Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน นิยาย บท 86

ตอนที่ 86 เตรียมตัวล่วงหน้า

เพื่อนๆ ในห้องคาดเดาได้ถูกต้อง ทุกคนล้วนแต่คุ้นเคยกับสไตล์ของหลินเยวียน เป็นสไตล์ที่ได้ชื่อว่า ‘หลินเยวียน’

หลินเยวียนเป็นคนที่ขี้เกียจอธิบายจริงๆ

ทว่าเหตุผลที่สำคัญยิ่งกว่าก็คือ หลินเยวียนไม่อยากเป็นจุดสนใจมาก ไม่อย่างนั้นศาสตราจารย์ท่านนี้เสนอเรื่องย้ายคณะขึ้นมาจะทำอย่างไร

เขาไม่อยากออกจากสาขาการประพันธ์เพลง

“ห้องต่อไป”

ก่อนที่ข่งอันจะเดินไป ก็มองหลินเยวียนอย่างลึกล้ำ ความคิดที่มีในใจก็แน่วแน่ขึ้นมาอีกครั้ง

หลังจากคณะกรรมการออกไป

สายตาของทุกคนก็ไปรวมกันอยู่ที่หลินเยวียน

เพื่อนนักเรียนทั้งซ้ายขวาจำนวนไม่น้อยพูดชมเชยหลินเยวียน บวกกับการไต่ถามอีกหลายครั้ง ส่วนหลินเยวียนก็ตอบไปอย่างคุ้นเคย

เขาเริ่มเข้าใจการเป็นที่เอ็นดูตั้งแต่เรียนอนุบาล จึงเคยชินไปนานแล้ว

เหมือนกับฝีมือเปียโนนั่นแหละ

เมื่อเผชิญหน้ากับหนังสือพิมพ์กระดานดำที่สวยพริ้งเพรานี้ แทบทุกคนจึงได้ข้อสรุปเพียงว่าฝีมือการวาดรูปของหลินเยวียนเองก็ยอดเยี่ยมเหมือนกัน

ทว่ายอดเยี่ยมมากแค่ไหนนั้น กลับไม่ได้มีคำจำกัดความที่ชัดเจน

แต่ถึงอย่างนั้น ฝ่ายศิลป์เหยียนเมิ่งเจียซึ่งเรียนศิลปะมาหลายปีกลับกระจ่างในทันทีว่าการสร้างสรรค์หนังสือพิมพ์กระดานดำได้ระดับนี้ภายในสองชั่วโมงนั้นหมายความว่าอย่างไร

แน่นอน

สายตาที่ผู้หญิงในเซคมองมายังหลินเยวียนนั้นแปลกชอบกล

และนี่คือที่มาของบรรดาขนมซึ่งมักจะปรากฏอยู่บนโต๊ะของหลินเยวียนโดยไม่รู้ที่มา

เหตุการณ์แบบนี้ไม่ว่าจะเป็นเมื่อก่อนหรือหลังจากนี้ก็ยากที่จะหลีกเลี่ยง โดยเฉพาะหลังจากที่หลินเยวียนได้สร้างภาพจำของพรสวรรค์ทั้งสองแขนงต่อหน้าทุกคนอย่างต่อเนื่อง

วันต่อมา

หนังสือพิมพ์กระดานดำในชั้นเรียนของหลินเยวียนไปปรากฏในเว็บไซต์ทางการของวิทยาลัยได้สำเร็จ หนังสือพิมพ์กระดานดำนี้คว้าอันดับหนึ่งของชั้นปีที่สองอย่างไม่ต้องสงสัย

และหลินเยวียนก็ถือโอกาสนี้เริ่มต้นคลาสเรียนสีกวอชของตนในชมรมจิตรกรรม สอนวันละสองรอบ

สอนสเก็ตช์ก่อน ตามด้วยสีกวอช

แต่คนที่ลงชื่อเรียนสเก็ตช์นั้นมากกว่าคนที่เรียนสีกวอชมาก ทุกวันนี้ฝีมือการสอนสเก็ตช์ของหลินเยวียนนั้นได้ตราตรึงในจิตใจของคนคณะวิจิตรศิลป์ไปแล้ว เมื่อเทียบกันแล้ว คนจำนวนมากยังไม่ค่อยรู้ถึงความสามารถในการวาดภาพสีกวอช รวมไปถึงฝีมือในการสอนของหลินเยวียนเท่าไหร่นัก

