Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน นิยาย บท 863

ตอนที่ 863 หลินเยวียนผู้กระหายเลือด

วันต่อมา

ซุนเย่าหั่วเรียกทุกคนมารวมตัวกันที่โรงแรมราชวงศ์ปลาซึ่งเพิ่งเปิดใหม่

ช่วงนี้เพิ่งผ่านเทศกาลฤดูใบไม้ผลิมา ศิลปินในราชวงศ์ปลาต่างก็ว่างงานกันอยู่ เพราะยังไม่ได้รับงานมากนัก

เวลาหนึ่งทุ่มตรงของเย็นวันนั้น ทุกคนมารวมตัวกันที่โรงแรม แน่นอนว่าหลินเยวียนเองก็รีบมาร่วมวงด้วยความตื่นเต้น

ซุนเย่าหั่วได้บอกกับทุกคนไว้ก่อนแล้วว่า คืนนี้สิ่งที่พวกเขาจะเล่นด้วยกันคือ เกมใหม่ที่อาจารย์เซี่ยนอวี๋ออกแบบเอง!

ทุกคนจึงตื่นเต้นและกระตือรือร้นเป็นพิเศษ!

“ในที่สุดก็มีเกมใหม่ออกมาซะที!”

จ้าวอิ๋งเก้อกล่าวพลางถูมือไปมาอย่างตื่นเต้น “ฉันเล่นพืชปะทะซอมบี จบไปนานแล้วนะ”

ซย่าฝานพูดขึ้นว่า “ฉันเล่นโหมดผจญภัยจนเก็บครบหมดแล้ว”

เว่ยห่าวอวิ๋นถามขึ้นด้วยความสงสัย “รอบนี้ยังเป็นเกมแนวไขปริศนาอยู่ไหม?”

เจียงขุยมองไปยังจ้าวอิ๋งเกอแล้วพูดเบาๆ “จะเล่นเป็นทีมได้ไหม? ฉันหมายถึงแบบจริงจังน่ะ!”

“ไม่ใช่เกมที่เล่นเป็นทีม แต่เราจะอยู่ในสนามรบเดียวกัน คราวนี้เป็นเกมแนวยิงปืน ทุกคนจะเป็นคู่แข่งกันหมด!”

ซุนเย่าหั่วคุ้นเคยกับเกมสมรภูมิเอาชีวิตรอดเป็นอย่างดี ด้วยความได้เปรียบจากการอยู่ใกล้แหล่งทรัพยากร ใกล้ชิดกับผู้พัฒนาของบริษัทตนเอง เขาจึงได้ได้โอกาสฝึกฝีมือมาก่อนใคร

“ยิงรัวๆๆๆๆๆๆๆๆ!”

เฉินจื้ออวี้พูดเร็วราวกับปืนกล โชว์ความคล่องของลิ้นระดับนักร้องแถวหน้า

หลินเยวียนไม่พูดอะไร

เขาเลือกที่จะวางตัวเงียบๆ กดเข้าสู่เกมอย่างเงียบเชียบ และใช้ประสบการณ์อันโชกโชนบวกกับทักษะอันเหนือชั้น สร้างความตกตะลึงให้ทุกคน!

“งั้นเตรียมตัวกันเลย”

ในห้องสวีตขนาดใหญ่ของโรงแรม ซุนเย่าหั่วได้จัดวางโต๊ะยาวรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้าไว้กลางห้องนั่งเล่น โดยมีคอมพิวเตอร์ตั้งอยู่เจ็ดเครื่อง ซึ่งแต่ละเครื่องถูกเตรียมไว้สำหรับสมาชิก ราชวงศ์ปลาทุกคน

ให้ความรู้สึกเหมือนนั่งเล่นในร้านอินเทอร์เน็ตคาเฟ่

เฉินจื้ออวี่มองที่ไอคอนบนหน้าจอด้วยความสงสัย “สมรภูมิเอาชีวิตรอด เหรอ?”

เขาคลิกเข้าเกม

ทุกคนก็ทยอยเข้าสู่เกม สร้างตัวละคร จากนั้นก็เข้าสู่ห้องรอคิว

“เกมนี้มีผู้เล่นในแต่ละรอบกี่คน?”

จ้าวอิ๋งเก้อเอ่ยขึ้นหลังจากมองตัวละครของตัวเอง แล้วก็มองไปที่ตัวละครอื่นๆ ซึ่งแต่งตัวด้วยชุดลายพรางในห้อง

ซุนเย่าหั่วหัวเราะแล้วตอบว่า “เกมนี้มีผู้เล่นทั้งหมดหนึ่งร้อยคนต่อรอบ และสุดท้ายจะมีแค่คนเดียวที่เหลือรอดเป็นผู้ชนะ!”

“ต้องรอนานแค่ไหนถึงจะเริ่มได้?”

หลินเยวียนอดไม่ได้ที่จะถามออกมา

ตอนนี้เขารู้สึกคึกคักอยากจะลุยสนาม และเตรียมตัวฆ่าฟันแบบเต็มที่

“รุ่นน้องรอก่อนนะ!”

ซุนเย่าหั่วรีบพูดว่า “ฉันกำลังจัดการอยู่”

หลินเยวียนพยักหน้า

ความตื่นเต้นพลุ่งพล่าน

โชคดีมีชัย คืนนี้ได้กินไก่[1]!

หลินเยวียนแทบจะมองเห็นธงแห่งชัยชนะในเกมที่โบกสะบัดเรียกหาเขา!

……

แน่นอนว่าซุนเย่าหั่วได้เตรียมการล่วงหน้าไว้เรียบร้อยแล้ว

สักชั้นหนึ่งของโรงแรม

พนักงานกดกริ่งหน้าห้องพักห้องหนึ่ง

คนในห้องเปิดประตูถาม “มีอะไรเหรอครับ”

พนักงานยิ้มและตอบว่า “ขอแสดงความยินดีด้วยค่ะ คุณได้รับสิทธิ์เป็นหนึ่งในแขกกลุ่มแรกที่ได้ทดลองเข้าพักฟรีของโรงแรมเรา นอกจากการพักฟรีแล้ว ทางเรายังมีกิจกรรมพิเศษอีกด้วยค่ะ หากคุณเปิดคอมพิวเตอร์ตอนนี้แล้วเข้าไปเล่นเกมสมรภูมิเอาชีวิตรอดหนึ่งรอบ คุณจะได้รับสิทธิ์เป็นสมาชิกระดับแพลทินัมของโรงแรมทันที และจะได้รับส่วนลดยี่สิบเปอร์เซ็นต์ในการเข้าพักครั้งต่อไป แต่ถ้าคุณสามารถ ‘กินไก่’ หรือกลายเป็นผู้ชนะในตอนสุดท้ายของเกมได้ นอกจากบัตรสมาชิกแล้ว คุณยังจะได้รับสิทธิ์เข้าพักฟรีห้าครั้งอีกด้วยค่ะ!”

……

“มีเรื่องดีๆ แบบนี้ด้วย?”

ลูกค้าภายในห้องเป็นชายหนุ่ม เมื่อได้ยินก็สนใจขึ้นมาทันที “แค่ผมเข้าไปเล่นเกมรอบเดียวก็พอแล้วใช่ไหม?”

โรงแรมระดับห้าดาว ราคาย่อมไม่ธรรมดา!

บัตรสมาชิกส่วนลด 20 เปอร์เซ็นต์นับว่ามีแรงดึงดูดสำหรับลูกค้าบางคน

และถ้าชนะ ยังจะได้สิทธิ์เข้าพักฟรีถึงห้าครั้ง!

กิจกรรมแบบนี้ เจ๋งไปเลย!

……

ในเวลาเดียวกัน

เสียงกริ่งประตูของห้องอื่นๆ ก็ดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง

พนักงานแต่ละคนต่างตั้งใจแนะนำว่า “เพียงแค่คุณเปิดคอมพิวเตอร์และเข้าสู่เกมสมรภูมิเอาชีวิตรอด…”

กิจกรรมนี้เต็มไปด้วยความสนุกสนาน

ลูกค้าหลายคนซึ่งมาทดลองพัก ต่างก็รู้สึกสนใจอย่างมาก

คืนนี้ ซุนเย่าหั่วได้มอบโควตาในการทดลองพักให้กับกลุ่มคนหนุ่มสาวทั้งหมด

กลุ่มวัยรุ่นเหล่านี้ล้วนมีจุดร่วมอย่างหนึ่ง คือความสนใจในเกม ซึ่งซุนเย่าหั่วได้ทำการสำรวจล่วงหน้าไว้แล้ว

จำนวนนักทดสอบพักไม่เพียงพอหรือ?

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน