดงส่งท้ายในวันนี้นับเป็นหนึ่งในเวทีที่พิเศษที่สุด

คลาสสิก

เศร้าหมอง

โรแมนติก

เสียงร้องและเสียงเปียโนของเซี่ยนอวี๋ทำให้ผู้ฟังบางคนอดนึกถึงเพลง ราตรีบรรเลงสองเพลงที่เขาเล่นบนเวทีวันนี้ไม่ได้

เป็นความเชื่อมโยงที่แปลกประหลาด

ทั้งที่เพลงนี้กับราตรีบรรเลง สองเพลงก่อนหน้านั้นไม่มีความเกี่ยวข้องกันแม้แต่น้อยทั้งด้านทำนองและสไตล์ แต่กลับสามารถถ่ายทอดความรู้สึกที่มีความสอดคล้องกันอย่างไม่น่าเชื่อ

เหมือนจะเป็นทำนองแบบไมเนอร์?

ทำนองที่เศร้ามาก

นี่คือประสบการณ์อันชวนดื่มด่ำ หลายคนที่เพิ่งจะลุกขึ้นยืนได้ไม่นาน แทบจะลืมตัวและนั่งลงไปอีกครั้งเพราะถูกดึงดูดไว้ด้วยท่วงทำนองที่ดังก้องในหู

มีบางคนที่ยืนนานจนเมื่อยจึงเลือกนั่งลง

แต่ทันทีที่บั้นท้ายแตะกับเก้าอี้ก็กลับรู้สึกเหมือนถูกไฟฟ้าช็อตไปทั้งตัว ทำให้ต้องทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้อย่างเต็มเปา!

เล่นเพลงราตรีบรรเลงของชอแป็งนี้เพื่อเธอ

ระลึกถึงรักลึกซึ้งที่ตายจาก

สดับเสียงสายลมยามราตรี

หัวใจแตกสลายแต่ไพเราะล้นปรี่

มือนี้สัมผัสลงบนคีย์เปียโน

ความคะนึงของฉันคอยระวังเสมอมา

สถานที่ที่ฝังความรักของเราไว้คือยมโลก

……

เล่นเพลงราตรีบรรเลงของชอแป็งนี้เพื่อเธอ?

ชอแป็งคือใคร อาจไม่ใช่สิ่งที่ผู้คนสนใจในตอนนี้

สิ่งที่ทำให้ทุกคนตื่นตะลึง คือความเชื่อมโยงอันแปลกประหลาดระหว่างเพลงนี้กับสองบทบรรเลงเปียโนก่อนหน้านี้

ราวกับว่ากับว่าค่ำคืนนี้ มีการแสดงสามสามชุดซึ่งมีเซี่ยนอวี๋เป็นศูนย์กลาง เรียงกันเป็นเส้นตรง และเพลงนี้คือปลายสายซึ่งนำงานทั้งสามชิ้นมาเรียงร้อยเข้าด้วยกันด้วยเสียงเพลง จนเกิดเป็นความงดงามที่ไร้ซึ่งคำบรรยาย

ในขณะนี้

เมื่อท่อนฮุคของเพลงดังขึ้น ความเศร้าก็ทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ เหมือนกับว่ามดกำลังเสพเลือด พวกนกพิราบและอีแร้งต่างบินวุ่นวาย ดอกกุหลาบสูญเสียสีแดง และนกกามิอาจทนร้องออกมาได้ ความรู้สึกต่างๆ ที่สะสมไว้พรั่งพรูออกมา กลายเป็นความเศร้าอันงดงามและเย็นเยียบ!

ผู้ฟังค่อยๆ ดำดิ่งลงสู่บทเพลง!

เหล่าพ่อเพลงซึ่งนั่งฟังอยู่ในงานต่างเริ่มมีสีหน้าเปลี่ยนไป

ทั่วทุกแห่งหน

ปฏิกิริยานับไม่ถ้วน

เสียงจากที่ต่างๆ ค่อยรวมเข้ากันเป็นหนึ่งเดียวบนโลกออนไลน์ในท้ายที่สุด!

พร้อมกับเสียงตะโกนที่ดังก้องด้วยความประหลาดใจว่า ‘ทำไมถึงมีราตรีบรรเลงเพลงที่สาม’ และชาวเน็ตต่างก็ฟังเพลงนี้จนจบ

ครืน!

พื้นที่แสดงความคิดเห็นถูกถล่มทันที!

ความคิดเห็นซึ่งทะยานขึ้นอันดับหนึ่งได้อย่างรวดเร็ว ก็คือ

‘แชมป์ 12 สมัย สู้โว้ย!’

ไม่เพียงแฟนคลับตัวยงของเซี่ยนอวี๋ แม้แต่คนที่แค่เหล่าผู้สังเกตการณ์ทั่วไปก็ยังต้องตะลึงกับสิ่งที่เกิดขึ้นในขณะนั้น

‘นี่คือราตรีบรรเลงเพลงที่สามเหรอ?’

‘เพราะจนน้ำตาไหล แค่ท่อนอินโทรก็ฆ่าฉันแล้ว!’

‘ใครบอกว่าพ่อเพลงไม่มีไพ่ตาย นี่เหรอที่เรียกว่าไม่มีไพ่ตาย? โยนไพ่ตายลงมาสามใบหน้าจนต้องถามว่าเก็บเศษหน้าไหวไหม!’

‘ไม่มีไพ่ตายแล้วจะชนะฉันได้งั้นเหรอ? โอ้โห…’

‘นี่มันฝีมือระดับเทพชัดๆ เพื่อแค่ประโยคในเนื้อเพลงที่บอกว่า เล่นเพลงราตรีบรรเลงของชอแป็งนี้เพื่อเธอเขาถึงกับแต่งเพลงเปียโนสองเพลงที่ระเบิดโถงทองคำเลยหรือ?’

‘ชอแป็งคือใคร?’

‘ใครจะไปรู้ล่ะ! คิดซะว่าเล่นเพลงราตรีบรรเลงของชอแป็งนี้เพื่อเธอก็จบแล้ว!’

‘การเชื่อมโยงแบบนี้ ผมยอมแล้ว!’

‘เพิ่งปล่อยเพลงเครื่องลายครามไปเมื่อพฤศจิกายน แล้วธันวาคมนี้ยังทำให้ขนลุกไปทั้งตัวอีก!’

‘แม่เจ้าโว้ย!’

‘รีบดูที่โถงทองคำสิ เซี่ยนอวี๋กำลังไลฟ์ร้องเพลงนี้อยู่เลย ผู้ชมยังไม่ยอมออกจากงานเลย!’

……

โถงทองคำ

เสียงปรบมือดังกึกก้องไปทั่ว

เซี่ยนอวี๋ก้าวลงจากเวทีท่ามกลางเสียงปรบมือกึกก้อง

ด้านหลังเวที เจ้าหน้าที่หลายคนมองเซี่ยนอวี๋ที่เพิ่งเดินออกไปด้วยความตกตะลึง ก่อนจะมองหน้ากันด้วยความแปลกใจ

ทันใดนั้น

มีคนหนึ่งเหมือนจะฉุกคิดอะไรออก

‘เอ๊ะ มีอะไรแปลกๆ !’

‘ฉันก็รู้สึกเหมือนกัน เหมือนว่ามีอะไรผิดปกติอยู่!’

ใช่แล้ว!

เซี่ยนอวี๋ขึ้นเวทีเพื่อเล่นบทเพลงส่งท้ายส่งผู้ชมออกจากงานไม่ใช่หรือ?

ทำไมถึงกลายเป็นตรงกันข้าม…

ทั้งที่เป็นการแสดงส่งท้าย ทำไมกลายเป็นว่าการแสดงนี้กลับกลายเป็นผู้ชมใช้เสียงปรบมือเพื่อส่งเขากลับไปได้ซะล่ะ…

เอาเถอะ

นี่เป็นครั้งแรกในประวัติศาสตร์ของโถงทองคำที่มีพ่อเพลงเปลี่ยนช่วงเวลาขยะให้กลายเป็นการแสดงอย่างเป็นทางการแบบนี้

นับเป็นตำนานแห่งโถงทองคำ