หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 227

บทที่227 ปฏิเสธซ้ำแล้วซ้ำอีก

ฉูเจ๋อหยางรู้สึกถึงมือที่จับผลไม้อันอ่อนนุ่มนั้นไว้ แต่เขาก็เหมือนเนื้อที่ตายด้านไม่รู้สึกอะไร ไม่มีคลื่นความถี่ใดในใจ เขามีนิสัยรักความสะอาดสะอ้าน ปฏิกิริยาแรกของเขาก็คือถึงมือออก

เขาไม่สนว่าหนานฉิงจะเคอะเขินหรือไม่ เขาหันหลังให้ร่างนั้น คิ้วขมวดเป็นปม พร้อมเสียงพูดที่ไร้อารมณ์ “หนานฉิง ดึกมากแล้ว คุณสวมเสื้อผ้าแล้วรีบกลับไปเถอะ”

“อาเจ๋อ คุณพูดอะไรน่ะ” สีหน้าหนานฉิงแข็งกระด้างอยู่ครู่หนึ่ง เสียงเธอเริ่มตึงเครียด อาเจ๋อหมายความว่ายังไง เรียกให้เธอมา แล้วก็ให้เธอไป

นี่ไม่ใช่สิ่งที่เขาต้องการไม่ใช่หรือ ถึงได้เรียกเธอมาทีนี่

“ใส่เสื้อผ้า” ฉูเจ๋อหยางพูดซ้ำอีกรอบ ไม่ใช่ ความรู้สึกนี้ไม่ถูกต้อง เขาโมโหจนเรียกให้หนานฉิงมา นี่เป็นทางเลือกที่ไม่เข้าท่าเอาเสียเลย

เขาถูกเป้ยฉ่ายเวยผู้หญิงคนนั้นทำให้โมโหจนเป็นบ้า ถึงได้เสี่ยงทำเรื่องแบบนี้ได้

ดูเหมือนว่าตอนนี้ นอกจากผู้หญิงน่ารังเกียจคนนั้นแล้ว เขาก็ไม่มีอารมณ์กับผู้หญิงหน้าไหนอีก

หนานฉิงหน้าเสียไปเล็กน้อย แต่เธอก็แอบซ่อนความรู้สึกนั้นเอาไว้ เธอจ้องมองด้านหลังของชายผู้แข็งแกร่ง และดื่มเหล้าตรงหน้าเพิ่มไปอีกแล้ว เธอไม่รู้ว่าได้ความกล้าและแรงกระตุ้นนี้มาจากไหน

เธอเลื้อยมือไปตามแผ่นหลัง ชุดชั้นในบางบนร่างกายหล่นลงสู่พื้น ตาเธอมีประกายหยาดเยิ้ม มือออกแรงโอบรอบเอวคอดของชายหนุ่มผู้แข็งแกร่ง

เธอเอาส่วนอันอวบอั๋นแนบชิดติดกับเสื้อของชายหนุ่ม เหมือนกระต่ายขาวตัวน้อยผู้น่าสงสาร ลูบคลำไปบนร่างกายอย่างต่อเนื่อง สั่นไหว

เธอพูดอย่างน่าสงสาร “อาเจ๋อ อย่าปฏิเสธฉันเลยนะคะ ฉันได้ยินคุณโทรหาฉัน คุณไม่รู้หรอกว่าฉันตื่นเต้นดีใจแค่ไหน อาเจ๋อ ฉันรักคุณจริงๆนะคะ”

เธอเชื่อว่าด้วยความสามารถในการเอาอกเอาใจของเธอจะทำให้อาเจ๋อหลอมละลายลงได้ ไม่มีผู้ชายคนไหนสามารถต้านทานการยั่วยวนเช่นนี้ได้หรอก

หนานฉิงเขยิบมือของเธอเข้าใกล้อีกคืบ อีกนิดเดียวก็จะเข้าถึงบริเวณใต้ท้องน้อยของชายหนุ่ม

ปลายนิ้วเธอยังไม่ทันได้สัมผัสเข็มขัดของชายคนนั้น ก็ถูกจับไว้ด้วยมืออันทรงพลัง สูงของฉูเจ๋อหยางทุ้มต่ำและเยือกเย็น เพราะว่าตัวเขาเป็นคนเรียกเธอมาเอง ดังนั้นจึงไม่ได้พูดจาทำให้เธออับอาย

แต่ว่าความอดทนใกล้ที่จะหมดลง “หนานฉิง วันนี้ผมไม่มีอารมณ์”

เพราะฉะนั้นคุณออกไปได้แล้ว

หนานฉิงถูกปฏิเสธเป็นครั้งที่สอง ต่อให้กล้าหาญอีกสักเท่าไหร่ หน้าเธอซีดขาวลง เธอเป็นหญิงสาวที่ทะนงตน ถูกคนรักปฏิเสธสองครั้งสองหน แม้ว่าความพยายามยอมรับมากแค่ไหน แต่ว่าก็แตกสลายอย่างแน่นอน

เธอกระแอมในลำคอ “ทำไมคุณถึงยอมรับฉันไม่ได้ ฉันมีตรงไหนไม่ดี หรือว่าใจคุณยังมีนังสารเลวนั่นอยู่!”

ดวงตาฉูเจ๋อหยางมีแสงสลัว คลายมือเธอออกและหมุนตัวช้าๆเหมือนกับราชาที่ชนะทุกสิ่ง พร้อมจ้องดวงตาที่เอ่อล้นด้วยน้ำตาอย่างไม่แยแส

“ใครให้คุณว่าหล่อนอย่างนั้น”

เมื่อได้ยินหนานฉิงว่าเป้ยฉ่ายเวยเป็นนังสารเลว ไฟโกรธในใจเขาก็ถูกจุดติดขึ้นในทันที

หนานฉิงรู้สึกกลัวอยู่บ้าง เมื่อได้ยินฉูเจ๋อหยางปกป้องนังสารเลวเป้ยฉ่ายเวย เธอสติหลุดไม่สามารถควบคุมตัวเองได้อีกต่อไปจึงตะโกนร้อง “ทำไม ฉูเจ๋อหยางคุณนี่น่าสมเพช เป้ยฉ่ายเวยเป็นแค่หญิงแพศยา ถ้าหล่อนไม่ใช่หญิงแพศยา ทำไมถึงต้องมาอ่อยคุณ ถ้าหากไม่ใช่เพราะหล่อน ทำไมคุณถึงปฏิเสธฉัน”

ฉูเจ๋อหยางแค่ตอบอื้อและไม่ได้พูดอะไรอีก

หนานฉิงได้แต่เดินไปทางประตูได้สามก้าว เธอยังพยายามจ้องสายตาของชายหนุ่มด้วยความอาลัย แต่เมื่อเธอเดินถึงประตู กลับมองไม่เห็นอะไรอีก ในที่สุดก็กลั้นไม่อยู่ที่ร้องไห้และวิ่งหนีไป

ฉูเจ๋อหยางรอให้หนานฉิงออกไปแล้ว สายตาเขาก็ค่อยๆกลายเป็นเกล็ดน้ำแข็ง ถ้าไม่ใช่เป็นเพราะว่ายังมีภาระหน้าที่รออยู่ เขาอยากที่จะ….

ชิบหาย ชั้นในหนานฉิงไม่ได้เอาไป

นิสัยรักสะอาดของฉูเจ๋อหยางเริ่มปรากฏขึ้น เขายกมือขึ้นโดยไม่ได้ออกแรงมากนัก ค่อยเกี่ยวขอบชุดชั้นในจากนั้นก็ยกขึ้นมาโยนทิ้งไปในถังขยะ แก้วที่หนานฉิงสัมผัสเขาก็โยนทิ้งลงไปในถังขยะด้วย

บรรยากาศในห้องกลายเป็นน่าเบื่อขึ้นมา

เพื่อที่จะชะล้างกลิ่นต่างๆบนร่างกาย ฉูเจ๋อหยางแช่ในห้องน้ำอยู่เป็นชั่วโมงกว่าจะออกมา เขาเช็ดหยดน้ำและนุ่งผ้าขนหนูพันรอบเอวออกมา แต่ก็ไม่ได้เอนกายนอนบนที่นอน

เขายืนอยู่ตรงหน้าต่าง ดึงบุหรี่ออกมาจากกล่อง จุดไฟขึ้น บุหรี่ค่อยๆติดช้าๆที่ปลายนิ้วของเขา

คืนนี้พระจันทร์ปกคลุมด้วยเมฆหนา มีเพียงแสงสีเหลืองสลัวๆเท่านั้น ส่องผ่านหน้าต่างเข้ามาบนร่างอันเย็นชาของเขา ลมหายใจเริ่มกระชับแน่น

ในความมืด มีควันจางๆ ยังมีประกายไฟที่สั่นไหว เป็นเพื่อนกับความเหงาของเขา

กระทั่งควันในมือหมดไป ร่างของฉูเจ๋อหยางไม่ขยับไหว เขายกมือขึ้นเพื่อบี้ก้นบุหรี่กับขอบหน้าต่างและหันกลับเข้าห้องไปเสียเฉยๆ