หลังจากหย่าแล้ว อดีตภรรยาของผมหวานขึ้นมาก นิยาย บท 107

จ้าวฉี่ฉิงรู้สึกว่าฟู่ซีเสินเปลี่ยนไป เขาทำหน้าตาเย็นชาและไม่ตามใจเธออีกต่อไป

หลังจากที่มองดูขนมของตัวเองอย่างเสียดาย จ้าวฉี่ฉิงก็มีคำตอบอยู่ในใจแล้ว

เธอวางขนมกลับเข้าไปที่อีกครั้ง และเหลือบมองพวกมันเป็นครั้งสุดท้าย “ไปกันเถอะ”

เมื่อเห็นจ้าวฉี่ฉิงตัดสินใจเลือกแล้ว ฟู่ซีเสินก็ดึงเธอออกไป

ยังมีมันฝรั่งทอดกรอบรสมะเขือเทศปะปนอยู่ในรถเข็นอีกหนึ่งห่อ จ้าวฉี่ฉิงแอบไปยืนอยู่ข้างหน้าฟู่ซีเสิน เพื่อบดบังสายตาของเขา

“เย็นนี้คุณจะทำอะไรทาน？” จ้าวฉี่ฉิงพยายามดึงดูดความสนใจของฟู่ซีเสิน และบังรถเข็นที่อยู่ข้างหลังเธอ

“แล้วคุณอยากทานอะไร？” ฟู่ซีเสินสังเกตเห็นการกระทำของจ้าวฉี่ฉิงตั้งนานแล้ว เห็นได้ชัดว่าห่อขนมมันฝรั่งทอดกรอบรสมะเขือเทศไม่เข้ากันกับผักและเนื้อสัตว์ในรถเข็น

“ฉันชอบทานทุกอย่างที่คุณทำ” เพื่อทำให้ฟู่ซีเสินพึงพอใจ จ้าวฉี่ฉิงจึงพูดประจบฟู่ซีเสิน

ฟู่ซีเสินได้ประโยชน์จากคำพูดของจ้าวฉี่ฉิง เขามือข้างหนึ่งกันจ้าวฉี่ฉิงไว้ และเอามืออีกข้างหนึ่งผลักรถเข็นสินค้าไปข้างหน้า

จ้าวฉี่ฉิงกำลังเดินถอยหลัง จู่ ๆ เธอก็เดินเซเนื่องจากเดินไม่มั่นคง และมือของเธอก็จับของที่อยู่ข้าง ๆ โดยไม่รู้ตัว และเธอก็ถือกล่องนั้นไว้ในมือ

“รบกวนส่งของที่อยู่ในมือของคุณให้ฉันด้วยค่ะ” แคชเชียร์จ้องมองไปที่จ้าวฉี่ฉิง

จ้าวฉี่ฉิงยังไม่มีปฏิกิริยาใด ๆ เธอวางของลงบนเคาน์เตอร์อย่างไม่ได้ใส่ใจ และรอให้ฟู่ซีเสินคิดเงิน

“คุณชอบกลิ่นสตรอว์เบอร์รีเหรอ？” เมื่อมองไปที่กล่องสีชมพู ฟู่ซีเสินก็ยิ้มเล็กน้อย

จ้าวฉี่ฉิงตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง เมื่อเห็นว่าฟู่ซีเสินกำลังมองกล่องกระดาษที่เธอเพิ่งวางลงเมื่อกี้ ใบหน้าของเธอก็แดงก่ำในทันที

เธอต้องการจะคืนสินค้า แต่แคชเชียร์ได้ใส่สินค้าลงในถุงแล้ว และมองไปที่จ้าวฉี่ฉิงด้วยสายตาที่คลุมเครือ “คุณแน่ใจนะคะว่าจะเอาขนาดที่ใหญ่ที่สุด？”

หลังจากได้ยินที่แคชเชียร์พูด จ้าวฉี่ฉิงก็ทำอะไรไม่ถูก เธอหน้าแดงก่ำและทิ้งฟู่ซีเสินไว้ จากนั้นก็เดินออกไป

“ต้องขอโทษด้วยนะครับ พอดีว่าแฟนของผมค่อนข้างขี้อาย” ฟู่ซีเสินพอใจมากกับท่าทีของจ้าวฉี่ฉิงมาก

“ฉันเข้าใจค่ะ” แคชเชียร์คุ้นเคยกับเหตุการณ์แบบนี้ดี “รีบตามแฟนของคุณไปเถอะค่ะ”

จ้าวฉี่ฉิงรีบออกไปจากซูเปอร์มาร์เก็ต และเห็นผู้ช่วยเว่ยรออยู่ที่หน้าประตู “คุณจ้าว คุณชายบอกว่าให้รั้งคุณไว้ และไม่ให้คุณวิ่งไปไหน”

จ้าวฉี่ฉิงหัวเราะเหอะ ๆ เธอจัดทรงผมและชี้ไปที่รถของตัวเอง “ฉันจะกลับบ้านแล้ว”

“คุณชายบอกว่าถ้าเขาไม่เจอคุณ พรุ่งนี้เซิ่งฮุยก็จะหายไปด้วย” ผู้ช่วยเว่ยพูดตามคำสั่งของฟู่ซีเสินด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยน

“ผู้ช่วยเว่ยอย่าถือสาเลย ฟู่ซีเสินชวนฉันไปทานข้าว แล้วเขาจะไม่เจอฉันได้อย่างไร”

หลังจากที่ผู้ช่วยเว่ยละสายตา จ้าวฉี่ฉิงก็มองไปที่ซูเปอร์มาร์เก็ตด้วยหางตา ฟู่ซีเสินเดินออกไปพร้อมกับถุงใส่ของ แต่ไม่เห็นกล่องสีชมพูนั่น

ผู้ช่วยเว่ยขับรถของจ้าวฉี่ฉิงออกไป และทิ้งเธอไว้ที่คอนโดของฟู่ซีเสิน เธอมองไปทางห้องครัวอย่างกังวลใจ

หลังจากฟู่ซีเสินเข้าไป ก็ยังไม่มีการเคลื่อนไหวใด ๆ เธอกลัวจริง ๆ ว่าฟู่ซีเสินจะทำให้ห้องครัวเละเทะ

“ให้ฉันช่วยไหม？” จ้าวฉี่ฉิงเดินเข้าไปในครัวและถามความคืบหน้าของฟู่ซีเสิน

“ดูคุณยุ่งมากเลย？” ฟู่ซีเสินที่กำลังล้างผัก และหันไปมองหัวเล็ก ๆ ที่โผล่เข้ามาในห้องครัว

“นิดหน่อย”

เมื่อได้รับคำตอบของฟู่ซีเสิน จ้าวฉี่ฉิงก็พับแขนเสื้อขึ้นและช่วยฟู่ซีเสิน จากนั้นเขาก็เริ่มเตรียมที่จะทำอาหาร

“กลิ่นหอมมาก” หลังจากที่ได้กลิ่น จ้าวฉี่ฉิงก็รู้สึกอยากกินในทันที

กลิ่นหอมลอยออกมาจากห้องครัวไปถึงห้องนั่งเล่น สายตาของจ้าวฉี่ฉิงยังคงจับจ้องไปที่การทำอาหารของฟู่ซีเสิน และจมูกของเธอก็ยังคงสูดดมกลิ่นอยู่ไม่หยุด

“ล้างมือแล้วไปทานข้าวกัน” หลังจากทำอาหารจานสุดท้ายเสร็จ ฟู่ซีเสินก็เริ่มเก็บขยะในห้องครัว

“ฉันจะช่วยคุณทำความสะอาดเอง” จ้าวฉี่ฉิงไม่สามารถปล่อยให้ฟู่ซีเสินทำอยู่คนเดียวได้ เธอจึงยื่นมือไปหยิบผ้าขนหนู

แต่ฟู่ซีเสินยื่นมือไปหยิบเสียก่อน ทำให้จ้าวฉี่ฉิงจับมือของฟู่ซีเสิน

จ้าวฉี่ฉิงรีบดึงมือของตัวเองออกในทันที และยิ้มอย่างเขินอาย “ฉันไปล้างมือก่อนนะ”