หนี้รักหมอสาว นิยาย บท 59

อรุณแรกของเช้าวันใหม่แสงสีเงินส่องแสงเจิดจ้าเข้ามาภายในห้อง ที่มีสองสามีภรรยานอนกอดกันกลมภายใต้ผ้าห่มหนา เวลานี้ร่างทั้งสองเปลือยเปล่าไร้ซึ่งเสื้อผ้าอาภรณ์ห่อหุ้มกายใดๆ ทั้งสิ้น มือหนาแตะโอบลงไปที่กลางแผ่นหลังขาวเนียนของภรรยาสาว แล้วดันร่างของเธอกระชับเข้ามาแนบชิดกับอกกว้าง จนจมูกของหมอสาวเสียดสีกับแผ่นอกของสามีหนุ่ม กลิ่นกายของชายหนุ่มที่คุ้นเคยนั่นทำให้หมอสาวรู้สึกชอบดม กลิ่นหอมอ่อนๆ ของสบู่ที่เขาใช้ บวกกับกลิ่นกายของเตชินแล้วทำให้หมอสาวอดใจที่จะกดจมูกลงไปสูดแรงๆ ไม่ได้ เตชินสัมผัสได้ถึงการกระทำของหมอสาว จนเขาอดที่จะฉีกยิ้มกว้างไม่ได้ ชายหนุ่มจับแขนเล็กเรียวพาดไปที่เอวหนา ก่อนจะก้มกดจมูกลงไปที่ผมเงาของภรรยาแล้วขยับตัวลงต่ำ เวลานี้ใบหน้าของทั้งสองอยู่ในระดับเดียวกัน เตชินสบตากับภรรยาอีกครั้ง คำพูดมากมายยากที่จะบรรยายอยู่ภายใต้ดวงตาสองคู่ ใครเล่าจะรู้ถึงความเป็นไป นอกจากพวกเขาทั้งสอง ดวงตาเป็นหน้าต่างของหัวใจ มันจึงสื่อความหมายถึงการมีกันและกัน

“ขอบคุณนะครับที่กลับมา...จุ๊บบ!” เตชินพูดพร้อมกับจูบลงไปที่เรียวปากบางได้รูป ของหมอสาวอย่างอ่อนโยน และนุ่มนวล ด้วยความรู้สึกรัก และหวงแหนเธอยิ่งกว่าสิ่งใด แขนเล็กเรียวคลายออกจากเอวหนา อุ้งมือเล็กของหมอสาวดันที่อกกว้างของเตชินเอาไว้ เพราะแสงสว่างที่มันเจิดจ้าทำให้หมอพุฒตาลอายสายตาของเตชิน ที่ทอดมองมายังเรือนร่างเปลือยเปล่าของเธอ แม้จะมีผ้าห่มปิดแต่มันก็ไม่มิดสักนิดเลย เมื่อเขาพยายามดึงผ้าออก เพื่อจะทำภารกิจผลิตลูกชายอีกครั้ง

“มันเช้าแล้วจะไปอาบน้ำ” หมอสาวพูดขณะที่เตชินนั้นทำหน้าตางอแงเหมือนเด็ก

“ไม่เอาห้าปีแล้วนะที่เราไม่ได้อยู่กันแบบนี้ ขอนอนกอดให้หายคิดถึงก่อนได้ไหม” เตชินพูดจาเสียงออดอ้อน จนทำให้หมอพุฒตาลนั้นรู้สึกหมั่นไส้ กับการกระทำของสามี ท่าทางของเขาที่แสดงออกมาในเวลานี้ผิดกับเมื่อก่อนมาก

“อาบน้ำแล้วค่อยมาคุยกันก็ได้” หมอสาวพูดพร้อมกับ พยายามเอื้อมมือลงไปคว้าผ้าเช็ดตัวของเตชิน ที่เมื่อคืนเขาโยนมันลงไปกองกับพื้นรวมกับเสื้อผ้าของเธอ ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบ เธอก็โดนเตชินคว้าเอวบางรวบเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดอีกครั้ง

“คุณเตชินทำไมเอาแต่ใจจังเลย นิสัยคุณไม่เคยเปลี่ยนเลยนะ!” หมอพุฒตาลพูดเมื่อร่างเปลือยของเธอนั้นล้มลงนอนกลับสู่อ้อมกอดของเตชินอีกครั้ง ก่อนเขาจะพลิกร่างของเธอเข้าหา หน้าอกนุ่มนิ่มนั่นกระทบเข้ากับแผ่นอกแข็งแกร่งเขาอย่างจัง จนเตชินนั้นยิ้มกว้างเห็นฟันขาวทุกซี่ นานแล้วหลายปีที่เขาไม่ได้ยิ้มกว้างอย่างนี้สักที ตั้งแต่หมอพุฒตาลจากไป มือหนาปัดที่ปอยผมของหมอสาว เขาไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าจะรักผู้หญิงตรงหน้าได้มากมายขนาดนี้ มันเป็นความรักที่เกิดจากความแค้น ที่เธอนั้นมาพรากอิสระจากเขาไป แต่เวลานี้เขากลับไม่อยากได้อิสระนั้นแม้แต่วินาทีเดียว อยากให้เธอพันผูกแล้วผูกเขาเอาไว้กับใจของเธอ ตราบจนวันสุดท้ายของลมหายใจ ขอมีเพียงเธอแบบนี้ตลอดไป

“เกี๊ยวน้ำคลอดยากไหม ขอโทษที่ไม่ได้อยู่ข้างๆ ในวันที่คุณเจ็บปวดที่สุดในโลก” เตชินพูดพร้อมกับเลื่อนมือลงมาลูบที่แก้มของหมอสาวไปมาเบาๆ

“ก็ไม่ยาก แต่ถ้าถามว่าเจ็บไหมมันก็เจ็บเจียนตาย ที่ผู้หญิงเป็นแม่จะรู้ดี วันที่ลูกเกิดไม่ต่างอะไรจากวันที่แม่เกือบตาย ถ้ารอดมาได้ก็ถือว่าคุ้มค่ากับสิ่งที่ได้มา”

“คุณคิดถึงผมบ้างไหม ช่วงเวลาที่ผ่านมา ทำไมผมถึงคิดถึงคุณทุกลมหายใจเข้าออก จนคิดว่าชีวิตนี้จะอยู่ได้อย่างไรเมื่อไม่มีคุณ”

“แต่คุณก็อยู่มาได้”

“อยู่มาได้ก็เหมือนกับตายทั้งเป็น” เตชินพูดพร้อมกับน้ำตาไหลเล็ดซึมออกมา หมอสาวเอื้อมมือเล็กเรียวขึ้นปาดน้ำตาที่มันกำลังคลอเบ้าตาสามีหนุ่มออก ก่อนจะแหงนขึ้นไปแล้วจุมพิตลงที่ใต้ดวงตาของเตชินเบาๆ ครั้งแรกกับการกระทำของหมอสาว เตชินรู้สึกใจเต้นแรงเร็ว และถี่ขึ้น สัมผัสจากจูบของเธอมันช่างเป็นอะไรที่พิเศษ และมีอานุภาพมากสำหรับเขาในเวลานี้ ความเป็นชายในตัวของชายหนุ่ม เริ่มตื่นตัวขึ้นอีกครั้ง เตชินคว้าร่างบางอรชรให้นอนหงาย ก่อนที่เขาจะบรรเลงลิ้นลงไปที่อกตูม ทำไมเขาถึงไม่รู้จักอิ่มจักพอกับร่างบอบบางตรงหน้า มองเท่าไหร่กี่ครั้งเขาก็ไม่รู้จักเบื่อ ความต้องการที่มีก็เพิ่มขึ้นทุกวินาที ขณะที่เตชินกำลังบรรเลงอย่างเมามัน ส่วนภรรยาสาวนั้นก็ให้เขาทำตามอำเภอใจ เธอไม่ขัดข้องเพราะไม่ได้หมองหม่นใจ ทุกอย่างมันกระจ่างแจ้งแล้วแก่ใจ เมื่อเขานั้นจะไม่มีวันยกดวงใจนี้ไปให้ใครครอบครองนอกจากเธอคนเดียว

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!

“คุณพ่อขา...คุณแม่ขา...ทำอะไรกันอยู่ค่ะ เปิดประตูให้เกี๊ยวน้ำเข้าไปหน่อย”