หลังวิวาห์ฟ้าแลบ ฉันก็พบว่าสามีคือมหาเศรษฐี นิยาย บท 14

"ได้ครับๆ ผมจะลงไปเตรียมพร้อมเดี๋ยวนี้เลยครับ" ลู่ซิวหนิงพยักหน้าเห็นด้วยทันที

ลุงสามเป็นคนที่เรียบง่ายและลึกลับ เขาน่าจะไม่อยากให้ใครมาเห็นใบหน้าของเขามากเกินไปอย่างแน่นอน

แต่ฟู่จิ้นหานแค่ไม่อยากให้ลูกแมวป่าเห็นใบหน้าของเขาก็เท่านั้น

สายตาของเขาเหลือบมองกระเป๋าถือใบเล็กบนเตียง มันเป็นของซูหราน!

ริมฝีปากของฟู่จิ้นหานกระตุกด้วยความสนใจ จากนั้นเขาก็ก้าวไปข้างหน้า หยิบกระเป๋าแล้วเดินออกจากห้องไป

ที่ชั้นล่าง ซูหรานที่เพิ่งเดินเข้าไปในห้องโถง ก็หยุดกะทันหัน เพราะเธอลืมกระเป๋าไว้ที่ห้องนั้นเสียแล้ว!

มีทะเบียนสมรสของเธออยู่ในกระเป๋านั้นด้วย!

กระเป๋าเธอไม่ต้องกลับไปเอาก็ได้ แต่ทะเบียนสมรสนั่นมันมีประโยชน์เป็นอย่างมากในค่ำคืนนี้!

และในเวลานี้ ชายคนนั้นน่าจะออกไปแล้วนะ!

ซูหรานกัดฟัน และทำได้เพียงแค่พนันกับตัวเองเท่านั้น เพื่อหลีกเลี่ยงสายตาจากผู้คน เธอเลือกที่จะใช้บันไดเพื่อไปชั้นสอง เมื่อเธอไปถึงห้องเมื่อครู่นี้ และในห้องก็ไม่มีใครอยู่ตามที่เธอคิดเอาไว้จริงๆ

แต่เมื่อไม่มีใครแล้ว กระเป๋าเธอก็ได้หายไปด้วย!

ผู้ชายคนนั้นจะต้องเป็นคนเอาไปอย่างแน่นอน!

หากต้องการกระเป๋าคืน จำเป็นต้องตามหาผู้ชายคนนั้น!

แต่ผู้ชายคนนั้นเป็นใครกัน?

ซูหรานคิดถึงการต่อสู้ท่ามกลางความมืดเมื่อครู่นี้ และก็คิดถึงรายละเอียดเหล่านั้น พร้อมกับเดินออกมาจากห้อง จู่ๆ เธอก็เห็นโทรศัพท์มือถือเครื่องหนึ่งถูกทิ้งไว้นอกห้องตรงอีกฟากหนึ่งของทางเดิน

เธอกำลังจะก้าวไปข้างหน้าเพื่อตรวจสอบ ทันใดนั้นพ่อบ้านของตระกูลลู่ก็รีบขึ้นมาที่ชั้นบน

"คุณหรานครับ หาคุณเจอสักที ทำไมคุณมาอยู่ที่นี่ล่ะครับ? คุณชายไม่สามารถผละออกจากคุณชายสามฟู่ได้ เลยให้กระผมเอาสิ่งนี้มาให้คุณค่ะ งานเลี้ยงจะเริ่มขึ้นแล้ว คุณรีบลงไปเถอะนะครับ"

พ่อบ้านยื่นหน้ากากให้ซูหราน

หน้ากากสีแดงเข้ากับชุดสีแดงของเธอ

ซูหรานเหลือบมองห้องตรงสุดทางเดิน จากนั้นก็สวมหน้ากากแล้วลงไปชั้นล่าง

แขกในห้องโถงต่างก็สวมหน้ากาก ซูหรานปะปนอยู่ท่ามกลางฝูงชนและมองไปรอบๆ เพื่อหาร่องรอยของชายคนนั้นเมื่อสักครู่นี้

ไม่ไกลนัก ฟู่จิ้นหานมองเห็นหญิงสาวที่กวาดตามองไปทั่ว และเขาก็ยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว

ท่านหญิงลู่เห็นว่าเขาดูอารมณ์ดี จึงประกาศเริ่มการเต้นรำทันที

ลู่ซิวหนิงยิ่งแทบรอไม่ไหว "ลุงสามครับ ผมและคู่หมั้นของผมยินดีที่จะเต้นรำเป็นคู่แรกให้คุณลุงสามได้รับชมนะครับ หวังว่า... "

ก่อนที่เขาจะพูดจบ เขาถูกฟู่จิ้นหานขัดจังหวะเอาเสียดื้อๆ

ฟู่จิ้นหานเหลือบมองรอยลิปสติกบนคอเสื้อของลู่ซิวหนิงด้วยสายตาที่เย็นชา "เต้นรำไม่จำเป็นหรอก ฉันกำลังหากิจกรรมยืดเส้นยืดสายพอดี การเต้นรำนี้ให้เป็นหน้าที่ของฉัน นายคงไม่ถือสาใช่ไหม?"

"ไม่...ไม่ถือสาครับ..."

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน