หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 510

บทที่ 510 การยั่วยุของเธอ

“คุณแม่ อย่าร้องไห้...” รุ่ยรุ่ยถูกเธอกอดไว้ในอ้อมอก และกล่อมให้สงบลง

เป้ยฉายเวยยิ้ม เช็ดน้ำตา ใจอ่อนลง หอมแก้มรุ่ยรุ่ย: “แม่ไม่มีทางทิ้งรุ่ยรุ่ยแน่นอน ไม่ว่าเกิดอะไรขึ้น แม่จะคอยอยู่เคียงข้าง แม่ไม่มีทางทิ้งรุ่ยรุ่ย”

เจ้าเด็กน้อยรู้สึกโล่งใจ ความตึงเครียดบนใบหน้าของเขาเหมือนฉูเจ๋อหยาง ในที่สุดก็โล่งใจ

เป้ยฉายเวยรู้สึกผิด

ห้านาทีก่อนหน้า ในใจของเธอเอนเอียงไปทางที่จะพาลูกในท้องออกไปจากที่นี่

เธอเบื่อหน่ายกัยการหลอกลวงที่ต่อเนื่องของฉูเจ๋อหยางในการรักษาสัญญา ยิ่งเกลียดวิธีการใช้ชีวิตแบบนี้

แม้ว่าในสายตาของคนนอกตระกูลฉูไม่สูงส่งไม่สามารถเอื้อมถึงได้ เป็นสถานที่ทำให้คนโหยหา แต่ในสายตาของเธอ ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าชีวิตที่สงบสุข

ยิ่งไปกว่านั้น ตระกูลฉูอยู่ในโลกของชนชั้นสูงที่เธอไม่สามารถเข้าถึงได้

การนินทาและการเยาะเย้ยเหล่านั้น ท้ายที่สุดในใจก็จะพ่ายแพ้

เธออยากยอมแพ้ อยากท้อถอยแล้ว

แต่เมื่อเผชิญหน้ากับรุ่ยรุ่ย การยอมแพ้และความท้อถอยทั้งหมดของเธอ การเห็นคุณค่าในตนเองและอุดมคติในอนาคต ล้วนหายไปหมด

เธอไม่ได้ตัวคนเดียว เด็ดคนหนี่งที่จะผ่าตัดในอีกหนึ่งสัปหาห์ต่อมา

เธอไม่สามารถทิ้งเด็กได้

ในช่วงเวลานี้ เธอเพิ่งตัดสินใจ

เธอไม่สามารถให้รุ่ยรุ่ยเป็นลูกนอกสมรส และไม่คิดถึงแต่ตัวเอง อย่างนั้นก็ต้องไปต่อสู้

แม้ว่าสุดท้ายเธอจะฟกช้ำ ตราบใดที่เธอมั่นใจว่าเลี้ยงรุ่ยรุ่ยให้เติบโตได้ดี เธอก็พอใจแล้ว

หลังจากเกลี้ยกล่อมรุ่ยรุ่ยแล้ว เป้ยฉายเวยทำจิตใจให้มั่นคง ได้ข่าวว่าฉูเจ๋อหยางอยู่ข้างนอก ไปล้างหน้าที่ห้องน้ำ เตรียมตัวเสร็จ แล้วก็พูดกับคนเฝ้าประตู ไม่ต้องห้ามเขาแล้ว

ฉูเจ๋อหยางติดตามความคืบหน้าของเป้ยฉายเวยตลอด

หลังจากเป้ยฉายเวยยกเลิกสั่งห้ามเขาแล้ววินาทีแรกเขาก็ได้รับข่าวสาร

“เวยเวย”

ฉูเจ๋อหยางมาถึง เป้ยฉายเวยกำลังทานข้าว

ตั้งแต่เมื่อคืนจนถึงตอนนี้เธอยังไม่ได้ทานข้าว ตอนนี้ถึงได้ทานข้าว ก็ทำให้ฉูเจ๋อหยางโล่งอก

“ผู้หญิงตั้งครรภ์รสนิยมรสชาติจะเปลี่ยน มีอะไรที่อยากกินเป็นพิเศษไหม ฉันเรียกคนไปซื้อให้” ฉูเจ๋อหยางตาประกาย แล้วเดินไปนั่งตรงหน้าเป้ยฉายเวย

เป้ยฉายเวยเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย ตามองขึ้น มองกระพริบ: “สามมีคนอื่นไปซื้อด้วยตัวเองถึงจะสามารถแสดงความจริงใจ คุณให้คนอื่นไปซื้อให้ถืออะไรอะไร?”

“ถ้าอย่างนั้นฉันไปเอง?” ฉูเจ๋อหยางรู้สึกไม่สบายใจ

ผิดปกติมาก

เป้ยฉายเวยยิ้มเยาะ: “ไม่ต้องแล้ว รสชาติอาหารของฉันยังเหมือนเดิม ตอนนั้นที่ท้องรุ่ยรุ่ยก็ไม่ได้เป็นทุกข์”

ฉูเจ๋อหยางเงียบ รู้สึกผิดเล็กน้อย

ตอนท้องรุ่ยรุ่ย เขาก็ไม่ได้อยู่ข้างกาย

“ลูกสาวฉันจะดูจนเขาคลอด” น้ำเสียงของฉูเจ๋อหยางเงียบๆ

เป้ยฉายเวยเลิกคิ้ว: “คุณรู้ว่าเป็นเด็กผู้หญิงอีกแล้วเหรอ”

“ใช่แน่นอน” ฉูเจ๋อหย่างพูดอย่างภูมิใจ

ไม่ใช่ไม่ชอบรุ่ยรุ่ย แต่ว่าไม่มีใครไม่ชอบคู่เด็กชายหญิง

อีกอย่างตอนที่ยังไม่รู้ว่ามีรุ่ยรุ่ย เขาไม่ได้คิดแค่ครั้งเดียว หากพวกเขามีลูกสาวที่ผิวขาวนุ่มนวลเหมือนเป้ยฉายเวย ต้องเป็นเรื่องที่ดีมาก

เป้ยฉายเวยเบิ่งตาลง พูดทันทีว่า: “ฉันเปลี่ยนใจแล้ว”

“อะไรนะ?” ฉูเจ๋อหยางไม่ทันตั้งตัว