หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 39

ตอนที่39 ร่วมงานเลี้ยง

เป้ยฉ่ายเวยกลับไปที่ร้านก็ทักทายเขาเสร็จแล้วกลับมาสู่หมวดทำงานต่อ

ฤดูร้อนเป็นฤดูที่คนเยอะเป้ยฉ่ายเวยงานยุ่งจนไม่ได้พัก

และในเวลาเดียวกันหนานฉิงพาฉูเจ๋อหยางเข้ามาในร้านและหลี่จื่อเชียนเดินตามหลัง

“เวยเวยพวกเรามารับเธอแล้วและยังมีคนที่คอยเฝ้าเธอด้วย” หนานฉิงทำหน้าทำตาใส่เป้ยฉ่ายเวย

“พวกเธอมาด้วยกันได้ยังไง” เป้ยฉ่ายเวยชะงักและหันไปมองฉูเจ๋อหยางจากนั้นก็ทำเป็นเมินแล้วยิ้ม

“บังเอิญมาเจอกันที่หน้าประตู”

ร่างสูงของหลี่จื่อเชียนเดินฉูเจ๋อหยางเขาสองคนแล้วมายืนอยู่หน้าเป็นฉ่านเวยมือที่อบอุ่นก็วางลงบนหน้าผากเธอ “ไม่ใช่ว่าไม่สบายหรือไงทำไมยังมาทำงานอีกยังดีที่ไม่ได้เป็นไข้”

ถึงแม้จะเป็นเวลาสั้นๆแต่ไม่กี่วิมือของหลี่จื่อเชียนก็เอาออกแต่ก็ทำให้ทั้งสองคนตกใจเป้ยฉ่ายเวยยังไม่ทันตั้งตัวจากนั้นก็พยักหน้าอย่างงง “ฉันไม่เป็นไร”

“เมื่อวานฉันยังบอกอยู่เลยว่าเวยเวยไม่สบายทำไมเธอไม่เป็นห่วงบ้างแต่ดูเหมือนความกังวลของฉันมันเป็นส่วนเกินเธอว่าใช่ไหมอาเจ๋อ” หนานฉิงพูดกับฉูเจ๋อหยาง

ถึงแม้ทั้งสองคนกำลังคบกันอยู่แต่เธอไม่เคยรู้สึกถึงความหวานแหววเลยแต่กลับขี้ระแวงและอาเจ๋อก็ไม่เคยทำท่าที่ดูสนิทสนม

ก็แค่ไม่เกลียดเธอในถานะแฟน

ได้ยินที่หนานฉิงพูดเป็นฉ่านเวยหันไปมองคนเย็นชาอย่างอัตโนมัติและไปสบตากับเขาพอดีใจก็รู้สึกสั่นไปด้วย

จากนั้นได้ยินเสียงเย็นชาของเขา “เธอไม่ต้องการความเป็นห่วงของคนอื่นหรอก”

“เธอพูดอย่างนี้ได้ไงอาเจ๋อเวยเวยก็ลำบากนะ” หนานฉิงทำเป็นไม่ดีใจแล้วช่วยขอความยุติธรรมให้เพื่อนตัวเอง

เธอไม่ต้องการความเป็นห่วงของคนอื่นใช่สิเธอเป็นหวัดเป็นไข้ก็ไม่เกี่ยวอะไรกับเขาสักหน่อยเป้ยฉ่ายเวยกัดฟันแน่นไม่ให้คนเห็นความพิรุธ

“คุณฉูครับตอนนี้เวยเวยเป็นแฟนผม ร่างกายของเธอผมดูแลเอง” หลี่จื่อเชียนมายืนข้างหน้าบางสายตาของทั้งสองคนและยืนตรงอย่างไม่ยอมฉูเจ๋อหยาง

ราวกับกำลังบอกว่าตัวเองเป็นเจ้าของ

ยิ่งทำแบบนี้ยิ่งทำให้ฉูเจ๋อหยางอยู่ไม่เป็นสุขสายตาดูมีนัยจากนั้นก็ยกยิ้มอย่สงเย็นชา “คุณหลี่นี่ดูแลได้ดีจริงๆเลยนะครับ”

หลี่จื่อเชียนขมวดคิ้วเขาก็ไม่ใช่ฟังไม่ออกที่ฉูเจ๋อหยางประชดถ้าเชาดูแลเวยเวยได้ดีเวยเวยกคงจะไม่เป็นหวัดเป็นไข้ถึงขั้นม่มาทำงานเขาทำหน้าที่ได้ไม่ดีจริงๆ

แต่เวยเวยกับฉูเจ๋อหยางไม่มีอะไรเกี่ยวข้องไม่ใช่หรือไงแต่ทำไมเขาถึงรู้สึกว่า

——ฉูเจ๋อหยางกำลังงอนอยู่

เป้ยฉ่ายเวยก็รู้สึกถึงความแปลกนี้หางตามองไปที่หนานฉิงในใจก็ตกใจจากนั้นก็เดินออกมาจากหลังหลี่จื่อเชียนทำเป็นไม่รู้เรื่องแล้วถาม “หนานฉิงเธอยังไม่บอกเลยนะว่าเธอมาหาฉันมีเรื่องอะไร”

“อ่า?” หนานฉิงทีแรกยังคิดอยู่ว่าทำไมฉูเจ๋อหยางถึงโกรธแต่พอมีเสียงเป้ยฉ่ายเวยมาพูดแทรกก็เหมือนนึกถึงที่ตัวเองมาในวันนี้ “เกือบลืมไปแล้ววันนี้มีงานเลี้ยงของงานธุรกิจเธอกับหลี่จื่อเชียนก็มาด้วยสิ”

“เธอก็เป็นผู้ประสบความสำเร็จตั้งแต่หนุ่มในเมืองนี้”

เป้ยฉ่ายเวยนึกถึงที่ตัวเองปฏิเสธหนานฉิงเมื่อวานจะให้ปฏิเสธตอนนี้อีกรอบมันก็ไม่ดีเลยหันไปมองหลี่จื่อเชียนถ้าเขาไม่อยากไปเธอก็จะไม่ไป

“คุณหนานฉิงอุตส่าห์ชวนจะให้ปฏิเสธมันก็ไม่ดี” หลี่จื่อเชียนตอบจากนั้นก็หันไปมองเป้ยฉ่ายเวยพูดอย่างอบอุ่น “เวยเวยเธอว่าใช่ไหม”

“งั้นก็ดีกลางคืนแปดโมงเจอกันที่โรงแรมตี้หาว” หนานฉิงกะพริบตาใส่จากนั้นก็หันไปคุยกับฉูเจ๋อหยางในลุคสาวน้อย “อาเจ๋อพวกเรากลับไปเตรียมตัวกันเถอะ”

“อือ” ฉูเจ๋อหยางมองไปที่เป้ยฉ่ายเวยสักพักจากนั้นก็ทำหน้านิ่งให้หนานฉิงลากตัวไป

ถึงแม้เขาจะไม่ชอบให้ทำแบบนี้แต่เขาก็อยากทำแบบนี้

ออกจากประตูฉูเจ๋อหยางก็เอามือออกแล้วเดินไปขับรถคนเดียวหนานฉิงชะงักไปสักแป๊บในใจก็รู้สึกเสียใจเธอกลับมานานขนาดนี้แล้วอาเจ๋อยังไม่ชินที่เธอเข้าไปใกล้หรือไง

ไม่ได้เธอต้องพยายามกว่านี้

“เวยเวยไปเถอะฉันส่งเธอกลับบ้าน” หลี่จื่อเชียนพูดเบาๆเพื่อเรียกสติเป้ยฉ่ายเวยกลับมา

เป้ยฉ่ายเวยพูดอย่างขอโทษ “จื่อเชียนขอโทษนะที่ทำให้เธอโดนเข้าใจผิด

หลี่จื่อเชียนมองเธอแต่ไม่ได้ตอบอะไร

เป้ยฉ่ายเวยรอไปสักพักก็ไม่ได้ยินที่เลี่จื่อเชียนตอบก็หันไปมองเขาอย่างสงสัยเกือบโดนสายตาที่เขามองมาทำตกใจ “จื่อเชียนเป็นอะไรหน้าฉันมีอะไรสกปรกติดหรือไง”

เธอยกมือขึ้นจะไปปัด

หลี่จื่อเชียนกลับจับมือเธอไว้ก่อนแล้วพูดอย่างจริงจัง “เวยเวยฉันเป็นแฟนของเธอฉันไม่อยากให้เธอเกรงใจกับฉันการขอโทษของเธอยิ่งทำให้ฉันในถานะแฟนดูเหมือนทำไม่ดียิ่งขึ้น”

เป้ยฉ่ายเวยเห็นความจริงจังในตาเขากำลังจะเปิดปากขอโทษก็นึกได้ว่าหลี่จื่อเชียนไม่ชอบให้เธอบอกขอโทษเลยพยักหน้า “ฉันรู้แล้ว”

“อืองั้นก็ดี เวยเวยฉันกวังว่าเธอตะเขื่อฉันนะ” สีหน้าจริงจังของหลี่จื่อเชียนดีขึ้นมาเขากลายเป็นผู้ชายที่อบอุ่นต่อ

เพราะว่าต้องไปงานหลี่จื่อเชียนส่งเป้ยฉ่ายเวยกลับไปเสร็จตัวเองก็กลับไปเปลี่ยนเสื้อแล้วค่อยไปรับเธอเป้ยฉ่ายเวยตกลงแล้วกลับคอนโด

ในใจเธอรู้สึกตระหนักถ้าตอนนี้เธอไม่พูดกับหลี่จื่อเขียนให้ชัดเจนถ้าคราวหลังอยากพูดอีกโอกาสจะยิ่งน้อยกว่านี้

แต่เห็นจื่อเชียนที่เป็นห่วงตัวเองขนาดนี้เธอก็ทำไม่ลงคอ

วันนี้หลังจากเสร็จงานเธอต้องหาโอกาสบอกกับเขาให้ได้

เป้ยฉ่ายเวยกลับถึงห้องก็เปิดตู้เสื้อผ้าในนั้นมีแต่เสื้อผ้าเต็มไปหมด

หลายปีที่ผ่านมานี้เพราะโรคของรุ่ยรุ่ยเธอไม่มีเงินเหลือพอที่จะไปซื้อเสื้อในนี้มีแต่เสื้อผ้าที่ฉูเจ๋อหยางซื้อให้

เธอก็เป็นเหมือนคนที่โดนเลี้ยงแค่นี้เอง

เป้ยฉ่าน้วยไม่อยากดูเสื้อพวกนี้อีกก็เลือกเสื้อราตรีสีดำในนี้มาใส่

จากนั้นก็รีบปิดประตูราวกับว่าเสื้อพวกนั้นไม่ได้เป็นเพียงเสื้อผ้าตาเป็นหลุมดำที่จะดึงเธอไป

ผ่านไปครึ่งชั่วโมงเธอได้รับโทรศัพท์หลี่จื่อเชียนบอกว่าถึงคอนโดแล้วให้บอกว่าอยู่ชั่นไหนจะขึ้นไปรับเธอ

ไม่รู้ทำไมทีแรกในใจเป้ยฉ่ายเวยอยากปฏิเสธ “จื่อเชียนไม่รบกวนเธอแล้วฉันลงไปเลยก็ได้”

หลี่จื่อเชียนที่อยู่อีกฝ่ายก็ชะงัก “ได้”