Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน นิยาย บท 971

ตอนที่ 971-4 ผู้ยิ่งใหญ่ในวันวาน (4)

แต่ละบท!

ล้วนเป็นสุดยอดแห่งกวีนิพนธ์!

แต่การร้องว่าหก มีประโยชน์หรือ?

ซุนเย่าหั่วจ้องไปยังกล้อง ดวงตาของเขาราวกับจ้องทะลุไปยังผู้ชมทุกคนในไลฟ์สด

“หลิวเขียวชอุ่มริมชลธาร แว่วสำเนียงขานขับริมฝั่ง บูรพาทิวาสล้าง ประจิมพร่างสายพิรุณ แลนภาไร้แสงอุ่น แต่ใจกรุ่นด้วยแดดงาม”

บทที่เจ็ด!

หลิวอวี่ซีเข้าสู่สนามรบ!

จางจิ่วหลิงก็ยังคงเฝ้ามองจันทราคะนึงหาวันเก่า

“จันทร์ลอยเด่นกลางสมุทร ไกลสุดฟ้าร่วมชมรัศมี ราตรียาวนานชวนโศกี ดวงจิตภักดีคะนึงแต่เจ้า ดับเทียนน้อมมองจันทรา นวลชื่นนัยนาสะท้อนเงา สะบัดอาภรณ์ต้องน้ำค้างเย็น คว้าเดือนเพ็ญมิอาจมอบให้ ได้เพียงแนบเนาฝันถึงเจ้าสักครา”

เงียบสนิท!

ราวกับทั้งโลกตกอยู่ในความเงียบงัน!

แค่บทที่แปด พวกคุณก็ไม่ไหวแล้ว?

ซุนเย่าหั่วจับตาดูปฏิกิริยาของผู้คนในศาลาหมายเลขสิบ ก่อนที่เขาจะอ่านต่อโดยไม่ต้องหยุดพัก “ปีกลายในประตูนี้ กัลยาพักตร์พริ้มดอกท้อผลิไสว บัดนี้หวนคืนมาไร้เงานวลใย เหลือเพียงดอกท้อไหว แย้มรับลมวสันต์”

ดอกท้อกำลังแย้มรับลมวสันต์!

แต่ฉันกำลังหัวเราะเยาะพวกคุณ

ซุนเย่าหั่วกล่าวต่อไปด้วยความกระหยิ่มใจ “พบหน้าแสนยาก ยามจากช้ำทรวง วสันต์โรยรา ดอกไม้โรยร่วง สายลมอ่อนสิ้นเรี่ยวแรง ไหมวายชีพสิ้นใยรัก เทียนดับมอดสิ้นน้ำตาหยาดสุดท้าย รุ่งอรุณส่องกระจกหมองเศร้า เรือนผมพราวเปลี่ยนเป็นขาวพรากเยาว์วัย ยามค่ำคืนโศกใต้เงาจันทร์ เย็นเยียบสะท้านซ่านขวัญ ภูไพรแม้ไม่ไกล แต่ไร้ทางจักฝ่าฝัน โอ้โฉมตรู หากแม้นมีนกสีฟ้าผู้กรุณา ขอฝากใจข้าส่งถึงเจ้าชั่วนิรันดร์”

บทที่เก้ามาแล้ว

บทที่สิบมีหรือจะอยู่ไกล?

“แม้นรู้ว่าข้ามีคู่ครอง ยังมอบไข่มุกคู่ต้องใจซาบซึ้งรักมั่นเกินสิ่งใด ผูกแนบไว้อาภรณ์แดง เรือนข้าสูงส่งคู่ครองกล้าอารักขาจอมราชาแดนศักดิ์ศรี รู้ว่าใจของเจ้าภักดีมีไมตรี แต่ข้าตั้งสัตย์ภักดิ์มั่น คืนไข่มุกพร้อมหยาดน้ำตาแสนอาลัย เสียดายพบพานกันเมื่อสายไป หากแม้นวาสนาไม่แคล้วคลาด คงมิอาจต้องร่ำลา”

นี่คือบทที่สิบ!

หนึ่งศาลามีสิบคน!

แต่เซี่ยนอวี๋เพียงคนเดียวก็สามารถบดขยี้ได้ถึงสิบต่อหนึ่ง!

แต่วันนี้ สิบต่อหนึ่งเห็นทีจะยังไม่เพียงพอ “ครั้นได้ชมคลื่นสมุทรซัดซ่าน ก็มิอาจพิศสายธารอื่นใดครั้นต้องมนตร์เมฆหมอกเขาอูซาน มิอาจเรียกเมฆใดเทียมเท่า แม้อยู่ท่ามกลางมวลบุปผา กลับมิได้เหลียวแลแม้เพียงชม ครึ่งหนึ่งเพราะใจมุ่งเพียรสู่มรรคา อีกครึ่งหนึ่งเพราะใจเสน่หาเจ้าไม่สั่นคลอน”

ซุนเย่าหั่วหัวเราะ!

หากมีสุราอยู่ตรงนี้ก็คงจะดี!

เขาคิดเช่นนั้น แต่ก็ยังคงอ่านต่อไป

“บุปผาป่าร่วงโรย สีชาดแห่งวสันต์จางหาย รุ่งอรุณฝนเย็นซาบซ่าน ลมสายยัณห์มิอาจต้าน หยาดชาดรินไหล เคล้าสุราลืมอาลัย เมื่อใดจะพบพานอีกครา ชีวิตมนุษย์ดุจวารีรินไหลสู่บูรพา”

บทที่สิบเอ็ดแล้ว!

แต่นี่ยังไม่ใช่จุดสิ้นสุด!

“ราตรีเย็นเยียบดั่งสายนที นั่งชมดาวหนุ่มเลี้ยงวัวหนุ่มทอผ้าเคียงนภาไกล…”

“ถั่วแดงผลิใบใต้แดนใต้ หวังเจ้าเก็บไว้แทนใจมั่น…”

“ข้าอยู่ต้นแม่น้ำฉางเจียง เจ้าอยู่ปลายนที…”

“…ลมประจิมพัดม่านเบา โฉมเฉลาผ่ายผอมยิ่งกว่าผกาโรย…”

“ผืนปฐพีมีขอบเขต แต่ความถวิลหาไร้ที่สิ้นสุด…”

“หากชีวิตเปรียบเพี้ยงแรกพบ ไฉนลมสารทวาดพัดด้วยอาดูร…”

“ข้ามสิงขร ข้ามชลธร…”

“หนึ่งชีวิตหนึ่งชั่วอายุหนึ่งคู่ ไยจึงต้องแยกจากร้าวรานเป็นสอง…”

“สิบปีความตายพราก แม้นไม่คะนึงหา ใจยังจดจำ…”

“ความรักล้วนเจ็บช้ำในยามลาจาก ยามสารทยิ่งหนาวเหน็บ คืนนี้สร่างเมาแห่งหนใด ต้นหลิ่วรายริมฝั่งธาร ลมสายัณห์จันทร์จาง แม้ในภายภาคหน้า งามพฤกษาใดมินำสุข หากจักมีหมื่นความในใจ จะเอื้อนเอ่ยให้ใครฟัง?”

“ค้นหาเสาะแสวง เหน็บหนาวอ้างว้าง ระทมมืดมนหม่นหมอง…ยามนี้ เพียงคำว่าเศร้าสลดจะเพียงพอได้อย่างไร!?”

ยี่สิบสองบทผ่านไป!

บทกวียี่สิบสองบทเต็มๆ !

ในที่สุดซุนเย่าหั่วก็หยุดอ่าน

ก่อนจะกล่าวออกมาเป็นประโยคสุดท้าย—

ในงาน

เงียบงันประหนึ่งทุกคนอันตรธานหายไป

เซี่ยนอวี๋เคยรจนาบทกวีไว้ว่า

ค้นหาเสาะแสวงเหน็บหนาวอ้างว้างระทมมืดมนหม่นหมอง

สิบศาลาบนเขาหลูซาน ความเศร้าสลดเพียงคำเดียวก็ไม่อาจบรรยายได้!

ในห้องถ่ายทอดสด ข้อความแสดงความคิดเห็นเต็มไปด้วยเครื่องหมายอัศเจรีย์!

โกลาหลตั้งแต่ก่อนหน้านี้!

ผู้ชมไม่มีเวลาสรรหาคำพูดเพื่ออธิบายความรู้สึก ทุกคนตกตะลึงจนแทบสิ้นสติ!

ทันใดนั้น

ฟ้าดินคำรามลั่น!

นั่นคือเสียงฟ้าร้อง!

ดังกัมปนาราวกับฟาดลงกลางใจผู้คน!

กรรมการทั้งหมดลุกขึ้นยืนทันที!

พวกเขาตื่นตระหนก เสมือนว่าเก้าอี้ของพวกเขาถูกจุดไฟเผา!

วินาทีต่อมา

หยาดฝนโปรยปรายลงมาจากฟากฟ้า

ตกเป็นเส้นตรง!

ตกเป็นเส้นตรง!

หรือแม้กระทั่งตกเป็นแนวขวาง!

หยาดฝนเป็นระลอก ละเอียดแน่นหนา!

…

แต่มีเปลวไฟหนึ่ง

ที่สายฝนก็มิอาจดับได้

ส่องประกายเจิดจ้า!

ลุกโชนร้อนแรง!

ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไร ทุกสายตากลับจับจ้องไปยังเซี่ยนอวี๋

ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไร ผู้อำนวยการหวงจากสมาคมวรรณศิลป์ได้เดินไปยืนข้างเขา พร้อมกางร่มให้!

แต่ใบหน้าของเซี่ยนอวี๋ยังคงสงบนิ่ง

บางคนสังเกตเห็นว่าเขากำลังนวดข้อมือ

ต้นฉบับบทกวีทั้งหมดถูกเก็บรวบรวมไว้เป็นระเบียบเรียบร้อยแล้ว

เจียงขุยก็คลี่ยิ้ม แล้วเอ่ยขึ้น “ถึงตาฉันแล้ว”

ท่ามกลางสายตาของทุกคน เจียงขุยเดินตรงไปยังศาลาหมายเลขสอง

“พร้อมหรือยังคะ?”

น้ำเสียงของเธอไม่เหมือนซุนเย่าหั่วที่เต็มไปด้วยความคับแค้นใจ เธอยิ้มสดใสประหนึ่งสายลมวสันต์ ทันทีที่เอ่ยคำพูดออกมา กลับทำให้ผู้คนในศาลาหมายเลขสองหน้าถอดสี!

น่าเสียดายที่พวกเขาไม่อาจหยุดเซี่ยนอวี๋ได้ เช่นเดียวกับที่พวกเขาไม่อาจหยุดสายฝนที่ตกลงมาได้!

“ท่านไม่เห็นหรือ!”

เจียงขุยชี้ขึ้นไปบนท้องฟ้า ก่อนขับขานว่า

“แม่น้ำเหลืองไหลรินจากฟากฟ้า ลงสู่มหาสมุทรไม่ย้อนกลับ สวรรค์ให้ข้ากำเนิดมา ย่อมมีค่าควรให้ใช้ ทองพันชั่งแม้นมลาย สักวันจักได้กลับคืนมา…ทั้งอาชาเสื้อคลุมล้ำค่ามิอาลัย เรียกบริวารออกไปแลกเป็นสุรา ร่วมร่ำสุราดับโศกนับหมื่นปี…”

หลี่ไป๋!

ผู้เป็นเลิศทั้งกลอนและกวีนิพนธ์สือ!

บางบทเซี่ยนอวี๋ได้ปรับแก้ไขให้เข้ากับประวัติศาสตร์ของโลกบลูสตาร์ แต่เนื้อหาหลักยังคงเดิม จากนั้นซูตงพัวก็ปรากฏขึ้นเช่นกัน

“คลื่นซัดพัดพา วีรชนก้องหล้าเลือนหาย…”

“…พายข้าม พายข้าม ฝูงกระยางตระหนกโฉบบิน…”

“หนทางสู่แคว้นสู่ลำบากยิ่งกว่าปีนขึ้นสู่สวรรค์…หนึ่งคนเฝ้าหมื่นคนมิอาจผ่าน…”

“ผมขาวยาวสามพันจั้ง ดั่งความทุกข์โศกไม่มีที่สิ้นสุด…”

“…อาทิตย์อัสดงลับขอบฟ้าปักษาเดียวดาย สายธารสารทฤดูเชื่อมผืนนภาเป็นหนึ่งเดียว…”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน