Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน นิยาย บท 875

ตอนที่ 875 เกมนี้เหมือนจะฆ่าเพื่อนร่วมทีมได้

บรรดาเศรษฐีจำนวนมากแห่กันไปยังโรงแรมราชวงศ์ปลา ความเคลื่อนไหวใหญ่ถึงขนาดนี้ เป็นไปไม่ได้ที่แวดวงธุรกิจโรงแรมจะไม่รู้เห็น

ในความเป็นจริง

วันนี้ทั้งอุตสาหกรรมโรงแรมต่างตกตะลึงกับสถานการณ์ของโรงแรมราชวงศ์ปลา!

“พระเจ้าช่วย!”

“โรงแรมราชวงศ์ปลานี่มันมีอะไรหรือเปล่า เดี๋ยวก็ใช้เกมดึงดูดลูกค้า ตอนนี้ยังใช้ภาพวาดดึงดูดเศรษฐีอีก?”

“เรื่องเกมผมพอเข้าใจ”

“แต่ภาพวาดพวกนั้นคืออะไรกัน”

“เศรษฐีเหล่านี้แต่ละคนผ่านโลกมานักต่อนัก? ภาพวาดแบบไหนที่พวกเขาไม่เคยเห็นกัน? ทำไมถึงได้ยอมจ่ายค่าห้องพักคืนละห้าแสนหยวนเพียงเพื่อดูภาพวาดแค่ไม่กี่ภาพ!”

“แค่นั้นยังไม่พอนะ!”

“ผมได้ยินมาว่า ห้องสวีตที่มีภาพวาดทั้งหมดถูกจองยาวไปอีกหลายเดือนแล้ว ตอนนี้ถึงจะมีเงินก็ยังหาห้องพักไม่ได้!”

“จะบ้าตาย โรงแรมเรามีเศรษฐีสองคนที่ถูกทางนั้นดึงตัวไปแล้ว!”

“…”

ก่อนหน้านี้ โรงแรมคู่แข่งหลายแห่งต่างเฝ้ารอดูความวุ่นวายของโรงแรมราชวงศ์ปลา

ทุกคนคิดกันว่า เมื่อเกมของโรงแรมเปิดตัว แขกของโรงแรมคงจะลดลงไม่น้อย

ทว่าเกมยังไม่ทันได้เปิดตัว โรงแรมราชวงศ์ปลาก็เล่นลูกไม้นี้อีกครั้ง โดยใช้ภาพวาดดึงดูดลูกค้า!

แต่พวกเขาดันทำสำเร็จนี่สิ!

เศรษฐีเหล่านั้นต่างพากันกระวีกระวาดแห่ไปจองห้องพัก ทำอย่างกับไม่เคยเห็นภาพวาดมาก่อน !

นี่มันเรื่องอะไรกัน?

เป็นพวกเราเองที่แปลก? หรือแท้จริงแล้วพวกเศรษฐีเหล่านั้นต่างหากที่แปลก?

อีกด้านหนึ่ง

หลินเยวียนไม่รู้เลยว่าภาพวาดไม่กี่ภาพนั้นส่งผลกระทบอะไรต่อวงการโรงแรมระดับห้าดาวในเมืองซูบ้าง เช่นเดียวกับที่เขาไม่รู้เลยว่าภาพวาดของเขาทำให้หลี่ซ่งฮวาต้องเจอเรื่องอะไร

แต่สำหรับสถานการณ์ของโรงแรมราชวงศ์ปลา เขากลับรู้ดีทีเดียว

เพราะซุนเย่าหั่วชอบส่งข้อความมาหาเขาอยู่เป็นระยะๆ

จนกระทั่งค่ำวันนั้น

ซุนเย่าหั่วก็ส่งข้อความมาอีกว่า ‘รุ่นน้อง เกมสมรภูมิเอาชีวิตรอด จะเปิดตัวอย่างเป็นทางการตอนหนึ่งทุ่มนะ พวกเราตั้งราคาขายไว้ที่ 80 หยวน’

เกมจะเปิดตัว?

วันนี้คือวันที่ 31 มกราคมแล้วสินะ

หลินเยวียนตอบกลับไปด้วยอีโมจิโปรยดอกไม้ คิดว่าราคา 80 หยวนก็สมเหตุสมผลดี เพราะเป็นราคามาตรฐานของเกมประเภทนี้

‘จริงสิ’

ซุนเย่าหั่วถามต่อว่า ‘อยากลองเล่นด้วยกันสักรอบไหม?’

หลินเยวียนปฏิเสธ ‘ไม่เอาดีกว่า’

เขาเลิกเล่นเกมนี้ไปแล้ว

แต่ถึงอย่างไรก็เป็นเกมใหม่ของตนเอง และยังต้องพึ่งเกมนี้ในการสร้างชื่อเสียงเขาจึงใช้บัญชีของเซี่ยนอวี๋โพสต์แชร์ตัวอย่างสำหรับโปรโมตเกมสมรภูมิเอาชีวิตรอดบนแพลตฟอร์มเกม

ไม่นานนัก พื้นที่แสดงความคิดเห็นก็เต็มไปด้วยแฟนๆ ที่เข้ามาสนับสนุน

‘โอ้โฮ มีเกมใหม่ออกมาแล้วเหรอ?’

‘พ่อเพลงอวี๋ปล่อยเกมใหม่มาแล้วสินะ พืชปะทะซอมบีฉันเล่นจบไปไม่รู้กี่รอบแล้ว เดี๋ยวจะไปโหลดมาเล่นเลย’

‘เกมแนวยิงปืนเหรอ? ฉันเล่นเกมแนวนี้จนเบื่อแล้ว แต่โหลดมาสนับสนุนได้ ไม่มีปัญหา เพราะนี่มันเกมของพ่อเพลงอวี๋!’

‘โห เกมนี้ตั้งราคาไว้ 80 หยวนเลยเหรอ แพงไปหน่อยนะ’

‘พ่อเพลงอวี๋ ในชาร์ตเพลงไม่มีคุณอยู่ ผมรู้สึกไม่เคยชินเอาซะเลย!’

‘ถึงว่าสิทำไมเดือนนี้ถึงไม่มีเพลงใหม่ออกมา ที่แท้ก็ไปทำเกมอยู่นี่เอง’

‘ชาร์ตเพลงเดือนกุมภาพันธ์จะไม่มีเพลงใหม่ของคุณอีกหรือเปล่า ช่วงนี้ในชาร์ตเพลงมีแต่เพลงสไตล์จ้าวโจว เพลงแนวนี้ผมว่าคุณแต่งได้มีอรรถรสที่สุด โดยเฉพาะเพลงเครื่องลายคราม’

‘เพลงสไตล์จ้าวโจ้วส่วนใหญ่มาแนวคลาสสิก ฟังแล้วก็เพราะดีนะ’

‘ผมลองฟังมาสองสามเพลง มีที่สนใจไม่เยอะ ฟังไปฟังมากลับรู้สึกว่า ลมบูรพาร้าวรานของพ่อเพลงอวี๋เพราะกว่า’

ถึงอย่างไรเซี่ยนอวี๋ไม่ใช่คนที่ผลิตเกมเป็นอาชีพหลัก

แฟนคลับส่วนใหญ่จึงไม่ได้ให้ความสนใจกับเกมของเขามากเท่ากับผลงานเพลง

แต่เท่านี้ก็เพียงพอแล้ว เพราะฐานแฟนคลับของเขาใหญ่ขนาดนั้น ย่อมต้องมีบางคนที่สนใจอยู่บ้าง

ยิ่งไปกว่านั้น เกมพืชปะทะซอมบีก็พิสูจน์ให้เห็นแล้วว่าเซี่ยนอวี๋มีพรสวรรค์ด้านการออกแบบเกม

…

ในวิลลาหลังหนึ่ง

ฮาร์วีย์มีท่าทางตื่นเต้นขึ้นมา!

ในที่สุดเกมนี้ก็จะเปิดตัวแล้ว!

ไม่นานนัก

ทุกคนก็ดาวน์โหลดเกมเสร็จ

ฮาร์วีย์เลือกเพื่อนที่สนิทกันสามคนมาร่วมทีม

เมื่อเข้าสู่เกม ฮาร์วีย์ยังไม่ทันได้พูดอะไร เหล่าเพื่อนซี้ก็ตื่นเต้นกันยกใหญ่ พูดคุยกันไม่หยุด

‘เวอร์ชันเต็มมีสกินด้วย!’

‘ดูคำอธิบายสิ ไม่ใช่ว่าเวอร์ชันเต็มมีสกิน แต่สกินนี่ใช้ได้แค่ตอนเราเล่นในโรงแรมราชวงศ์ปลาเท่านั้น เป็นสกินแบบลิมิติดอิดิชันที่คนอื่นไม่มีทางใช้ได้!’

‘โอ้โฮ โรงแรมนี่รู้ใจจริงๆ สกินนี้มันเฟี้ยวเกินไปแล้ว!’

‘นี่มันชุดลายพรางของกองทัพระดับแนวหน้าของโลกบลูสตาร์เลยนะ ดูดีกว่าเสื้อเชิ้ตขาวขาดๆ นั่นเยอะ!’

‘ฉันชอบชุดสีทองนี้มาก ใส่แล้วต้องโดดเด่นสุดๆ แน่ ถึงจะโดนคนตามฆ่าก็ไม่เป็นไร เพราะฉันอยากดูหล่อเกินหน้าเกินตาพวกนั้น!’

‘แล้วยังมีชุดสีแดงนี่อีก โคตรเตะตา!’

‘เฮ้ๆๆ ดูเหมือนตายแล้วก็ยังมีสกินด้วยนะ กล่องของเราก็ไม่เหมือนคนอื่น!’

‘เจ๋งสุดๆ กล่องสกินนี้มันมีออร่าของราชาอยู่จริงๆ ฉันจะลองตายดูรอบนึงเพื่อทดสอบผลลัพธ์ของกล่องก่อน!’

‘นายน้อยฮาร์ ใส่สกินเลย!’

‘โอ้ นายน้อยฮาร์ดูเหมือนจะไม่ได้อยู่ที่โรงแรม น่าเสียดายจริงๆ แบบนี้ก็คงไม่ได้ร่วมทีมสี่คนสุดแสบซะแล้ว นายน้อยฮาร์นายออกจากกลุ่มไปเถอะ’

ระหว่างที่คุยกัน พวกเขาก็เปลี่ยนเป็นสกินพิเศษของโรงแรมเรียบร้อยแล้ว

ฮาร์วีย์เอียงศีรษะเล็กน้อย มองตัวละครในเกมของตนที่ใส่เพียงกางเกงขาสั้นกับเสื้อเชิ้ตกระจอกๆ พลางครุ่นคิด

แล้วฉันควรไปดีไหม?

บนหน้าจอคอมพิวเตอร์

อีกสามคนแต่งตัวเสียอลังการ แค่เห็นก็รู้แล้วว่าเข้าเกมไปต้องโดนรุมกระทืบแน่นอน

เมื่อยืนอยู่กับสามคนนั้น เขาดูเหมือนขอทานที่เพิ่งเดินออกมาจากสลัม เตรียมตัวจะไปขอเศษเงิน

ดวงตาค่อยๆ เบิกกว้าง

ประกายในดวงตากลับค่อยๆ หม่นหมองลง

อารมณ์กรุ่นโกรธพุ่งขึ้นมาครอบงำจิตใจในทันที

ฮาร์วีย์นึกถึงกฎของเกมเวอร์ชันเต็มซึ่งเพิ่งอ่านไปเมื่อครู่นี้ขึ้นมาได้ว่า

เกมนี้เหมือนจะฆ่าเพื่อนร่วมทีมได้?