หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 242

บทที่ 242 ความสนิทสนมจากหลี่จื่อเชียน

เป้ยฉ่ายเวยรับของที่อยู่ในมือรุ่ยรุ่ยมาถือไว้ ชั่งน้ำหนักถุงที่ถืออยู่ดูด้วยมือเปล่าพูดขึ้นว่า “เธอกินคนเดียวแต่ซื้อเยอะขนาดนี้เลยหรอ เธอเป็นหมูหรือไงซือซือ?”

“ฉันคิดถึงพวกแกเลยซื้อมาฝากไม่ได้หรอ” อวี๋ซือซืออาศัยช่วงที่คนอื่นไม่ได้สังเกต มองค้อนใบหน้าน่ารักที่ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ใครให้เธอเป็นหนึ่งในผู้สมรู้ร่วมคิดในแผนการนี้ล่ะ

ฉูเจ๋อหยางนี่มีเงินอย่างเดียวแต่ขาดสมองหรอ? เด็กตัวเล็กๆคนเดียวจะกินเคเอฟซีถุงเบอเริ่มคนเดียวหมดได้ยังไง ถึงได้สั่งมาทั้งเซ็ตแบบนี้

ขณะเดียวกัน ณ ห้องทำงานของบริษัทกฎหมายติ่งเซิ่ง หลินไห่ที่กำลังทำงานอยู่ก็จามออกมาโดยไม่ทราบสาเหตุ “ใครกันนะที่นินทาคนอื่นลับหลังกลางวันแสกๆแบบนี้”

เขาได้รับคำสั่งให้ไปซื้อเคเอฟซี ตอนแรกก็ทึ่งๆอยู่เหมือนกัน ไม่คิดเลยว่าบอสที่ไม่เคยมีความสนใจต่อของทอด อยู่ๆก็อยากกินขึ้นมา แต่เขาเป็นเลขาและลูกน้องที่ต้องปฏิบัติตามคำสั่ง ดังนั้นจึงสั่งมาเซ็ตใหญ่ให้บอสของเขาได้เลือกกินเอาเอง

อวี๋ซือซือเหลือบมองรุ่ยรุ่ย เป้ยฉ่ายเวยไม่ทันเห็น

แต่หลี่จื่อเชียนที่ยืนเงียบอยู่ข้างๆกลับสังเกตเห็น เขารู้ว่าอวี๋ซือซือำลังโกหก แต่ก็ไม่รู้ว่ากำลังปิดบังเรื่องอะไรไว้ เขายังไม่ได้คิดไปถึงเรื่องนั้น

“เวยเวย ให้รุ่ยรุ่ยกับซือซือเข้าไปพักก่อนเถอะ ทำตัวคุ้นเคยกับที่นี่ได้ตามสบายเลยนะ ฉันให้คนใช้จัดห้องให้รุ่ยรุ่ยเป็นพิเศษด้วยล่ะ ให้เขาไปดูว่าชอบไหม ถ้าไม่ชอบเดี๋ยวฉันจะบอกให้คนมาเปลี่ยนให้เร็วที่สุดเลย”

เป้ยฉ่ายเวยไม่คิดว่าจื่อเชียนจะยังคิดถึงคนอื่นอย่างเธอกับลูกขนาดนี้ พวกเธอแค่ขออาศัยอยู่ไม่กี่วันเอง เขายังจะตั้งใจเตรียมต้อนรับไว้เป็นอย่างดีอีก จนเธอรู้สึกเกรงใจเลย “จื่อเชียนที่จริงนายไม่ต้องทำถึงขนาดนี้ก็ได้นะ รุ่ยรุ่ยพักห้องเดียวกับฉันก็ได้”

อวี๋ซือซือไม่ได้พูดอะไรอออกมา มือทั้งสองสอดเข้ากระเป๋ากางเกงด้วยทาทีสบายๆ แต่ความเป็นจริงกลับบ่นอุบอิบอยู่ในใจ หลี่จื่อเชียนนี่ก็เอาเรื่องอยู่นะ จัดให้รุ่ยรุ่ยนอนอีกห้อง เพื่อที่ตัวเองจะได้หาโอกาสจากจุดนี้ คงคิดคำนวณไว้แล้วว่าตัวเองจะได้ประโยชน์อะไรบ้าง

“ไม่เป็นไร ถ้ารุ่ยรุ่ยไม่ชอบ ให้อยู่ห้องเดียวกับเธอก็ได้” หลี่จื่อเชียนพูดอย่างสบายๆ ดูเหมือนจะเป็นความปรารถนาดีของเขาจริงๆ ไม่มีความคิดอื่นใดแอบแฝงอยู่

เพื่อนๆนักเรียนชั้นอนุบาลของรุ่ยรุ่ยต่างก็มีห้องเป็นของตัวเองกันหมดแล้ว มีแค่ตัวเขาที่ยังนอนห้องเดียวกับคุณแม่ ไม่ใช่ว่าเขาไม่อยากนอนห้องเดียวกับคุณแม่ แต่เขากลัวว่าเพื่อนจะรู้เข้าแล้วล้อว่าเขาเป็นลูกแหง่

จึงเริ่มออกปากเองว่า “แม่ครับ ผมอยากนอนคนเดียว”

เป้ยฉ่ายเวยอึ้งไปนิด คิดไม่ถึงว่ารุ่ยรุ่ยอยากจะอยากนอนคนเดียว แต่เมื่อลองคิดถึงนิสัยที่รักศักดิ์ศรีของลูก เธอก็ยิ้มขึ้นอย่างอ่อนโยนพูดขึ้นว่า “ได้ครับ รุ่ยรุ่ยของแม่คงโตเป็นหนุ่มแล้ว”

“รุ่ยรุ่ยครับ งั้นเดี๋ยวลุงหลี่จะพาหนูไปดูห้องนะ” หลี่จื่อเชียนเผยรอยยิ้มเป็นกันเองออกมา ย่อกายลงยื่นมือไปทางเด็กน้อย

รุ่ยรุ่ยก้มมองมือใหญ่ที่ดูอบอุ่นและสะอาดสะอ้าน ไม่เหมือนมือใหญ่ที่ดูหยาบกร้านของคุณพ่อเลย ผ่านไปสักพักเด็กน้อยก็มองดวงตาที่เจือรอยยิ้มของหลี่จื่อเชียน สุดท้ายก็พยักหน้า วางมือเล็กๆของตัวเองไว้บนมือใหญ่ของเขา

ยิ้มหวานๆออกมา แล้วพูดออกมาว่า “ครับผม”

ถ้าเป็นแบบนี้แล้วแม่จะมีความสุข เขาก็จะเรียนรู้มันไปด้วย อีกอย่างก็ดูเหมือนว่าคุณลุงหลี่ก็ดีกับคุณแม่มากๆ ไม่เหมือนคุณพ่อที่ทำให้คุณแม่เสียใจอยู่ตลอด เขาจะไม่คิดถึงผู้ชายคนนั้นอีกแล้ว

หลี่จื่อเชียนกุมมือนุ่มนิ่มเล็กๆไว้ จากนั้นก็พาเดินเข้าไปในบ้าน ต้องยอมรับจริงๆว่าเด็กคนนี้น่ารักจนทำให้อยากดูแลเขาดีๆ

“รุ่ยรุ่ยชอบหนังสือไหม?”

เมื่อพูดถึงหนังสือ ดวงตากลมโตบ๊องแบ๊วของรุ่ยรุ่ยก็เป็นประกายขึ้นมาทันที รอยยิ้มบนหน้าก็กว้างขึ้น “ชอบครับ”