ฮ่องเต้คลั่งรักมัดใจสนมตัวร้าย นิยาย บท 9

ก่อนที่ซือหลิงหลงจะทันได้ก้าวเข้าไปในห้องโถงด้านข้างของตำหนักหลิงหัว กลับได้พาตนเองไปพบเข้ากับปัญหาใหญ่เสียก่อน

พลันเห็นก้อนกลมๆถูกนางกำนัลอุ้มเข้าประตูมา มันกำลังยืนหน้าออกมาสูดดมทั้งซ้ายและขวา จากนั้นสีหน้าของเจ้าสุนัขจิ้งจอกก็เผยความรังเกียจออกมา

มุมปากของซือหลิงหลงกระตุก

นางยังไม่ได้ทำท่ารังเกียจมันด้วยซ้ำ แต่เจ้านายผู้นี้กลับทำท่ารังเกียจนางเสียก่อน

"ปล่อยให้มันเคลื่อนไหวเสียหน่อย จะช่วยย่อยอาหารได้"

ซือหลิงหลงบอกนางกำนัลตัวน้อยที่อุ้มเสวี่ยซาว่า นางกำนัลที่ดูแลมันตั้งแต่เริ่มแรกดูแลได้ไม่ดีพอ จนมันถูกทรราชให้คนมาชิงมันไป ดูเหมือนว่าจะไม่อาจกลับมาได้

นางกำนัลตัวน้อยที่รับผิดชอบดูแลเสวี่ยซาในตอนนี้ เมื่อก่อนก็เคยปรนนิบัติดูแลเสวี่ยหูมาก่อน ทว่าอายุดูเหมือนจะอ่อนกว่านี้เล็กน้อย ราวกับอายุสิบห้าปี รูปร่างผอมบาง ขณะที่อุ้มเสวี่ยหูมาตลอดทางก็เผยให้เห็นว่านางได้รับสารอาหารที่ไม่เพียงพอ ในยามนี้เมื่อได้ยินคำพูดของซือหลิงหลงก็ยังคงลังเลอยู่เล็กน้อย

ทว่าไม่รอให้นางเคลื่อนไหว เสวี่ยซาที่อยู่ในอ้อมแขนของนางกำนัลก็คล้ายว่าเข้าใจคำพูดของซือหลิงหลง ขนที่เต็มไปด้วยหิมะสั่นสะท้าน และดิ้นลงจากอ้อมแขนของนางกำนัลด้วยสีหน้าที่เย่อหยิ่ง

ซือหลิงหลงพลันเห็นเจ้าก้อนกลมๆบิดก้นส่ายไปมาเล็กน้อยเดินจากไป เดินไปหนึ่งก้าว ขนสุนัขจิ้งจอกสีขาวราวหิมะก็สั่นถึงไปสามครั้งสามครา

แม้ว่าเพิ่งจะถูกซือหลิงหลงลูบคลำจนสบายอกสบายใจ แต่เห็นได้ชัดว่ามันยังไม่ลืม

คนผู้นี้เพิ่งบอกว่ามันอ้วน!

เหอะ!

เจ้าคนโง่ผู้นี้ช่างไม่เข้าใจเอาเสียเลย

ในโลกที่น่ารักน่าเอ็นดูของพวกมันต่างก็มีแต่ต้องกลมๆจึงจะดูงดงาม!

พอหันก้นไปทางซือหลิงหลง เจ้าตัวดีก็ส่ายก้นไปมาหันเดินกลับไปยังห้องด้านใน ซือหลิงหลงและนางกำนัลทั้งสองคนข้างกายก็ตามเสวี่ยหูเข้าไปข้างในอย่างประหลาดใจ ก็เห็นเจ้าตัวดีเดินเข้าไปในห้องด้านในตรงไปยังทิศทางของเตียง

เมื่อรู้ถึงเป้าหมายของจิ้งจอกตัวนี้ ซือหลิงหลงรีบยื่นมือออกไป

“เจ้า เจ้ารอเดี๋ยว!”

หูของเจ้าก้อนกลมๆเสวี่ยหูพลันขยับ ราวกับกำลังเอียงหูไปยังด้านหลัง ทว่าเชิดคางขึ้นอย่างเย่อหยิ่ง บิดก้นและก้าวไปข้างหน้าสองก้าว จากนั้นยกขาหน้าขึ้น กระโดดเบาๆ ตรงไปขึ้นบนเตียง

กรงเล็บของเจ้าสุนับจิ้งจอกที่อ้วนจ้ำม่ำก็เหยียบย่ำลงบนกลางเตียง พลางเคลื่อนไหวอย่างสง่างามและเกียจคร้าน จากนั้นเขาก็นอนหมอบลงไป

ซือหลิงหลงเบิกตากว้างมองดูเจ้าก้อนกลมที่นอนอยู่บนเตียงของนาง จนอยากจะกระทืบเท้า

"ลงมา!"

ซือหลิงหลงกำลังจะก้าวไปข้างหน้า ทว่านางกำนัลผู้นั้นกลับเข้ามาขวางหน้าซือหลิงหลงอย่างรวดเร็ว และเอ่ยอย่างระมัดระวังแต่หนักแน่นว่า "พระสนม ท่านทำให้เสวี่ยซากลัวแล้วเพคะ"