Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน นิยาย บท 897

ตอนที่ 897 เชิญเซี่ยนอวี๋มาเป็นทูตการท่องเที่ยว

ในสำนักงานแห่งหนึ่งของเขตทัศนียภาพทะเลสาบซีหู

ชิวหลงผู้จัดการเขตทัศนียภาพ กำลังจับมือกับชายวัยกลางคนคนหนึ่งพร้อมกล่าวว่า

“ขอบคุณท่านอาจารย์เซิ่งหยวนเป็นอย่างมากครับ ‘บทสดุดีทะเลสาบซีหู’ ที่ท่านมอบให้ ผมใช้เวลาศึกษามาทั้งวัน ต้องบอกเลยว่าประทับใจมากความแยบคายและความสละสลวยของอักษรทำให้ผมทึ่งจนแทบตบโต๊ะชื่นชม หากสุดท้ายเราเลือกบทนี้เป็นสโลแกนโปรโมตเขตทัศนียภาพทะเลสาบซีหูเพื่อเผยแพร่ไปทั่วบลูสตาร์ เราจะมีค่าตอบแทนเพิ่มเติมมอบให้อีกครั้งอย่างแน่นอน…”

ช่วงนี้เขาหวาซานกำลังดังเป็นพลุแตก!

บรรดาสถานที่ท่องเที่ยวอื่นๆ ต่างก็มองตาปริบๆ ด้วยความอิจฉา

ฝั่งทะเลสาบซีหูเองก็ไม่ยอมแพ้ เตรียมเดินตามรอยเขาหวาซาน โดยใช้ศิลปะและวรรณกรรมมาช่วยโปรโมตสถานที่ท่องเที่ยวของตัวเอง

ชาวบลูสตาร์ก็ชอบอะไรแบบนี้อยู่แล้ว

ยิ่งปีนี้ฤดูกาลท่องเที่ยวกำลังจะมาถึง บรรดาสถานที่ท่องเที่ยวต่างๆ จึงต่างงัดทุกกลยุทธ์ที่มี ออกมาทำศึกแย่งชิงนักท่องเที่ยวด้วยการโปรโมตอย่างเต็มกำลัง

ทะเลสาบซีหูให้ความสำคัญกับการโปรโมตครั้งนี้เป็นอย่างมาก

งบประมาณสำหรับการโปรโมตสูงจนน่าตกใจ

ถึงอย่างไรนี่ก็ถือเป็นกิจกรรมประจำปีบนบลูสตาร์ไปแล้ว

เพื่อการนี้ ผู้จัดการเขตทัศนียภาพทะเลสาบซีหูอย่างชิวหลงจึงได้ติดต่อ เซิ่งหยวนซึ่งเป็นกวีชื่อดังจากจ้าวโจว ให้แต่งบทกวีสำหรับใช้เป็นสโลแกนโปรโมตทะเลซีหู

และเซิ่งหยวนเองก็ไม่ทำให้ผิดหวัง

เขาได้แต่งบทกวีชื่อว่าบทสดุดีทะเลสาบซีหู ซึ่งทำให้ทางการเขตทัศนียภาพซีหูพึงพอใจเป็นอย่างมาก

“ชมเกินไปแล้ว”

เซิ่งหยวนยิ้มบาง กล่าวว่า “ผมไม่มีความสามารถแบบฉู่ขวงที่จะใช้แค่นิยายเล่มเดียวทำให้เขาหวาซานเกิดกระแสการท่องเที่ยวได้ ซีหูเองก็เป็นสถานที่ที่งดงามดั่งแดนสวรรค์บนบลูสตาร์อยู่แล้ว สิ่งที่ผมเขียนลงไปนั้นเป็นเพียงการเติมบุปผาบนดิ้นแพรเท่านั้น”

เมื่อได้ยินดังนั้น ชิวหลงก็ได้แต่ยิ้มอย่างขมขื่น

กรณีของเขาหวาซานนั้นเป็นเรื่องยากที่จะเลียนแบบได้ นี่จึงเป็นจุดที่ทุกคนอิจฉาเขาหวาซานในเวลานี้

ขณะนั้นเอง

จู่ๆ ก็มีเสียงซึ่งแฝงไปด้วยความตื่นเต้นดังขึ้นจากนอกประตู “ผู้จัดการครับ! พวกเราได้บทกวีดีๆ มาหนึ่งบท บางทีบทนี้อาจใช้โปรโมตซีหูของเราได้…”

เจ้าของเสียงกระวีกระวาดเข้ามาในห้อง

แต่แล้วก็หยุดชะงักไปทันที

ผู้พูดเป็นเจ้าหน้าที่ระดับรองเขตทัศนียภาพแห่งนี้ เขานึกไม่ถึงเลยว่า ท่านอาจารย์เซิ่งหยวนจะอยู่ในห้องนี้ด้วย!

การที่ตนเองพูดว่ามีบทกวีดีๆ ใช้โปรโมตทะเลสาบซีหูได้ ในขณะที่ผลงานของเซิ่งหยวนก็อยู่ตรงนั้น ไม่เท่ากับเป็นการหักหน้า ท่านอาจารย์โดยตรงหรอกหรือ!?

ชิวหลงสีหน้าถมึงทึงขึ้นมาทันที “ออกไป!”

เขาหันกลับมา

อธิบายกับอาจารย์เซิ่งหยวนด้วยท่าทางกระอักกระอ่วน “อาจารย์เซิ่งหยวน ขอโทษด้วยครับ เป็นเพราะทางเราจัดกิจกรรมให้บรรดานักท่องเที่ยวช่วยกันแต่งบทกวีโปรโมตซีหู แต่ดูเหมือนจะวุ่นวายไปหน่อย บทกวีที่นักท่องเที่ยวเขียนกัน จะไปเทียบกับผลงานของท่านกวีเอกอย่างอาจารย์ได้อย่างไร…”

“คำพูดนี้ไม่ถูกต้องเสียทีเดียว”

เซิ่งหยวนกล่าวอย่างจริงจังว่า “ในหมู่ประชาชนก็ใช่ว่าจะไร้ซึ่งผู้ที่มีพรสวรรค์โดดเด่น บางครั้งชื่อเสียงของกวีไม่ได้แปลว่าจะผูกขาดความสามารถแต่เพียงผู้เดียว แม้แต่บรรดากวีชื่อดังที่จ้าวโจวเรา ต่างก็เริ่มต้นจากคนที่ไม่มีใครรู้จักทั้งนั้น เมื่อมีโอกาสเข้ามาแล้ว ไม่สู้เรามาฟังบทกวีนั้นสักหน่อยเป็นอย่างไร”

ชิวหลงรู้สึกกระอักกระอ่วนยิ่งขึ้น “แบบนี้จะเหมาะสมหรือครับ?”

เซิ่งหยวนคลี่ยิ้ม “ไม่มีอะไรไม่เหมาะสมหรอก ผมก็สงสัยเหมือนกันว่าบทกวีแบบไหนกันที่ทำให้เขาตื่นเต้นขนาดนี้”

“ก็ได้ครับ” ชิวหลงตอบอย่างจนใจ

ชิวหลงมองเจ้าหน้าที่ระดับรองด้วยสายตาไม่สบอารมณ์ “ไหนล่ะบทกวี”

อีกฝ่ายเหงื่อแตกพลั่ก พลางยื่นกระดาษออกมาด้วยท่าทางเกร็งๆ

“อยู่นี่ครับ อยู่นี่!”

เขาคลี่กระดาษแผ่นนั้นวางบนโต๊ะ เผยให้เห็นบทกวีของหลินเยวียน ‘ชมซีหูยามฟ้าหลังฝน’

ผลปรากฏว่า

มองปราดเดียว

เซิ่งหยวนก็นิ่งอึ้งไปในทันที

ชิวหลงถึงกับอ้าปากค้างไปเล็กน้อย

ผ่านไปชั่วครู่ เซิ่งหยวนก็ฟาดมือลงบนโต๊ะอย่างแรง!

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน