หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 17

ตอนที่ 17 สวีทกันแต่เช้า

หลังจากผ่านไปราว 1 ชั่วโมงเศษ พวกเขาก็เดินทางมาถึงแหล่งท่องเที่ยวเชิงเกษตร

หนานฉิงโทรจองห้องพักซึ่งเจ้าของเป็นสามีภรรยาวัยชราคู่หนึ่ง พวกเขาให้การต้อนรับกลุ่มของพวกเธิด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม บ้านที่จองไว้มีทั้งหมด 2 ชั้น ห้องพักที่ชั้น 2 ต่างทำความสะอาดไว้แล้วอย่างดี ให้พวกเขาเลือกได้ตามสบาย

หมู่บ้านเล็กๆแห่งนี้อยู่ถัดจากภูเขาลูกใหญ่ บริเวณเชิงเขาเต็มไปด้วยผลไม้นานาชนิดที่ชาวบ้านแถวนั้นปลูกเอาไว้ ฤดูร้อนนี้เหมาะแก่การปลูกแตงโมและต้นพีช นักท่องเที่ยวที่มาเยี่ยมชมสามารถเก็บทานได้ตามใจชอบ

“ว้าว ช่างเงียบสงบดีจริงๆเลย!” หนานฉิงรู้สึกตื่นตาตื่นใจกับสถานที่แปลกใหม่และอากาศอันสดชื่นของที่นี่มาก “ที่เมลเบิร์นถึงแม้จะสนุกดี แต่ว่าไม่มีบรรยากาศแบบนี้ ไม่เหมือนกับที่นี่ซึ่งเหมาะแก่การพักผ่อนอย่างมาก”

เป้ยฉานเวยยิ้ม “ฉันว่าถ้าเธออยู่หลายวันเข้า ก็ไม่ค่อยรู้สึกแล้วมั้ง”

“ขอเพียงมีอาเจ๋ออยู่ด้วย อยู่นานแค่ไหนฉันก็ยอมจ้ะ!” หนานฉิงพึมพำขึ้นมาโดยไม่รู้ตัวว่าได้เปิดเผยความในใจออกมาอย่างโจ่งแจ้ง ทำเอาเป้ยฉานเวยนิ่งไปพักหนึ่ง ก้มหน้าหลบซ่อนสายตาแห่งความผิดหวังเอาไว้

หนานฉิงขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ข้างบน เธอบอกว่ามื้อกลางวันอยากทานปลา จึงลากฉูเจ๋อหยางไปที่บ่อตกปลาอย่างเริงร่า พร้อมชวนเป้ยฉานเวยและหลี่จื่อเชียนไปด้วย เป้ยฉานเวยจำต้องตามเธอไป

ข้างบ่อเลี้ยงปลาเป็นสวนแตงโม ในนั้นเต็มไปด้วยไม้เลื้อยสีเขียวมรกต ต้นอ่อนของแตงโมขนาดต่างๆกันโผล่พ้นดินขึ้นมา ลูกที่โตเต็มที่ที่สุดมีขนาดเท่าฝ่ามือ เนื้อผลไม้มีสีเหลืองทอง รสชาติดีกว่าเนื้อสีแดงเสียอีก

หลี่จื่อเชียนจัดวางคันเบ็ดให้คงที่ แล้วเข้าไปในสวนแตงโมเลือกลูกเล็กลูกหนึ่ง ใช้มีดเล็กจากสวิตเซอร์แลนด์ที่พกมาด้วยผ่าแตงโมออก 2 ซีก ยื่นส่งให้เป้ยฉานเวยทานครึ่งหนึ่ง “ลองทานดูสิครับ”

เป้ยฉานเวยกัดไปหนึ่งคำ ยิ้มพลางพยักหน้า “อืม หวานมากเลยคะ”

“จริงหรือ? ผมลองมั่ง” หลี่จื่อเชียนพูดไปพลางก้มลงกัดแตงโมอีกด้านของเป้ยฉานเวยหนึ่งคำ เป้ยฉานเวยมองเขาอย่างงุนงง ไม่ค่อยรู้ตัว “เยี่ยม เดี๋ยวเราเก็บอีกสักลูกไปด้วยดีกว่า”