หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 259

บทที่ 259 ได้ยินมาว่ายานี้มันแรง

ฉูเจ๋อหยางยกมือขึ้นไปเปิดเปลือกตาของเป้ยฉ่ายเวยขึ้น ก็พบว่ามีเลือดมาคั่งในตาของเธอจนแดงก่ำ จากนั้นก็เคลื่อนนิ้วมือไปยังหลอดเลือดตรงลำคอของเธอ

——ตึกๆๆ เสียงชีพจรเต้นเร็วมาก

ยานี้คงแรงมากจริงๆ ถ้าปล่อยให้เป็นอย่างนี้ต่อไป และไม่ฉีดยาตามแพทย์สั่งให้เธอ หรือทำให้ร่างกายของเธอได้ระบายมันออกมา หัวใจของเธออาจคั่งเลือดจนตายได้

ฉูเจ๋อหยางตัดสินใจโทรหาเฉียวเจิ้นหลีอย่างเด็ดขาดในยามวิกฤต เพื่อนเขาเชี่ยวชาญในด้านนี้ ก็น่าจะรู้ว่าควรจัดการอย่างไร เมื่อสายถูกรับ เขาก็รีบบอกอาการของเป้ยฉ่ายเวยกับเพื่อนไป

คนแข็งทื่อๆจริงจังอย่างเฉียวเจิ้นหลีก็ยิ้มหัวเราะเบาๆออกมาอย่างนานๆทีกว่าจะได้เห็น พูดขึ้นอย่างไม่ทุกข์ไม่ร้อนว่า “อาเจ๋อ เธอคงถูกวางยาชนิดใหม่ล่าสุดที่กำลังฮิตอยู่ในช่วงนี้น่ะ แต่ว่านะดูจากอาการของเธอแล้วคงไม่ได้กินเข้าไปเยอะ ไม่ต้องไปโรงพยาบาลหรอก แต่นายก็คงต้องเหนื่อยหน่อยนะ”

เหนื่อยหน่อยนะ อีกนัยหนึ่งก็คือต้องเปลืองตัวหน่อยนะ จับเธอกินซะก็สิ้นเรื่อง

“ยังไงก็รู้จักบันยะบันยังบ้างนะ ได้ยินมาว่ายานี่มันแรงน่าดู.....”

ฉูเจ๋อหยางไม่สนคำพูดแซวๆของเฉียวเจิ้นหลี ตัดสายเขาไปเสียดื้อๆ ก้มหน้าลงมองผู้หญิงในอ้อมกอดที่ดูทุกข์ทรมาน นัยน์ตาของเขาดำขลับ นิ้วมือเรียวยาวกดปุ่มภายในรถ สายตรงไปยังห้องคนขับรถ

“หาโรงแรมใกล้ๆนี้ให้หน่อย”

“รับทราบครับ ทนายฉู” คนขับรถนิ่งไปนิด แต่ก็ตอบรับคำอย่างนอบน้อม บังคับพวงมาลัย ขับมุ่งตรงไปยังโรงแรมที่ค่อนข้างจะมีระดับแห่งหนึ่ง

ร่างกายขาวโพลนราวน้ำนมของเป้ยฉ่ายเวย ตัดกับสีแดงเข้มบนเตียง ยิ่งทำให้เห็นเป็นภาพที่ดูเปล่งประกายสวยงาม

จากที่ขาวอยู่ยิ่งดูขาวขึ้นไปอีก ยิ่งเสื้อผ้าเฉียดผิวเท่าไหร่จากผิวที่อมชมพูก็เปลี่ยนเป็นแดงสดงดงาม

ฉูเจ๋อหยางยังไม่ทันได้เริ่มทำอะไร เป้ยฉ่ายเวยก็ลอกคราบตัวเองจนเปลือยเปล่าแล้ว ลมหายใจหนักๆของเขาแสดงให้เห็นได้ชัดว่าความอดทนในการควบคุมตัวเองของเขามันน่ากลัวขนาดไหน

“อาเจ๋อ ฉันไม่ไหวแล้ว ช่วยฉันหน่อยได้ไหม” เป้ยฉ่ายเวยรอไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว ความร้อนแรงในเบื้องลึกพวยพุ่งออกมา รวยกับจะแผดเผาเธอให้มอดไหม้ มันเป็นความปรารถนาที่อธิบายเป็นคำพูดได้ยาก เซลทุกเซลในร่างกายต่างบอกกับเธอว่า เธอต้องการผู้ชายที่อยู่ตรงหน้า

นัยน์ตาคมเข้มของฉูเจ๋อหยางแปรเปลี่ยนเป็นรุ่มร้อนเพราะการกระทำที่ร้อนแรงของเธอ หยาดเหงื่อที่แทบจะจับตัวกันเป็นก้อนกลิ้งลงจากหน้าผากเรียบเนียนของเขาช้าๆ อาการเขาก็ไม่ได้ดีไปกว่าเป้ยฉ่ายเวยสักเท่าไหร่ แต่ก็ยังลีลาไม่ยอมมอบความสุขให้เธอสักที

เสียงแหบพร่าถามเธอออกมาอย่างไม่รีบไม่ร้อน “เป้ยฉ่ายเวย คุณบอกผมมา คุณมีอะไรกับหลี่จื่อเชียนหรือยัง”

ในสถานการณ์อย่างนี้ เขายังมีอารมณ์มาถามอะไรแบบนี้อีกหรอ? เป้ยฉ่ายเวยอยากจับฉูเจ๋อหยางมาเขย่าๆ แล้วถามเขาว่าสมองช็อตไปแล้วหรือไง ใช่ ไม่ผิด เธอยังมีสติดีทุกอย่าง แต่ร่างกายไม่มีแล้ว

เธอก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมจู่ๆเธอถึงได้กลายมาเป็นผู้หญิงที่มีความต้องการสูงแบบนี้ แต่ความวู่วามในลักษณะนี้เธอก็คุมมันไม่อยู่เหมือนกัน

ใครใช้ให้เธอเป็นฝ่ายเริ่มก่อนหน้าด้านๆแบบนี้ เธอยังจำได้อยู่เลยว่าครั้งก่อนที่คุยโทรศัพท์กันเธอบอกกับเขาว่าอย่างไร ที่บอกว่าหลี่จื่อเชียนนุ่มนวลกับเธอ ถึงแม้มันจะเรื่องโกหกทั้งเพ แต่เธอก็พูดมันออกไปแล้ว

ถ้าตอนนี้เธอบอกว่ายัง ก็ไม่เท่ากับว่าเป็นการกลืนน้ำลายตัวเองหรอ ต่อไปเธอจะกล้ามองหน้าฉูเจ๋อหยางได้อย่างไร?

เป้ยฉ่ายเวยอยากจะแกล้งตาย ใบหน้าของเธอแดงไปหมดแล้ว แดงขนาดนี้แล้วฉูเจ๋อหยางยังมองไม่ออกอีก เธอหลับตาลง ใจแน่วแน่ ในเมื่อเขาไม่ทำ งั้นเดี๋ยวเธอทำเองให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย

น่าเสียดายที่ฉูเจ๋อหยางไม่ปล่อยให้เธอทำตามใจจนกว่าเขาจะได้คำตอบ

“ถ้าอยาก ก็ตอบผมมาก่อน” เสียงแหบห้าวของฉูเจ๋อหยางพูดขึ้นเบาๆอยู่ข้างหูเธอ