Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน นิยาย บท 869

ตอนที่ 869 ภาพอินทรีสยายปีกกลืนแผ่นดิน (1)

28 มกราคม

โรงแรมราชวงศ์ปลาจัดพิธีเปิดกิจการอย่างเป็นทางการ

หลินเยวียนนำซุนเย่าหั่ว และทีมงานใช้ชื่อเสียงของพวกเขาในฐานะผู้ถือหุ้นดาราในการประชาสัมพันธ์อย่างเต็มที่

ด้วยข้อได้เปรียบนี้ แน่นอนว่าต้องใช้ให้เกิดประโยชน์สูงสุดในการโปรโมต

พิธีเปิดประสบความสำเร็จอย่างล้นหลาม

โรงแรมราชวงศ์ปลาสามารถดึงดูดนักข่าวจำนวนมากมาร่วมทำข่าว

งานยังไม่ทันจบลง ข่าวสารเกี่ยวกับพิธีเปิดก็ได้รับการโปรโมตฟรีไปทั่วทั้งโลกออนไลน์

‘ความสัมพันธ์ในราชวงศ์ปลานี่แน่นแฟ้นจริงๆ!’

‘พวกเขาร่วมกันเปิดโรงแรมเลยเหรอ!’

‘ทุกวันนี้ดาราหลายคนชอบทำธุรกิจนะ’

‘โรงแรมที่พ่อเพลงอวี๋เปิด ถ้ามีโอกาสต้องไปลองพักดูสักครั้ง’

‘ระดับห้าดาวเชียวนะ จ่ายไม่ไหวหรอก’

‘โรงแรมห้าดาว แค่ห้องธรรมดาก็คืนละเป็นพัน มีไว้ให้คนรวยเขาพักกัน’

‘ฮ่าๆ โรงแรมราชวงศ์ปลา ชื่อนี่มันเรียบง่ายสุดๆ !’

‘อนาคตจะมีกลุ่มบริษัทราชวงศ์ปลาไหมเนี่ย?’

ข่าวนี้ทำให้เกิดการพูดคุยถกเถียงกันอยู่พักหนึ่ง

แต่ก็เป็นแค่การพูดคุยเท่านั้นเอง

คนส่วนใหญ่ไม่ได้ยอมควักเงินมาพักโรงแรมห้าดาวง่ายๆ อีกทั้งโรงแรมนี้อยู่ในเมืองซู ใครจะลงทุนเดินทางไปถึงเมืองซูเพียงเพื่อพักโรงแรม?

ยิ่งไปกว่านั้น ทุกวันนี้ดาราเปิดธุรกิจอะไรทำนองนี้ก็ไม่ใช่เรื่องใหม่แต่อย่างใด

ดาราเมื่อมีชื่อเสียงในวงการสักหน่อย ก็ล้วนมีธุรกิจเป็นของตัวเอง เช่น เปิดร้านหม้อไฟอะไรแบบนี้ เพราะฉะนั้นเรื่องนี้จึงไม่ได้ทำให้ทุกคนแปลกใจนัก

เป็นแฟนคลับที่พอมีกำลังทรัพย์บางส่วนกลับสนใจขึ้นมาและบอกว่า คราวหน้าต้องหาโอกาสไปลองพักดูสักคืน!

นี่ก็เป็นเป้าหมายของการโปรโมตโรงแรมราชวงศ์ปลาเช่นกัน

ซุนเย่าหั่วไม่ได้ใช้สถานะหุ้นส่วนดารามาทำให้เป็นประเด็น

ราคาห้องพักมาตรฐานของโรงแรมนี้ไม่ได้แตกต่างจากโรงแรมห้าดาวแห่งอื่น

ความแตกต่างที่แท้จริงอยู่ที่ห้องสวีตระดับสูงไม่กี่ห้องนั้น แต่ในงานเปิดตัวโรงแรมไม่ได้พูดถึงราคาห้องสวีตระดับสูงเลย คนภายนอกจึงไม่รู้รายละเอียด เพราะถ้ารู้ราคาขึ้นมา คงมีแต่จะคิดว่าโรงแรมราชวงศ์ปลานี้ตั้งใจมาโก่งราคาอย่างแน่นอน!

ในความเป็นจริง

ตอนนี้ก็เริ่มมีคนด่าโรงแรมราชวงศ์ปลาว่าโก่งราคาแล้ว

“โรงแรมพวกคุณทำไมไม่ไปปล้นเงินผมซะเลยล่ะ? โก่งราคาหรือเปล่า? ห้าแสนหยวนต่อคืน? พวกคุณบ้าหรือผมบ้ากันแน่? คิดว่าผมไม่เคยพักห้องสวีตโรงแรมห้าดาวหรือไง?”

หน้าเคาน์เตอร์โรงแรมราชวงศ์ปลา

ฮาร์วีย์มองพนักงานอย่างไม่สบอารมณ์

แขกส่วนใหญ่ที่มาพักที่โรงแรมราชวงศ์ปลานั้นล้วนเป็นคนที่มาสนุกกับเกม โดยส่วนมากจะพักในห้องธรรมดาเท่านั้น

ฮาร์วีย์เป็นลูกค้าคนเดียวที่จองห้องสวีตระดับสูงสุดเพื่อเล่นเกม คืนละสองหมื่นหยวนเขายังพอรับได้ และยังคิดด้วยว่าคุ้มค่าด้วยซ้ำไป

ยังไม่ต้องพูดถึงแรงดึงดูดของเกม

บรรยากาศของโรงแรมนี้ก็ดีมาก การตกแต่งมีรสนิยม และการบริการก็ถือว่าไร้ที่ติ

โดยเฉพาะอย่างยิ่งร้านอาหารในโรงแรมที่รสชาติยอดเยี่ยม ไม่รู้ว่าโรงแรมนี้ไปหาพ่อครัวฝีมือดีแบบนี้มาจากไหน รสชาติอาหารดีกว่าโรงแรมห้าดาวอื่นๆ ในเมืองซูอย่างชัดเจน

แต่ว่า…

ห้องสวีตระดับสูงสุดคืนละห้าแสนหยวน มันเกินไปแล้ว!

วันนี้เมื่อฮาร์วีย์ได้รับแจ้งเรื่องขึ้นราคาจากพนักงานโรงแรม เขาถึงกับสงสัยว่าตัวเองฟังผิดหรือเปล่า จากนั้นจึงตัดสินใจโต้แย้งกับพนักงานและดำเนินการเช็คเอาท์ไปเสียเลย

โรงแรมแบบนี้ ไม่พักก็ได้!

ห้าหมื่นหยวนเขาจ่ายไหว แต่จะโง่ให้โดนหลอกเพราะแค่อยากเล่นเกมมันก็เกินไป

แถมอีกไม่กี่วันเกมนี้ก็จะเปิดตัวแล้ว

เมื่อถึงตอนนั้นจะเล่นได้ที่ไหนก็ได้ รออีกไม่กี่วันคงไม่มีปัญหา

จะให้เปลี่ยนไปพักห้องธรรมดาเหรอ?

เสียใจด้วย ฮาร์วีย์ไม่เคยคิดจะพักห้องธรรมดา ไม่เคยคิดว่าจะพักห้องธรรมดาด้วยซ้ำ เรื่องสไตล์ต้องไม่เป็นสองรองใคร!

“คุณผู้ชายคะ ต้องขออภัยจริงๆ ค่ะ!”

พนักงานพยายามอธิบายอย่างระมัดระวัง เพราะไม่ว่าจะเป็นโรงแรมไหนก็ไม่อยากทำให้ลูกค้าแบบฮาร์วีย์ไม่พอใจ

“เนื่องจากเรามีการอัปเกรดห้องพัก ด้านในได้มีการนำภาพวาดมาประดับไว้ ซึ่งภาพนี้พิเศษมาก…”

“ฮ่าๆ! ”

ฮาร์วีย์หลุดขำออกมา ด้วยอารมณ์โมโหปนขำขัน เขาโพล่งขึ้นขัดจังหวะอีกฝ่ายทันที “ขึ้นราคาเพราะเอาภาพวาดไปแขวนงั้นเหรอ ต่อให้เอาผลงานของศิลปินที่เก่งที่สุดในจ้าวโจวมาใส่ไว้ในห้องผมก็ไม่สนหรอก!”

คนโง่เท่านั้นแหละที่จะยอมพัก!

ฮาร์วีย์จัดการเช็กเอาต์แล้วเดินออกไปทันที ทิ้งไว้เพียงพนักงานที่หน้าเคาน์เตอร์มองตามหลังอย่างร้องไห้ไม่ได้หัวเราะไม่ออก

“นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย?”

“ประธานคิดอะไรอยู่ ถึงได้ตั้งราคาห้องสวีตห้าแสนต่อคืน? แบบนี้ใครจะอยากมาพักห้องสวีตของเราอีก?”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน