Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน นิยาย บท 91

ตอนที่ 91 เป็นศัตรูกับคนทั้งโลก

ตั้งแต่ที่ระบบนำเสนอโปรเจ็กต์จ่ายเงินสั่งทำ หลินเยวียนก็ไม่ได้รับภารกิจใหม่มานานแล้ว ยิ่งไม่ต้องพูดถึงนิยายซึ่งได้รับเป็นรางวัล

ในตอนนี้มีภารกิจด้านจิตรกรรมซึ่งกำลังดำเนินการอยู่

ภารกิจนี้ต้องการให้หลินเยวียนทำให้ค่าความโด่งดังด้านจิตรกรรมแตะถึงหนึ่งพันคะแนน

แต่เขาน่าจะยังเหลือเวลาหนึ่งเดือนในการทำภารกิจให้สำเร็จ

ถึงอย่างไรก็แค่ขลุกอยู่ในชมรมจิตรกรรมของวิทยาลัย ความเร็วในการเพิ่มขึ้นของค่าความโด่งดังก็เรียกได้เพียงว่าอยู่ในระดับกลาง

ด้วยสถานการณ์เช่นนี้ หลินเยวียนจึงอยากเขียนนิยายเรื่องยาวต่อไป มีแค่สองตัวเลือก

ตัวเลือกแรก รอให้ภารกิจด้านจิตรกรรมสำเร็จ รับกล่องสมบัติ ดูว่าจับได้นิยายหรือไม่

ตัวเลือกที่สอง สั่งทำโดยตรงกับระบบ

ตัวเลือกแรกนั้นเต็มไปด้วยความไม่แน่นอน

ถ้าเปิดออกมาไม่ได้นิยายจะทำยังไง

จากสถิติของกล่องสมบัติที่ผ่านมา คล้ายกับว่าอัตราส่วนที่จะเปิดได้เพลงนั้นมากที่สุด

ตัวเลือกหลังนั้นง่ายกว่า เพียงแค่ควักเงินจ่าย อย่างน้อยหลินเยวียนก็มีอิสระในการเลือกประเภท

เขาไม่ได้รีบร้อนตัดสินใจ

ถึงอย่างไรเรื่องปรินซ์ออฟเทนนิสก็เพิ่งจบลง นามปากกาน้อยๆ อย่างฉู่ขวงก็ต้องมีพักกันบ้าง

ช่วงเวลาต่อจากนี้ หลินเยวียนจะใช้เวลาเพลิดเพลินกับชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัย

ตอนกลางวันตั้งใจเรียน กินอาหารทั้งสามมื้อพร้อมกับเจี่ยนอี้และซย่าฝาน ช่วงว่างจากการเรียนก็รีบปรี่ไปสอนวาดภาพที่ชมรมจิตรกรรม…

หลินเยวียนชื่นชอบช่วงเวลาแบบนี้

วันเวลาเช่นนี้ดูคล้ายกับว่าน่าเบื่อ แต่ความจริงแล้วก็ใช่ว่าจะเป็นเหมือนเดิมไร้ซึ่งการเปลี่ยนแปลง บางครั้งบางคราวก็มีกิจกรรมนอกหลักสูตรมาสอดแทรกอยู่บ้าง

ตัวอย่างเช่นการแข่งขันบาสเกตบอลที่เจี่ยนอี้เอ่ยถึงเมื่อเดือนก่อน

ก็เหมือนกับการตัดสินหนังสือพิมพ์กระดานดำครั้งก่อน วิทยาลัยศิลปะฉินโจวจัดกิจกรรมอยู่บ่อยครั้ง แต่ละคณะต่างก็เข้าร่วมกันอย่างคึกคักมาก เพราะวิทยาลัยมักจะมีรางวัลกองโตที่ทำให้ไม่มีใครปฏิเสธได้ลง

นี่เป็นจุดเด่นของบลูสตาร์

ในสถานที่ซึ่งให้ความสำคัญกับศิลปะอย่างบลูสตาร์ ผลงานอันโดดเด่นในสถาบันการศึกษาจะถูกเก็บบันทึกไว้ ใครบ้างที่ไม่อยากสร้างเกียรติประวัติที่ดีที่สุดก่อนจบการศึกษา

หลินเยวียนเป็นคนหนึ่งที่ไม่อยาก

หน้าที่การงานของเขามั่นคงมาก หัวหน้าในบริษัทก็เห็นความสำคัญของตนมาก

หลินเยวียนรู้สึกว่าหลังจากที่ตนเรียนจบน่าจะไม่มีความเสี่ยงว่าจะตกงานสักเท่าไหร่

ฉะนั้นการแข่งขันบาสเกตบอลไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับหลินเยวียน

อันที่จริงต่อให้หลินเยวียนอยากเข้าร่วมการแข่งขัน ก็มีคุณสมบัติไม่เพียงพอ

ร่างกายของเขาอ่อนแอเกินไป น่ากลัวว่าเล่นบาสเกตบอลไปได้แค่ครึ่งเกม หลินเยวียนก็คงลงไปนอนแหม็บ และถูกคนหามส่งโรงพยาบาลแล้ว

แต่ถึงอย่างนั้นในสาขาก็ให้ความสำคัญกับการแข่งขันในครั้งนี้มาก จนเลือกนักบาสเกตบอลฝีมือดีของแต่ละเซคมา รวมเป็นทีมสำหรับร่วมประลอง แถมยังส่งทั้งสาขาการประพันธ์เพลงไปยังสนามกีฬา เพื่อเชียร์เหล่านักกีฬาสาขาการประพันธ์เพลงด้วย

น่าเสียดายที่เชียร์ไปได้ไม่ถึงสองวัน

สาขาการประพันธ์เพลงก็ตกรอบซะแล้ว

นักศึกษาสาขาการประพันธ์เพลงที่เข้าร่วมการแข่งขันเดินคอตกออกไปอย่างเศร้าสร้อย

ผู้ชายซึ่งอยู่แถวหลังของหลินเยวียนพึมพำว่า “โชคไม่ดีเกินไปหน่อย รอบสองก็จับฉลากเจอสาขานาฏศิลป์เลย”

ตอนอยู่ปีหนึ่งก็เคยมีการจัดแข่งขันบาสเกตบอล ในตอนนั้นสาขานาฏศิลป์ก็ได้รางวัลชนะเลิศ

ทีมนี้ไม่มีใครอยากเจอในรอบแรกๆ หรอก แต่ดันวนมาเจอกับสาขาการประพันธ์เพลงซะได้

หลินเยวียนกลับไม่ได้รู้สึกอะไร

แน่นอนเขาเองก็รักในศักดิ์ศรีสาขาของตน ตัวอย่างเช่นหนังสือพิมพ์กระดานดำในครั้งก่อน หลินเยวียนลงมือเองก็เพราะศักดิ์ศรีของสาขา

แต่ถึงอย่างไรคนสายศิลปะก็มีความถนัดเฉพาะทางของตน

กีฬาอย่างบาสเกตบอล สาขาการประพันธ์เพลงรับมือไม่ไหวจริงๆ

ทว่าถึงแม้สาขาการประพันธ์เพลงจะตกรอบไป เพื่อนๆ ร่วมสาขาก็ไม่ได้สนใจการแข่งขันอีก แต่หลินเยวียนกลับยังคงติดตามการแข่งขันต่อไป

ไม่ใช่เพราะเขาสนใจบาสเกตบอล

แต่เพราะเขาคอยเชียร์เจี่ยนอี้อยู่ในบรรดาผู้ชม

โดยเฉพาะการแข่งขันในช่วงบ่าย!

สาขาศิลปะการแสดงที่เจี่ยนอี้อยู่นั้น กำลังจะแข่งรอบชิงชนะเลิศกับสาขานาฏศิลป์!

สาขาศิลปะการแสดงของเจี่ยนอี้ฝีมือดีมาก ถล่มทีมอื่นมามากมาย หนึ่งในนั้นรวมไปถึงสาขาการขับร้องของซย่าฝานด้วย

ฉะนั้นตอนกินอาหารกลางวัน ซย่าฝานก็มองเจี่ยนอี้อย่างหัวเสีย “นายชนเพื่อนตัวเล็กตัวน้อยในสาขาการขับร้องของฉันซะยับเลยนะ!”

เจี่ยนอี้อมยิ้มตาหยี “ฉันก็เป็นเพื่อนตัวเล็กตัวน้อยของเธอเหมือนกันน้า”

ซย่าฝานหันไปมองหลินเยวียน “สาขาการประพันธ์เพลงเหมือนจะตกรอบไปแล้ว”

หลินเยวียนพยักหน้า

เจี่ยนอี้ได้ยินเช่นนั้นก็กระตือรือร้นขึ้นมา พูดพลางตบอก “สาขานาฏศิลป์เล่นสกปรก ตอนบ่ายพวกพี่จะล้างแค้นให้สาขาการประพันธ์เพลงของน้องเอง”

“ล้างแค้นให้ตัวเองมากกว่าล่ะมั้ง”

ซย่าฝานกลอกตา “นายไม่ได้บอกเหรอว่าปีที่แล้วสาขาศิลปะการแสดงตกรอบก็เพราะสาขานาฏศิลป์ ปีนี้เลยอยากเอาคืน”

เจี่ยนอี้ “…”

อันที่จริงเขาตั้งสาขานาฏศิลป์ไว้เป็นเป้าหมายอันดับหนึ่ง ดังนั้นเขาถึงถูมือรอเฝ้าการแข่งขันในช่วงบ่ายมานานแล้ว

……