Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน นิยาย บท 860

ตอนที่ 860 งานสังคีตสมโภช – ปลาย

เมื่อเซี่ยนอวี๋คว้ารางวัลถ้วยรางวัลงานสังคีตสมโภชมาได้ถึงเก้ารางวัลติดกัน ไม่เพียงแต่เหล่านักประพันธ์เพลงและนักร้องในงานจะมองด้วยความอิจฉา…

เหล่าพ่อเพลงเองล้วนแต่รู้สึกขมขื่นในใจ!

เก้าถ้วยรางวัลจากงานสังคีตสมโภช!

บางคนถึงขั้นแทบจะอดใจไม่ไหว อยากจะปล้นรางวัลจากเซี่ยนอวี๋ตรงนั้นเลย!

บนหน้าจอใหญ่

กล้องจับภาพสีหน้าและปฏิกิริยาของเหล่าคนดนตรีชื่อดังมากมายในงานได้อย่างชัดเจน

ในช่วงเวลาที่เซี่ยนอวี๋คว้ารางวัลทีละรางวัล ทุกคนต่างเปลี่ยนจากท่าทีสงบนิ่งไปเป็นประหลาดใจ ก่อนจะตกตะลึง และสุดท้ายก็กลายเป็นอาการชาไปหมด เพียงแต่แววตาที่เต็มไปด้วยความอิจฉาก็ไม่สามารถเก็บซ่อนไว้ได้เลย

ในทางกลับกัน

บรรยากาศของราชวงศ์ปลากลับร้อนแรงสุดๆ

ซุนเย่าหั่วและสมาชิกคนอื่นๆ ต่างตื่นเต้นกันจนแทบนั่งไม่ติด แต่ละคนผลัดกันแสดงความยินดีกับหลินเยวียน แต่ละคนประคองถ้วยรางวัลไม่ยอมปล่อยมือ!

ถ้าไม่ติดว่าสถานการณ์ไม่เอื้ออำนวย พวกเขาแทบจะอดใจไม่ไหวที่จะกระโดดโลดเต้นฉลองแล้ว!

ต่อมา

งานสังคีตสมโภชได้มอบรางวัลให้กับคนอื่นๆ ซึ่งบางรางวัลก็มีน้ำหนักมากทีเดียว

เจียงขุย คว้าตำแหน่งราชินีเพลง!

ซุนเย่าหั่ว คว้าตำแหน่งราชาเพลง!

หลังจากทั้งสองต่างได้รับตำแหน่งอันทรงเกียรตินี้และในช่วงกล่าวขอบคุณ พวกเขาต่างก็ให้ความสำคัญกับการขอบคุณเซี่ยนอวี๋เป็นพิเศษโดยไม่ได้นัดหมายกันมา เพราะราชวงศ์ปลาได้กลายเป็นสัญลักษณ์ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของทั้งคู่!

แน่นอน

ปีนี้ไม่ใช่เพียงเจียงขุยและซุนเหย่าหั่วที่ครองตำแหน่งราชาและราชินีเพลงเท่านั้น หลังจากห้าทวีปรวมตัวกัน วงการดนตรีก็ขยายใหญ่ขึ้น ทำให้จำนวนตำแหน่งราชาและราชินีเพลงเพิ่มขึ้นจากเดิมมาก

ในที่สุด

พิธีมอบรางวัลก็มาถึงช่วงสุดท้าย

อันหงพิธีกรเอ่ยขึ้นว่า “งานมอบรางวัลดนตรีในวันนี้ เต็มไปด้วยความประหลาดใจและความซาบซึ้งใจ และตอนนี้ก็มาถึงช่วงสุดท้ายของเรา รางวัลนี้คือ… รางวัลบุคลากรทางดนตรียอดเยี่ยมแห่งปีของงานสังคีตสมโภช!”

บลูสตาร์ มีคำเรียกขานว่าพ่อเพลง

อย่างไรก็ตาม คำว่าพ่อเพลงนี้เป็นเพียงคำพูดที่ใช้กันในวงการเท่านั้น

ชื่อรางวัลอย่างเป็นทางการที่แท้จริง คือ ‘บุคลากรทางดนตรียอดเยี่ยมแห่งบลูสตาร์’!

ในงาน

สมาชิกราชวงศ์ปลาต่างหันไปมองหลินเยวียน แววตาเปี่ยมความหวังและตื่นเต้น

ส่วนเหล่าศิลปินที่อยู่ในงานต่างก็เงยหน้าขึ้นมองจอใหญ่

ทุกคนรู้ดีว่า พิธีสถาปนาพ่อเพลงกำลังจะเริ่มต้นขึ้น!

เป็นดังคาด

ขณะที่ทุกคนเงยหน้ามองหน้าจอใหญ่ เสียงของอันหงก็พลันดังกึกก้องขึ้น เต็มไปด้วยความตื่นเต้น

“ขอแสดงความยินดีกับเซี่ยนอวี๋ ที่ได้รับรางวัลบุคลากรทางดนตรียอดเยี่ยมแห่งบลูสตาร์ในงานสังคีตสมโภชครั้งนี้! ขอเชิญเซี่ยนอวี๋ขึ้นมารับรางวัล!”

ทันใดนั้น บนจอใหญ่ก็ปรากฏภาพโปสเตอร์ของหลินเยวียน ครั้งนี้ไม่ใช่ภาพถ่ายทอดสด แต่เป็นโปสเตอร์ที่ออกแบบไว้ก่อนแล้วโดยเฉพาะ

เสียงเพลงพื้นหลังในงานเปลี่ยนเป็นราตรีบรรเลงซึ่งเตรียมไว้ล่วงหน้า

ในโปสเตอร์ เซี่ยนอวี๋คลี่ยิ้มสุขุม

และด้านหลังของเขา คือภาพหน้าปกของบทเพลงทั้งหมดที่เขาแต่งขึ้นตั้งแต่เดบิวต์ รวมถึงภาพถ่ายหมู่ของราชวงศ์ปลาด้วย!

หลินเยวียน เผยรอยยิ้มแบบเดียวกัน

ภายใต้สายตาของทุกคน เขาลุกขึ้นแล้วเดินขึ้นเวทีอย่างสง่างาม

ครั้งนี้อันหง ไม่ได้เล่นมุกใดๆ สีหน้าของเขากลับเต็มไปด้วยความจริงจังและเคร่งขรึม เพราะช่วงเวลานี้ถือเป็น พิธีการอันทรงเกียรติสำหรับวงการดนตรีโดยแท้

“ขอเชิญแขกผู้มีเกียรติขึ้นมามอบรางวัลให้กับอาจารย์เซี่ยนอวี๋ครับ!”

แสงไฟสาดส่องใบหน้าของหลินเยวียน ขณะที่ในระยะไกลเงาร่างสูงใหญ่ปรากฏตัวขึ้น

หยางจงหมิง!

หลินเยวียนเผยรอยยิ้มบางให้กับเขาอย่างเงียบๆ และหยางจงหมิงก็ตอบกลับด้วยรอยยิ้มเช่นกัน

จับมือ

มอบรางวัล

ทั้งสองไม่ได้พูดคุยอะไรกัน

ทุกอย่างล้วนเข้าใจกันได้โดยไม่ต้องเอื้อนเอ่ยคำใด

หลินเยวียนยื่นมือรับรางวัลบุคลากรทางดนตรียอดเยี่ยมแห่งบลูสตาร์ด้วยสองมือ!

และทันทีที่เขาถือถ้วยรางวัลไว้ในมือ สายฝนสีทองก็โปรยปรายลงมาทั่วทั้งงาน!

หมอกสีขาวพวยพุ่ง!

พลุหลากสีถูกจุดขึ้นพร้อมกัน!

‘10 รางวัล!’

‘บวกกับตำแหน่งพ่อเพลงแล้ว เซี่ยนอวี๋คนเดียวกวาดไปถึง 10 รางวัล!’

‘เป็นครั้งแรกตั้งแต่ก่อตั้งสังคีตสมโภชที่มีคนเดียวได้รางวัลมากขนาดนี้!’

‘ฝนสีทองตอนจบช่างน่าตื่นตาตื่นใจ นี่แหละคือบุคลากรทางดนตรียอดเยี่ยมแห่งบลูสตาร์ นี่แหละคือพ่อเพลง!’

‘น่าเสียดายที่เซี่ยนอวี๋ไม่ได้ รางวัลปราชญ์ดนตรีสำหรับเพลงเดี่ยวในปีนี้’

‘รางวัลปราชญ์ดนตรีนั้นหาได้ยากมาก หลายปีที่ผ่านมาก็ไม่มีใครได้ แต่แค่เซี่ยนอวี๋ผ่านเงื่อนไขขึ้นเป็นพ่อเพลงสองข้อพร้อมกันก็เพียงพอที่จะผงาดในอุตสาหกรรมดนตรีได้แล้ว!’

‘คืนนี้พ่อเพลงอวี๋หล่อสุดๆ !’

‘เป็นงานมอบรางวัลที่ทำให้หัวเราะได้ตั้งแต่ต้นจนจบ รู้สึกเหมือนคืนนี้มีแต่ดูพ่อเพลงอวี๋ขึ้นรับรางวัลอย่างเดียวเลย’

หลังจบงานเลี้ยงฉลอง

หลินเยวียนกลับมาถึงบ้านด้วยอาการมึนงง เพราะเขาเป็นคนคออ่อน ดื่มไปไม่กี่แก้วก็เริ่มไม่ไหวแล้ว

พี่สาวกับน้องสาวช่วยพยุงเขาเข้าห้อง “วันนี้นอนพักเร็วๆ เลยนะ งานสังคีตสมโภชทั้งบนเวทีและล่างเวที วิ่งไปวิ่งมาสักยี่สิบรอบได้มั้ง”

“อืม”

หลินเยวียนใบหน้าแดงระเรื่อ รู้สึกตื่นเต้นอย่างที่ไม่ได้รู้สึกบ่อยนัก

เวลานี้ ทุกแพลตฟอร์มล้วนเต็มไปด้วยข่าวเกี่ยวกับงานสังคีตสมโภช

ทั้งบล็อกและเว็บบอร์ดต่างๆ มีแต่การพูดคุยเกี่ยวกับเซี่ยนอวี๋

หลายคนเข้ามาแสดงความยินดีกับเขา

หลินเยวียนเลื่อนอ่านข่าวอยู่เงียบๆ สักพัก จนกระทั่งรู้สึกเหมือนบางอย่างขาดหายไป

เขาคิดอยู่นาน จนในที่สุดก็รู้ว่าอะไรขาดหายไป

มุมปากของหลินเยวียนยกยิ้มขึ้นเล็กน้อย เขาเข้าสู่บัญชีของฉู่ขวง และตั้งใจโพสต์ข้อความหนึ่งว่า

‘ยินดีด้วยนะเสี่ยวอวี๋!’

จากนั้นเขาก็เข้าสู่บัญชีของอิ่งจือ และคัดลอกข้อความเดิมไปโพสต์อีกครั้ง

‘ยินดีด้วยนะเสี่ยวอวี๋!’

เสี่ยวอวี๋คว้ารางวัลไปถึงสิบรางวัล!

อีกสองสหายจะนิ่งเฉยได้อย่างไร?

ในที่สุด หลินเยวียนก็รู้สึกพอใจ เขาเริ่มง่วงนอน เปลือกตาหนักอึ้ง และค่อยๆ ผล็อยหลับไปในที่สุด