Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน นิยาย บท 929

ตอนที่ 929 เขตทัศนียภาพทุกแห่งส่งคำเชิญถึงฉู่ขวง

ขณะนั้น

หลินเยวียนอยู่ในสตูดิโอ

หลังจากอัปโหลดบทที่สามเสร็จแล้ว เขาก็ไม่ได้สนใจเรื่องนี้อีก

แผนของหลินเยวียนคือการอัปเดตวันละหนึ่งตอนสำหรับการเผยแพร่แบบอ่านฟรีทางออนไลน์

เมื่อถึงบทที่สิบก็จะหยุดลง และคลังหนังสือซิลเวอร์บลูจะปล่อยนิยายฉบับเต็มออกมา เพราะจุดนั้นเป็นจุดเปลี่ยนสำคัญของเนื้อเรื่องพอดี

ในช่วงสามวันต่อมา

เมื่อดาบมังกรหยกเดินเรื่องไปถึงบทที่สี่ บทที่ห้า และบทที่หก เรื่องราวก็ค่อยๆ คลี่คลาย

จุดสนใจของผู้อ่านเริ่มพุ่งไปที่เนื้อหาของเรื่องโดยตรง

‘เตียชุ่ยซัวคือตัวเอกของหนังสือเล่มนี้ ตอนนี้ไม่มีใครสงสัยแล้วใช่ไหม หนึ่ง เขาหล่อเหลา สุภาพ และสง่างาม สอง เขาฉลาดหลักแหลม มีพรสวรรค์สูงส่ง สาม เขามีคุณธรรม รังเกียจความอยุติธรรม สี่ มีชาติกำเนิดสูงส่ง ภูมิหลังไม่ธรรมดา ห้า มีโชคด้านความรัก ชะตาลิขิตให้มีสาวงามเคียงคู่’

‘ถ้าเตียชุ่ยซัวเป็นพระเอก นางเอกก็ต้องเป็นฮึงซู่ซู่สินะ?’

‘พระเอกฝ่ายธรรมะกับนางเอกฝั่งมาร จุดขัดแย้งโดยธรรมชาติ’

‘ไม่น่าเชื่อว่าก๊วยเซียงจะก่อตั้งสำนักง้อไบ๊ขึ้นมา จนสามารถยืนหยัดเคียงคู่กับสำนักบู๊ตึ๊งของเตียกุนป้อ’

‘นึกไม่ถึงเลยว่าในท้ายที่สุดก๊วยเซียงจะเป็นผู้ก่อตั้งสำนักง้อไบ๊ และยืนหยัดเคียงคู่กับสำนักบู๊ตึ๊งของเตียกุนป้อ การใช้วิธีเล่าเรื่องแบบข้ามเส้นเวลา ทำให้สามารถหลีกเลี่ยงการบรรยายถึงการจากไปของก๊วยเซียงได้ ถือว่ามารบูรพาน้อยได้มีบทสรุปที่งดงาม’

‘เฮ้อ…’

‘เจ้าแก่ฉู่ขวงเล่นมาเบาๆ แค่ประโยคเดียวว่า ศิษย์ยุทธภพย่อมร่วงโรยไปตามกาลเวลา แต่เมื่อกาลเวลาผ่านไป มารบูรพาน้อยในวันวานก็จากโลกนี้ไปแล้ว’

‘นี่มันกลายเป็นเรื่องที่ทำใจยอมรับไม่ได้จริงๆ’

‘ความจริงเจ้าแก่ฉู่ขวงไม่ได้ตั้งใจเขียนให้ก๊วยเซียงต้องพบกับชะตากรรมที่โหดร้ายหรอก แต่เพราะตัวละครนี้ทำให้คนอ่านรู้สึกผูกพันและเอ็นดูมากเกินไป จึงกลายเป็นความค้างคาในใจของทุกคน’

ณ จุดนี้ของเรื่อง

ผู้เขียนได้บอกใบ้อย่างแยบยลถึงการจากไปของก๊วยเซียง

แต่สิ่งที่ทำให้ผู้อ่านสะเทือนใจยิ่งกว่าก็คือ หลังจากนางก่อตั้งสำนักง้อไบ๊แล้ว นางยังได้รับศิษย์หญิงคนหนึ่ง และตั้งชื่อให้นางว่า ‘ฮวงเล้ง’

ต่อมานางก็คือฮวงเล้งซือไท่ ประมุขรุ่นที่สองของสำนักง้อไบ๊

ฮวงเล้ง…

หลังจากอ่านศึกเทพอภินิหารจ้าวอินทรีจบแล้ว ใครบ้างจะไม่รู้จักท่าเรือฮวงเล้ง?

นั่นคือสถานที่ที่ก๊วยเซียงได้พบกับเอี้ยก้วยเป็นครั้งแรก!

และการพบกันเพียงครั้งเดียวที่ท่าเรือนี้ ก็เหมือนเป็นเครื่องหมายจุดสิ้นสุดของเรื่องราวบางอย่าง

นั่นจึงเป็นเหตุผลที่มีคำกล่าวว่าพบเอี้ยก้วยเพียงครั้งเดียว พลาดพลั้งชั่วชีวิต การที่ก๊วยเซียงตั้งชื่อศิษย์ของตนว่าฮวงเล้ง ย่อมมีความหมายที่ลึกซึ้งเกินกว่าคำพูดจะอธิบายได้

การออกแบบรายละเอียดนี้ ทำให้ผู้อ่านหลายคนอดไม่ได้ที่จะรู้สึกสะเทือนใจ

และในขณะที่เหล่าผู้อ่านยังคงกำลังรู้สึกสะท้อนใจกับชะตากรรมของก๊วยเซียง

หลินเยวียนกลับล็อกอินเข้าสู่บัญชีของอี้อัน และเขียนบทความที่แฝงไปด้วยอารมณ์รำลึกถึงตัวละครนี้

บทความนี้มีชื่อว่า ‘แด่ก๊วยเซียง’

[ยามข้าเดินผ่านขุนเขา ขุนเขาก็มิได้เอื้อนเอ่ยคำใด

ยามข้าข้ามผ่านท้องทะเล ท้องทะเลก็มิได้กล่าวสิ่งใด

เจ้าลาน้อยก้าวเดินไปอย่างเชื่องช้า กระบี่อิงฟ้าข้างกายพาข้าท่องทั่วหล้า

ผู้คนต่างกล่าวว่า เพราะหัวใจของข้ายังคงจดจำวีรบุรุษนามเอี้ยก้วย ข้าจึงละทิ้งทางโลก หันหน้าเข้าสู่พุทธธรรม ณ เขาง้อไบ๊

แต่แท้จริงแล้วข้าเพียงตกหลุมรักเมฆหมอกและแสงอรุณบนยอดเขาง๊อไบ๊

งดงามดั่งดอกไม้ไฟในวัยสิบหกของข้า

ยามข้าข้ามผ่านท้องทะเล ท้องทะเลก็มิได้กล่าวสิ่งใด

ยามข้าเดินผ่านขุนเขา ขุนเขาก็มิได้ตอบกลับ

เจ้าลาน้อยยังคงก้าวเดินไปในจังหวะที่สม่ำเสมอ

เดินไปสู่ดินแดนอันไกลโพ้น โดยไม่เคยคิดที่จะหันกลับบ้าน

ในวัยเยาว์เคยสุขสันต์ ไร้ความทุกข์ แต่วันเวลาผ่านพ้นไป แม้ดอกไม้ยังโรยรา ห้วงคำนึงถาโถม ไม่อาจหลีกหนีจากความคิดถึง

สุดปลายฟ้า ณ ที่ใดเล่า จะมีเขาผู้เป็นที่รักของข้า]

ขณะนั้น

ผู้อ่านต่างกำลังถกเถียงกันในเว็บบอร์ดเกี่ยวกับความรักข้างเดียวอันขมขื่นของก๊วยเซียงที่จบลงด้วยความเศร้า

ทันใดนั้น ก็มีผู้คนบางส่วนได้พบกับบทความนี้ แล้วเกิดความรู้สึกปวดใจขึ้นมาอย่างฉับพลัน ความรู้สึกอัดอั้นถั่งโถมในใจ ทำให้พวกเขารีบแชร์ไปยังเว็บบอร์ดสนทนาต่างๆ ในทันที

และเมื่อมีการแชร์กันมากขึ้น

บทความ ‘แด่ถึงก๊วยเซียง’ ก็แพร่สะพัดไปทั่วทั้งโลกออนไลน์อย่างรวดเร็ว

ในพื้นที่แสดงความคิดเห็นใต้โพสต์ของอี้อัน ก็เต็มไปด้วยข้อความจากชาวเน็ตมากมาย

‘ตอนแรกก็แค่รู้สึกเสียดาย แต่พอได้อ่านแด่ก๊วยเซียงของอี้อันแล้ว จู่ๆ ก็รู้สึกน้ำตาคลอขึ้นมา!’

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน