Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน นิยาย บท 976

ตอนที่ 976-2 พอรู้อยู่บ้าง (2)

“ยอดไปเลย!”

ทุกคนพากันดีอกดีใจทันที!

แต่ในขณะที่คนอื่นกำลังตื่นเต้นกันอยู่นั้น

ซุนเย่าหั่วกลับยังมีสีหน้าเรียบเฉย แถมยังขมวดคิ้วเล็กน้อยด้วยซ้ำ

ถ้าหากเรื่องมันเรียบง่ายปานนั้น อีกฝ่ายจะลำบากเดินทางจากจงโจวมาถึงฉินโจวเพื่อแจ้งข่าวดีด้วยตัวเองทำไม หรือแค่จะมาชมเชยว่าการแสดงของราชวงศ์ปลานั้นดีมากต่อหน้าพวกเราแค่นั้น?

มันต้องมีอะไรมากกว่านั้นแน่นอน

หลินเยวียนก็ไม่ได้ยิ้มอะไรเช่นกัน

เขาแค่จ้องมองฉางอันอย่างสงบนิ่ง รอให้อีกฝ่ายพูดต่อ

ฉางอันยกชาในถ้วยขึ้นจิบหนึ่งอึก

ก่อนจะเอ่ยอย่างใจเย็น “แต่ว่า…”

หัวใจของทุกคนกระตุบวาบ รอยยิ้มบนใบหน้ากระตุกเล็กน้อย

ซุนเย่าหั่วเลิกคิ้วขึ้นนิดหนึ่ง เขารู้ว่าไคลแมกซ์ของเรื่องนี้กำลังจะมาถึงแล้ว

อยากรู้เหมือนกันว่ามีอะไรอยู่ในกอไผ่

“แต่ว่า?”

หลินเยวียนดูเหมือนทวนคำของอีกฝ่ายเฉยๆ แต่ก็ดูคล้ายกับกำลังกำลังสงสัยว่าอีกฝ่ายจะพูดอะไรต่อจากนั้นกันแน่

ฉางอันถอนหายใจ “ผมเองก็ไม่อยากพูดคำว่าแต่ว่าหรอกครับ แต่จงโจวเราก็มีความลำบากของเราเหมือนกัน และนี่แหละคือเหตุผลที่ผม ต้องเดินทางมาถึงฉินโจวด้วยตัวเองในนามคณะผู้กำกับ เพื่อมาพูดคุยกับทุกท่านว่า ความลำบากของเราคืออะไร”

ทุกคนในห้องประชุมล้วนจ้องมองเขา

ฉางอันมีสีหน้าลำบากใจ “ตลาดของงานเทศกาลฤดูใบไม้ผลิมีขอบเขตจำกัด แต่ละทวีปจึงต้องได้รับโอกาสให้จัดการแสดงอย่างเหมาะสม การแสดงประเภทการขับร้องเพลงก็เป็นเพียงหนึ่งในหลายหมวดหมู่การแสดงในงานนี้ หากใส่การแสดงของราชวงศ์ปลามาครบทั้งหมด เกรงว่าเวลาที่เหลือสำหรับการแสดงอื่นๆ ของฉินโจวก็จะไม่เพียงพอครับ”

“คุณหมายความว่า?”

คราวนี้เป็นซุนเย่าหั่วที่เอ่ยปากถาม

ฉางอันหันไปมองซุนเย่าหั่ว “ทีมผู้กำกับงานเทศกาลฤดูใบไม้ผลิของเราหารือกันแล้วครับ เราคงสามารถจัดสรรเวลาให้ราชวงศ์ปลาได้เพียงสองรายการเท่านั้น หกรายการมากเกินไปจริงๆ ครับ เพราะเวลาบนเวทีก็จัดสรรยาก และอาจสร้างความไม่พอใจให้กับทวีปอื่นๆ ได้ครับ หวังว่าทุกท่านจะเห็นแก่ส่วนรวมและยอมสละโควตาบางส่วนโดยสมัครใจ แน่นอนว่าผมสามารถรับรองได้ว่า สมาชิกของราชวงศ์ปลาทุกคนจะได้ขึ้นเวที ขับร้องหมู่ คือเพลงด้วยรักและผูกพัน ซึ่งจะเป็นหนึ่งในการแสดงไฮไลต์ของประเภทการขับร้องเพลง ส่วนอีกหนึ่งรายการว่าจะเลือกการแสดงไหน ก็ให้พวกคุณตกลงกันเอง”

“แต่ว่า…”

เจียงขุยเอ่ยขึ้นด้วยความลังเล “รายการของพวกเราก็ผ่านการคัดเลือกหมดแล้วไม่ใช่เหรอคะ?”

ฉางอันพยักหน้า “ผ่านหมดแล้วก็จริงครับ แต่เรากำลังพิจารณาว่าจะนำเพลงที่ผ่านอีกสี่รายการ มอบให้ศิลปินทวีปอื่นที่มีความสามารถเช่นกันเป็นผู้แสดงแทน นี่แหละครับ คือเหตุผลที่ผมมาฉินโจวด้วยตัวเอง ผมอยากจะขอความเห็นชอบจากพวกคุณ ถึงอย่างไรการแสดงเหล่านั้นเป็นของพวกคุณโดยตรง”

มิน่าล่ะทำไมผู้ช่วยผู้กำกับถึงต้องมาด้วยตัวเอง!

ฝั่งจงโจวอยากได้การแสดงเหล่านี้ แต่กลับอยากจะเปลี่ยนตัวผู้แสดง เพราะมองว่าโอกาสในการแสดงของราชวงศ์ปลามากเกินไป!

ที่การคัดเลือกลากยาวมานานถึงครึ่งเดือน คงเป็นเพราะมัวแต่ปรึกษาหารือกันอยู่นี่เอง

ทันใดนั้น

ทุกคนก็ตกอยู่ในความเงียบ

ราชวงศ์ปลาเหลือสิทธิ์แสดงเพียงสองรายการ

หนึ่งในนั้นคือเพลงหมู่ด้วยรักและผูกพัน

อีกหนึ่งรายการล่ะ?

จะเลือกเพลงเดี่ยวของเจียงขุยไหม?

หรือเพลงเดี่ยวของเว่ยห่าวอวิ้น?

เพลงของซย่าฝานหรือเพลงของซุนเย่าหั่ว?

หรือจะเลือกจากจำนวนคน ให้จ้าวอิ๋งเก้อกับเฉินจื้ออวี่ขึ้นแสดงเพลงเพราะรักซึ่งเป็นเพลงคู่?

ไม่ใช่สิ!

ซุนเย่าหั่วหรี่ตาลงเล็กน้อย จ้องมองฉางอันด้วยความลังเลในใจ ความคิดบางอย่างเริ่มผุดขึ้นมา

จงใจหรือเปล่า?

นี่คงไม่ใช่การเป็นการวางแผนหรอกใช่ไหม?

มีคนจงใจใช้เรื่องนี้ ปลุกปั่นให้เกิดความแตกแยกภายในราชวงศ์ปลา?

หรือว่า

เขาคิดมากไปเอง?

บางทีจงโจวอาจแค่ต้องการควบคุมเวลาในการแสดงของแต่ละทวีปให้สมดุลเท่านั้น?

แต่หากนี่เป็นการวางแผนจริง ก็ต้องบอกว่าคนพวกนั้นคงต้องผิดหวัง เพราะราชวงศ์ปลาไม่มีทางทะเลาะกันเพราะเรื่องนี้แน่นอน

ซุนเย่าหั่วแววตาเป็นประกายวาบ ทว่าเขายังไม่พูดอะไรในตอนนี้

ทุกคนหันไปจับจ้องอยู่ที่หลินเยวียน

ในสถานการณ์แบบนี้ ทุกคนต่างรอฟังคำตัดสินใจจากเขา

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน