Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน นิยาย บท 972

ตอนที่ 972 ต้นไม้ที่สูงเด่น (1)

หลูซาน

ณ สถานที่จัดงาน

บรรยากาศเงียบสงัดราวกับได้ยินเสียงเข็มตกกระทบพื้น

เหล่ากวีทั้งหลายดูราวกับญาติผู้ใหญ่เสียชีวิต หมดอาลัยตายอยาก ภาพเหล่านี้ถูกถ่ายทอดออกไปอย่างไม่ลดทอนความจริงใดๆ

พวกเขาไม่ได้ถูกเซี่ยนอวี๋เพียงแค่ตบหน้า

ทว่ารู้สึกราวกับถูกสายฟ้าฟาดลงมาอย่างรุนแรงจนต้องตั้งคำถามกับชีวิต!

ท่ามกลางความสับสน

มีเสียงหนึ่งดังขึ้นอย่างขาดห้วง “ที่แท้ เขาไม่ยอมเป็นผู้เข้าแข่งขัน ไม่ใช่เพราะเขากลัว แต่เพราะลึกๆ ในใจ เขาเห็นว่าพวกเราไม่คู่ควร…”

บทกวีสองร้อยบท!

แต่งออกมาได้ง่ายดายราวกับพลิกฝ่ามือ!

พรั่งพรูออกมาอย่างต่อเนื่อง!

ทุกบทล้วนเป็นผลงานระดับตำนาน!

ฝีระดับนี้จะลดตัวลงมาเปรียบเทียบกับมนุษย์ธรรมดาได้อย่างไร!?

ทั้ง ‘ครั้นวสันต์มาเยือน ข้ายังมิเอื้อนเอ่ย แล้วจักมีแมลงใดเล่ากล้าเปล่งเสียง’!

หรือแม้แต่ ‘ชีพสูญสลาย ชื่อเสียงดับไป สายธารกลับรินไหลนับหมื่นกาล’!

นี่คือโทสะอันดังก้องของเซี่ยนอวี๋ เขาราวกับใช้บทกวีชี้หน้าด่าคนเหล่านั้นอย่างเปิดเผย แต่ด้วยพรสวรรค์อันเลิศล้ำนี้ พวกเขากลับไม่อาจโต้แย้งแม้แต่น้อย!

วิธีด่าที่เฉียบคมที่สุดคือไม่ต้องใช้คำหยาบ!

แต่วิธีด่าที่เหนือชั้นยิ่งกว่า คืออีกฝ่ายชี้หน้าด่าคุณเต็มๆ แต่คุณกลับต้องลุกขึ้นปรบมือให้ด้วยความทึ่งในถ้อยคำของเขา!

…

“มองฟ้าจากก้นบ่อสินะ”

แน่นอนว่า ไม่ใช่กวีทุกคนที่ต่อต้านเซี่ยนอวี๋

มีเพียงไม่กี่คนที่เลือกจะเงียบในตอนที่ยกมือก่อนหน้านี้

และตอนนี้ คนส่วนน้อยเหล่านั้นล้วนสะท้อนใจ สายตามองไปยังฮวาเว่ยหมิง

ชั่วขณะนั้น

ศาลาหมายเลขสิบ

ฮวาเว่ยหมิงจิตใจหลุดลอยไปแล้ว แววตาของเขาว่างเปล่า ไร้ซึ่งจุดโฟกัส

ในห้วงสำนึกปรากฏเพียงสี่พยางค์ ‘ชื่อเสียงป่นปี้’

ขาของเขาเริ่มอ่อนแรง

ภาพตรงหน้าพร่ามัวคล้ายกับจะหมดสติ โชคดีที่มีคนอยู่ใกล้ๆ รีบเข้ามาพยุงไว้ทัน

‘ควรจะเป็นลมเสียตอนนี้’

หัวใจของฮวาเว่ยหมิงขมขื่นยิ่งนัก เขาหลับตาลง เมินเสียงอุทานรอบข้าง

ช่างเป็นความอับอายที่เกินจะรับได้!

นี่เป็นวิธีที่ดีที่สุด

เพราะฮวาเว่ยหมิงไม่รู้ว่าจะเผชิญหน้ากับสิ่งที่เกิดขึ้นต่อไปอย่างไร

ความรู้สึกอยากมุดดินหนีให้รู้แล้วรู้รอด ฝังตนเองให้มิดไม่เคยรุนแรงเท่านี้มาก่อน

การอยู่ที่นี่ต่อไป

เขารังแต่จะกลายเป็นตัวตลก

แต่ต่อให้หมดสติไปแล้ว เขาก็เป็นตัวตลกอยู่ดี

ไกลออกไป แพทย์สนามรีบวิ่งเข้ามา ในงานประกวดวรรณกรรมขนาดใหญ่ระดับนี้ มีทีมแพทย์เตรียมพร้อมอยู่แล้ว ไม่นานฮวาเว่ยหมิงก็ถูกหามออกไป ท่ามกลางสายตาของทุกคน

…

ศาลาหมายเลขเจ็ด

เสียงของกวีคนหนึ่งซึ่งก่อนหน้านี้ไม่ได้ยกมือดังขึ้น แม้จะเป็นเสียงอันแผ่วเบา ทว่าเต็มไปด้วยความประชดประชัน

“เซี่ยนอวี๋น้อย…”

มีคนเคยเรียกซูจื่อเหวินว่าเซี่ยนอวี๋น้อย

ซูจื่อเหวินมองว่านั่นเป็นความอัปยศอย่างใหญ่หลวง และเขาไม่อาจยอมรับสมญานามนี้ได้

ทว่าตอนนี้ ผู้คนเพิ่งตระหนักว่า หากคำว่า ‘เซี่ยนอวี๋น้อย’ เป็นเรื่องจริง มันคงเป็นคำเยินยอซูจื่อเหวินเสียมากกว่า

ในยุคราชวงศ์ถังแห่งแดนมังกรมี ‘หลี่ไป๋และตู้ฝู’

และมีกวีรุ่นหลังที่ได้รับการขนานนามว่าเป็น ‘หลี่ตู้น้อย[1]’

อันที่จริงสมญานาม ‘หลี่ตู้น้อย’ นับเป็นเกียรติอย่างยิ่ง

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน