Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน นิยาย บท 872

ตอนที่ 872 บนโลกนี้มีเพียงหกภาพ

เช้าตรู่วันรุ่งขึ้น

ที่สตูดิโอของอิ่งจือ

จินมู่ฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดี ขณะนั่งลงบนโซฟา พร้อมเปิดอาหารเช้าที่เพิ่งซื้อกลับมาจากข้างนอก

ซาลาเปา ปาท่องโก๋

เต้าฮวยรสเค็ม

หากย้อนไปเมื่อปีที่แล้ว เวลานี้จินมู่คงยุ่งมากจนไม่มีแม้แต่เวลากินอาหารเช้า

เนื่องจากเขารับหน้าที่เป็นทั้งผู้จัดการของฉู่ขวงและเซี่ยนอวี๋ มีงานให้จัดการแทบไม่หวาดไม่ไหวในแต่ละวัน!

สถานการณ์เปลี่ยนไปตั้งแต่ปีที่แล้ว

จินมู่ได้รับอนุมัติจากหัวหน้าให้จัดตั้งทีมธุรกิจขนาด 20 คน

ทีมนี้ถูกแบ่งออกเป็นสองทีมย่อย ทีมละ 10 คน ทีมหนึ่งดูแลงานของฉู่ขวง ส่วนอีกทีมดูแลงานของอิ่งจือ จินมู่จึงเหนื่อยน้อยลงมาก ไม่ต้องจัดการเล็กๆ น้อยๆ ด้วยตัวเองไปเสียทุกเรื่องเหมือนเมื่อก่อน

ตอนนี้จินมู่มีหน้าที่เพียงแค่ดูแลโปรเจกต์ใหญ่ๆ เท่านั้น

ขณะที่เขากำลังจะเริ่มทานอาหารเช้า จู่ๆ โทรศัพท์มือถือก็สั่นขึ้นมา มีสายเรียกเข้าจากหมายเลขที่ไม่รู้จัก

สีหน้าของจินมู่จริงจังขึ้นมาในทันที

นอกจากผู้ทรงอิทธิพลแล้ว คนทั่วไปที่ต้องการติดต่อกับอิ่งจือหรือฉู่ขวง จะต้องติดต่อผ่านทีมธุรกิจของเขาเท่านั้น

หากสามารถติดต่อจินมู่ได้โดยตรง แสดงว่าอีกฝ่ายนั้นไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน

จินมู่วางซาลาเปาลงทันที ก่อนจะรับสาย

ปลายสายมีเสียงทุ้มต่ำดังขึ้นมา

“ไม่ทราบว่าใช่คุณจินมู่ ผู้จัดการของอาจารย์อิ่งจือหรือเปล่าครับ?”

“ใช่ครับ”

“ผมคือเหลยหมิงจากบริษัทอสังหาริมทรัพซื่อเคอครับ”

“ประธานเหลยสวัสดีครับ ไม่ทราบว่ามีธุระอะไรให้ผมช่วยครับ?”

จินมู่รู้สึกประหลาดใจ แต่ยังคงตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่สุขุมและสงบนิ่ง

เขาเคยได้ยินชื่อเสียงของเหลยหมิงมาก่อน บุคคลผู้นี้คือมหาเศรษฐีระดับแนวหน้าของฉินโจว และมีบทบาทสำคัญในแวดวงการพัฒนาอสังหาริมทรัพย์

ยังไม่ต้องไปพูดเรื่องไกลตัว

ลำพังละแวกบ้านของจินมู่เอง ภายในระยะห้ากิโลเมตร มีถึงสามโครงการที่พัฒนาโดยเครือซื่อเคอ นั่นสะท้อนถึงความเก่งกาจของเหลยหมิงได้อย่างชัดเจน

แม้จะแปลกใจ แต่จินมู่ก็ไม่ได้แสดงท่าทีที่เสียอาการแต่อย่างใด

ในฐานะผู้จัดการของฉู่ขวงและอิ่งจือ ตลอดหลายปีที่ผ่านมา จินมู่ได้พบเจอโลกกว้างและได้รู้จักกับผู้ทรงอิทธิพลมากมาย บุคคลระดับเหลยหมิงไม่ได้ทำให้เขาตกใจ จินมู่เพียงแต่รู้สึกสงสัยว่า คนที่ทำธุรกิจอสังหาริมทรัพย์จะมาหาอิ่งจือด้วยเหตุผลอะไร

“เรื่องเป็นแบบนี้ครับ”

เหลยหมิงเอ่ย “ผมชื่นชมฝีมือของอิ่งจืออาจารย์มานาน อยากจะขอให้เขาช่วยวาดภาพให้ผมสักภาพ ราคาให้ทางอิ่งจือเป็นผู้กำหนดได้เลย…”

ที่แท้ก็มาเพื่อขอภาพวาด

นี่ไม่ใช่เรื่องที่แปลกสำหรับจินมู่

ภายใต้การจัดการของหลัวเวย ก่อนหน้านี้อิ่งจือเคยมีภาพม้าควบซึ่งได้เข้าร่วมแสดงในนิทรรศการศิลปะ และได้รับการยอมรับจากวงการศิลปะเป็นอย่างมาก

บางทีเหลยหมิงอาจจะเกิดความสนใจในผลงานของอิ่งจือขึ้นมาด้วยเหตุนี้?

“ได้ครับ”

จินมู่ตอบด้วยความรอบคอบว่า “ผมจะไปพูดคุยกับอาจารย์อิ่งจือก่อน แล้วจะแจ้งผลให้คุณทราบทันทีที่ได้ข้อสรุปครับ”

“รบกวนคุณจินด้วยนะครับ!”

เหลยหมิงพูดด้วยน้ำเสียงสุภาพมาก “ได้โปรดแจ้งให้อาจารย์อิ่งจือช่วยสร้างสรรค์ผลงานชิ้นนี้ด้วย ถ้าสำเร็จผมจะตอบแทนอย่างงามแน่นอน!”

จินมู่ตอบกลับด้วยท่าทีที่ไม่เปิดช่องโหว่ใดว่า “คุณเกรงใจเกินไปแล้วครับ ผมไม่มีอำนาจตัดสินใจ ทุกอย่างขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของอาจารย์อิ่งจือครับ”

หลังจากวางสาย

จินมู่ไม่ได้คิดว่านี่เป็นเรื่องสำหลักสำคัญอะไร ตั้งใจจะกินอาหารเช้าให้เสร็จก่อนค่อยติดต่อหลินเยวียน ปรากฏว่ายังไม่ทันได้กัดซาลาเปาคำแรก ก็มีโทรศัพท์อีกหลายสายโทรเข้ามาอย่างต่อเนื่อง

“ผมอยากซื้อภาพวาดของอาจารย์อิ่งจือครับ!”

“สวัสดีค่ะ รบกวนขอให้อาจารย์อิ่งจือช่วยวาดภาพให้สักภาพ ขอแค่ผลงานดีพอ เรื่องเงินไม่มีปัญหา!”

“อิ่งจือพอจะช่วยวาดภาพให้ผมสักภาพได้ไหมครับ?”

“ขอถามหน่อยครับว่าอาจารย์อิ่งจืออยู่ไหม? ผมอยากรบกวนให้ช่วยวาดงานสักชิ้น!”

“ขอรบกวนอาจารย์อิ่งจือช่วยวาดภาพให้สักภาพได้ไหมครับ?”

“ฉันอยากให้อาจารย์อิ่งจือช่วยวาดงานสักชิ้นได้ไหมคะ ตัวฉันเองชื่นชอบผลงานของอาจารย์อิ่งจือมาก!”

“อาจารย์อิ่งจือ…”

“อาจารย์…”

ตั้งแต่ก่อตั้งทีมธุรกิจขึ้นมา จินมู่ก็ไม่เคยยุ่งขนาดนี้มาก่อน!

โทรศัพท์โทรเข้ามาอย่างต่อเนื่อง แต่ละสายล้วนมาจากมหาเศรษฐีระดับแนวหน้าที่ทรงอิทธิพล!

และเป้าหมายของเศรษฐีเหล่านี้มีเพียงหนึ่งเดียว

เชิญอิ่งจือช่วยออกโรง วาดภาพให้สักภาพ!

หลังจากรับโทรศัพท์เหล่านี้เสร็จ อาหารเช้าบนโต๊ะของจินมู่ก็เย็นชืดไปเสียแล้ว แต่เขาไม่มีเวลาสนใจเรื่องนั้นเลยในตอนนี้

เกิดอะไรขึ้น?

ทำไมจู่ๆ ถึงมีมหาเศรษฐีมากมายมารุมไล่ตามขอซื้อภาพวาดจากอิ่งจือล่ะ

หรือว่าช่วงนี้อิ่งจือแอบออกไปทำอะไรบางอย่าง?

ด้วยความสงสัยที่ลอยเท้งเต็มไปหมด จินมู่รีบต่อสายหาหลินเยวียนในทันที

……

20 นาทีต่อมา

หลินเยวียนปรากฏตัวในสตูดิโอ

จินมู่รีบเข้ามาพร้อมสีหน้ากระวนกระวาย

“เมื่อกี้มีมหาเศรษฐีหลายคนโทรหาผม บอกว่าอยากให้คุณช่วยวาดภาพ แต่ละคนกระเป๋าหนักพร้อมจ่ายไม่อั้น หัวหน้าไปทำอะไรไว้กันแน่ครับ?”

“ไม่มีอะไรครับ”

หลินเยวียนเล่าเรื่องภาพวาดทั้งห้าภาพที่ถูกนำไปจัดแสดงในโรงแรมไปตามตรง

ดูเหมือนว่าทักษะมิติแห่งภาพวาดในภาพเหล่านั้นจะออกฤทธิ์ต่อผู้ชมเข้าเต็มๆ

ก่อนจะเดินทางมาที่นี่ เขาเพิ่งได้รับข้อความจากซุนเย่าหั่ว แจ้งว่าห้องสวีตระดับสูงสุดทั้งห้าห้องของโรงแรมถูกจองเต็มตั้งแต่เมื่อคืนนี้

“ภาพวาดแค่ห้าภาพดึงดูดมหาเศรษฐีได้มากขนาดนี้เชียวเหรอครับ?”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน