หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 84

ตอนที่ 84 ความเป็นทาสของมนุษย์

"ซือซือ……"

อวี๋ซือซือพูดตัดสิ่งที่เป้ยฉายเวยต้องการพูด​ และพูดอย่างไร้อารมณ์  "รู้แล้ว รู้แล้ว สภาพเหมือนผีแบบนี้รีบพักผ่อนเถอะ"  

เธอรู้ดีว่าเวยเวยอยากขอร้องให้เธออย่าลืมไปรับรุ่ยรุ่ยเย็นนี้​ ​นี่เป็นเรื่องสำคัญ  เธอจะลืมได้อย่างไร

"ขอบใจ​นะ" เป้ยฉายเวยยิ้มหายห่วง

หลี่จื่อเชียนพาเวยเวยไปแล้ว

ถังฉีตงเปิดปากพูด​ น้ำเสียงที่ดูเหมือนขบคิดอยู่นานพูดขึ้น​ "ทำไมฉันเหมือนจะได้กลิ่นไม่ดีนะ"

"ระวังคำพูดหน่อย" อวี๋ซือซือกล่าวเตือนเสียงต่ำ​ แล้วสะพายกระเป๋าหมุนตัวเดินจากไป

ถังฉีตงตกอยู่ในสถานการณ์​อึดอัด​ แต่ก็ยังยิ้มตาหยีเดินตามไป

ภายในรถ

ความเงียบผ่านไปยาวนาน

หลี่จื่อเชียนคอยดูแลโดยไม่ถามอะไร แค่ขับรถไปอย่างเงียบๆ

"จื่อเชียน  คุณว่าฉันไปยุ่งเรื่องไม่เป็นเรื่องไหม" เป้ยฉายเวยถามเพื่อตั้งใจทำลายความเงียบนี้

หลี่จื่อเชียนมองไปข้างหน้า​ พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

"เวยเวยอย่าเอาความผิดพลาดทั้งหมดมาใส่ไว้บนหัวเธอเลย ไม่มีใครไม่เคยทำผิด​ และก็ไม่มีใครเป็นนักบุญ​ไปตลอดได้เพราะฉะนั้นอย่าโทษตัวเองเลยนะ" 

"เพราะฉันคิดว่าความคิดตัวเองถูกใช่ไหม" เป้ยฉายเวยยิ้มเยาะตัวเอง​ หลังที่ชุ่มเหงื่อเอนตัวพิงเก้าอี้​ นึกถึงสายตาเย็นชาของฉูเจ๋อหยาง หัวใจเธอก็เหมือนถูกเคลือบด้วยน้ำแข็ง ​

"พวกเรารู้ว่าเธอมีเจตนาดีิ​ แต่บางเรื่องไม่ใช่เพราะเจตนาดีแล้วจะดีิิเสมอไปนะ​ ไม่ว่าจะเพื่อนสนิทหรือคนรัก​ บางเรื่องก็ต้องยึดถือหลักการในใจของตัวเอง"

 เขาไม่รู้ว่าเวยเวยออกหน้าเพราะหนานฉิง​ แต่เขาคิดว่าบางเรื่องแม้ว่าเป็นเพื่อนสนิท ก็ไม่ควรตกลงด้วยความใจอ่อน 

สุดท้ายพอช่วยแล้ว​ ก็ไม่แน่ว่าจะจบลงด้วยดี​ แต่เป็นไปได้มากที่อาจจะโดนตำหนิอีกก็ได้

เวยเวยใช้อารมณ์​จัดการเกินไป​ ไม่เข้าใจความโหดร้ายของสังคมนี้

เป้ยฉายเวยไม่ได้พูดต่อ​ ดวงตาประกายปกคลุมไปด้วยความสับสน​ เธอถามตัวเองในใจ​ เป้ยฉายเวยเธอกลายเป็นคนไม่มีจุดยืนไปตั้งแต่เมื่อไร

ไม่แปลกเลยที่ฉูเจ๋อหยางใช้น้ำเสียงเยาะเย้ยเธอเช่นนี้

เธอคงคิดว่าตัวเองเป็นผู้ช่วยโลก​ แต่ไม่เลย​ แท้จริงแล้วเธอเป็นแค่แมลงที่น่าสงสารตัวหนึ่ง​ เป็นแมลงน่าสงสารที่ไม่สามารถขจัดความรู้สึกผิดในใจและความลังเลออกไปได้

"เวยเวย  ถึงแล้ว"

หลี่จื่อเชียนหยุดรถ​ มองเวยเวยที่สีหน้าซีดเผือด​ ถามอย่างลังเล​ "เวยเวยอยากให้ฉันไปส่งไหม"

"ไม่เป็นไร​ จื่อเชียน วันนี้ต้องขอโทษด้วยนะ​ เดิมทีว่าจะเลี้ยงข้าวคุณ​ นึกไม่ถึงว่าสถานการณ์​จะเป็นแบบนี้" เป้ยฉายเวยยื่นมือปลดเข็มขัดนิรภัย​  

"เวยเวยเธอกดดันตัวเองมากไปแล้ว​ แค่เรื่องเล็กๆไม่ต้องเอามาใส่ใจหรอก​ คืนนี้พักผ่อนให้เต็มที่​ ไม่ต้องคิดอะไรมาก"

หลี่จื่อเชียนรู้สึกว่าบางครั้งก็มองเธอไม่ออก ถึงเธออายุยังน้อย​มาก แต่ชีวิตก็มีภาระหนักมากมาย​ เหมือนเธอกำลังแบกความกดดันมหาศาลเอาไว้ตลอด 

เขาจำได้ว่าตอนที่เรียนหนังสือ​อยู่​ เวยเวยมักจะยิ้มด้วยใบหน้าเงียบ​ เหมือนตัวเธอจะมีแสงสว่างที่สามารถส่องผ่านจิตใจของทุกคนได้​

แต่เด็กผู้หญิงดีๆแบบนี้  ไม่เจอกันแค่สามปี กลับต้องมีชีวิตยากลำบาก

เขาไม่รู้ว่าเธอมีเรื่องที่ลำบากใจรึเปล่า​ แต่เขาจะไปบังคับเธอพูดก็คงไม่ได้

เขารอวันที่เธอพร้อมที่จะพูดออกมาด้วยตัวเอง