Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน นิยาย บท 99

ตอนที่ 99 มือสั่น

การประเมินประจำปีการศึกษาของปีสอง เพลงนี้ส่งผลต่อการคัดเลือกโควตานักศึกษาแลกเปลี่ยนในปีสาม ดังนั้นเพื่อนนักศึกษาทุกคนต่างก็มาหาหลินเยวียนพร้อมกันเพื่อให้ช่วยบรรเลงทำนองส่วนที่เป็นเปียโนให้

เพื่อนร่วมชั้นต้องอัดเพลง

หลินเยวียนก็ต้องอัดเพลง

ถึงยังไงเขาก็สนใจโควตานักศึกษาแลกเปลี่ยนในปีสามอยู่เหมือนกัน ถึงได้สั่งทำเพลงความฝันแรกจากระบบเพื่อการนี้โดยเฉพาะ

“หาคนจากสตาร์ไลท์มาอัดเพลง?”

เพลงนี้ต้องการคนมาขับร้อง

ถึงอย่างไรผู้ช่วยงานในสตาร์ไลท์ก็มีตั้งเยอะแยะ หลินเยวียนสามารถสุ่มเลือกมาได้

ทว่าจู่ๆ ก็นึกขึ้นได้ หลินเยวียนเปลี่ยนความคิด เพราะข้างกายเขามีคนหนึ่งที่เหมาะสมกับเพลงนี้มาก

ซย่าฝานเพื่อนรัก!

แม้ว่าทำแบบนี้ไปอาจทำให้ตัวตนถูกเปิดเผย แต่ในเมื่อซย่าฝานจะก้าวเดินบนเส้นทางการเป็นนักร้อง ไม่ช้าก็เร็วก็ต้องรู้ ปิดบังต่อไปก็ไม่ได้มีความหมายอะไร

ฉะนั้นแล้วเขาจึงติดต่อซย่าฝาน

เมื่อโทรศัพท์เสร็จ หลินเยวียนก็ครุ่นคิด ก่อนจะโทรเรียกเจี่ยนอี้มาด้วยซะเลย

ทั้งสามคนไปเจอกันที่โรงอาหารในช่วงเที่ยง

หลินเยวียนหยิบโน้ตเพลงความฝันแรกออกมาให้ซย่าฝาน

“เพลงที่นายเขียน?”

ซย่าฝานมองโน้ตเพลง ตกตะลึงไปชั่วขณะ

หลินเยวียนพยักหน้า แล้วส่งเดโมเพลงความฝันแรกเข้าโทรศัพท์ของซย่าฝาน

“ลองฟังดู”

“ได้”

หลินเยวียนเขียนเพลงได้ไม่ใช่เรื่องแปลก

ถึงยังไงก็ย้ายไปเรียนที่สาขาการประพันธ์เพลงตั้งนานแล้ว

ซย่าฝานคิดว่าหลินเยวียนจะถามความเห็นตน จึงหยิบหูฟังบลูทูธออกมาสองข้าง กำลังจะสวมฟัง ขณะเดียวกันในใจก็คิดว่าต่อให้เพลงนี้ธรรมดา ตนก็ต้องให้กำลังใจหลินเยวียนสักหน่อย

“ฉันขอหนึ่งข้าง”

เจี่ยนอี้แย่งหูฟังบลูทูธจากซย่าฝานไปข้างหนึ่ง ใส่เข้าไปในหูของตน เขาสนใจใคร่รู้เกี่ยวกับเพลงที่หลินเยวียนเขียนมาก

ฟังไปสองสามนาที

ซย่าฝานมองไปยังหลินเยวียนด้วยความตกตะลึงทันที

“ใช้ได้เลย หลินเยวียน เพลงนี้ไม่เลวเลย!”

เจี่ยนอี้อ้าปากค้างด้วยความตกใจ ถึงแม้เขาจะไม่รู้เรื่องเพลง แต่เพลงเพราะหรือไม่เพราะเขาย่อมฟังออก

เพลงนี้ของหลินเยวียน ตั้งแต่เปิดมาประโยคแรก เขาก็รู้สึกว่าเพราะมากแล้ว!

“อื้ม”

หลินเยวียนไม่ได้สนใจเจี่ยนอี้

ซย่าฝานมองหลินเยวียนด้วยแววตาซับซ้อน “เรียนดนตรีมาตั้งหลายปี นายน่าจะรู้นะว่ามูลค่าของเพลงนี้สูงมาก…”

แน่นอนว่าเธออยากร้องเพลงนี้!

แต่เพลงนี้ยอดเยี่ยมเกินไป!

ถ้าให้นักร้องมืออาชีพที่เดบิวต์แล้วไปร้อง น่าจะได้ผลลัพธ์ที่ดีกว่า ถึงขั้นที่น่าจะดังเป็นพลุแตกเลยล่ะ ซย่าฝานไม่อยากฉุดรั้งหลินเยวียนไว้ เพียงเพราะตนเองอยากร้องเพลงนี้

“ซย่าฝานเธอเป็นอะไร”

เจี่ยนอี้กลับกระวนกระวาย “เพลงดีขนาดนี้ เธอยังจะผลักออกไปอีก หลินเยวียนให้เธอร้องเธอก็ร้องไปเถอะ!”

ซย่าฝานก็ไม่ได้สนใจเจี่ยนอี้เช่นกัน

เธอจับจ้องหลินเยวียนเงียบๆ

หลินเยวียนผุดรอยยิ้ม “ไม่จำเป็นต้องให้คนอื่น เธอเหมาะกับเพลงนี้ที่สุด แล้วก็มีอีกเรื่องที่ฉันอยากบอกพวกนายสองคน”

“เรื่องอะไรเหรอ”

จู่ๆ ทั้งก็สองคนกังวลใจขึ้นมา

หลินเยวียนพูด “ที่จริงแล้วฉันคือเซี่ยนอวี๋”

เจี่ยนอี้ชะงักไป แอบรู้สึกว่าชื่อนี้ออกจะคุ้นหูอยู่เล็กน้อย แต่นึกไม่ออกว่าได้ยินมาจากไหน

ส่วนซย่าฝานจ้องมองตาโต “นายล้อเล่นหรือเปล่าเนี่ย”

หลินเยวียนพูดอย่างจริงจัง “ขอโทษที่ไม่ได้บอกพวกนาย”

“เรื่องนั้นไม่สำคัญหรอกน่า!”

ซย่าฝานจ้องหลินเยวียนไม่วางตา “นายคือเซี่ยนอวี๋จริงเหรอ”

หลินเยวียนพยักหน้า

ซย่าฝานยังไม่ทันได้พูดอะไร เจี่ยนอี้ก็ตบหน้าผากตัวเองดังป้าบ

เขานึกออกแล้วว่าเซี่ยนอวี๋เป็นใคร!

ชื่อนี้ ก่อนหน้านี้ซย่าฝานเคยพูดถึงตั้งหลายครั้ง

ช่วงก่อนหน้านี้ เพลงดังหลายเพลงเช่นปลายักษ์ เหมือนว่าจะเป็นเซี่ยนอวี๋เขียนเนี่ยแหละ!

คนคนนี้ก็คือหลินเยวียนหรอกเหรอเนี่ย

หลินเยวียนเขียนเพลงได้เก่งขนาดนี้เชียว

ขณะที่เจี่ยนอี้กำลังตื่นเต้นว่าจะพูดอะไรดี จู่ๆ ซย่าฝานก็ยกมือขึ้นมาปิดหน้า

เจี่ยนอี้ตกใจจนแทบกระโดดโหยง “ซย่าฝานเธอเป็นอะไรน่ะ”