สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 813

เธอส่ายหน้าอย่างแรง รู้สึกว่าตัวเองในตอนนี้สะลึมสะลือเป็นอย่างมาก

เหมือนกำลังฝันอยู่

แค่ครู่เดียว แม่ของซานซานก็ได้ปอกผลไม้ออกมาจากห้องครัวแล้ว เธอถือถ้วยผลไม้มาที่ข้างโซฟาแล้ววางไว้ตรงหน้าของDaniel

จากนั้นก็ผลักทั้งสองคนไปนั่งบนโซฟา หลังจากทำเรื่องพวกนี้เสร็จแล้ว เธอก็ลากพ่อของซานซานเข้าไปเตรียมกับข้าวในห้องครัว

ไม่นาน ในห้องรับแขกก็เหลือแค่พวกเขาสองคน

เพ้ยซานซานยืนอยู่ตรงนั้น มองDanielด้วยสีหน้าเฉยชา กำลังอยากเปิดปากพูดอะไรสักอย่าง ก็เห็นแม่ของเธอกำลังแอบฟังอยู่ที่หน้าห้องครัว

เพ้ยซานซานรีบเดินไปแล้วปิดประตูห้องครัว

เสียงของแม่ของซานซานดังออกมาจากข้างใน "เอ๋ แม่ไม่ฟัง ไม่ฟังก็ได้"

เพ้ยซานซานเดินไปตรงหน้าของDanielใหม่อีกครั้ง แล้วมองที่ระเบียง "พวกเราไปคุยกันตรงนั้น"

Danielลุกขึ้นแล้วตามหลังของเธอ

เพ้ยซานซานพึ่งยืนนิ่ง ก็หันหลังมาทันที หายใจเข้าลึกๆ แล้วถามเบาๆ ว่า "คุณมาบ้านฉันทำไม!"

Danielมองเธอไว้แล้วค่อยๆ เปิดปาก "แม่ของเธอขาพลิก จะให้ฉันทิ้งท่านไว้บนถนนไม่สนใจก็ไม่ได้มั้ง"

"คุณตั้งใจเข้าใกล้เธอ"

"ฉันแค่อยากหาโอกาสทักทายท่าน แต่เรื่องที่ท่านขาพลิกนั้น เป็นเรื่องที่อยู่เหนือความคาดหมาย"

เพ้ยซานซานขมวดคิ้วแน่นมาก "คุณหาโอกาสไปทักทายท่านทำไม? ไม่ใช่....คุณอยู่ที่ลอนดอนดีๆ ทำไมอยู่ๆ วิ่งมาที่นี่ทำไม?"

Danielตอบอย่างตรงไปตรงมามาก "หาเธอเพื่อรับผิดชอบ"

"หาฉัน........" เพ้ยซานซานสงสัย "รับผิดชอบอะไร?"

Danielเดินไปข้างหน้าก้าวหนึ่ง พยายามเข้าใกล้เธอแล้วพูดทีละคำว่า "ฉันไม่คิดว่า ผู้ใหญ่ที่โสดเหมือนกันทั้งสองจะทำเรื่องอะไรก็ได้ ฉันก็ไม่เคย เอาความสัมพันธ์ระหว่างเราสองคนนั้นนิยามเป็นวันไนต์สแตนด์"

เพ้ยซานซานถอยหลังไปตามสัญชาตญาณหลายก้าว จนถึงสุดกำแพง เธอพยายามทำให้ตัวเองนิ่งๆ "นั้นก็ใช่ เพราะเป็นสองคืน" Danielยักคิ้ว

เพ้ยซานซานเงยหน้ามองไปทางเขา "ถ้าอย่างนั้นก็พูดให้ชัดเจนอีกหน่อยละกัน ฉันรู้ว่าคุณความคิดต่อความรู้สึกยังไง คนที่มีความสัมพันธ์คืนเดียวกับคุณไม่มีทางมีแค่ฉันคนเดียว ok เหมือนกับที่คุณพูด คุณไม่ได้คิดว่าฉันเป็นคนคนรัดเพียงคืนเดียว ฉันก็ยอม แต่คุณ........"

"เธอคิดว่าฉันเป็นอะไรกันแน่?" Danielขัดเธอ "ในสายตาเธอ ฉันก็คือคนที่สามารถมีเรื่องคืนเดียวกับคนอื่นได้ตลอดใช่ไหม?"

เพ้ยซานซานเงียบไปสองวินาที "ฉันก็ไม่ได้พูดแบบนั้น"

Danielเม้มปากแล้วอธิบายอย่างเบาๆ ว่า "ฉันไม่เคยมีคนรักเพียงคืนเดียว"

ในเมื่อเขาพูดแบบนี้ เพ้ยซานซานก็เชื่อสิ

เธอเคยได้ยินเฉิงเว่ยบอกว่า เขาคนนี้ แค่ไม่ค่อยเห็นความสำคัญของความรู้สึก แต่ไม่ได้มีอะไรมั่วๆ รับผิดชอบต่อความสัมพันธ์อันสั้นที่เหมือนกับหยดน้ำ

จนทั้งสองฝ่ายต่างหมดความสนใจแล้วถึงจะเลิกกัน

"แต่แฟนคุณพวกนั้นต่างต้องการไตมากกว่าหัวใจในการคบเลย ต่างอะไรกัน.........."

"อย่างน้อย ในสายตาของฉันแล้ว ไม่ใช่คู่นอนวันไนต์สแตนด์ทั้งนั้น" Danielจ้องเธอไว้ "ดังนั้น เธอต้องรับผิดชอบ"

เพ้ยซานซาน: "????"

ห๊ะ?

ระหว่างที่พวกเขาพูดคุยกัน ประตูห้องครัวก็ถูกเปิดออก แม่ของซานซานพูด "จะได้กินข้าวแล้วนะ มากินไปด้วยคุยไปด้วยสิ ซานซานมาเอาถ้วยชาม"

เพ้ยซานซานตอบรับทีหนึ่ง ตอนที่เดินผ่านDaniel พูดเบาๆ ว่า "อย่าพูดอะไรมั่วๆ ต่อหน้าพ่อแม่ของฉัน กินข้าวเสร็จก็ไปเลยนะ!"

Danielยักคิ้ว อย่างไม่สนใจ

ผ่านไปสักพัก กับข้าวก็ครบหมดแล้ว

แม่ของซานซานเช็ดมือแล้วนั่งลง ทำหน้าตาคาดหวังและเป็นห่วง "พ่อดา ไม่รู้ว่านายชอบกินอะไร ก็เลยทำกับข้าวที่ป้าถนัดที่สุด นายลองชิมดูว่านายกินได้ไหม"

เพ้ยซานซานนั่งลงข้างๆ ของDaniel พูดอย่างไม่รีบไม่ร้อนว่า "เขาชอบกินกระป๋อง ไม่ชอบกินพวกนี้"

Daniel: "......"

ข้าวมื้อเดียว Danielก็ทำให้พ่อของซานซานแม่ของซานซานพอใจกับเขาเป็นอย่างมาก

เพ้ยซานซานมือพยุงโต๊ะแล้วกุมขมับไว้ เอาโทรศัพท์ออกมาส่งข้อความไปให้หร่วนซิงหว่าน เพื่อระบายความโกรธของตัวเอง