Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน นิยาย บท 943

ตอนที่ 943 เรื่องราวดำเนินไปอย่างเหนือความคาดหมาย

“ในที่สุดก็เสร็จสักที!”

เจียงขุยถอนหายใจเฮือกใหญ่ ขณะเดินออกจากประตูหมู่บ้านแห่งหนึ่ง

เธอมองเวลาบนหน้าจอโทรศัพท์

ตอนนี้เป็นเวลาบ่ายสามยี่สิบนาที

เจียงขุยมองไปรอบๆ “แถวนี้มีที่ไหนเย็นๆ บ้างไหมนะ ฉันต้องหาที่พักเหนื่อยหน่อย วันนี้ร้อนจริงๆ”

ตอนนี้เป็นเดือนกรกฎาคม

ช่วงบ่ายสามกว่านั้นอากาศร้อนจัด

เธอขบคิดอยู่สักพัก ก่อนจะเอ่ยขึ้นอย่างน่าสงสารว่า “ฉันอยากกินไอศกรีมจังเลย ทีมงานช่วยเลี้ยงฉันหน่อยได้ไหมคะ…”

“ใช้เงินเดือนตัวเอง”

ทีมงานปฏิเสธเธออย่างไร้ความปรานี

“ขี้งก!”

สุดท้ายเจียงขุยก็ซื้อไอศกรีมจนได้

ระหว่างซื้อเธอมัวแต่ต่อรองราคากับเจ้าของร้านอย่างเอาเป็นเอาตาย

เพราะเงินเดือนของเธอนั้นสัมพันธ์โดยตรงกับมื้อเย็นเลยทีเดียว

เมื่อได้รับไอศกรีม เธอกำลังจะกินคำแรก แต่จู่ๆ ก็ต้องหยุดชะงัก จากนั้นจึงเอ่ยขึ้นว่า

“เถ้าแก่คะ ช่วยใส่ถุงให้ฉันที”

ทีมงานมองเธอด้วยความประหลาดใจ

ซื้อไอศกรีมมาแล้ว ทำไมถึงไม่กินล่ะ?

…

ซุนเย่าหั่วเพิ่งส่งพัสดุเสร็จเรียบร้อย

เขาทำงานอย่างรวดเร็ว วันนี้เขาจึงเสร็จงานก่อนเวลา

“เป็นพนักงานส่งพัสดุนี่ไม่ง่ายเลย”

ซุนเย่าหั่วส่ายหน้า “ฉันเพิ่งทำได้ไม่ถึงวัน รู้สึกเหมือนร่างกายไม่ใช่ของตัวเองอีกต่อไปแล้ว”

เขาเหงื่อไหลท่วมตัว

ไม่รู้ว่าแต่ละวันเขาต้องไปกี่ที่บ้าง

ไกลออกไป

มีคนที่กำลังถ่ายรูปด้วยความอยากรู้อยากเห็น

หนึ่งในนั้นรวบรวมความกล้าเดินเข้ามา “ฉันเป็นแฟนคลับของคุณค่ะ ขอเลี้ยงน้ำคุณสักขวด!”

“ขอบคุณครับ ขอบคุณมาก!”

ซุนเย่าหั่วดีใจเหลือเกิน

ในตอนแรกเขาก็ตั้งใจจะใช้เงินเดือนซื้อน้ำเอง แต่สุดท้ายก็อดใจไว้ เพราะเงินนี้เขาต้องใช้คำนวณค่าต่างๆ ในคืนนี้

เมื่อรับน้ำมา

จู่ๆ ซุนเย่าหั่วก็นึกอะไรขึ้นได้

สายตาของเขาจับจ้องไปที่ขวดน้ำอีกขวดในมือของแฟนคลับคนนั้น

“ขวดนี้ก็ให้ผมด้วยเถอะ!”

คนคนนั้นยิ้มแล้วส่งขวดน้ำอีกขวดให้ซุนเย่าหั่ว

ซุนเย่าหั่วรับน้ำสองขวดมา พูดด้วยสีหน้าจริงจัง “ผู้กำกับ อย่าตัดฉากนี้ออกนะ ผมขอให้ฟุตเทจนี้บอกว่า คนใจดีคนนี้สามารถไปกินฟรีที่ร้านหม้อไฟเยี่ยนเยี่ยนได้ไม่อั้น!”

…

อีกด้านหนึ่ง

จ้าวอิ๋งเก้อยังคงทำงานเป็นพนักงานทำความสะอาดถนน

เธอต้องทำงานถึงห้าโมงเย็นถึงจะเลิกงานได้

“ปวดหลังปวดเอวไปหมด”

“หัวก็เริ่มจะมึนๆ”

“ฉันนี่จะเป็นลมแดดแล้วหรือเปล่าเนี่ย?”

“งานนี้เหนื่อยกว่าจัดคอนเสิร์ตอีก”

“ฉันโดนเจียงขุยทำให้ลำบากแทบแย่เลย ที่บอกว่าต้องระวังทั้งไฟ ระวังโจร และระวังเพื่อนสนิทนี่มันจริงที่สุด พวกคุณว่า เป็นแม่บ้านอย่างน้อยก็ได้ทำงานในห้องแอร์ใช่ไหม?”

“ถ้าใครกล้าทิ้งขยะเรี่ยราดอีก ฉันจะเอาเรื่องกับคนนั้นเลย!”

“ทุกคนควรมีจิตสำนึกต่อส่วนรวมนะ อย่าทำให้เจ้าหน้าที่ทำความสะอาดเหนื่อยขนาดนี้อีกเลย”

จ้าวอิ๋งเก้อบ่นไปพลางทำงานไปพลาง

ทันใดนั้นเอง

ก็มีเสียงไม่พอใจดังมาจากด้านข้าง “จ้าวอิ๋งเก้อ เธอแอบพูดไม่ดีลับหลังฉันอีกแล้ว!”

“เจียงขุย!?”

จ้าวอิ๋งเก้อหันไปมอง ก็พบว่าเป็นเจียงขุยจริงๆ !

เธอร้องเสียงหลง

ไม่รู้ว่าเอาแรงมาจากไหน เธอรีบวิ่งเข้าไปกอดเจียงขุยแน่นจนแทบร้องไห้

“เธอไม่รู้หรอกว่าฉันลำบากแค่ไหน!”

“เธอคิดว่าฉันสบายงั้นเหรอ?”

“อย่างน้อยเธอก็อยู่ในห้องแอร์ได้นะ!”

“สองบ้านแรกใช่ แต่บ้านที่สามแอร์เสีย เจ้าของบ้านต้องใช้พัดลมแทน”

“ฮ่าๆๆๆ !”

“ยังจะหัวเราะอีกนะ ไอศกรีมนี่ฉันไม่ให้เธอกินแล้ว!”

เจียงขุยหยิบไอศกรีมที่เธอห่อไว้ออกมา

ที่แท้เธอไม่ได้กินไอศกรีม เพราะอยากเก็บไว้ให้จ้าวอิ๋งเก้อ

จ้าวอิ๋งเก้อดีใจสุดๆ รับไอศกรีมมาพลางบ่น

“ละลายหมดแล้ว!”

“ไม่กินก็คืนมา!”

“กินสิ กินๆๆๆ!”

จ้าวอิ๋งเก้อไม่สนใจว่าไอศกรีมจะละลายหรือไม่ รีบกัดไปคำหนึ่งด้วยความสุข “กินด้วยกันไหม?”

“อั้ม!”

ทั้งสองไม่รังเกียจน้ำลายกันเลย สลับกันกินไอศกรีมคำต่อคำอย่างมีความสุข

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน