หลังจากหย่าแล้ว อดีตภรรยาของผมหวานขึ้นมาก นิยาย บท 105

ทันใดนั้นฟู่ซีเสินก็ปรากฏตัวขึ้นตรงหน้าจ้าวฉี่ฉิง และก้าวเข้ามาในหัวใจของจ้าวฉี่ฉิงทีละน้อย

ฉากที่ทั้งสามคนทะเลาะกันสงบลงในทันทีหลังจากที่ฟู่ซีเสินปรากฏตัว และทุกคนก็ให้ความสนใจเขา

“ไม่ต้อนรับเหรอ？” ฟู่ซีเสินมองจ้าวฉี่ฉิงที่อยู่ตรงข้ามด้วยสายตาที่เฉียบคม

“เปล่า แค่ไม่คิดว่าคุณจะอยู่ที่นี่ด้วย” จ้าวฉี่ฉิงหัวเราะอย่างโง่เขลา และบรรยากาศก็แปลก ๆ อีกครั้ง

“คราวที่แล้วคุณแนะนำให้ผมลงทุนในละครเรื่องนี้ ผมเลยตัดสินใจที่จะลงทุนสิบล้าน”

น้ำเสียงที่เฉยเมยของฟู่ซีเสิน ดูเหมือนจะเป็นแค่การเล่นสนุก เขาไม่ไได้เห็นศักยภาพของละครเรื่องนี้จริง ๆ

“งั้นเหรอ？” จ้าวฉี่ฉิงมองไปยังผู้กำกับที่อยู่ไม่ไกล และอีกคนที่กำลังแอบฟังพวกเขาพูดคุยกัน

“ต่อไปเราก็จะเป็นหุ้นส่วนกันแล้ว คงต้องรบกวนให้ประธานฟู่ช่วยแนะนำด้วย”

จ้าวฉี่ฉิงยื่นมือออกไปอย่างสุภาพและมองไปที่ฟู่ซีเสิน จากนั้นก็จับมือกัน และไม่มีฉากไม่ยอมปล่อยมืออย่างที่จ้าวฉี่ฉิงจินตนาการไว้

เธอไม่ค่อยคุ้นเคยกับวิธีการของฟู่ซีเสิน นิ้วมือของจ้าวฉี่ฉิงเกี่ยวฝ่ามือของเขาโดยไม่รู้ตัว จนทำให้เขาขมวดคิ้ว

“จ้าวฉี่ฉิง ผมหิวแล้ว รีบไปทานข้าวกันเถอะ” ซินโม่ทำลายบรรยากาศที่คลุมเครือระหว่างทั้งสองคนอย่างไร้อารมณ์

หรงเยี่ยนเดินไปข้างหน้า และปิดกั้นสายตาของทั้งสองคน เพื่อขัดขวางไม่ให้พวกเขาพูดคุยกัน

เมื่อรู้จุดประสงค์ของทั้งสองคน จ้าวฉี่ฉิงก็กลอกตาในใจ ช่างเป็นเรื่องยากเกินไปสำหรับเธอ

จากประสบการณ์ครั้งก่อน จ้าวฉี่ฉิงจึงตัดสินใจเลือกซินมั่วและหรงเยี่ยน เธอไม่อยากให้เกิดเรื่องเหมือนครั้งก่อนอีก

“ฟู่ซีเสิน ซินมั่วรับปากว่าจะเลี้ยงข้าวหรงเยี่ยน ฉันเลยถือโอกาสจะไปทานด้วย” จ้าวฉี่ฉิงจงใจพูดให้ตัวเองดูแย่ เพื่อป้องกันไม่ให้ฟู่ซีเสินไปด้วย

เมื่อเห็นว่าผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าโกหกไม่เนียน เขาจึงตอบเบา ๆ ว่า “ผู้กำกับต้องการเชิญนักลงทุนมาทานข้าวด้วยกัน”

ฟู่ซีเสินเน้นเสียงคำว่า “ทานข้าว” เพื่อบอกเป็นนัยว่าจ้าวฉี่ฉิงต้องไปทานข้าวกับเขา

หลังจากพูดจบ ทั้งสามก็มีความคิดเป็นของตัวเอง และรอคำตอบของจ้าวฉี่ฉิง

เมื่อสายตาที่ร้อนผ่าวของทั้งสามคนมองมาที่เธอ จ้าวฉี่ฉิงก็ตัวแข็งทื่อในทันที และไม่กล้าแสดงท่าทีใด ๆ

“ดูเหมือนว่าคุณจะไม่ชอบถือโอกาสทานข้าวกับใคร” ในขณะที่พูด ฟู่ซีเสินก็เดินไปหาจ้าวฉี่ฉิง เพื่อให้เธอเลือกใครสักคน

จ้าวฉี่ฉิงที่ยังคงสับสน เฝ้ามองฟู่ซีเสินลากเธอออกไปอย่างเงียบ ๆ และเดินตรงไปหาผู้กำกับ จนลืมแม้แต่จะทักทายทั้งสองคน

ในสายตาของพวกเขา การกระทำของจ้าวฉี่ฉิงคือการเลือกฟู่ซีเสินโดยสมัครใจ

“ผู้กำกับ ได้ยินว่าคุณเชิญพวกเราไปทานข้าว วันนี้ผมมีเวลาพอดี”

คำแนะนำของฟู่ซีเสินเต็มไปด้วยความหมายแฝง และผู้กำกับที่คิดว่าจะเชิญฟู่ซีเสินไปทานข้าวอยู่แล้วก็ได้โอกาส

“ประธานฟู่ให้โอกาสนี้กับผม เป็นเกียรติกับผมมากเลยครับ ไม่ทราบว่าประธานจ้าวพอจะมีเวลาไหมครับ？”

ผู้กำกับที่ดูคนมานับไม่ถ้วน จะดูความสัมพันธ์ที่ของทั้งสองคนไม่ออกได้อย่างไร การไปทานข้าวเป็นแค่ข้ออ้างเท่านั้น และต้องได้เงินทุนในวันรุ่งขึ้นอย่างแน่นอน

หลังจากสั่งงานเรียบร้อยแล้ว ผู้กำกับก็รีบออกไป จ้าวฉี่ฉิงรู้สึกหมดหนทาง “ฟู่ซีเสิน คุณทำให้ทุกคนกลัว”

“เรื่องครั้งก่อนที่โรงแรม คุณยังไม่ได้ตอบผมเลย”

“อะไรนะ？นอนกับผมแล้ว ไม่คิดจะรับผิดชอบผมเหรอ？” ฟู่ซีเสินค่อย ๆ เข้าไปใกล้จ้าวฉี่ฉิงและกดดันให้เธอตอบ

หลังจากได้ยินที่ฟู่ซีเสินพูด จ้าวฉี่ฉิงก็เบิกตากว้างและแบมือทั้งสองข้างออก ท่าทางของเธอดูตกใจ “คุณโทษฉัน”

“งั้นเหรอ？ครั้งก่อนที่ผมถูกวางยา ใครที่อยู่บนเตียงของผม？”

จ้าวฉี่ฉิงเพียงแค่เหลือบมองข้อความ และเอาโทรศัพท์ใส่เข้าไปในกระเป๋า

ฟู่ซีเสินเห็นความโกรธในแววตาของจ้าวฉี่ฉิง แต่ก็ไม่ถามอะไร

“ฉันมีธุระด่วน ไปก่อนนะ”

“โอเค ถ้ามีอะไรก็มาหาผม” ฟู่ซีเสินมองดูจ้าวฉี่ฉิงจากไป รถแล่นออกไปในทิศทางที่ตรงกันข้ามกับบริษัทเซิ่งฮุย

จ้าวฉี่ฉิงมาถึงสถานที่ที่อานหลินนัดไว้นานกว่าสิบนาที เมื่อเดินเข้าไปและเห็นว่าอานหลินอดทนรอเธอ ความประหลาดใจก็แวบขึ้นมา

“มาแล้วเหรอ？” เมื่อเห็นว่าจ้าวฉี่ฉิงมาแล้ว อานหลินก็รีบลุกขึ้นยืน

“มีธุระอะไรเหรอคะ？” ท่าทีที่ไม่แยแสของจ้าวฉี่ฉิง ทำให้รอยยิ้มบนใบหน้าของอานหลินแข็งทื่อ

“ได้ยินอานหนิงบอกว่าเป็นเพื่อนร่วมชั้นกับเธอ แม้ว่าจะมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นก็ตาม”

อานหลินยังพูดไม่ทันจบ จ้าวฉี่ฉิงก็ขัดจังหวะ “ต้องขอโทษด้วยนะคะ ถ้าคุณต้องการพบฉันเพราะเรื่องของอานหนิง ฉันไม่ว่าง”

จ้าวฉี่ฉิงหยิบกระเป๋าขึ้นมาและกำลังจะจากไป แต่อานหลินก็ยื่นมือไปดึงเธอไว้ “ความจริงแล้วฉันมีธุระกับเธอ”

เมื่อเห็นท่าทางที่จริงจังของอานหลิน จ้าวฉี่ฉิงก็ใจอ่อน และนั่งลงไปบนที่นั่งของตัวเอง

“ได้ยินมาว่าแม่ของเธอเสียชีวิตด้วยอาการป่วยไปนานแล้ว เป็นเพราะผลสืบเนื่องมาจากการคลอดบุตรใช่ไหม？”

ทำไมอานหลินถึงถามเกี่ยวกับเรื่องของแม่เธอ จ้าวฉี่ฉิงพูดอย่างเย็นชา “ประธานอาน ฉันไม่จำเป็นต้องบอกเรื่องครอบครัวของฉันกับคุณ”

จ้าวฉี่ฉิงลุกขึ้นอีกครั้ง และเหลือบมองเขา “ฉันกับอานหนิงจะไม่กลับไปเป็นเหมือนเดิมอีก ส่วนเรื่องที่เธอทำกับฉัน ฉันจะทำให้เธอต้องชดใช้”

จ้าวฉี่ฉิงหันหลังเดินจากไป โดยไม่สนใจอานหลิน

สายตาของอานหลินจับจ้องไปที่แผ่นหลังของจ้าวฉี่ฉิง ท่าทางที่สง่างามของเขาถดถอยลงในทันที และเสียงที่เย็นชาของเขาก็เต็มไปด้วยความคิดถึง “ฉิงฉิง พ่อเคยเห็นแต่หนูตอนเด็ก ๆ ”