Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน นิยาย บท 970

ตอนที่ 970-2 คำสอนอาจารย์ (2)

สีหน้าของฮวาเว่ยหมิงเริ่มแปรเปลี่ยนขึ้นลงอย่างควบคุมไม่อยู่

หลินเยวียนเอ่ยขึ้นว่า

“ไม่ทราบว่าบทความนี้ชื่อว่า ‘คำสอนอาจารย์’ พวกท่านพอใจหรือไม่?”

ให้ตายเถอะ!

ตั้งชื่อบทความไว้เสร็จสรรพแล้วด้วย!

กวีทั้งหลายแทบจะมองเห็นภาพล่วงหน้า หากบทความนี้ที่ชื่อว่าคำสอนอาจารย์ กลายเป็นที่โด่งดังขึ้นมา พวกเขาทั้งหลายจะต้องถูกตรึงไว้บนเสาแห่งความอับอาย!

ซึ่งนั่นคือสิ่งที่นักปราชญ์รับไม่ได้ที่สุด!

เพราะสิ่งที่พวกเขาหวงแหนมากที่สุดก็คือชื่อเสียง!

แม้แต่ซูจื่อเหวิน กวีหนุ่มยอดอัจฉริยะแห่งจ้าวโจว ที่เงียบมาตลอดก็อดไม่ได้อีกต่อไป!

เขาก้าวออกมาทันที จ้องหน้าเซี่ยนอวี๋พลางกล่าวว่า “เป็นการโต้วาทีที่ยอดเยี่ยม แต่ก่อนอื่นคุณต้องเป็นผู้รู้ตัวจริงเสียก่อน ฝีปากคมอย่างเดียวไม่นับว่าเป็นความสามารถ อย่าใช้วาทศิลป์มาบิดเบือนความจริงที่ว่าตนไม่เคารพผู้ใหญ่ ลงมาจากเก้าอี้กรรมการ แล้วเรามาประลองกันอย่างตรงไปตรงมาเถอะ!”

เขาฉลาดมาก

รีบชิงกำหนดนิยามของเหตุการณ์นี้ให้เป็นเพียงการ ‘โต้วาที’

เพราะถ้ามันเป็นแค่การโต้วาที ต่อให้แพ้ก็ไม่ถือว่าน่าอายหรือเสียหน้าเท่าไหร่

หลินเยวียนนิ่งคิดเล็กน้อย

ก่อนหันไปมองซูจื่อเหวินด้วยความสงสัย “คุณคือใครครับ”

สาบานต่อสวรรค์ได้เลยว่า หลินเยวียนพูดแบบนี้เพราะ เขาไม่รู้จักซูจื่อเหวินจริงๆ !

เขารู้สึกฉงนใจมาก กวีตั้งมากมายมาร่วมงานในวันนี้ ส่วนใหญ่ก็ดูอายุเยอะกันหมดแล้ว บางคนผมหงอกไปแล้วด้วยซ้ำ อย่างเช่นฮวาเว่ยหมิง แล้วจู่ๆ ทำไมถึงมีคนที่อายุไล่เลี่ยกับเขามาอยู่ตรงนี้ได้

เขาหลงเข้างานผิดหรือเปล่า?

ทว่าคำพูดแบบนี้ของหลินเยวียน เมื่อไปถึงหูของซูจื่อเหวินแล้ว กลับกลายเป็นคำพูดที่แทงใจดำอย่างรุนแรง สำหรับเขาแล้ว นี่คือความอัปยศอดสูที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนในชีวิตเลยแม้แต่ครั้งเดียว!!

ผมคือใคร?

คุณไม่รู้ว่าฉันเป็นใครงั้นเหรอ!?

ซูจื่อเหวินเชื่อมั่นอย่างแรงกล้าว่า หลินเยวียนต้องแกล้งพูดแน่ๆ เขาแทบกระอักเลือดออกมาด้วยความโมโห ก่อนจะตะโกนกลับเสียงกร้าวว่า “ซูจื่อเหวิน แห่งจ้าวโจว!”

…

หน้าจอถ่ายทอดสด

ผู้ชมหัวเราะจนท้องแข็ง!

‘ก่อนหน้านี้มีคนอวยซูจื่อเหวินกันใหญ่ บอกว่าเขาคือ ‘เซี่ยนอวี๋น้อย’ ปรากฏว่าพ่อเพลงอวี๋จะไม่เคยสนใจเขาเลยสักนิด’

‘ฮ่าๆๆๆ ’

‘คุณคือใครครับ ประโยคเดียวจอด!’

‘วันนี้พ่อเพลงอวี๋โหดมาก แต่พอเปรียบเทียบกันตรงๆ แล้ว ก็ยิ่งรู้สึกว่าซูจื่อเหวินก็ไม่ได้เก่งอะไรขนาดนั้น ของที่เขาภูมิใจ พ่อเพลงอวี๋ก็มีหมดแล้วไม่ใช่เหรอ?’

‘เซี่ยนอวี๋น้อย ถือว่าอวยเกินไป’

‘โดนพ่อเพลงอวี๋ข่มเละทุกด้าน แม้แต่หน้าตาก็ไม่เว้น!’

‘พ่อเพลงอวี๋ร่วมศึกวาทะของนักปราชญ์ ยังไม่พอจะพิสูจน์อะไรอีกเหรอ ฮวาเว่ยหมิงยังสู้ไม่ได้ ซูจื่อเหวินนี่โผล่มาหาเรื่องใส่ตัว แล้วดูยังมีเล่ห์เหลี่ยม นิยามเรื่องนี้ให้กลายเป็นแค่การโต้วาที แต่นี่มันใช่แค่โต้วาทีจริงเหรอ?’

หาเรื่องใส่ตัว!

ความรุนแรงของสี่คำของเซี่ยนอวี๋ ‘คุณคือใครครับ’ แม้แต่ผู้ชมยังสัมผัสได้ผ่านหน้าจอ แต่กลับไม่มีใครตำหนิเขาว่าอวดดีได้เลย คนอย่างเขา มีสิทธิ์จะพูดแบบนั้นจริงๆ !

…

หลินเยวียนแม้แต่สายตายังไม่แลซูจื่อเหวินตรงๆ แต่คำพูดของเขากลับทำลายปราการป้องกันในใจซูจื่อเหวินจนย่อยยับ

“ผมไม่อยากรังแกคุณ”

ซูจื่อเหวินถึงกับน้ำตาคลอเบ้าในทันที!

มีกวีบางคนกัดฟันกรอด “ไม่กล้าลงมาจากเก้าอี้กรรมการมาแข่งกับพวกเราแบบตรงๆ งั้นหรือ ภายใต้กฎกติกาของงานประชันกวีนิพนธ์ในครั้งนี้ ทุกคนมาวัดฝีมือกันให้รู้ดำรู้แดงกันไปเลย!”

ไร้เดียงสาเกินไปไหม?

ถึงขนาดใช้วิธีท้าทายกันเลยหรือ?

หลินเยวียนส่ายหน้าเบาๆ “ที่จริงแล้ว ผมก็ไม่ได้อยากได้เก้าอี้กรรมการอย่างที่พวกคุณคิดหรอก เดิมทีผมก็แค่อยากเป็นผู้เข้าแข่งขันธรรมดาๆ คนหนึ่งเหมือนพวกคุณ ตั้งใจร่วมงานประชันกวีนิพนธ์ครั้งนี้อย่างสงบๆ แต่เมื่อครู่นี้ผมเปลี่ยนใจแล้ว ตำแหน่งกรรมการ ผมไม่รับก็ได้ และในฐานะผู้เข้าแข่งขัน ผมก็ไม่อยากเป็นเหมือนกัน ทุกคนก็วุ่นวายกันมาพอแล้ว ไปแข่งขันกันดีๆ เถอะครับ ผมขอประกาศอย่างเป็นทางการว่า จะถอนตัวจากงานประชันกวีนิพนธ์ในครั้งนี้”

ไม่เป็นทั้งกรรมการ!

ไม่เป็นแม้แต่ผู้เข้าแข่งขัน!

หลินเยวียนถอนตัวโดยสมบูรณ์!

ไม่มีใครคาดคิดเลยว่าเซี่ยนอวี๋จะตัดสินใจเช่นนี้!

เดิมทีทุกคนคิดว่าเซี่ยนอวี๋จะลงแข่งในฐานะผู้เข้าแข่งขัน จากนั้นก็พยายามใช้ผลงานของตัวเองเอาชนะทุกคน เพื่อพิสูจน์ว่าตนคู่ควรกับเก้าอี้กรรมการ!

“เขาไม่แข่งแล้ว?”

กวีทุกคนต่างตื่นตระหนก!

หมอนี่มันทำเท่แล้วยังจะหนีอีกเหรอ!?

ทุกคนไม่เพียงไม่ได้ดีใจที่สามารถลากเซี่ยนอวี๋ลงจากตำแหน่งกรรมการได้ กลับยิ่งเดือดดาลกว่าเดิมอีก หลายคนถึงกับลับฝีมือ เตรียมตัวเต็มที่ว่าจะเล่นงานเซี่ยนอวี๋ให้พ่ายแพ้ยับเยินในการแข่งขันรอบถัดไป แต่สุดท้ายเขากลับเลือกไม่เล่นต่อเสียอย่างนั้น!?

“ขี้ขลาด!”

“กลัวจนหางจุกตูดแล้วล่ะสิ?”

“เมื่อกี้ยังเปรียบตัวเองเป็นพญาอินทรีอยู่เลยไม่ใช่เหรอ?”

“กลัวว่าถ้าแข่งจริงแล้วสู้ผู้เข้าแข่งขันไม่ได้ใช่ไหมล่ะ!”

“งานแข่งบทกวีต้องแข่งสด คนเก่งจริงต้องเอาตัวรอดให้ได้ไม่ว่าจะเจอหัวข้ออะไร เขาก็แค่กลัวหน้าแตกเท่านั้นแหละ”

“เหอะๆ ”

“พอลงจากเก้าอี้กรรมการมาแข่ง แล้วดันแพ้ผู้เข้าแข่งขันขึ้นมา มันจะไม่เสียหน้าหรือไง ก็เลยแกล้งทำเป็นประชด ถอนตัวหนีปัญหาแทนไง!”

“สุดท้ายเซี่ยนอวี๋ก็แค่นี้เอง”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน