หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 283

บทที่ 283 คนเราพบกันถือเป็นวาสนา

“ตรวจสอบพบที่อยู่แล้ว คุณจะมาเอาเมื่อไหร่”

“คุณแค่ส่งมาให้ฉันก็ได้” หนานฉิงมองหลี่อ๋าวด้วยความนับถือในประสิทธิภาพการทำงานของเขา มืออาชีพช่างแตกต่างกันเสียจริง ไม่ถึงวันก็สามารถตรวจสอบหาที่อยู่ที่ถูกต้องได้แล้ว

แต่ว่าจะให้เธอไปพบเขาตามลำพัง เธอก็ยังไม่ค่อยวางใจนัก

หลี่อ๋าวไม่ได้บังคับหนานฉิง เขาแค่พูดต่อไป จะไปไม่ไปก็แล้วแต่เธอ “คุณหนูหนานถ้าคุณหนูอยากจะได้ อย่าลืมว่ามาหาผมได้ที่ร้านชาหงหยวน ไม่เจอไม่ปล่อยข้อมูล”

“ตู๊ดตู๊ดตู๊ด”โทรศัพท์ถูกคนตัดสาย หนานฉิงกำโทรศัพท์แน่นพร้อมสีหน้าเกลียดชัง หลี่อ๋าวรู้ว่าเธอปฏิเสธไม่ได้ นั่นเป็นเหตุผลที่เขากล้าหยิ่งใส่เธอเช่นนี้

เพื่อที่จะได้ที่อยู่ของเป้ยฉ่ายเวย เธอจึงเบี้ยวนัดไม่ได้

หนานฉิงคิดอยู่ครู่หนึ่ง ขอเพียงให้เป้ยฉ่ายเวยได้ตายทั้งเป็น เธอต้องลำบากเล็กน้อยก็ไม่เป็นไรหรอก อีกอย่างหลี่อ๋าวก็คงไม่กล้าทำอะไรเธอ

ขอเพียงฆ่าไอ้สารเลวนั่น เธอแค่มองหาเจ๋งๆมาสักคนเพื่อที่จะกำจัดหลี่อ๋าวออกไป แค่นี้เธอก็กลับไปเคียงข้างอาเจ๋อได้อย่างปลอดภัย

หนานฉิงคิดโน่นคิดนี่แต่ดันลืมไปว่าหลี่อ๋าวเป็นนักฆ่าที่กัดไม่ปล่อย ไม่มีคำว่าแพ้ในโลกของเขา

พรุ่งนี้ก็จะเป็นวันนัดผ่าตัดของรุ่ยรุ่ย เป้ยฉ่ายเวยให้ความร่วมมือกับทางโรงพยาบาลในการเตรียมตัวอย่างเต็มที่ในการตระเตรียมสิ่งที่จำเป็น

หลี่จื่อเชียนรับโทรศัพท์สายหนึ่ง พอมีเวลาที่จะอธิบายให้เป้ยฉ่ายเวยฟังเล็กน้อยก่อนที่จะบินกลับไปด้วยเที่ยวบินพิเศษ

“รุ่ยรุ่ย ลูกกลัวไหมครับ” เป้ยฉ่ายเวยลูบศีรษะน้อยๆของเขาขณะถาม

รุ่ยรุ่ยส่ายศีรษะพร้อมพูดว่า “มีแม่อยู่ รุ่ยรุ่ยไม่กลัว”

เขารู้สึกตื่นเต้นอยู่บ้างเท่านั้น…..

เป้ยฉ่ายเวยทำไมถึงจะไม่รู้ทันลูก เขาไม่ได้เป็นกังวลเกี่ยวกับตัวเขาเอง เขาจึงแกล้งตอบเหมือนว่าไม่มีอะไร “รุ่ยรุ่ยวางใจเถอะ แม่จะอยู่ข้างลูกเสมอ ตอนนี้เราออกไปทานข้าวกันก่อนดีไหมครับ วันนี้ให้รุ่ยรุ่ยเลือกเลย”

“ดีครับ ดีครับ แม่ครับเราไปทานพิซซ่าฮัทกันนะ” หมู่นี้เขาชอบทานพิซซ่าฮัทมาก แต่แม่กลับไม่ค่อยยอมให้เขาทานสักเท่าไหร่

เป้ยฉ่ายเวยคิดสักพัก พรุ่งนี้บ่ายถึงจะผ่าตัด ทานตอนนี้ก็คงย่อยหมดไปแล้วจึงได้ตอบตกลง “ได้ ถ้างั้นแม่จะพาลูกไปทานพิซซ่าฮัท”

“เยี่ยมไปเลย แม่น่ารักที่สุด” รุ่ยรุ่ยร้องไชโยด้วยความดีใจ ใบหน้าน้อยๆเปี่ยมล้นไปด้วยรอยยิ้มที่ส่องสว่างกว่าดวงอาทิตย์บนท้องฟ้า นั่นช่วยปัดเป่าความโศกเศร้าออกไปจากหัวใจเป้ยฉ่ายเวยได้ไม่น้อยเลย

การผ่าตัดพรุ่งนี้ ไม่มีใครตื่นเต้นกว่าเธออีกแล้ว แม้ว่าหมอจะบอกว่าอัตราความสำเร็จจะอยู่ที่เก้าสิบเปอร์เซ็นต์ แต่ว่าเธอก็ไม่กล้าคิดถึงสิบเปอร์เซ็นต์ที่เหลือ

เมื่อไหร่ที่คิดถึงความเป็นไปได้เหล่านั้น เธอก็รู้สึกเหมือนว่าจะหายใจไม่ออก

เป้ยฉ่ายเวยช่วยรุ่ยรุ่ยเปลี่ยนเสื้อเชิ้ตและกางเกงขาสั้น จากนั้นก็ใส่หมวกยอมแหลมให้เขาอีกใบ เธอห่วงว่าเขาจะตากแดดตากฝน ท้องฟ้าในต่างประเทศไม่ได้สดใสเหมือนในบ้านเราเท่าไหร่ อาจจะเป็นเพราะละติจูดที่แตกต่างกัน

เมื่อเดินออกจากห้องปรับอากาศ ผิวก็สัมผัสกับคลื่นความร้อนที่แผ่เข้ามา

รังสียูวีนั้นแผดเผามาก แม้แต่เป้ยฉ่ายเวยยังต้องคอยทาครีมกันแดดให้ตัวเองตลอด โชคดีที่ก่อนหลี่จื่อเชียนจะไปเขาได้สั่งให้ลูกน้องและคนขับรถอยู่คอยรับคำสั่งจากเธอ ทำให้เธอไม่ต้องลำบากนัก