สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 473

เพราะว่าหร่วนซิงหว่านเริ่มนอนตั้งแต่ช่วงบ่าย วันรุ่งขึ้นฟ้ายังไม่ทันสว่างดี หร่วนซิงหว่านก็ตื่นเสียแล้ว

เธอบิดขี้เกียจ เมื่อหันไปมองชายที่นอนอยู่ข้างๆ เธอก็อดที่จะหายใจเบาๆ ไม่ได้ เพราะกลัวว่าจะรบกวนเขา

เมื่อตอนโจวฉือเซินหลับไหล มันทำให้มองอย่างไรก็ชอบ

หร่วนซิงหว่านมองเขาเงียบๆได้สักครู่หนึ่ง จากนั้นจึงค่อยๆ ยกผ้าห่มขึ้น ขณะที่เธอกำลังจะลุกจากเตียง ก็มีคนคว้าข้อมือของเธอไว้

เสียงแหบพร่าแลดูเหน็ดเหนื่อยของชายหนุ่มดังเข้ามา "ไปไหน?"

"ฉัน......จะไปห้องน้ำค่ะ" หร่วนซิงหว่านพูดกระซิบ "คุณตื่นแล้วเหรอ? ตอนนี้ยังไม่เช้าเลย คุณนอนอีกหน่อยเถอะ"

โจวฉือเซินหลับตาลง ส่งเสียงตอบรับเบาๆ แต่ว่ายังไม่ปล่อยมือจากเธอ

หร่วนซิงหว่านเอนตัวไปทางเขา "โจวฉือเซิน?"

ไม่มีเสียงตอบรับ

เธอพูดอีกว่า "ฉันไปห้องน้ำจริงๆ หนีไปไหนไม่ได้หรอก"

มือที่จับข้อมือของเธอค่อยๆ คลายออก

หร่วนซิงหว่านลุกจากเตียง ห่มผ้าให้เขาอีกครั้ง ก่อนจะไปเข้าห้องน้ำ

หลังจากออกมา เธอนอนไม่หลับแล้ว จึงยืนอยู่ตรงหน้าต่าง มองไปยังทิวทัศน์ด้านนอก

ท้องฟ้าสว่างแล้ว และมีคนเดินอยู่บนถนนจำนวนไม่น้อยเลย

แม้จะใกล้ฤดูร้อน แต่ก็ยังมีหมอกในตอนเช้า น่าจะค่อนข้างเย็นเลยทีเดียว

หร่วนซิงหว่านยืนอยู่ที่นั่นได้สักครู่ จากนั้นจึงเดินไปที่ข้างเตียง แล้วพูดด้วยเสียงที่เบามากว่า "โจวฉือเซิน?"

สักพักหนึ่ง เธอจึงพูดขึ้นอีกว่า "ฉันอยากลงไปเดินเล่นข้างล่าง อีกครึ่งชั่วโมงฉันจะกลับมานะคะ คุณนอนต่อเถอะ"

พูดจบ เธอจึงหยิบเสื้อตัวนอกของเธอไปด้วย ก่อนจะออกจากห้องพักผู้ป่วยไป

แต่ไม่คาดคิดเลยว่า เมื่อเดินมาถึงหน้าประตูห้อง เธอจะเห็นคนที่นั่งอยู่ตรงทางด้าน

หร่วนซิงหว่านชะงัก "เสี่ยวเฉิน ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ละ?"

เห็นได้ชัดว่าหร่วนเฉินไม่ได้นอนทั้งคืน ใบหน้าของเขาหม่นหมอง เขายันกายขึ้น "พี่ดีขึ้นไหม"

"พี่ไม่ได้เป็นอะไร ดีขึ้นมากแล้ว" หร่วนซิงหว่านมองไปที่เขา อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว "นายอยู่นี่ทั้งคืนเลยเหรอ"

หร่วนเฉินไม่ตอบ แต่พูดขึ้นมาว่า "ในเมื่อไม่มีอะไร ผมกลับก่อนนะ"

ในจังหวะที่เขาหมุนกายกลับ หร่วนซิงหว่านก็พูดขึ้นมาว่า "เดี๋ยวก่อน"

เมื่อหร่วนซิงหว่านพูดจบ จึงหันไปมองยังห้องพักผู้ป่วย ก่อนจะดึงหร่วนเฉินไปข้างนอก

ในสวนของโรงพยาบาลตอนนี้ ไม่มีใครอยู่เลย เงียบมาก

หร่วนซิงหว่านดึงมือกลับมา "พี่รู้ว่านายกำลังคิดอะไรอยู่ แต่พี่จะบอกให้นะ นายไม่ต้องไปคิดอะไรเลย นายคือน้องชายของพี่ นอกจากนี้แล้ว นายไม่เกี่ยวข้องกับใครทั้งนั้น ได้ยินไหม"

หร่วนเฉินกระตุกริมฝีปากและหัวเราะเยาะตัวเอง

หร่วนซิงหว่านเม้มปากเล็กน้อย ก่อนจะพูด "เสี่ยวเฉิน เรื่องทั้งหมดหร่วนจุนเป็นคนทำ นายก็คือนาย เขาก็คือเขา รู้ใช่ไหม"

หลังจากนั้นไม่นาน เสียงของหร่วนเฉินก็ดังขึ้น "จะเป็นไปได้ไง"

หร่วนซิงหว่านได้ยินไม่ชัด "อะไรนะ?"

"จะเป็นไปได้ยังไง" หร่วนเฉินมองไปยังเธอด้วยนัยน์ตาไร้แสง "ผมเป็นลูกของหร่วนจุน ในตัวผมมีเลือดของเขาไหลเวียนอยู่ ชั่วชีวิตนี้ผมคงสลัดเงาของเขาไม่หลุดหรอก"

"เสี่ยวเฉิน......"

"พี่ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว ผมเข้าใจทุกอย่าง"

หร่วนซิงหว่านพูดต่อ "นายเข้าใจอะไร? ถ้านายเข้าใจจริงละก็ นายก็คงไม่มายืนอยู่ที่นี่ เสี่ยวเฉิน คนเราเลือกเกิดไม่ได้หรอกนะ แต่อนาคตมันอยู่ในมือของเรา นายไม่ใช่หร่วนจุน นายจะไม่ทำอย่างหร่วนจุนแน่ แต่นายคือน้องของพี่ พี่ภูมิใจที่มีน้องชายอย่างนายมาโดยตลอด เราเป็นคนที่รักกันมากที่สุดบนโลกใบนี้ และนี่คือสิ่งที่นายควรจะเข้าใจ"

ไม่รอให้หร่วนเฉินพูด หร่วนซิงหว่านจึงพูดต่ออีกว่า พี่ไม่สนว่าคืนวานหร่วนจุนจะพูดอะไรกับนาย นายแค่ตั้งใจเรียนตั้งใจอ่านหนังสือให้พี่ ลืมแล้วเหรอ ที่นายเคยบอกกับพี่ว่าจะเลี้ยงดูพี่หนะ? ผู้ชายอกสามศอกเขาไม่กลืนคำพูดตัวเองหรอกนะ พี่ยังรออยู่"

หร่วนเฉินก้มหน้า ไม่พูดอะไร

หร่วนซิงหว่านตบบ่าของเขา "เอาล่ะ กลับไปเข้าเรียนได้แล้ว"

หร่วนเฉินตอบรับ "รู้แล้วครับ"

หลังจากมองดูหร่วนเฉินจากไป หร่วนซิงหว่านก็เก็บสายตากลับมา เมื่อคิดจะเดินเล่นในสวน เธอก็เห็นผู้ชายคนหนึ่งยืนอยู่ไม่ไกล

เธอเดินเข้าไปหา "คุณลงมาเมื่อไหร่คะ"