สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 811

หลังจากวางสายโทรศัพท์ เพ้ยซานซานจัดการซื้อของฝากให้กับหร่วนซิงหว่าน สวี่วาน หร่วนเฉินและพนักงานในสตูดิโอเหล่านั้นกันทุกคน

เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาพลันเหลือบมองเวลา หนึ่งทุ่ม

ตอนนี้เริ่มออกเดินทาง ก็ใกล้จะได้เวลาเช็คอินขึ้นเครื่องแล้ว

พริบตาเดียว เพ้ยซานซานโดยสารเครื่องบินกลับยังเมืองหนานเฉิง

เธอนั่งติดอยู่ข้างหน้าต่างเครื่องบิน พลันมองภาพวิวทิวทัศน์ยามกลางคืนทางด้านนอก โดยไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่

เธอเข้าใจอย่างชัดเจน แม้ว่า Daniel จะชอบเธอ ก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงอะไรได้เพราะเรื่องเช่นนี้

เธอรู้ว่าเขาไม่มีแนวคิดอยากจะแต่งงานสร้างครอบครัว ไม่มีความรู้สึกที่จะโอนเอนไปทางนั้นมาก่อนเลย ซึ่งเธอไม่เหมือนกับแฟนคนก่อนของเขา

ให้เจ้าพ่อคาสโนวาถอดเขี้ยวเล็บเช่นนี้ ใครเล่าจะเชื่อ เชื่อก็โง่แล้วแหละ

กระทั่งตอนนี้ที่เธอกำลังง้างข้อเรื่องดูตัวกับคนที่บ้าน แต่ในใจเธอเข้าใจดี สุดท้ายแล้วเธอ ก็ต้องแต่งงานอยู่ดี

เครื่องบินขึ้นสู่อากาศ ทุกอย่างต่างสงบลง

เพ้ยซานซานหลับตาลง และค่อยๆ เข้าสู้ดินแดนแห่งความฝัน

......

หนานเฉิง

สองทุ่มครึ่ง ตอนที่โจวฉือเซินมาถึงบ้านนั้น หร่วนซิงหว่านเพิ่งจะอาบน้ำเสร็จและเดินออกมา

หัวคิ้วโจวฉือเซินเลิกขึ้นเล็กน้อย พลันเดินมุ่งหน้าไปโอบเอวของเธอ "นี่รู้ใช่มั้ยว่าผมกลับมาแล้วเนี่ย?"

หร่วนซิงหว่านผลักแผงอกกำยำของเขาอย่างแผ่วเบา "อย่าหาเรื่องสิ ข้าวอุ่วางไว้ในหม้อให้คุณแล้ว คุณกินเองเลยค่ะ ฉันจะเข้านอนแล้ว"

"นี่เพิ่งกี่ทุ่มเองนะ?"

"พรุ่งนี้เครื่องบินของซานซานจะมาถึงตอนตีสามค่ะ ฉันต้องไปรับเธอ"

โจวฉือเซินเงียบอยู่ชั่วอึดใจ "ให้หลินหนานไปสิ"

หร่วนซิงหว่านกล่าว "ช่างเถอะ ฉันไปดีกว่าค่ะ หลินหนานไม่สนิทกับเธอ มันดูทำตัวไม่ถูก"

โจวฉือเซินคลายตัวเธอ "โอเค ไปนอนเถอะ ถึงเวลาเดี๋ยวผมเรียกคุณเอง"

หร่วนซิงหว่านมองเขาก่อน ครุ่นคิดแล้วคิดอีกพลันพูดทันที "หรือว่า...คุณให้ใครสักคนไปกับฉันเถอะค่ะ คุณจะได้พักผ่อนให้สบายๆ"

"ไม่เป็นไรครับ คุณออกไปแล้วผมก็นอนไม่หลับอยู่ดี"

ทั้งๆ ที่เป็นประโยคที่แสนปกติทั่วไปประโยคเดียว พอหร่วนซิงหว่านได้ยินกลับยกมุมปากขึ้นอย่างไม่รู้ตัว และไม่ได้รีบเข้านอน แต่เอาข้าวหยิบออกมาให้เธอ "กินข้าวก่อนเถอะค่ะ"

ตอนที่โจวฉือเซินกำลังกินข้าวอยู่นั้น หร่วนซิงหว่านกลับไปที่ห้อง และเริ่มเอนหลังลงบนเตียง เพื่อให้รู้สึกง่วง

ทว่าเวลาในช่วงนี้มันเร็วเกินไปจริงๆ ยังไงก็นอนไม่หลับ

ตอนที่โจวฉือเซินเข้ามานั้น จึงมองเห็นเธอนอนกลิ้งไปกลิ้งมาอยูบนเตียงนอน

เขาเดินมาถึงข้างเตียง พลันโน้มตัวพิงข้างหัวไหล่เธอ กดเสียงต่ำมาก "นอนไม่หลับเหรอครับ?"

หร่วนซิงหว่านลืมตา แสดงความท้อแท้เล็กน้อย "อื้อ...กี่โมงแล้วค่ะ"

"สามทุ่มครึ่งครับ"

หร่วนซิงหว่าน "..."

เธอกลับใช้เวลาไปหนึ่งชั่วโมง ก็ยังนอนไม่หลับ

โจวฉือเซินเลิกผ้าห่มของเธอขึ้น พลันก้มศีรษะลงประทับรอยจูบ "นอนไม่หลับก็ไม่ต้องนอนแล้ว"

หร่วนซิงหว่านคว้ามือของเขาที่กำลังปัดป่ายไปทั่วอย่างรวดเร็ว "ต้องออกไปตอนตีสอง ไม่ทันแน่ค่ะ..."

"ทันสิ ยกเดียวนะ"

หร่วนซิงหว่าน "..."

ในความเป็นจริง อย่าได้เชื่อจากปากของผู้ชายตลอดไป โดยเฉพาะอย่างยิ่งโจวฉือเซินคนนี้

รอจนถึงเวลาเสร็จกิจ ก็จวนจะถึงเที่ยงคืนแล้ว

โจวฉือเซินถามเธอ "ตอนนี้นอนหลับหรือยังครับ?"

"...ยังไม่ง่วงเลยค่ะ"

"งั้นต่อเลยมั้ยล่ะ?"