หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 33

ตอนที่33 โลกที่เห็นแก่หน้าตา

ถ้าเป็นเด็กคนอื่นพวกเขาก็คงไม่มีความอดทนพอที่จะมาสนใจแต่ใครให้ซาลาเปาน้อยที่อยู่ข้างหน้ามันน่ารักล่ะโดนนัยตาสีดำนั้นจ้องจนรู้สึกหัวใจเริ่มละลายไม่ว่าตอนนี้เขาจะมีข้อเสนออะไร

พวกเขาก็มีแค่ความคิดเดียวนั่นก็คือตกลง ตกลงแถมเห็นเขาแอบเมมปากเหมือนกำลังเศร้าอยู่พวกเขาก็รู้สึกเจ็บใจไปด้วย

สมัยนี้เป็นสมัยที่เน้นดูหน้าคนจริงๆคนหน้าตาดีได้เปรียบตลอด

เป้ยฉ่ายเวยเดินเข้าไปหาอย่างตลกแต่ก็ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น “เป็นอะไรรุ่ยรุ่ย”

“คุณแม่” ได้ยินเสียงเป้ยฉ่ายเวยนัยตาที่ดูเศร้าของรุ่ยรุ่ยก็ร่าเริงทันทีเขาคิดว่าเมื่อคืนเขาฝันเพราะตอนเช้าตื่นมามีแค่เขาคนเดียว

เป้ยฉ่ายเวยมองเขาอย่างเป็นห่วงแล้วหันไปขอบคุณพยาบาล “ขอโทษทีนะคะที่รบกวนพวกคุณแต่ว่าฉันอยากรอให้เขาคิดข้าวเสร็จแล้วค่อยเติมน้ำเกลือมันไม่เป็นไรใช่ไหมคะ”

“ไม่เป็นไรค่ะ อันนี้เป็นเรื่องที่พวกฉันต้องรับผิดชอบอยู่แล้ว”

พวกพยาบาลเห็นแม่ของเด็กน่ารักคนนี้มาก็จากไปอย่างน่าเสียดาย เชื้อดีขนาดนี้พวกเขาก็สงสัยเหมือนกันว่าใครเป็นพ่อแต่ดูเหมือนพ่อไม่ได้มาด้วย

ผู้ชายที่อยู่ข้างเตียงยิ้มกระตุกเมื่อกี้ขวดยาของเขาหมดเลือดไหลตามสายเรียกไปตั้งหลายรอบก็ไม่มีใครสนใจถ้าไม่ใช่เพราะเขากดกริ่งยาในขวดคงมีแต่เลือดของเขาเต็มไปหมดก็ไม่มีใครรู้

พวกผู้หญิงที่ปากไม่ตรงกับใจเขาเกลียดผู้ชายที่หน้าตาดี!

อาจจะเพราะความแค้นของผู้ชายคนนี้มันมีมากเกินไปเลยทำให้เป้ยฉ่ายเวยที่อยู่เว้นเตียงยังรู้สึกได้เธอคิดว่าอาจจะเพราะเมื่อกี้มีคนมาล้อมรอบเยอะเกินเลยรบกวนเวลาพักของเขา

ก็เลยพูดอย่างรู้สึกผิด “ขอโทษที่รบกวนนะคะอันนี้เป็นอาหารเช้าที่ฉันซื้อมาเกินคุณจะกินไหม?”

พูดจบเป้ยฉ่ายเวยก็ยื่นอาหารเช้าตัวเองไปให้

ผู้ชายคนนั้นเห็นสายตาเป้ยฉ่ายเวยที่ดูจริงใจก็รู้สึกเกรงใจเขาก็แค่แอบบ่นใยใจแต่ก็คงจะไม่ถือสาอะไรกับเด็กจริงๆหรอกและเขาก็ดูออกว่าเป้ยฉ่ายเวยไม่ได้ซื้ออาหารเช้ามาเกิน

“อันนั้นไม่ต้องฉันกินมาแล้ว” ต่อหน้าผู้หญิงที่ทั้งสวยทั้งอบอุ่นแบบนี้เสียงของผู้ชายคนนั้นก็พูดเบาลง

ถึงแม้ไม่อยากยอมรับแต่นี่เป็นโลกที่ดูหน้าตาจริงๆขนาดเขายังไม่เว้นใครให้คนอื่นสวยล่ะขนาดคลอดลูกยังสวยเหมือนสาว

ไม่เหมือนภรรยาตัวเองที่อยู่ในบ้าน.......

เป้ยฉ่ายเวยไม่รู้ว่าเวลาสั้นๆแบบนี้ผู้ชายที่อยู่ข้างเตียงจะคิดเยอะขนาดนี้เห็นเขาบอกไม่เอาก็ไม่ได้ถามแล้วป้อนรุ่ยรุ่ยกินข้าว

ถึงแม้รุ่ยรุ่ยจะกินข้าวที่ตัวเองป้อนแต่สีหน้าก็ดูไม่ค่อยดีราวกับยังคาใจกับเรื่องเมื่อกี้

“รุ่ยรุ่ยยังโกรธแม่อีกใช่ไหม ขอโทษที่แม่ไม่พูดก่อนสักคำแล้วออกไปคราวหลังจะไม่ทำอีก” เป้ยฉ่ายเวยรู้ว่าเขากำลังคิดเรื่องเมื่อกี้อยู่ก็รีบทำหน้าจริงจังแล้วพูดอย่างจริงใจ

รุ่ยรุ่ยเห็นเป้ยฉ่ายเวยที่พยายามทำหน้าทำตาใส่ตัวเองใบหน้าที่ตรึงอยู่ก็ยิ้มบานขึ้นมาแต่ว่าเขาก็พูดอย่างจริงจัง “คราวหลังแม่ห้ามทำแบบนี้อีกนะครับถ้าโดนคุณลุงแปลกๆลักพาตัวไปเดียวผมจะเป็นห่วง”

อย่างเช่นลุงแปลกๆที่อยู่ข้างเตียงเอาแต่มองแม่ถึงแม้แม่อาจจะสวยแต่ว่าเป็นของเขาคนเดียว

เป้ยฉ่ายเวยทำตัวไม่ถูกเธอก็ตัวโตขนาดนี้แล้วจะโดนใครลักพาตัวไปอีกแต่เพื่อปลอบใจรุ่ยรุ่ยเธอก็ตอบ “อือแม่รู้แล้วคราวหลังแม่จะระวังหน่อย”

“อือ” รุ่ยรุ่ยพยักหน้าแรงๆหน้าซาลาเปาน้อยๆก็ยิ้มบาน