หลังวิวาห์ฟ้าแลบ ฉันก็กลายเป็นภรรยาคนโปรดของมหาเศรษฐี นิยาย บท 11

"ออกรถ"

จ้านหยินด่าไห่ถงในใจเรียบร้อยแล้ว แต่เขากลับไม่ได้พูดอะไรและไม่คิดที่ทำอะไร

ไห่ถงเป็นภรรยาของเขาแค่ในนาม แต่จริง ๆ แล้วพวกเขาสองคนไม่แตกต่างจากคนแปลกหน้า

คนขับไม่กล้าพูดต่อและได้ขับรถออกไป

ไห่ถงไม่รู้ว่าเมื่อกี้ตัวเองเกือบจะชนรถหรูของสามีเธอแล้ว เธอขี่รถจักรยานไฟฟ้าต่อเพื่อจะได้กลับไปที่ร้านอย่างรวดเร็ว บ้านของเซินเสี่ยวจวินอยู่ใกล้ ๆ เธอมักจะมาถึงร้านก่อนไห่ถงหนึ่งก้าวเสมอ

"ถงถง"

หลังจากเสร็จงานแล้ว เสี่ยวจวินมักจะทานอาหารเช้า เมื่อเธอกำลังทานอาหารเช้าอยู่นั้นก็เห็นเพื่อนมาถึง จึงยิ้มและถามว่า "เธอกินข้าวหรือยัง?"

"กินแล้ว"

เสี่ยวจวินส่งเสียงตอบรับและทานอาหารเช้าของเธอต่อ

"ฉันซื้อขนมมาฝากเธอสองกล่อง อร่อยมาก เธอลองชิมสิ"

เสี่ยวจวินดึงถุงที่บรรจุขนมขึ้นมาหนึ่งถุงและวางไว้บนเคาน์เตอร์ชําระเงินพร้อมพูดกับเพื่อน

ไห่ถงวางกุญแจรถของรถจักรยานไฟฟ้าไว้บนเคาน์เตอร์ชําระเงิน แล้วนั่งลงทันทีเธอดึงถุงที่บรรจุขนมสองกล่องอย่างไม่เกรงใจ "ขอแค่เป็นของหวาน ฉันก็รู้สึกอร่อยแล้ว เสี่ยวจวิน ระหว่างทางฉันมาทํางาน ฉันเห็นโรลส์-รอยซ์คันหนึ่ง"

เซินเสี่ยวจวินร้องโอ้โห "เป็นเรื่องปกติที่จะเห็นโรลส์-รอยซ์ในเมืองกวนเฉิงบ้าง แต่ก็ไม่ใช่เรื่องธรรมดา เธอได้เห็นคนในรถไหม เป็นอย่างที่เขียนในนิยายหรือไม่ ว่าเป็นท่านประธานใหญ่ รูปหล่อ และยังไม่ได้แต่งงานอะไรแบบนี้?"

ไห่ถงมองเธอและไม่ตอบกลับ

เซินเสี่ยวจวินหัวเราะคิกคัก "ก็แค่สงสัยว่าทําไมในนิยายถึงมีประธานที่อายุน้อยและหล่อเหลามากมายอยู่ทุกหนทุกแห่ง แต่ทําไมพวกเราไม่เคยเจอบ้างเลย"

"นิยายนั้นแต่งขึ้นมาเพื่อเอาใจนักอ่าน ถ้าเขียนเกี่ยวกับชนชั้นแรงงานธรรมดา ๆ จะมีใครติดตามบ้างไหม? แม้ว่าพวกเขาจะไม่ใช่ประธานบริษัทใหญ่ แต่พวกเขาก็ยังเป็นชนชั้นสูงจากทุกสาขาอาชีพนั่นแหละ”

เซินเสี่ยวจวินหัวเราะออกมาอีกครั้ง

"อ้อใช่ ถงถง ตอนกลางคืนว่างไหม?"

"ทุกวันฉันมีที่ไปแค่ร้านกับที่บ้าน ทำไมเหรอ?"

ชีวิตของเธอนั้นเรียบง่าย นอกจากดูแลธุรกิจที่ร้านแล้ว ก็แค่ช่วยพี่สาวดูแลลูก

"ตอนกลางคืนมีงานเลี้ยงและเป็นงานเลี้ยงของพวกเศรษฐี ยังมีที่ว่างอยู่ เธออยากไปเปิดโลกด้วยกันและไปเปิดหูเปิดตาไหม"

ไห่ถงปฏิเสธโดยสัญชาตญาณ "นั่นไม่ใช่สังคมที่ฉันควรอยู่ ไม่อยากไปหรอก"

ไม่ใช่ว่ารายได้ต่อเดือนของเธอน้อย แต่มันก็ยังอยู่ไกลจากระดับเศรษฐีมากเกินไป เธอไม่ต้องการเข้าแวดวงนั้นและถึงยังไงก็เข้าแวดวงนั้นไม่ได้

อาจจะดูไม่น่าฟัง แต่คนในฐานะอย่างเธอไปงานเลี้ยงระดับสูงแบบนั้น คงถูกคนอื่นมองว่าเป็นคนรับใช้เท่านั้น

"ที่จริงฉันก็ไม่อยากไป แม่ฉันขอร้องให้ป้าเอาบัตรเชิญมาให้ฉันใบหนึ่ง บัตรเชิญแต่ละใบสามารถพาแขกมาเพิ่มได้อีก 1 คน ฉันก็นึกถึงเธอ เถอะนะถงถง เธอไปเป็นเพื่อนฉันเราไปเปิดโลกด้วยกันเถอะนะ ไม่สิ เธอต้องไปกับฉันนะ ฉันไม่อยากถูกแม่บ่นจนหูดับ"

ตระกูลเซินเป็นคนเมืองกวนเฉิงและจัดว่าเป็นเศรษฐี มีบ้านหลายหลังและมีร้านค้าอีกครึ่งถนนเพื่อเก็บค่าเช่า มีทรัพย์สินอย่างน้อยกว่า 50 ล้าน แต่แน่นอนว่าฐานะยังห่างไกลจากชนชั้นสูงที่มีชื่อเสียงเหล่านั้น

คุณแม่เซินพึงพอใจรูปร่างหน้าตาของลูกสาวตัวเองมาก จึงวางแผนให้ลูกสาวแต่งงานกับคนรวยตัวจริงเป็นคุณหญิงคุณนาย บังเอิญป้าของเซินเสี่ยวจวินแต่งงานกับครอบครัวที่ร่ำรวยและที่ผ่านมาได้ใช้ชีวิตอยู่กับครอบครัวนั้นเป็นเวลาหลายทศวรรษ

ป้าเซินรักหลานสาวอย่างเสี่ยวจวินมาก คิดว่าคุณสมบัติของหลานสาวแทบจะไม่มีข้อบกพร่องที่จะแต่งงานกับคนจากครอบครัวร่ำรวย พอพี่สะใภ้ออกปากขอ เธอก็ยินดีที่จะช่วยหลานสาวสร้างโอกาส

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน