หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 506

บทที่ 506 เข้าพักในบ้านเก่า

เป้ยฉายเวยมองลุงเห้อด้วยความลำบากใจ คุณนายฉูพูดก่อน: “คุณท่านหาอาเจ๋อมีธุระอะไรเหรอ?”

“คุณนายครับ คุณท่านดีใจมากที่ได้ข่าวว่าคุณเป้ยตั้งครรภ์”

นึกถึงว่าอาเจ๋อกับครอบครัวไม่สะดวกหากพักที่นี่ ดังนั้นให้ผมมารับพวกเขาไปพักที่บ้านเก่าครับ ไม่ว่าจะเป็นคุณชายรองหรือคุณเป้ย ตอนนี้ควรจำเป็นต้องได้รับการดูแลจากเจ้าหน้าที่แพทย์มืออาชีพ

ลุงเห้อยังคงหัวเราะเบาๆ

ช่วงนี้สุขภาพของรุ่ยรุ่ยดีขึ้นมากแล้ว เร็วๆนี้การผ่าตัดกำลังใกล้เข้ามา แต่เพราะมาเมืองจิงกระทันหัน ดังนั้นจึงล้มเลิกแผน คุณท่านให้ความสำคัญกับเรื่องนี้อย่างธรรมชาติ

และตอนนี้เป้ยฉายเวยตั้งครรภ์ ก็เป็นธรรมชาติการช่วยเหลือของเจ้าหน้าที่ทางการแพทย์ประเภทหนึ่ง

พอดี ที่รอบๆของคุณท่านมีกลุ่มเจ้าหน้าที่ทางการแพทย์ระดับสูง

“นี่...” คุณนายฉูมองฉูเจ๋อหยางอย่างไม่สบายใจ

มือข้างหนึ่งของฉูเจ๋อหยางจูงมือของเป้ยฉายเวยมืออีกข้างอุ้มรุ่ยรุ่ยไว้: “ไปกันเถอะ!”

ทันใดนั้น ก็ได้พาครอบครัวสามพ่อแม่ลูกขึ้นรถทันที

คุณนายฉูเห็นอย่างนี้ ยิ้มให้กับลุงเห้อ: “พอดีเลยฉันไม่มีธุระ ก็ไปเยี่ยมคุณท่าน”

แล้วตามขึ้นรถไป

ลุงเห้อยิ้ม และไม่ได้สนใจ

รถขับไปที่บ้านเก่าอีกครั้ง บ้านเก่าหลังใหญ่ที่ว่างเปล่า

ครั้งนี้คุณท่านไม่ได้ทำเหมือนเป้ยฉายเวยเป็นเพียงแค่อากาศ

เมื่อเห็นคนไม่กี่คน และเหลือบไปมองที่เป้ยฉายเวย แล้วพูดเบาๆ: “เมื่อตั้งครรภ์แล้ว ก็ให้กำเนิดออกมา เธอกับรุ่ยรุ่ยย้ายไปพักที่หลังบ้าน”

ฉูเจ๋อหยางเลิกคิ้ว: “คุณพระคุณคุณปู่ พอดีกับช่วงนี้ผมไม่มีงาน สามารถดูแลเวยเวยได้อย่างสบายใจ บางทีนานแล้วที่ไม่ได้มาพักที่นี่ คุณปู่ ยังเก็บคฤหาสน์ชิงซงไว้ไหมครับ พวกเราครอบครัวสามคนพักที่นั่นเป็นยังไง?”

คุณท่านมองเขานิ่งๆ ด้วยความโกรธ: “ไร้สาระ เธอตั้งครรภ์สิบเดือน หรือว่าแกจะอยู่ที่นี่ด้วยสิบเดือนไม่ไปทำงาน?”

“ทำไมถึงไม่ได้!” ฉูเจ๋อหยางหัวเราะเบาๆ: “คุณปู่ ความมุ่งเน้นในการทำงานของฉันอยู่ที่เมืองจิ่นอัน แม้ว่าเวยเวยจะไม่ตั้งครรภ์ ผมอยู่เมืองจินก็ไม่มีอะไรให้ทำ หรือว่าคุณปู่วางแผนให้ครอบครัวสามคนกลับเมืองจิ่นอัน?”

คุณท่านฉูหายใจอย่างกระวนกระวายครู่หนึ่ง

คุณนายฉูขมวดคิ้ว รีบห้ามไว้: “รุ่ยรุ่ย หิวรึยัง น่าสงสารยังไม่ได้ทานข้าวเลย อย่าให้หลานคนโตหิวจนเป็นโรคกระเพาะ”

เมื่อคุณท่านเห็นอย่างนี้ โบกมือ แล้วให้คนไปจัดเตรียมอาหาร

ทานข้าวเสร็จ คุณท่านก็ไปพักผ่อน คุณนายฉูไปคฤหาสน์ชิงซงหลังบ้านพร้อมกับครอบครัวสามพ่อแม่ลูก

พูดกับฉูเจ๋อหยางอย่างเงียบๆ: “อาเจ๋อ ดูเหมือนว่าคุณท่านยังไม่วางแผนที่จะให้แกกลับมาแกคิดว่ายังไง?”

“คุณปู่มีความต้องการของเขา แต่ว่าผมมีทางเลือกของผม!” ฉูเจ๋อหยางพูดโดยไม่ต้องคิด

เขาอยู่เมืองจิ่นอันสบายดีมาก และไม่รู้สึกว่าเมืองหวงสถานที่มีอำนาจก็จะเหนือไปกว่าใคร

คุณนายฉูถอนหายใจ: “ช่างเถอะ กี่ปีมานี้ฉันกับพ่อแกก็ไม่ได้ขออะไรเพียงแต่ต่อไปแกกับเวยเวยกลับไปแล้ว ทุกปีต้องพาเด็กๆมาเยี่ยม อย่าทำตามอำเภอใจเหมือนหลายปีที่ผ่านมา!”

ฉูเจ๋อหยางยอมรับกับความรู้สึกผิด

คุณท่านเหมือนจะยอมเอ่ยปากแล้ว แต่ทุกครั้งที่คนรับใช้ด้านล่างเรียกเป้ยฉายเวยว่าคุณเป้ยก็สามารถมองออกได้ ยังคงมีความคิดที่จะปล่อยให้เธอกำเนิดลูกแล้วก็ให้ออกไปอย่างเลี่ยงไม่ได้ ดังนั้นฉูเจ๋อหยางจึงยื้อเวลากับคุณท่านไว้

หลังจากย้ายเข้ามาอยู่คฤหาสน์ชิงซง ทุกวันไม่เป็นพ่อที่ดีอุ้มรุ่ยรุ่ย ก็ดูหนังสือเกี่ยวกับระหว่างการตั้งครรภ์ และบอกเกี่ยวกับบ้านต่างๆให้เป้ยฉายเวย

เป้ยฉายหยางงุงงงเล็กน้อย กับพฤติกรรมแบบนี้ของเขา ดูเหมือนว่าหนานฉิงในวันนั้นคลุมเครือ หรือเพียงแค่เธอตาลายมองผิดไป

แต่ว่า แล้วจะเป็นเท็จได้อย่างไร

ยิ่งเขาปฏิบัติดีต่อเธอมากเท่าไหร่ ในใจของเธอยิ่งอึดอัดมากขึ้นเท่านั้น