นอกจากนักศึกษาอย่างจงอวี๋และคนอื่นๆ ซึ่งได้เห็นการสร้างสรรค์ผลงานภายในกรอบเวลาเพียงสองชั่วโมงของหลินเยวียน

คนพวกนี้เองก็หน้าเนื้อใจเสือ

พวกเขานัดแนะกันลับหลัง ยังไม่ยอมเปิดเผยเรื่องของหลินเยวียนออกไป

เมื่อเป็นเช่นนี้ก็มีคนไม่มากที่แย่งชิงคลาสเรียนสีกวอชของหลินเยวียนของพวกเขา

รอให้ผ่านไปอีกสักพัก พวกเขาได้รับการถ่ายทอดเคล็ดวิชาจากหลินเยวียนแล้วค่อยให้คณะวิจิตรศิลป์รับรู้ถึงความโหดของฝีมือการวาดภาพสีกวอชของหลินเยวียน

ส่วนหลินเยวียนก็ไม่ได้สนใจ

ตอนนี้เขาเองก็มีนักเรียนให้สอนไม่ขาด

ถึงอย่างไรราคาค่าเรียนก็เหมือนกัน

และผลลัพธ์จากรางวัลหนังสือพิมพ์กระดานดำ ก็ทำให้หลินเยวียนได้รับคำชมเชยจากที่ปรึกษาในสาขาการประพันธ์เพลง และบทบาทของที่ปรึกษาในมหาวิทยาลัยนั้นก็ไม่ได้ต่างกับครูประจำชั้น ทว่าอาจารย์ที่ปรึกษาของวิทยาลัยศิลปะฉินโจวนั้นส่วนมากควบตำแหน่งอาจารย์ประจำสาขาไปด้วย

ที่ปรึกษามีชื่อว่าหวาลี่

ช่วงนี้หวาลี่ให้ความสนใจกับหลินเยวียนมาตลอด เพราะผลการเรียนของหลินเยวียนนั้นดีขึ้นในเวลาอันสั้น นักศึกษาส่วนมากไม่ได้มุ่งมั่นเรื่องผลการเรียนมากนัก มาตรฐานอยู่ที่ระดับผ่านเกณฑ์ไม่ต้องเรียนซ้ำ แต่หลินเยวียนกลับต่างออกไป เขาตั้งใจเรียน มานะบากบั่น ถึงแม้ว่าตอนที่เพิ่งย้ายมาสาขาการประพันธ์เพลงจะตามไม่ค่อยทัน ทว่าในการสอบครั้งที่ผ่านมา หลินเยวียนก็ติดห้าอันดับแรกของเซคแล้ว

หวาลี่ชื่นชอบนักศึกษาประเภทนี้

ส่วนความชื่นชอบประเภทที่เอาไปปะปนกับปัจจัยภายนอกอย่างเรื่องหน้าตานี่ไม่จำเป็นต้องพูดให้มากความแล้ว ถึงอย่างไรหวาลี่ก็ชื่นชมหลินเยวียนอย่างมากที่สร้างชื่อเสียงให้กับชั้นเรียน คำชมของเธอยาวนานต่อเนื่องสามนาทีเต็มๆ

เมื่อกล่าวชมเชยหลินเยวียนเสร็จ

หวาลี่จึงโยงเข้าสู่ประเด็นหลักในวันนี้ “พวกเราเรียนการประพันธ์เพลงมาเกือบสองปีแล้ว เชื่อว่าทิศทางและเป้าหมายในการเติบโตในอนาคตของพวกคุณส่วนใหญ่น่าจะไม่ใช่การแต่งโน้ตเพลง แต่เป็นการเข้าไปเป็นนักประพันธ์เพลงในบริษัทบันเทิง”

โน้ตเปียโนเป็นงานของนักประพันธ์เพลง

เขียนทำนองเพลงของเพลงฮิตติดชาร์ตก็เป็นงานของนักประพันธ์เพลงเช่นกัน

อย่างแรกนั้นมาตรฐานสูงเกินไป อย่างหลังค่อนข้างเป็นที่นิยมกว่า

ดังนั้นในวิชาเฉพาะทางสาขาประพันธ์เพลงของวิทยาลัยศิลปะฉินโจว แม้ชื่อจะเน้นไปทางอย่างแรก แต่ก็ไม่เคยมองข้ามการชี้แนะและบ่มเพาะอย่างหลัง

เฉกเช่นในครั้งนี้