Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน นิยาย บท 970

ตอนที่ 970-3 คำสอนอาจารย์ (3)

หลินเยวียนไม่ได้อธิบายอะไรละเอียดนัก ตอบเพียงสั้นๆ “ประมาณนั้นครับ”

เขาถอนตัวจากการแข่งขัน ไม่เป็นทั้งกรรมการ และไม่เป็นผู้เข้าแข่งขัน เพราะหลินเยวียนเพิ่งตระหนักได้ว่าคนเหล่านั้น ไม่คู่ควรที่จะได้แข่งกับ ‘เซี่ยนอวี๋’

อย่าเข้าใจผิด

‘เซี่ยนอวี๋’ ในที่นี้ไม่ใช่หมายถึงตัวหลินเยวียนเอง แต่คือบรรดายอดกวีแห่งยุคสมัยในแดนมังกรต่างหาก!

ร่วมสังเวียนเดียวกันหรือ?

หากต้องลงสนามแข่งกับคนเหล่านั้นนั้นจริงๆ ละก็ หลินเยวียนยังคิดว่าตนคงจะดันจนฝาโลงของกวีอย่างหลี่ไป๋ ซูตงพัว ซินชี่จี๋ หลี่ชิงจ้าว และคนอื่นๆ ไว้ไม่อยู่!

“ดี!”

ผู้อำนวยการหวงยิ้มตอบ “ตกลงค่ะ!”

ไม่นาน ผู้อำนวยการหวงก็นำรายการหัวข้อทั้งหมดมาให้ จากนั้นจึงขอตัวไปทำธุระต่อ

หลินเยวียนกวาดตามองหัวข้อคร่าวๆ แล้วพบว่า หัวข้อของงานประชันกวีนิพนธ์ครั้งนี้มีความหลากหลายมาก ทั้งหัวข้อเกี่ยวกับฤดูกาล ทิวทัศน์ ความเศร้าโศกคะนึงหา การครุ่นคิดเรื่องชีวิต มุมมองต่อโลก แนวคิดในการใช้ชีวิต เป็นต้น

“พู่กัน”

“หมึก”

“กระดาษ”

“แท่นฝนหมึก”

หลินเยวียนจ้องมองหัวข้อเหล่านั้นพลางเอ่ยขึ้น

สมาชิกราชวงศ์ปลาจึงรีบจัดเตรียมอุปกรณ์ให้ทันที

ไม่ทันไร

“ไม่พอ”

“สองแผ่น?”

“ไม่พออีก?”

“สามแผ่นล่ะ?”

“ก็ยังไม่พอ”

ทุกคนต่างตะลึงงัน “บนโต๊ะไม่มีที่วางแล้วนะ”

หลินเยวียนพยักหน้าเบาๆ “งั้นพวกเราก็เขียนไปช้าๆ ก็แล้วกัน”

ซุนเย่าหั่วถามขึ้นมาว่า “ตัวแทนมีหัวข้อที่สนใจไหม? หรือว่าอยากลองหลายๆ บท ฉันรู้สึกว่าอันนี้…”

ทว่าคำพูดของซุนเย่าหั่วยังไม่ทันจบ

สมาชิกกลุ่มราชวงศ์ปลาคนอื่นๆ ก็ดวงตาเบิกกว้างในทันที!

เพราะสิ่งที่พวกเขาเห็นตรงหน้าคือ หลินเยวียนกำลังตวัดพู่กันอย่างว่องไว ข้อมือพลิกไปมาอย่างคล่องแคล่ว แทบไม่ต้องใช้เวลาคิด บทกวีบทแรกก็ถูกเขียนลงกระดาษไปแล้ว!

และจากนั้น

เขาไม่ได้หยุดพักเลยแม้แต่น้อย รีบจุ่มพู่กันแล้วลงมือเขียนบทต่อไปบนกระดาษแผ่นใหม่ทันที

บทที่สอง!

บทที่สาม!

บทที่สี่!

บทที่ห้า!

หลินเยวียนเองก็ไม่รู้ว่าตนเองจะเขียนทั้งหมดกี่บท เขาไม่สนใจด้วยซ้ำว่า ตอนนี้สมาชิกราชวงศ์ปลาทุกคนนั้นนิ่งอึ้งจนราวกับเป็นรูปสลักหินไปแล้ว สายตาที่พวกเขามองหลินเยวียนประหนึ่งกำลังสักการะเทพเจ้าอย่างไรอย่างนั้น!

…

ในศาลาทั้งสิบหลัง

กวีแต่ละกลุ่มได้รับหัวข้อของตนเองเรียบร้อยแล้ว

เสียงของฉินเซี่ยวเทียนหนึ่งในคณะกรรมการ ดังขึ้นก้องทั่วสนาม

“แต่ละกลุ่มมีเวลาแต่งบทกวียี่สิบนาที หลังจากนั้นจะเข้าสู่รอบประชันผลงาน”

กวีทั้งหลายต่างครุ่นคิดกับโจทย์ตรงหน้า

“หัวข้อฤดูใบไม้ผลิกับฤดูร้อนเหรอ?”

“บทกวีเกี่ยวกับฤดูกาลไม่ยากเท่าไหร่”

“ประโยคนั้นของคุณนั่นแหละที่พิสูจน์ว่าโจทย์แบบนี้แต่งยาก เพราะทุกคนแต่งได้ ถ้าจะให้โดดเด่นกว่าคนอื่นมันถึงจะยากไง”

“ยังทีที่ ฉันเตรียมมา”

“คงมีอีกหลายคนที่เตรียมไว้เหมือนกัน ถึงจะเป็นการแข่งขันเฉพาะหน้า แต่หัวข้อพวกนี้มันพื้นฐานเกินไป คนที่มีบทกวีคงคลังก็เยอะแน่”

“นั่นสิ”

“เดี๋ยวนะ พวกคุณดูนั่นสิ!”

“เซี่ยนอวี๋เหมือนจะกำลังแต่งบทกวีอยู่เหมือนกัน!?”

เสียงร้องด้วยความตกใจทำให้ทุกคนหันไปมองทางฝั่งของเซี่ยนอวี๋!

สมาชิกราชวงศ์ปลาต่างยืนล้อมรอบเซี่ยนอวี๋ เจ้าตัวกำลังเขียนอะไรบางอย่างคล่องแคล่วประหนึ่งมังกรร่อนหงส์เริงรำ!

“น่าขันสิ้นดี!”

กวีคนหนึ่งที่เตรียมบทกวีมาเรียบร้อยแล้ว หัวเราะเยาะเสียงดัง “ไหนว่าไม่แข่งแล้วไง สุดท้ายก็ยังมาแต่งบทกวีอยู่ดีนั่นแหละ”

“เดาได้ไม่ยากว่าเขาคิดอะไร”

อีกคนที่ดูมั่นใจไม่แพ้กันก็เอ่ยเสริมขึ้น “คงไปเอาหัวข้อทั้งหมดมาจากผู้อำนวยการหวง แล้วก็เลือกหัวข้อที่ตัวเองมั่นใจที่สุด พอเลือกหัวข้อได้เองแบบนี้ บทกวีก็จะดูดีเป็นธรรมดา”

“ช่างเอาเปรียบดีจริงๆ”

“ก็อยากรู้เหมือนกันว่าเขาจะแต่งอะไรออกมา”

“อย่าไปสนใจเลย เวลามีไม่มาก รีบแต่งของตัวเองดีกว่า”

“คนที่ถอนตัวออกไปแล้ว ยังไงก็ไม่มีผลต่อพวกเราอยู่ดี”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน